Όσοι έχετε πάει σε νησί και οδηγείτε, είναι πολύ πιθανό να έχετε νοικιάσει κάποιο όχημα κατά τη διάρκεια των διακοπών σας. Πέρσι, στις διακοπές μου στη Ζάκυνθο είχα νοικιάσει ένα σκούτερ Beverly, το οποίο με έβγαλε ασπροπρόσωπη, χωρίς να σημειωθεί κανένα πρόβλημα κατά τη διάρκεια της χρήσης του. Φέτος δεν είχα την τύχη με το μέρος μου. Ή μάλλον ορθότερα, το μέλημα της εταιρίας ενοικίασης που επέλεξα στην Πάρο ήταν μόνο το κέρδος. Ναι, αυτή δεν είναι κάποια καινούργια πληροφορία ειδικά όσον αφορά τα νησιά, που συνεχώς μειώνουν την ποιότητα των παροχών τους και αυξάνουν τις τιμές.
Πρώτη μέρα της ενοικιάσης του Nissan Micra, εγώ στο τιμόνι και η συνάδελφος Σίντυ Χατζή στη θέση του συνοδηγού, αποφασίζουμε να πάμε στην -ίσως πιο δημοφιλή- παραλία της Πάρου, τις Κολυμπήθρες. Φτάνουμε στο πάρκινγκ, το οποίο ήταν γεμάτο, όπως ήταν άλλωστε και αναμενόμενο, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να φύγουμε. Σε επίπεδο έδαφος και σε χρονικό διάστημα μισού λεπτού, το αμάξι έσβησε τέσσερις φορές χωρίς να κάνω κάποιο λάθος στον χειρισμό του ή να έχω κάποια ευθύνη γι’ αυτή την ξαφνική τροπή. Μετά από λίγο προς την έξοδο του χωμάτινου χώρου στάθμευσης, ήρθε το επόμενο χτύπημα σε μία μικρή ανηφορά.
Το αυτοκίνητο δεν ανέβαινε με τίποτα. Δοκίμασα και με χειρόφρενο και με πρώτη ταχύτητα. Δεν ήθελε να με τίποτα να συνεγαστεί. Μετά από κάποιες προσπάθειες, άρχισε να μυρίζει ο δίσκος και εμένα με λούζει κρύος ιδρώτας. Το χειρόφρενο ανέβηκε ξανά και άνοιξα την πόρτα για να ζητήσω βοήθεια από τον οδηγό του οχήματος που βρισκόταν από πίσω μου. Χάρη σε αυτόν, το αυτοκίνητο κατάφερε να ανέβει, αλλιώς ακόμη εκεί θα ήμασταν. Σε επικοινωνία που ακολούθησε με την εταιρία ενοικίασης, μου διαβεβαίωσαν ότι εφόσον κρυώσει το όχημα και έχει εξαφανιστεί η μυρωδιά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Διερχόμενα οχήματα μετά το συμβάν δεν με καθησύχασαν. όπως ο άνθρωπος που ήρθα σε επικοινωνία τηλεφωνικώς. Προφανώς, ο καθησυχασμός δεν ήρθε ποτέ και περιμέναμε το επόμενο χτύπημα από τον δίσκο ή και από άλλο μηχανικό μέρος του οχήματος. Αυτό το όχημα -που σχεδόν ήταν του κουτιού, κατευθείαν από το εργοστάσιο- από την πρώτη μέρα μας προετοίμασε ψυχολογικά ότι δεν πρόκειται να χαλαρώσουμε στις διακοπές μας.
Τις επόμενες μέρες όλα έβαιναν καλώς, ίσως σε ανησυχητικό βαθμό. Πέντε ημέρες μετά το συμβάν, φτάνοντας στο κατάλυμα μετά από νυχτερινή έξοδο, το αυτοκίνητο μας άφησε πάνω στην ανηφόρα που ανεβαίναμε κάθε μέρα για να φτάσουμε στον χώρο στάθμευσης της περιοχής που διαμέναμε. Μετά από δύο μάταιες προσπάθειες να κινηθεί πάνω στην ανηφορά, οπισθοχώρησα μέχρι να βρω οδόστρωμα με μικρή κλίση, όπου και σε αυτή την περίπτωση δεν άλλαξε κάτι. Το αυτοκίνητο μας είχε εγκαταλείψει και μας χαιρέτησε βγάζοντας λευκό καπνό σα να έχει εκλεγεί νέος Πάπας.
Χωρίς ταχύτητα, το στάθμευσα στο πρώτο διαθέσιμο σημείο, κάλεσα την εταιρία ενοικίασης για να το παραλάβει μόλις ξημερώσει, όπως και έγινε. Αδειάσαμε το αυτοκίνητο από τα υπολοιπόμενα πράγματα και ανηφορίσαμε με τα πόδια στις τέσσερις τη νύχτα προς το κατάλυμα, κρατώντας στα χέρια πετσέτες, μάσκες θαλάσσης και ψάθες με υπόλείμματα άμμου που κολλούσαν πάνω στο γεμάτο glitter δέρμα μας. Όχι, η αναφορά δεν γίνεται για το “drama” της υπόθεσης, αλλά για την θλιβερή εικόνα μιζεριάς που αποπνέαμε.
Σε συνέχεια της επικοινωνίας μας, αργότερα όταν πλέον ο ήλιος είχε ανέβει στη θέση που του άρμοζε, έκανε νύξη για δική μου υπαιτιότητα της μηχανολογικής βλάβης, αφού όπως υποστήριξε, ο δίσκος είχε αλλαχθεί πριν ενάμιση μήνα. Ειδικός δεν είμαι, ωστόσο είναι απίθανο μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ο δίσκος να έχει “φαγωθεί” σε τέτοιο βαθμό, που θα επέφερε την ολική καταστροφή του. Μετά από συζήτηση «μας έκανε τη χάρη» και δεν πληρώσαμε την ζημιά για να «μην μας χαλάσει τις διακοπές».
Στον δρόμο για την Παροικιά απ’ όπου θα παίρναμε το νέο αυτοκίνητο ίδιας μάρκας και μοντέλο, γίνονταν επανηλειμμένες προσπάθειες για να υποδείξουν ως αποκλειστικούς υπαίτιους της καταστροφής του δίσκου, εμένα δηλαδή που οδηγούσα. Ήθελαν να υποστηρίξουν ότι οδηγούσα υπό την επήρεια αλκοόλ, πράγμα που δεν συνέβη αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Άλλωστε όταν θες να φορτώσεις την ευθύνη σε κάποιον άλλον ξαφνικά μπορείς να σκαρφιστείς απίθανα σενάρια, όπως ότι στις χωματώδεις και βραχώδεις Κολυμπήθρες που διαδραματίστηκε το πρώτο συμβάν, υποστήριξαν ότι υπήρχε πιθανότητα το όχημα να κινήθηκε σε αμμώδη επιφάνεια, που ήταν αδύνατο να είχε συμβεί. Όσοι έχετε πάει καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Πρόκειται για τη γνωστή τακτική που υπάρχει στον τομέα τουρισμού κατά την οποία κάθε είδους επιχείρηση, προσπαθεί να “βγάλει από μύγα ξύγκι”. Ο καταναλωτής πρέπει να ξεζουμηθεί, να υπερχρεωθεί για να έρθει ο επιθυμητός στόχος του κέρδους. Ποιότητα και τιμή δεν τέμνονται σχεδόν ποτέ, ευτυχώς υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις που κάνουν τη διαφορά. Ωστόσο είναι σα να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα, αν δεν ξέρεις τον τόπο που επισκέπτεσαι.
Δεν υπάρχει επισκέπτης σε νησί που να μην την έχει “πατήσει” από κάποιου είδους επιχείρηση, που μπορεί να έχει γλιτώσει από τα χειρότερα κατά τύχη. Η φράση «από τύχη ζούμε» στην Ελλάδα δεν είναι απλά μία τάση της εποχής. Πρόκειται για μία νοοτροπία που έχει ως βάση την αισχροκέρδια και μυστικό συστατικο την αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Η δηλητηρίαση ή ένα αλλεργικό σοκ που μπορεί να προκληθεί σε κάποιο εστιατόριο, βασίζεται σε αυτή την νοοτροπία.
Το ίδιο συμβαίνει και στις εταιρίες ενοικίασης που δεν συντηρούν τα οχήματα με τον τρόπο που θα έπρεπε ώστε να είναι λειτουργικά και ασφαλή για τους ανθρώπους που επιβαίνουν σε αυτά. Μισθώνοντας ένα όχημα εμπιστεύονται τη ζωή τους σε κάποιους τυχαίους που ελπίζουν ότι θα έχουν μεριμνήσει για τη σωστή συντήρηση του οχήματος. Το χειρότερο σενάριο είναι να υπάρξει μηχανολογικό πρόβλημα σε κάποια στροφή που οι πιθανότητες επιβίωσης είναι λιγοστές.
Έως πότε θα ανεχόμαστε τη θρασύτητα τέτοιων επιχειρήσεων που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές μας; Ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν πρόκειται να υπάρξουν, οπότε πρέπει να πορευόμαστε στις δικές δυνάμεις για να είμαστε ασφαλείς, τουλάχιστον όσον αφορά τον δρόμο και τα οχήματα με τα οποία κινούμαστε. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι πάντα φταίμε ακόμη κι αν δεν φταίμε. Η αποποίηση ευθυνών είναι στα καλύτερά της, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ιθύνων δεν φταίει ποτέ, παρά μόνο τα θύματα, οι καταναλωτές.