Ελλάδα 2.0: το update που κανείς δεν ζήτησε και όλοι πληρώνουμε. Το μέρος όπου η ενοικίαση σπιτιού είναι πιο σπάνια από οποιαδήποτε σύγχρονη κοινωνική κινητικότητα και πιο εξωπραγματική από τα ενοίκια στο Παγκράτι…
Θυμάμαι καλά, και γελάω πικρά συνάμα, πόσο αποφασισμένη ήμουν, από πιτσιρίκα κιόλας, πως μόλις κλείσω τα 18 θα πιάσω το δικό μου σπίτι. Δεν ήθελα κουφέτα, μπομπονιέρες, πιτσιρίκια να κυλιούνται στα πατώματα. Μόνο ένα φτηνό ενοίκιο, λίγο χώρο και αρκετή ησυχία για να ακούω τον εαυτό μου να σκέφτεται (και να παραλογίζεται, προφανώς). Αλλά ναι, ήθελα απλώς να σπουδάσω και να μετακομίσω κάπου μόνη μου.
Φτάνοντας όμως στο 2025, συνειδητοποίησα πάρα πολύ καλά ότι αυτό το όνειρο πρόκειται να μείνει για αρκετό καιρό ακόμα σε ένα καταχωνιασμένο σημείο του εγκεφάλου μου. Και δεν είμαι μόνο εγώ που το αντιμετωπίζω αυτό. Αν ψάξεις σε μια παρέα 20άρηδων σήμερα θα βρεις: λίγο ανεκπλήρωτο σεξ, λίγη ανάλυση για το νέο επεισόδιο του “The Bear”, μερικά ψήγματα πολιτικής απελπισίας και μετά πάντα, μα πάντα όμως, την ερώτηση-ελέφαντας-στο-δωμάτιο: «Πόσα δίνεις γι’ αυτό το σπίτι; Το νοικιάζεις μόνος σου ή μαζί με άλλους τρεις;»… Το φλέγον ζήτημα της ενοικίασης σπιτιού.
Το όνειρο της ανεξαρτησίας έγινε φολκλόρ. Και κάπως έτσι, η ενηλικίωση στην Ελλάδα μεταφράζεται σε συγκατοίκηση με τους γονείς, ατέρμονο scroll στο Spitogatos.gr μόνο και μόνο για να βρεις ενοικιαστήρια που κοστίζουν όσο ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και πολλά, μα πολλά μέχρι να καταλάβεις ότι ζεις σε μια πόλη που δεν σε αντέχει.
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Πάντα η ίδια πικρία στο τέλος… Στην Ελλάδα του 2025 ένας μέσος νέος παίρνει περίπου τον βασικό μισθό ανά μήνα, πράγμα το οποίο τον «αναγκάζει» να παραμείνει στο πατρικό του ή να δουλέψει σε δύο και τρεις δουλείες. Μετάφραση; Αν θες να μείνεις μόνος σου, ψόφα… στη δουλειά.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με τον ψυχρό ορθολογισμό που θα ενέκρινε και ο Sheldon Cooper, αν αποφάσιζε ποτέ να εγκαταλείψει την Pasadena για την Κυψέλη. Μπαίνει ο μήνας, αυτός ο καταραμένος, κυκλικά επαναλαμβανόμενος χρόνος, και βλέπεις το μυθικό ποσό των 750€ να κάνει την εμφάνισή του στο app της τράπεζας. Με bold γραμματοσειρά. Sans-serif. Πολύ αισιόδοξο για κάτι τόσο προσωρινό.
Τι συμβαίνει στη συνέχεια; Ε, ένα μικρό θαύμα εξαφάνισης. Τα 500€ εξαερώνονται σε χρόνο dt προς τιμήν του ιδιοκτήτη. Ναι, εκείνου του θεσμικού αστικού μύθου με τρεις καρδιές και δέκα ακίνητα. Τα υπόλοιπα 200€ γλιστρούν σαν δάκρυ σε λογαριασμούς ρεύματος, νερού, ίντερνετ, Netflix (ΟΚ, αυτό αν θες το κόβεις). Κι αν είσαι πραγματικά ευνοημένος από το σύστημα, δηλαδή όχι πεινασμένος, όχι άρρωστος, όχι χωρίς παπούτσια, σου μένουν και 50€ για να νιώσεις λίγο άνθρωπος με μπρόκολα, αυγά και κατεψυγμένα μπιφτέκια λαχανικών.
Αλήθεια τώρα; Είναι ζωή αυτή; Ξεχνάς διακοπές, ξεχνάς προσωπικά ψώνια και μικροπολυτέλειες. Και μέσα σε όλα αυτά, διαβάζεις και καθημερινά τίτλους όπως: «Εκτοξεύονται τα ενοίκια στην Ελλάδα».
Μάλιστα, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, η ετήσια αύξηση των ενοικίων των κατοικιών στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2025 έφτασε το 10,8%, ενώ το 2024 συνολικά κατεγράφη αύξηση 7,6%. Που θα πάει όλο αυτό πραγματικά;
Αλλά ναι, ας συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το housing crisis με τακτ. Και να λέμε “έλα μωρέ, στην Ελλάδα είμαστε”. Γιατί όσο υπάρχει ήλιος και φραπέ και social media, ποιος χρειάζεται αξιοπρεπή στέγαση;
Πίσω στο παιδικό σου δωμάτιο
Δουλεύεις. 8 ώρες τη μέρα – ή και 13, αν έχεις την ατυχία να δουλεύεις σε «δημιουργικό» τομέα, εκεί που τα ωράρια έχουν την ευελιξία της φαντασίας. Κοπιάζεις, υπομένεις, ελπίζεις. Κι αυτό το περίφημο μέλλον που όλοι σου πούλησαν στο γυμνάσιο με παλιομοδίτικους fluo μαρκαδόρους… ναι, αυτό… δεν λέει να φανεί.
Αντί να γυρίσεις το απόγευμα στο δικό σου καταφύγιο (με το φως που εσύ επέλεξες, το καναπέ που εσύ διάλεξες και την ησυχία που εσύ όρισες), καταλήγεις πίσω στο δωμάτιο που μεγάλωσες. Εκείνο με τα αυτοκόλλητα από το 00s, τη βιβλιοθήκη με τις εκθέσεις της Β’ Λυκείου και τις κουρτίνες που δεν τόλμησες ποτέ να κατεβάσεις. Ξανά υπό επιτήρηση. Ξανά με την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε παύση… Μόνο που αυτή η παύση κρατάει χρόνια και μοιάζει να έχει ξεχάσει πώς γίνεται το “play”.
Όσο και αν αγαπάς τους γονείς σου, η συγκατοίκηση μαζί τους από μια ηλικία και μετά μοιάζει αφόρητη. Για να στο κάνω και πιο λιανά, ακόμα και να θες να κυκλοφορήσεις με τα εσώρουχα δεν μπορείς. Για parties και μαζώξεις με φίλους, ας μην τολμήσω να κάνω λόγο.
Κι όλα αυτά γιατί το κόστος της αυτονομίας έχει μετατραπεί σε πολυτελές concept. Η ενοικίαση έγινε σαν το brunch στα Εξάρχεια: ξέρεις πού είναι, αλλά δεν πας. Γιατί δεν φτάνουν. Ούτε τα χρήματα. Ούτε τα νεύρα. Ούτε τα ψυχικά αποθέματα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και από πάνω σειρές όπως τα “Φιλαράκια” να σου φουσκώνουν τα μυαλά με ψεύτικα σενάρια, οπού μια παρέα με μέσο όρο ηλικίας τα 25 έτη μπορεί και διατηρεί το δικό της σπίτι με τόση μαεστρία που τους μένουν και στην άκρη για διασκέδαση, δώρα και απολαύσεις. Ναι, δεν λέω, ίσως να ήταν τελικά καλύτερα στα 90s… Γι΄ αυτό κι εγώ θα προσποιούμαι πως το ενοίκιο πληρώνεται με χαμόγελα και αστείες ατάκες του Chandler. Γιατί, φίλοι μου, αν δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως στα sitcoms, τουλάχιστον ας παρηγορηθούμε όπως αυτοί: με ειρωνεία, σαρκασμό και πολύ, μα πολύ φαντασία. Άλλωστε, η μόνη πραγματική “Monica” που έχω πια στη ζωή μου… είναι η ειδοποίηση για την πληρωμή του λογαριασμού ρεύματος.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Ελλάδα 2.0: το update που κανείς δεν ζήτησε και όλοι πληρώνουμε. Το μέρος όπου η ενοικίαση σπιτιού είναι πιο σπάνια από οποιαδήποτε σύγχρονη κοινωνική κινητικότητα και πιο εξωπραγματική από τα ενοίκια στο Παγκράτι…
Θυμάμαι καλά, και γελάω πικρά συνάμα, πόσο αποφασισμένη ήμουν, από πιτσιρίκα κιόλας, πως μόλις κλείσω τα 18 θα πιάσω το δικό μου σπίτι. Δεν ήθελα κουφέτα, μπομπονιέρες, πιτσιρίκια να κυλιούνται στα πατώματα. Μόνο ένα φτηνό ενοίκιο, λίγο χώρο και αρκετή ησυχία για να ακούω τον εαυτό μου να σκέφτεται (και να παραλογίζεται, προφανώς). Αλλά ναι, ήθελα απλώς να σπουδάσω και να μετακομίσω κάπου μόνη μου.
Φτάνοντας όμως στο 2025, συνειδητοποίησα πάρα πολύ καλά ότι αυτό το όνειρο πρόκειται να μείνει για αρκετό καιρό ακόμα σε ένα καταχωνιασμένο σημείο του εγκεφάλου μου. Και δεν είμαι μόνο εγώ που το αντιμετωπίζω αυτό. Αν ψάξεις σε μια παρέα 20άρηδων σήμερα θα βρεις: λίγο ανεκπλήρωτο σεξ, λίγη ανάλυση για το νέο επεισόδιο του “The Bear”, μερικά ψήγματα πολιτικής απελπισίας και μετά πάντα, μα πάντα όμως, την ερώτηση-ελέφαντας-στο-δωμάτιο: «Πόσα δίνεις γι’ αυτό το σπίτι; Το νοικιάζεις μόνος σου ή μαζί με άλλους τρεις;»… Το φλέγον ζήτημα της ενοικίασης σπιτιού.
Το όνειρο της ανεξαρτησίας έγινε φολκλόρ. Και κάπως έτσι, η ενηλικίωση στην Ελλάδα μεταφράζεται σε συγκατοίκηση με τους γονείς, ατέρμονο scroll στο Spitogatos.gr μόνο και μόνο για να βρεις ενοικιαστήρια που κοστίζουν όσο ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και πολλά, μα πολλά μέχρι να καταλάβεις ότι ζεις σε μια πόλη που δεν σε αντέχει.
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Πάντα η ίδια πικρία στο τέλος… Στην Ελλάδα του 2025 ένας μέσος νέος παίρνει περίπου τον βασικό μισθό ανά μήνα, πράγμα το οποίο τον «αναγκάζει» να παραμείνει στο πατρικό του ή να δουλέψει σε δύο και τρεις δουλείες. Μετάφραση; Αν θες να μείνεις μόνος σου, ψόφα… στη δουλειά.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με τον ψυχρό ορθολογισμό που θα ενέκρινε και ο Sheldon Cooper, αν αποφάσιζε ποτέ να εγκαταλείψει την Pasadena για την Κυψέλη. Μπαίνει ο μήνας, αυτός ο καταραμένος, κυκλικά επαναλαμβανόμενος χρόνος, και βλέπεις το μυθικό ποσό των 750€ να κάνει την εμφάνισή του στο app της τράπεζας. Με bold γραμματοσειρά. Sans-serif. Πολύ αισιόδοξο για κάτι τόσο προσωρινό.
Τι συμβαίνει στη συνέχεια; Ε, ένα μικρό θαύμα εξαφάνισης. Τα 500€ εξαερώνονται σε χρόνο dt προς τιμήν του ιδιοκτήτη. Ναι, εκείνου του θεσμικού αστικού μύθου με τρεις καρδιές και δέκα ακίνητα. Τα υπόλοιπα 200€ γλιστρούν σαν δάκρυ σε λογαριασμούς ρεύματος, νερού, ίντερνετ, Netflix (ΟΚ, αυτό αν θες το κόβεις). Κι αν είσαι πραγματικά ευνοημένος από το σύστημα, δηλαδή όχι πεινασμένος, όχι άρρωστος, όχι χωρίς παπούτσια, σου μένουν και 50€ για να νιώσεις λίγο άνθρωπος με μπρόκολα, αυγά και κατεψυγμένα μπιφτέκια λαχανικών.
Αλήθεια τώρα; Είναι ζωή αυτή; Ξεχνάς διακοπές, ξεχνάς προσωπικά ψώνια και μικροπολυτέλειες. Και μέσα σε όλα αυτά, διαβάζεις και καθημερινά τίτλους όπως: «Εκτοξεύονται τα ενοίκια στην Ελλάδα».
Μάλιστα, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, η ετήσια αύξηση των ενοικίων των κατοικιών στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2025 έφτασε το 10,8%, ενώ το 2024 συνολικά κατεγράφη αύξηση 7,6%. Που θα πάει όλο αυτό πραγματικά;
Αλλά ναι, ας συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το housing crisis με τακτ. Και να λέμε “έλα μωρέ, στην Ελλάδα είμαστε”. Γιατί όσο υπάρχει ήλιος και φραπέ και social media, ποιος χρειάζεται αξιοπρεπή στέγαση;
Πίσω στο παιδικό σου δωμάτιο
Κι όλα αυτά γιατί το κόστος της αυτονομίας έχει μετατραπεί σε πολυτελές concept. Η ενοικίαση έγινε σαν το brunch στα Εξάρχεια: ξέρεις πού είναι, αλλά δεν πας. Γιατί δεν φτάνουν. Ούτε τα χρήματα. Ούτε τα νεύρα. Ούτε τα ψυχικά αποθέματα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και από πάνω σειρές όπως τα “Φιλαράκια” να σου φουσκώνουν τα μυαλά με ψεύτικα σενάρια, οπού μια παρέα με μέσο όρο ηλικίας τα 25 έτη μπορεί και διατηρεί το δικό της σπίτι με τόση μαεστρία που τους μένουν και στην άκρη για διασκέδαση, δώρα και απολαύσεις. Ναι, δεν λέω, ίσως να ήταν τελικά καλύτερα στα 90s… Γι΄ αυτό κι εγώ θα προσποιούμαι πως το ενοίκιο πληρώνεται με χαμόγελα και αστείες ατάκες του Chandler. Γιατί, φίλοι μου, αν δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως στα sitcoms, τουλάχιστον ας παρηγορηθούμε όπως αυτοί: με ειρωνεία, σαρκασμό και πολύ, μα πολύ φαντασία. Άλλωστε, η μόνη πραγματική “Monica” που έχω πια στη ζωή μου… είναι η ειδοποίηση για την πληρωμή του λογαριασμού ρεύματος.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
