Εντάξει, ευτυχώς, κανείς δεν δίκασε τον πλανητάρχη Τάσο Μπουγά. Σημειωτέον, χάρη σε αυτήν την διαφήμιση επισήμως εχρίσθη σε άρχων του σύμπαντος, αφού οι διαφημιστές που συνεργάστηκαν με την εταιρεία που κακοπληρώνει σταθερά τους εργαζόμενούς της πουλάει παιχνίδια και άλλα ευτελή, πλαστικά κυρίως, είδη από Κίνα τον έβαλαν να προσγειώνεται στην Σελήνη, μέσα σε ένα σκάφος-κόκκινο αυγό.

Το σουρεάλ στο μεγαλείο του και η διαφήμιση έχει μόλις αρχίσει. Ένα αρνάκι σουβλίζεται σε ύποπτη ταχύτητα μοναχό του και μια pole dancer γυρνά σε έναν ξεκάρφωτο στύλο, ενώ μια στρατιά ψηστών έρχεται με άγριο ύφος να σταθεί πλάι στον Μπουγά, ως άλλος αστρο-στρατός του.

Το τραγούδι που λέει η φωνάρα ο Μπουγάς δεν είναι άλλο από το καψούρικο και αγαπημένο «Φεγγάρι μου» σε στίχους και μουσική Γιώργου Θεοφάνους, σε μια διασκευή που μάλλον στενοχώρησε τη Νατάσα Θεοδωρίδου. Όπως δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή η Νατάσα δια στόματος δημοσιογράφου φίλου τους, στον οποίο μετέφερε την συναισθηματική της κατάσταση: «Στενοχωριέμαι γιατί σε αυτό το τραγούδι έχω δώσει την ψυχή μου και αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστεί σε μία διαφήμιση παρωδία». Φυσικά, όπως γνωρίζει και η ίδια, ο λογος πέφτει αποκλειστικά στον δημιουργό του τραγουδιού, ο οποίος μια χαρά έδωσε τα δικαιώματα, με το αζημίωτο φυσικά, για να χρησιμοποιηθεί διασκευασμένο στην πασχαλινή διαφήμιση του δημοφιλούς παιχνιδάδικου.

Η Νατάσα Θεοδωρίδου έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει θιγμένη, χαλασμένη, ξενερωμένη, ακόμα και συντετριμμένοι. Εμείς οι υπόλοιποι, τι ζόρι τραβάμε; Δημοκρατία έχουμε και καθένας, καθεμιά νομιμοποιείται να νιώθει και να εκφράζεται περί των όσων νιώθει ελευθέρως. Αλλά, όσο επικίνδυνη και να είναι η φράση αυτή που ετοιμάζομαι να γράψω, μιας που έχει χρησιμοποιηθεί από τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους, με τον πλέον ακατάλληλο τρόπο, θα την γράψω: το έχουμε παρακάνει.

Κάπου, το έχουμε παρακάνει. Θιγόμαστε πριν προλάβει να θιγεί η όποια ευάλωτη ομάδα. Κόβουμε στις εαυτές μας και στους άλλους το γέλιο γιατί κάτι είναι «τρας», «κιτς», «απαράδεκτο». Εξουσιάζουμε μόνοι μας, κατάμονοι, την φαντασία μας, την ίδια μας την χαρά.

Το χειρότερο, τονίζω, για μένα: στραβοκοιτάμε τους άλλους, γινόμαστε μπάτσοι συνεχώς. Δηλαδή, εσύ, κακόμοιρε, που έχεις ξωμείνει με 40 ευρώ στα τέλη του μήνα, εσύ που χώρισες πρόσφατα και πενθολογάς, εσύ που τραβιέσαι με θέματα υγείας, εσύ, εσύ, εσύ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να βρίσκεις την διαφήμιση αστεία, γιατί είναι απαράδεκτη.

Και αυτό το λέω «εγώ», που «εγώ» έχω διαβάσει, έχω ζυμωθεί πολιτικά, έχω βαθύτερη γνώση και κατανόηση κάποιων πραγμάτων και κυρίως αράζω σε συγκεκριμένα στέκια, με συγκεκριμένες παρέες, εντελώς γαμάτες, που παλεύουν για το καλό του λαού, επειδή είναι λαός, αλλά δεν είναι κιόλας, μιας που αγαπούν μόνο το ανεξάρτητο σινεμά και σιχαίνονται την ματσίλα της ελληνικής οικογένειας. Τι κι αν ετοιμάζουν απόβαση στο χωριό με τις κολλητές στο σπίτι του παππού; Καλός μαλάκας κι ο παππούς που σφάζει τα αθώα ζωάκια. «Εγώ», στο κάτω κάτω, τρώω μόνο ράμεν και KFC, δεν ξεψαχνίζω κεφαλάκι με μάτι ορθάνοιχτο στην πυρά.

Για να μην το κουράζω, η διαφήμιση τα σπάει. Είναι «ξεφτιλέ», σαρκάζει τον μέσο Έλληνα μπάρμπα που θαρρεί πως έχει ντοκτορά στην ψησταριά και χαίρεται. Βάζει πλανητάρχη να τραγουδάει καταπληκτικά, ξέρει πως, με την προσθήκη της pole dancer θα γίνει viral (οποίος μισογυνισμός! μισογυνισμός που οι μισές poledancers εκεί έξω δεν αντιλαμβάνονται ακριβώς, παίρνω όρκο). Ξέρει πως θα κάνει hype, ξέρει πως θα την δουν χιλιάδες μάτια και θα την συζητήσουν χιλιάδες στόματα.

Άλλωστε, το Jumbo κάνει όλες αυτές τις τραβηγμένες από τα μαλλιά, εξώφθαλμα γελοίες, κάποτε αστείες, διαφημίσεις, για brand awareness, όχι για να τσιμπήσει πελάτες. Εκείνες κι εκείνοι που δεν πατάνε στα Jumbo, δεν πρόκειται να πατήσουν αν τα Jumbo κάνουν πασχαλιάτικο μια διαφήμιση για την κακοποίηση των γυναικών. Πολλοί, δε, από τους ανθρώπους που ενημερώνονται και αντιδρούν με τα όσοα κακώς κείμενα λαμβάνουν χώρα καθημερινά στην κοινωνία, γέλασαν μια χαρά με την διαφημισούλα.

Δεν τους έκανε ο γέλωτας λιγότερο σοβαρούς ανθρώπους και πολίτες. Ούτε φυσικά η διαφήμιση των Jumbo τους έβαλε να σκεφτούν ή να βελτιωθούν σε κάτι. Αλλά, φτάνει πια, με αυτό το τριπάκι στο οποίο πάμε να μπούμε συλλογικά: δεν χρειάζεται να παίρνουμε τόσο σοβαρά τα πάντα.

Τα Jumbo και οι διαφημίσεις τους είναι η κορυφή του παγόβουνου, γενικώς και ειδικώς.

Όποιος θέλει γελά, όποιος θέλει αγνοεί ή θυμώνει. Μα προς Θεού, λίγη επί της ουσίας ελευθερία δεν βλάπτει.

Τα σχόλια στο Youtube είναι διθυραμβικά, σε κάθε περίπτωση, και αυτό λέει πολλά. Ας στίψουμε τα μυαλά μας και ας υψώσουμε τις γροθιές μας για πιο φλέγοντα ζητήματα. Για να μπορέσουμε να το πετύχουμε, θα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να διακρίνουμε τα φλέγοντα από τα μη φλέγοντα. Γιατί όχι, δεν γίνεται να καίνε όλα το ίδιο. Αν μας καίνει όλα το ίδιο, το πρόβλημα το έχουμε εμείς.