«Θα χαλάσει το μιξ. Δεν ξέρω πως να το πω, αλλά αν επιτρέψουμε και σε περισσότερους να έρθουν, θα χαλάσει το μιξ». Εδώ δε χωράει καμιά παρερμηνεία. Τίποτε το αμφίσημο δεν κρύβεται στον χαλασμένο ορισμό που ακούστηκε από την πρόθυμη εκ του κοινού ομιλήτρια. Παρότι εικάζω πως ο όρος χρησιμοποιήθηκε ως ένα ιδιόρρυθμο τέχνασμα για να μην οξυνθεί το οξύμωρο της σκεπτικό, στην ουσία επρόκειτο για μια ρατσιστική συνεισφορά. Εκείνη τη στιγμή, φτάνοντας στη θεματική περί μετανάστευσης στα πλαίσια της κουβέντας του World Questions της BBC World Service που πραγματοποιήθηκε τη δεύτερη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ακούσα με σαφήνεια μια επαναπατρισμένη Ελληνίδα, να επιθυμεί φρένο στα έξωθεν συστατικά του παρόντος κοινωνικού μείγματος. Μια μέχρι πρότινος οικονομική μετανάστρια, επέστρεφε στη χώρα της, για να διατυπώσει αυτό που στα δικά μου αυτιά ακούστηκε λίγο έως πολύ ως «Μέχρις εδώ, δε θέλουμε άλλους. Ας μείνει το αίμα άθικτο».
Το timing έπεφτε πάνω στο πρόσφατο νομοσχεδίο Πλεύρη, με τον αναδρομικό σαδισμό του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου να στρέφεται αρχικά απέναντι ακόμη και στις εκκρεμείς αιτήσεις μετανάστευσης (κάτι που διορθώθηκε και θα αξιολογηθεί με βάση την προηγούμενη νομοθεσία), λίγο καιρό μετά τον 3μηνο αποκλεισμό όσων έρχονταν από τη Βόρεια Αφρική. Το τελευταίο, ερμηνεύτηκε με μετρημένη αμηχανία ως κατάσταση έκτακτης συνθήκης, από την υπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, Σοφία Ζαχαράκη, την ίδια στιγμή που οι συνομιλητές του πάνελ Ξένια Κουναλάκη και Παύλος Γερουλάνος το καταδίκασαν απερίφραστα. Ευστόχως, κι οι δύο από μεριάς προσπάθησαν να δουν το μεταναστευτικό ως δεδομένο, παρά ως πρόβλημα, κι επομένως να το συνδέσουν πρωτίστως με το δημογραφικό αλλά και το οικονομικό μέλλον της χώρας. Εικάζω πως τελικά, ο αρθρογράφος Γιάννης Κουτσομύτης ήταν πιο κοντά στο σκεπτικό περί των κινδύνων του χαλασμένου μιξ, αλλά αυτό το υποστηρίζω περισσότερο αναλογιζόμενος τη διαδικτυακή του εργογραφία στα socials, παρά τη φειδωλή του συμμετοχή στη συζήτηση που συντόνισε ο Jonny Dymond. Όσο για το περιβόητο fact-checking που επικαλέστηκε στις τοποθετήσεις της η κ. Ζαχαράκη, τα γεγονότα είναι πράγματι αμείλικτα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδόσει δύο διαταγές ασφαλιστικών μέτρων που αφορούν οκτώ Σουδανούς και τέσσερις Ερυθραίους αντίστοιχα, οι οποίες υποδεικνύουν στην ελληνική κυβέρνηση να μην προχωρήσει σε απέλαση πριν εξεταστούν τα αιτήματα ασύλου τους.
Ακόμη κι αν το fact-checking γεγονότων απαιτεί παραπάνω ψαχούλεμα, το fact-checking ξενοφοβίας πραγματοποιείται παντού, προφανώς όχι μόνο στα ασφαλή πάνελ της κανονικότητας των βαμβακερών υπαινιγμών. Από το μεσοαστικό και βάλε κοινό μιας Δευτέρας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, μέχρι το κουβεντολόι των γονέων, πίσω από τα κάγκελα ενός δημόσιου σχολείου, λίγο πριν το κουδούνι χτυπήσει σχόλασμα και βγουν έξω από το προαύλιο πολλά «ασπράκια» και λίγα «μαυράκια». Από την περιβόητη αντισυνταγματικότητα του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια που ομόφωνα είχε κριθεί από την ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας το μακρινό 2013, και την υποκριτική επιτάχυνση επί Σαμαρά λέω NBA draft, μέχρι τις λοξές ματιές στις λιγοστές, πολύχρωμες παιδικές χαρές των Πατησίων. Fact-checking φλύαρης πολιτικολογίας που ρίχνει νερό στο μύλο της οργής, αραδιάζοντας περσινά ξινά σταφύλια, θα αντιτείνετε, αλλά είναι η περιεκτικότητα της ίδιας της ζωής που τέμνει τα γεγονότα και τους χρόνους.
Τα φέρνει εκεί που χάρη στο χάλκινο μετάλλιο που κουβάλησε ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας κι η παρέα τους, ένας δημοσιολόγος (καλή ώρα, μπορεί να πει κανείς) θα αρπάξει με ευκολία το παραπάνω σχήμα, για επικολυρικούς τίτλους, ειλικρινά συγκινημένος ή βολικά τοποθετημένος. Για να κοτσάρει εαυτόν δίπλα στο brand name Αντετοκoύνμπο καταπώς είχε instagram-ιστεί προεκλογικά στο λογαριασμό της Κατερίνας Νοτοπούλου. «Πιο Έλληνας», «Ψυχή Ελληνική» κι άλλα βερεσέ, διότι αν κάνετε βόλτα μεταξύ Κρέοντος, Χειμάρρας, Αβδήρων και Γερακιού, στα καφενεία του 10443, το ρεπερτόριο είναι σχεδόν ίδιο και δεν πρόκειται για μεμψιμοιρία. Από τα κάτω έως, κυριότερα, τους θεσμούς, το τροπάρι με το μικρόψυχο Γεωργιαδικό σαρδάμ, δεν έπαψε να επαναλαμβάνεται από αρκετά στόματα. Ούτε το απόγευμα της Κυριακής 14 Σεπτεμβρίου 2025, ούτε όταν κοτσάρανε δίπλα από το graffiti του Γιάννη «αν δεν ήταν στο ΝΒΑ, ίσως ήταν νεκρός στο Α.Τ. Ομόνοιας» για το Νιγηριανό Εμπουκά Μαμάν Σούμπεκ, ούτε ποτέ.
Ας είμαστε ειλικρινείς με όσα στοιχειώδη βλέπουμε γύρω-γύρω. Βασιζόμενος στην ορολογία που χρησιμοποίησε, είμαι βέβαιος πως η κυρία από το κοινό του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, κάλλιστα θα μπορούσε να είχε διατυπώσει με μια lifestyle αθωότητα, ένα οικιακό αστειάκι για το ότι δεν επιθυμεί περισσότερο κακάο στο γάλα της. Ακόμη κι αν πανηγύρισε το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής ομάδας ανδρών στο Ευρωμπάσκετ. Όπως έπραξαν θεσμικά ο Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης κι ο Θανάσης Πλεύρης, όπως ενδεχομένως να πανηγύρισε ένας συνδεσμίτης φίλος του Τάκη Τσουκαλά στα Καμίνια ή ακόμη-ακόμη κι εκείνος ο καθηγητής του ΕΚΔΔΑ που έβλεπε μαϊμούδες. Αλλά είναι τέτοιος ο γαλανόλευκος χρονισμός, που πρώτοι καραδοκούν για το photobombing στα καρέ αυτής της ιστορίας. «Τώρα όπου κι αν πάω συγχαρητήρια», που λέει κι ο Light. Και το είδαμε όλοι, με μάτια υγρά ή στεγνά, πως ο Γιάννης και τα αδέλφια του, παιδιά παράνομων μεταναστών, πολύσημα σύμβολα, ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά το “MVP Freestyle”…
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
«Θα χαλάσει το μιξ. Δεν ξέρω πως να το πω, αλλά αν επιτρέψουμε και σε περισσότερους να έρθουν, θα χαλάσει το μιξ». Εδώ δε χωράει καμιά παρερμηνεία. Τίποτε το αμφίσημο δεν κρύβεται στον χαλασμένο ορισμό που ακούστηκε από την πρόθυμη εκ του κοινού ομιλήτρια. Παρότι εικάζω πως ο όρος χρησιμοποιήθηκε ως ένα ιδιόρρυθμο τέχνασμα για να μην οξυνθεί το οξύμωρο της σκεπτικό, στην ουσία επρόκειτο για μια ρατσιστική συνεισφορά. Εκείνη τη στιγμή, φτάνοντας στη θεματική περί μετανάστευσης στα πλαίσια της κουβέντας του World Questions της BBC World Service που πραγματοποιήθηκε τη δεύτερη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ακούσα με σαφήνεια μια επαναπατρισμένη Ελληνίδα, να επιθυμεί φρένο στα έξωθεν συστατικά του παρόντος κοινωνικού μείγματος. Μια μέχρι πρότινος οικονομική μετανάστρια, επέστρεφε στη χώρα της, για να διατυπώσει αυτό που στα δικά μου αυτιά ακούστηκε λίγο έως πολύ ως «Μέχρις εδώ, δε θέλουμε άλλους. Ας μείνει το αίμα άθικτο».
Το timing έπεφτε πάνω στο πρόσφατο νομοσχεδίο Πλεύρη, με τον αναδρομικό σαδισμό του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου να στρέφεται αρχικά απέναντι ακόμη και στις εκκρεμείς αιτήσεις μετανάστευσης (κάτι που διορθώθηκε και θα αξιολογηθεί με βάση την προηγούμενη νομοθεσία), λίγο καιρό μετά τον 3μηνο αποκλεισμό όσων έρχονταν από τη Βόρεια Αφρική. Το τελευταίο, ερμηνεύτηκε με μετρημένη αμηχανία ως κατάσταση έκτακτης συνθήκης, από την υπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, Σοφία Ζαχαράκη, την ίδια στιγμή που οι συνομιλητές του πάνελ Ξένια Κουναλάκη και Παύλος Γερουλάνος το καταδίκασαν απερίφραστα. Ευστόχως, κι οι δύο από μεριάς προσπάθησαν να δουν το μεταναστευτικό ως δεδομένο, παρά ως πρόβλημα, κι επομένως να το συνδέσουν πρωτίστως με το δημογραφικό αλλά και το οικονομικό μέλλον της χώρας. Εικάζω πως τελικά, ο αρθρογράφος Γιάννης Κουτσομύτης ήταν πιο κοντά στο σκεπτικό περί των κινδύνων του χαλασμένου μιξ, αλλά αυτό το υποστηρίζω περισσότερο αναλογιζόμενος τη διαδικτυακή του εργογραφία στα socials, παρά τη φειδωλή του συμμετοχή στη συζήτηση που συντόνισε ο Jonny Dymond. Όσο για το περιβόητο fact-checking που επικαλέστηκε στις τοποθετήσεις της η κ. Ζαχαράκη, τα γεγονότα είναι πράγματι αμείλικτα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδόσει δύο διαταγές ασφαλιστικών μέτρων που αφορούν οκτώ Σουδανούς και τέσσερις Ερυθραίους αντίστοιχα, οι οποίες υποδεικνύουν στην ελληνική κυβέρνηση να μην προχωρήσει σε απέλαση πριν εξεταστούν τα αιτήματα ασύλου τους.
Ακόμη κι αν το fact-checking γεγονότων απαιτεί παραπάνω ψαχούλεμα, το fact-checking ξενοφοβίας πραγματοποιείται παντού, προφανώς όχι μόνο στα ασφαλή πάνελ της κανονικότητας των βαμβακερών υπαινιγμών. Από το μεσοαστικό και βάλε κοινό μιας Δευτέρας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, μέχρι το κουβεντολόι των γονέων, πίσω από τα κάγκελα ενός δημόσιου σχολείου, λίγο πριν το κουδούνι χτυπήσει σχόλασμα και βγουν έξω από το προαύλιο πολλά «ασπράκια» και λίγα «μαυράκια». Από την περιβόητη αντισυνταγματικότητα του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια που ομόφωνα είχε κριθεί από την ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας το μακρινό 2013, και την υποκριτική επιτάχυνση επί Σαμαρά λέω NBA draft, μέχρι τις λοξές ματιές στις λιγοστές, πολύχρωμες παιδικές χαρές των Πατησίων. Fact-checking φλύαρης πολιτικολογίας που ρίχνει νερό στο μύλο της οργής, αραδιάζοντας περσινά ξινά σταφύλια, θα αντιτείνετε, αλλά είναι η περιεκτικότητα της ίδιας της ζωής που τέμνει τα γεγονότα και τους χρόνους.
Τα φέρνει εκεί που χάρη στο χάλκινο μετάλλιο που κουβάλησε ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας κι η παρέα τους, ένας δημοσιολόγος (καλή ώρα, μπορεί να πει κανείς) θα αρπάξει με ευκολία το παραπάνω σχήμα, για επικολυρικούς τίτλους, ειλικρινά συγκινημένος ή βολικά τοποθετημένος. Για να κοτσάρει εαυτόν δίπλα στο brand name Αντετοκoύνμπο καταπώς είχε instagram-ιστεί προεκλογικά στο λογαριασμό της Κατερίνας Νοτοπούλου. «Πιο Έλληνας», «Ψυχή Ελληνική» κι άλλα βερεσέ, διότι αν κάνετε βόλτα μεταξύ Κρέοντος, Χειμάρρας, Αβδήρων και Γερακιού, στα καφενεία του 10443, το ρεπερτόριο είναι σχεδόν ίδιο και δεν πρόκειται για μεμψιμοιρία. Από τα κάτω έως, κυριότερα, τους θεσμούς, το τροπάρι με το μικρόψυχο Γεωργιαδικό σαρδάμ, δεν έπαψε να επαναλαμβάνεται από αρκετά στόματα. Ούτε το απόγευμα της Κυριακής 14 Σεπτεμβρίου 2025, ούτε όταν κοτσάρανε δίπλα από το graffiti του Γιάννη «αν δεν ήταν στο ΝΒΑ, ίσως ήταν νεκρός στο Α.Τ. Ομόνοιας» για το Νιγηριανό Εμπουκά Μαμάν Σούμπεκ, ούτε ποτέ.
Ας είμαστε ειλικρινείς με όσα στοιχειώδη βλέπουμε γύρω-γύρω. Βασιζόμενος στην ορολογία που χρησιμοποίησε, είμαι βέβαιος πως η κυρία από το κοινό του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, κάλλιστα θα μπορούσε να είχε διατυπώσει με μια lifestyle αθωότητα, ένα οικιακό αστειάκι για το ότι δεν επιθυμεί περισσότερο κακάο στο γάλα της. Ακόμη κι αν πανηγύρισε το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής ομάδας ανδρών στο Ευρωμπάσκετ. Όπως έπραξαν θεσμικά ο Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης κι ο Θανάσης Πλεύρης, όπως ενδεχομένως να πανηγύρισε ένας συνδεσμίτης φίλος του Τάκη Τσουκαλά στα Καμίνια ή ακόμη-ακόμη κι εκείνος ο καθηγητής του ΕΚΔΔΑ που έβλεπε μαϊμούδες. Αλλά είναι τέτοιος ο γαλανόλευκος χρονισμός, που πρώτοι καραδοκούν για το photobombing στα καρέ αυτής της ιστορίας. «Τώρα όπου κι αν πάω συγχαρητήρια», που λέει κι ο Light. Και το είδαμε όλοι, με μάτια υγρά ή στεγνά, πως ο Γιάννης και τα αδέλφια του, παιδιά παράνομων μεταναστών, πολύσημα σύμβολα, ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά το “MVP Freestyle”…
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
