«Στεκόμουν σ’ ένα λόφο και είδα το παλιό να ζυγώνει, αλλά ερχόταν σαν καινούριο. Βάδιζε κουτσαίνοντας πάνω σε καινούρια δεκανίκια που κανείς δεν είχε ξαναδεί ποτέ και μύριζε νέες μυρωδιές παρακμής που κανείς δεν είχε μυρίσει ποτέ».

Μπ. Μπρεχτ

Ήθελα να κάνω ένα σχόλιο με αφορμή την εξαφάνιση Θύμιου Μπουγά, για την καθημερινή δολοφονική βία που υφίστανται οι αποκλίνοντες από την συμβατικά οριζόμενη κανονικότητα, γιατί σαν κοινωνία κολλήσαμε στο μπούλινγκ στα σχολειά λες και εκεί αρχίζει και τελειώνει το πρόβλημα. Ειδικότερα, για μια ιδιαίτερα σκληρή σκηνή η οποία αναπαριστά μια εξω-θεσμική μεν αλλά εμβληματική μορφή κύρωσης της απόκλισης από την «κανονικότητα».

Δεν είναι ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, δεν είναι ο Άλεξ Μεσχισβίλι από τη Βέροια, ούτε η Δήμητρα της Λέσβου, δεν είναι η Ελένη Τοπαλούδη, δεν είναι ο ο Σαχζάτ Λουκμάν από το Πακιστάν, ούτε ο Ζακ Κωστόπουλος. Είναι ο Θύμιος Μπουγάς που ζει στον Πύργο Ηλείας. Είναι 39 ετών και φορά εδώ και 14 χρόνια χειρουργική μάσκα στο πρόσωπό του, όχι λόγω κορωνοϊού, αλλά για να κρύψει το παραμορφωμένο πρόσωπό του μετά από σφοδρό τροχαίο που είχε το 2008, εξαιτίας του οποίου επίσης μιλάει και τρώει με μηχανική υποστήριξη. Ο Θύμιος έπεσε θύμα σφοδρού μπούλινγκ από ενήλικους της πόλης του, που δεν σεβόντουσαν ούτε τον πόνο του, ούτε την κατάστασή του, και θεωρούσαν προφανώς τους εαυτούς τους ανώτερους και πρότυπα του είδους μας.

Στις 4 Μαίου ο Θύμιος δέχθηκε μπούλινγκ μέσα στο ίδιο του το σπίτι για τελευταία φορά, όταν η παρέα των τραμπούκων με αυτοκίνητα και μηχανές πέρασαν έξω από το σπίτι του 39χρονου και έριξαν προς το μέρος του φωτοβολίδες και βεγγαλικά γελώντας, προκειμένου να τον αναγκάσουν να βγει από αυτό. Όταν μετά από ώρα ο Θύμιος βγήκε από το σπίτι και προσπάθησε να αμυνθεί με ένα μπαστούνι, τα ανθρωποειδή τράβηξαν νέο βίντεο, το οποίο ανέβασαν στα social media και τον παρουσίαζαν ως μανιακό που τους κυνηγάει με ένα πριόνι για να τους κάνει κακό.

Στη συνέχεια ο Θύμιος Μπουγάς πήγε στο αστυνομικό τμήμα, κατήγγειλε το περιστατικό, και μετά από αυτό και μέχρι και σήμερα τα ίχνη του έχουν χαθεί. Παρά δε τις έρευνες ακόμα και κλιμακίου της ΕΜΑΚ που έφτασε στην περιοχή παραμένει αγνοούμενος. Για το Θύμιο Μπουγά έχει εκδοθεί Silver Alert, και όλοι μας ευχόμαστε από καρδιάς να βρεθεί ζωντανός, καθώς 10 ημέρες τώρα δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Ενώ κατά τη διάρκεια του τραμπουκισμού του Θύμιου, οι αρχές κώφευαν στις εκκλήσεις γειτόνων και του ίδιου για προστασία από τους τραμπούκους, που εκμεταλλευόταν την ευαλωτότητά του και τον χλεύαζαν, ενώ του πετούσαν δυναμιτάκια.

Η κατάστασή του είχε αποτέλεσμα να χάσει, όχι μόνο την εργασία αλλά και τους φίλους κι έτσι εγκαταστάθηκε στον Πύργο όπου ζει με ένα πενιχρό επίδομα, με το οποίο πληρώνει ίσα-ίσα το ενοίκιο του. Εδώ ανακύπτει το ζήτημα της απουσίας κρατικής μέριμνας για την πλήρη αποκατάστασή ενός πολίτη που υπήρξε θύμα τροχαίου δυστυχήματος. Κατόπιν εορτής κάποιοι γιατροί, μιας που έγινε γνωστή η υπόθεση, αποφάσισαν να πουν ότι θα αναλάβουν πλήρως την αποκατάστασή του, τόσα χρόνια μετά, λες και έπρεπε να γίνουν όλα αυτά και να πάρει το γεγονός τόσο μεγάλη δημοσιότητα για να «ευαισθητοποιηθεί» το κράτος. Αντί να αντιμετωπίζεται ως «θύμα» με την παραδοσιακό τρόπο, θεωρείται ότι ακόμα και σε αυτό το σημείο ότι «απειλεί» το κυρίαρχο σώμα με τη διαφορετικότητά του. Δεν μπορεί καν να υπάρξει μέσα στην κοινωνία, αλλά εξοντώνεται συμβολικά ή και -όπως οδηγεί ο συμβολικός εξοστρακισμός- βιολογικά, ένα σενάριο το οποίο απεύχομαι. Δηλαδή ακόμα και ως ένα ταλαιπωρημένο θύμα, δεν έχει θέση σ ‘αυτήν την κοινωνία -ακόμα κι ως τέτοιο- ως θύμα τροχαίου. Οι αρχές δεν τον προστατεύσαν, η πρόνοια δεν του παρείχε ούτε τις προβλεπόμενες παροχές αποκατάστασης ή ψυχικής υποστήριξης.

Όσο μια χώρα καταρρέει οικονομικά, τόσο καταρρέει και η στήριξη στην παιδεία, στην μόρφωση, στην καλλιέργεια, στον πολιτισμό και φαινόμενα όπως οι γυναικοκτονίες, οι δολοφονίες και οι βασανισμοί οτιδήποτε θεωρείται διαφορετικό, θα είναι όλο και περισσότερες. Μαζί με την οικονομία καταρρέει και η κοινωνία και όσοι δεν το βλέπουν αυτό κάνουν μεγάλο λάθος.

Ο Θυμιος Μπουγας είχε γίνει παλαιότερα ρεπορτάζ από την τηλεόραση ΟΡΤ, στην οποία είχε δηλώσει: «Δεν θέλω να με δει κάποιο παιδάκι ή κάποιος ηλικιωμένος άνθρωπος γιατί θα τρομάξει». Κανένας Θύμιος δεν πρέπει να ντρέπεται και ποτέ. Η ντροπή πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο και να ακολουθεί τους θύτες. Αυτούς που θέλουν να φοβίσουν, να απειλήσουν, να τρομάξουν κάποιον για την «πλάκα» τους. Ο εκφασισμός της κοινωνίας τρέχει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις, ενώ δημοσιογράφοι, πολιτικοί, οι αρχές, η κοινωνία, γονείς και δάσκαλοι μένουν αμέτοχοι, στη διαδικασία και στη θέα ενός ανθρώπου που παίρνει το ρόλο του σύγχρονου αποδιοπομπαίου τράγου και εξοστρακίζεται εκτός της κοινωνίας.