Τώρα που όλα έχουν µπει σε ένα αυλάκι τετραετίας και µπορεί ο έχων την δύναµη να επέµβει και να κάνει το όνειρο πραγµατικότητα, είναι ώρα να πούµε µερικά πράγµατα που κρατούσαµε ερµητικά φυλλαγµένα πίσω από τα χείλη, µε σκοπό να σεβαστούµε τις «προτεραιότητες» που έβαζαν γύρω όλοι, όσοι είχαν το πρόσταγµα. Μια ακόµα φορά ακούσαµε να λένε οι έχοντες και κατέχοντες, ότι πρώτη «προτεραιότητα» για όλους µας, ήταν να κυβερνηθούµε, δηλαδή να «βγάλουµε µια σταθερή, δυνατή κυβέρνηση». Με άλλα λόγια, έχει µεγάλη σηµασία στη δηµοκρατία να καταλάβουµε την εξουσία πάση θυσία, να έχουµε την αυτοδυναµία, για να µπορούµε να κάνουµε αυτό που πιστεύουµε ότι θα καλυτερεύσει τη ζωή των πολλών. Με άλλα λόγια, να ψηφίσουµε µια «µειοψηφία» που µε εκλογικά τερτίπια γίνεται «πλειοψηφία» και έχει το δηµοκρατικό δικαίωµα να παίρνει αποφάσεις γιά όλους κι ας µην την έχουν ψηφίσει το 50% των εν δυνάµει ψηφοφόρων που απέχουν και το 60% αυτών που ψηφίζουν και δεν απέχουν ακόµα.

Για να σας διευκολύνω, κάνοντας την αναγωγή, αυτή η αυτοδύναµη κυβέρνηση που µας προέκυψε,όπως και πολλές άλλες του παρελθόντος, ψηφίστηκε από το 20% των ψηφοφόρων. «Αυτό δεν λέγεται πλειοψηφία», ακούω να λέτε κάποιοι αντιρρησίες από εσάς, αλλά εγώ θα σας απαντήσω ότι στη δηµοκρατία κυβερνούν πάντα οι «κατασκευασµένες πλειοψηφίες» που στηρίζονται σε «δηµοκρατικές µειοψηφίες», αυτό όµως δεν µειώνει την αξία και την σηµασία µιας νίκης. Θεωρώ ότι η αποδοχή µιας νίκης είναι το µεγαλείο µιας λαµπρής ψυχής και ενός ιδιαίτερου µυαλού. ∆εν κερδίζουµε πόντους µετατρέποντας το άσπρο µαύρο, µόνο και µόνο για να δικαιολογήσουµε τις δικές µας αδυναµίες, την ήττα µας. Ας τα αφήσουµε όµως αυτά τα δύσκολα, να εξηγηθούν απο άλλους, από όλους εκείνους που είναι γκρίζοι, µίζεροι και βλέπουν σε όλα γύρω, τα αρνητικά. Ας προσγειωθούµε στη θετική πλευρά των πραγµάτων. «Ας είµαστε ρεαλιστές, τι κι αν υπήρξαµε εραστές…», που λέει και ο Τόλης στο θρυλικό αυτό σουξέ µιας άλλης εποχής. Είµαστε πια αυτοδύναµοι, καταλάβετέ το. Χαµογελάστε!

Η πολυπόθητη εξουσία είναι πια στα χέρια µας και ήρθε η ώρα να δούµε, για άλλη µια φορά, αν ο βασιλιάς έχει… «κάτι άλλο, πιο µεγάλο, που όλοι περιµένουµε…» από αυτόν, γιατί «… από χείλη σε άλλα χείλη πηγαίνουµε όλοι…» χρόνια τώρα, χωρίς να βλέπουµε τίποτα ουσιαστικό να αλλάζει στη ζωή µας, για να µην πω, βλέποντας τη ζωή µας, τις σχέσεις µας, οι αξίες µας, ο εαυτός µας και οι άλλοι γύρω µας, να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, να κυνηγάµε το όνειρο αλλά αυτό να παραµένει άπιαστο «…κι αν στη καρδιά κάποια βραδιά νοιώσαµε κάτι, έχει χαθεί µε την αυγή, κι από το χώµα κι απ’ τη γη δεν ανεβήκαµε ποτέ ένα σκαλοπάτι». Ζούµε µια κατρακύλα χωρίς σταµατηµό, αυτό είναι γεγονός αναµφισβήτητο και συνεχίζουµε όλα αυτά τα χρόνια, να ψάχνουµε αυτόν που θα πει κάτι σήµερα, που αύριο θα µπορεί να το κάνει πραγµατικότητα, αυτόν που θα µας κάνει να πιστέψουµε στον καλό µας εαυτό. Ας είµαστε λοιπόν ρεαλιστές, κάθε αυτοδυναµία κρύβει µεγάλες δόσεις υποκρισίας, ναι. Προτείνει αριθµητικά και ποσοτικά επιτεύγµατα, ευρωπαϊκές πρωτιές, υψηλές αποδόσεις, αυξήσεις στους µισθούς, στις συντάξεις, αξιοπρεπή ιατρική περίθαλψη για όλους τους έχοντες και τους µη έχοντες, δωρεάν παιδεία. Απαραίτητα όλα αυτά. Αλλά µια εµπνευσµένη ηγεσία µε βλέµµα στο µέλλον, πρέπει να ανοίξει και την κουβέντα για την ποιότητα της ζωής µας. ∆εν µπορεί σε µια µακρά προεκλογική περίοδο να µην ακούµε ούτε λέξη γιά τον πολιτισµό, για την δράση µας στον ελεύθερο χρόνο µας, γιά τις σχέσεις µας µε τα παιδιά µας, µε τους φίλους µας, γιά την χαρά στον εργασιακό µας χώρο. Ούτε λέξη για τα ενδιαφέροντα που κάνουν την ζωή µας κήπο γεµάτο άνθη. Ούτε λέξη για το πως θα κάνουµε τη ζωή γιορτή. ∆εν µπορεί κανείς να µην ανησυχεί πια που δεν έχουµε καµιά εµπιστοσύνη σε τίποτα, σε κανέναν, να µην ανησυχούµε που οι πνευµατικοί µας άνθρωποι είναι στο περιθώριο, στο υπόγειο, να µην ανησυχούµε που η ζωή που µας επέβαλε η εφαρµογή και εκµετάλευση των τεχνολογικών επιτευγµάτων, έγινε η πιο οδυνηρή φυλακή µας.

Μας φυλακίσανε τα βλέµµατα, µας ποινικοποίησαν τα αγγίγµατα, το φλερτ, τον έρωτα, την αγωνία, τη φιλοδοξία, την περιπέτεια µε την συµµετοχή του σώµατος, της ψυχής και του µυαλού. Άνοιξε η πόρτα της «άνεσης» και µεταµορφωθήκαµε σε ξεκούραστους, υποτελείς, αδιαµαρτύρητους ανεκτικούς κάθε ανοησίας. «Χώθηκαν» από το παράθυρο της ζωής µας, οι αµόρφωτοι, οι ακαλλιέργητοι, που δεν µπορούν να καταλάβουν την τραγωδία και επενδύουν µε επικοινωνιακό τρόπο στο δράµα. Φτάσαµε στο σηµείο να µιλάµε από το πρωί µέχρι το βράδυ κρατώντας στο χέρι το σηµαιάκι της αριστείας ενώ µετράµε την επιτυχία µε τον πληθωρισµό των τετραγωνικών και των κυβικών. Οι «κεντρικοί» συνοµιλητές µας σήµερα, είναι κενές κεφαλές, που µας οδηγούν στην οµαδική ψύχωση. Νοµίζω ότι δεν είναι ιδέα µου. Έχει κυριαρχηθεί η καθηµερινότητά µας από ένα σύγχρονο στρατό φοβισµένων και ψυχικά άρρωστων ανθρώπων. Κοιµόµαστε και ξυπνάµε όλοι µε το φαρµακείο αγκαλιά. Χάπια για όλα. Χάπι για την χαρά, χάπι για την λύπη, χάπι για µια ικανοποιητική στύση, χάπι για την φιλοδοξία, χάπι για την κατανόηση, χάπι για την οµορφιά, χάπι για την ευτυχία, χάπι για την εµπιστοσύνη, χάπι για την αυτοπεποίθηση, χάπι για τον φόβο, χάπι για το θάρρος, χάπι, χάπι, χάπι… Προσοχή, δεν είµαστε όλοι εµείς άµοιροι ευθυνών. ∆εν φταίνε µόνο οι κυβερνώντες κι εµείς όλοι, πρέπει να στραφούµε προς τα «µέσα» και να ξαναδούµε την ζωή µας αλλιώς. Αρκετά “χαζέψαµε” στα Tik-Tok, το Facebook, το Ιnstagram! Πιστεύω επίσης, ότι η ένδοξη αυτοδυναµία που µας προέκυψε, έχει την δύναµη να αλλάξει την ποιότητα της ζωής µας. Αυτό είναι το νέο µέτρο που θα αλλάξει το µέλλον µας.

Αν καταφέρει η νέα αυτή αυτοδύναµη κυβέρνηση, χωρίς χάπια, να µας βοηθήσει να ζήσουµε γεµάτοι όνειρα, να κερδίσουµε και πάλι την εµπιστοσύνη µας, τον σεβασµό µας στις αξίες. Αν καταφέρει µαζί µε τα ποσοτικά επιτεύγµατα, να δηµιουργήσει τις νέες ποιότητες στην καθηµερινότητά µας, τότε είναι σίγουρο ότι θα διεκδικήσει την δική της ξεχωριστή θέση στις σελίδες της ιστορίας. Άλλως, η πολιτική ζωή θα συνεχίσει να είναι µια καλοστηµένη φάρσα που φτάσαµε στο σηµείο να την πιστέψουµε γιά να την λυδωρήσουµε την επόµενη στιγµή εµείς οι ίδιοι.