Η Ραχήλ Μακρή βρίσκεται ανάμεσα στους συμμετέχοντες στο ριάλιτι «I’m a celebrity get me out of here»-με το πιο κριντζ τρέιλερ στην ιστορία των τρέιλερ ριάλιτι. 

Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου παιχνιδιού, οι παίκτες θα έρθουν αντιμέτωποι με δοκιμασίες που θα τους φέρουν στα όριά τους, με τους ίδιους να μάχονται για την παραμονή τους στο παιχνίδι σε αγωνίσματα, γρίφους και άλλες δοκιμασίες που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με τους φόβους τους-κάτι σαν Survivor, αλλά πιο μπιχλιμπιδάτο. Το θέμα μας δεν είναι το ριάλιτι, είναι η συμμετοχή της πρώην βουλευτίνας. Κι ούτε καν αυτό. Αυτό είναι η αφορμή για να αναρωτηθούμε και να σκεφτούμε τι μπορεί ή πρέπει ένας πολιτικός να κάνει και να μην κάνει. Κι αν μια πολιτικός μπορεί να παίξει σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι, μπορεί ένας παίκτης ενός τηλεοπτικού παιχνιδιού να ”παίξει” στην συνέχεια με την πολιτική;

Η ίδια η Ραχήλ Μακρή σχολίασε σχετικά με την απόφασή της πάει στον Άγιο Δομίνικο, όχι χωρίς απολογητικό ύφος τα εξής: «Ήταν γενικά μια δύσκολη απόφαση, την πήρα μαζί με την οικογένειά μου. Τα παιδιά μου με παρακίνησαν να συμμετάσχω. Στην αρχή είπα όχι, τελικά είδα ότι στο αγγλικό συμμετείχε και ο υπουργός Υγείας (σ.σ Ματ Χάνκοκ) Ο συγκεκριμένος, που είχε διατελέσει υπουργός Υγείας της Βρετανίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μετά την παραίτησή του ανακοίνωσε ότι θα πάει στο «I’m a celebrity get me out of here», με συνέπεια να τον διαγράψουν οι Τόρις. Τρία χρόνια στη Βουλή άκουγα μόνο σχόλια και κλεισμένα μικρόφωνα. Νομίζω η πιο σχολιασμένη πολιτικός. Πρόκειται για ένα παιχνίδι, επομένως δεν με αφορά η σκληρή κριτική».

Από μία άποψη, η γυναίκα τα λέει μια χαρά. Δεν είναι ενεργή αυτή τη στιγμή, δεν κάνει κάτι παράνομο, δεν βλάπτει κανέναν. Θα πάρει και ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό. Από μια άλλη άποψη, μήπως οι πολιτικοί, γενικώς, έχουν χάσει το credibility που είχαν επί εποχών Τρικούπη, Βενιζέλου και, βέβαια, νεότερων, Μητσοτάκη, Καραμανλή, Παπανδρέου και Κύρκου; Μήπως οι πολιτικοί, όταν αρχίζουν να λειτουργούν ως άνθρωποι,  μας τρομάζουν, μας κριντζάρουν, μας κάνουν να αποσύρουμε από το πρόσωπό τους τις όποιες ελπίδες ότι μπορούν να κάνουν κάτι καλό, κάτι καλύτερο για εμάς;

Η εποχή μας, οι σύγχρονοι καιροί, έχουν συγχωνεύσει πρόσωπα, ιδιότητες, πραγματικότητα και ψηφιακότητα, τα έχουν ανακατέψει μέσα σε ένα θορυβώδες μίξερ και αυτό έχει και καλά και κακά αποτελέσματα. Η Covid και η καραντίνα έχρισαν τις φόρμες και τα ugly shoes στο απόλυτο must. Οι πλατφόρμες στις οποίες κυβερνούν νέα άτομα επανεφηύραν την κριτική, πολιτική σκέψη. Είδαμε τον πρωθυπουργό της χώρας να απαντά σε ερωτήσεις μαθητών δημοτικού για το ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό και το τι έκανε ως παιδί. Οι απαντήσεις έγιναν viral. Ο Κουτσούμπας του ΚΚΕ έγινε ηχητικό λόγκο ενός επιτυχημένου, χιουμοριστικού millenial πρότζεκτ σχεδόν αυθορμήτως, αλλά το εκμεταλλεύτηκε κιόλας. Αρχηγοί κομμάτων κάνουν debate στο Youtube και η Ντόρα Μπακογιάννη μοιράζει schοκολατάκια στο Tik Tok.

Σε άλλες χώρες, δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Στην γειτονική Αλβανία ο Έντι Ράμα έχει ένα podcast ποικίλης ύλης, στο οποίο καλεί συγγραφείς, ράπερ, ποπ σταρ, ό, τι θέλει. Στην Ουκρανία, ο Ζελένσκι ξεπήδησε από ένα δημοφιλές τηλεοπτικό σήριαλ. Στην Αμερική, εδώ και χρόνια αρκετά, οι πολιτικοί και οι περί αυτών είναι άνθρωποι που κάνουν ένα σωρό πράγματα εκτός πολιτικής ή, έστω, παριστάνουν στα social ότι κάνουν. Ο Ομπάμα ήταν εκείνος που ξεκίνησε το φαινόμενο «πολιτικοί στο Instagram» με στιγμιότυπα οικογενειακής ζωής, μαγειρεμάτων και τεμπέλικων πρωινών Κυριακής στο σπίτι. Και τώρα, ένας Ελληνοαμερικάνος, αναθρεμμένος με ακριβώς αυτήν την πιο χαλαρή και ίσως μαρκετίστικη πρόσληψη του εαυτού του ως πολιτικού και ως δεκάδων άλλων ιδιοτήτων, προσγειώθηκε ορημτικά στην Ελλάδα και κέρδισε με το σπαθί και τους followers του την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Για το πώς οι πολιτικοί προβάλλουν την εικόνα τους στα social και το Instagram και πώς αυτό δεν αρκεί για να μας βγάλει από τις ατραπούς του ελληνικού συντηρητισμού και διπολισμού, τα γράφει έξοχα η συνάδελφος Εύα Αναστασιάδου εδώ, στο Olafaq.

Γιατί, σίγουρα, θέλουμε πολιτικούς ανθρώπινους. Με συναισθήματα. Χωρίς ξύλινο λόγο και ψεύτικη εικόνα. Αλλά θέλουμε πολιτικούς που να νοιάζονται για την πολιτική (που δεν είναι άλλο από ένα σύστημα διαχείρησης καταστάσεων που αφορούν σύνολα ανθρώπων σε μια κοινωνία ή/και ένα κράτος) όσο για την εικόνα τους. Φαίνεται πως κατασπαταλούνται ώρες και πόροι στην κατάστρωση επικοινωνιακών σχεδίων για την διαφήμιση ενός προσώπου ή την ανάδειξή του σε κάποια θέση, ώρες και πόροι που θα ήταν καταπληκτικό να αφιερώνονταν σε τω όντι έργο. Δηλαδή, ωραία που ο Μητσοτάκης αγαπάει τα σκυλιά κι έχει τον Πίνατ και μας τον δείχνει, ωραιότερο αν γίνονταν πιο δραστικά και σοβαρά πράγματα υπέρ των αδέσποτων και κατά του παράνομου κυνηγιού. Ωραία που ο Ράμα μιλάει για ποπ μουσικές, καλό θα είναι να κάνει κάτι για την άκρατη και επικίνδυνη ομοφοβία που επικρατεί στην χώρα που κυβερνά.

Δεν είναι ωραίο να μας δουλεύουν μες στη μούρη μας μερικές και μερικοί-δεν αναφέρομαι στην Ραχήλ Μακρή, εδώ, προς Θεού, η εν λόγω κυρία έχει κάνει πολύ πιο γελοία, κατά την άποψή μου, πράγματα από το να συμμετέχει σε ριάλιτι (συνεργάστηκε με το κόμμα Ελεύθεροι Άνθρωποι του Γιώργου Τράγκα!) και μπορεί να έχει και μια ουσία η συμμετοχή της, τουλάχιστον για τους τηλεθεατές αυτών των υπο-προϊόντων τηλεοπτικής παρακμής. Λέω για τους εν ενεργεία κυρίους και κυρίες. Ότι δηλαδή δεν μας αρκεί ένα κουλ προφίλ στα social ή μια ανεπιτήδευτη καθημερινότητα, χωρίς γραβάτες και περιττούς τύπους που ανάγονται στο 1800. Θέλουμε έ ρ γ α από αυτούς. Για τα οποία τους ψηφίζουμε. Κι ακόμα και αν δεν αναδεικνύονται κυβέρνηση ή δεν παίρνουν την δημαρχία, θέλουμε αντιπολίτευση. Αντιπροτάσεις. Δράσεις. Χάραξη πολιτικής σκέψης και λόγου. Σοβαρότητα-φυσικά, όχι σοβαροφάνεια.

Προτιμώ έναν μελλοντικό πολιτικό που έχει υπάρξει παίκτης ριάλιτι και που, όταν αναλάβει να ασχοληθεί με τα κοινά, θα το κάνει με ζέση, γνώση και νοιάξιμο, από έναν πολιτικό που απασχολείται με το coolness του και θέλει να κάνει viral τρελίτσες τόσο πολύ, ώστε να ξεχνά τις καταβολές του, τις υποσχέσεις του, την δουλειά του. Και δεν έχω τίποτα με τα ριάλιτι. Όπως από τηλεοπτικά σκουπίδια αναδεικνύονται, ενίοτε, ποιότητες σοβαρές (βλέπε Ηλίας Βαλάσης, που τον μάθαμε όλοι από το Survivor), έτσι και από ποιοτικούς θεσμούς, καταστάσεις και πράγματα (να, σαν την δημοκρατία) ξεβράζονται φελλοί και επικίνδυνες προσωπικότητες. Δηλαδή, Μπέου υπάρχοντος και δρώντος, τι; Να κάτσουμε να ασχοληθούμε την επιλογή της Μακρή;

Ας είναι…