Ας καλωσορίσουμε (sic) το νεοσυντηρητισμό στις ζωές μας: Η 21χρονη πρωταγωνίστρια Τζένα Ορτέγκα και ο 52χρονος ηθοποιός Μάρτιν Φρίμαν μοιράστηκαν μια ερωτική σκηνή στην ταινία “Miller’s Girl” και αυτό ξεσήκωσε αντιδράσεις. Στην ταινία, η 21χρονη ηθοποιός υποδύεται τη 18χρονη μαθήτρια Cairo Sweet, ενώ ο 52χρονος Freeman, υποδύεται τον μεσήλικα δάσκαλο Jonathan Miller. Oι δύο πρωταγωνιστές έρχονται κοντά όταν η Κάιρο πρέπει να γράψει μια ερωτική ιστορία σε ένα μάθημα δημιουργικής γραφής του Jonathan. Σύντομα, περνούν στην πράξη. Να, δείτε:

«Νιώθω άβολα», «Είναι το χειρότερο πράγμα που έχω δει ποτέ», «Όταν ο Martin Freeman ήταν 40 η Jenna Ortega ήταν 10», «Νομίζω ότι δεν θα ξαναδώ ταινίες που οι πρωταγωνιστές έχουν τέτοια διαφορά ηλικίας. Είναι αηδιαστικό και με κούρασε», είναι μερικά μόνο από τα σχόλια που έκαναν οι χρήστες στα social media-και άντρες και γυναίκες.

H Kριστίνα Αρτζόνα, η ”συντονίστρια” (κατ’ ακρίβεια η intimacy coordinator) των συγκεκριμένων σκηνών στην ταινία σχολίασε, υπεραμυνόμενη της σκηνής και της επιλογής των ηθοποιών να γυρίσουν την σκηνή, με αφορμή τα έντονα σχόλια από μεριάς των θεατών. Όπως δήλωσε στη Daily Mail, η Ορτέγκα «ήταν σίγουρη τι ήθελε να κάνει πριν να γυρίσει το γύρισμα των επίμαχων σκηνών καθώς και ότι σε καμία στιγμή δεν θεώρησε ότι ξεπεράστηκαν τα όρια». Και προσέθεσε:  «Υπάρχουν αρκετοι άνθρωποι που ενεπλάκησαν σε αυτή τη διαδικασία για να είναι σίγουρο τι θα αντιμετωπίσει και η Τζένα ήταν πολύ αποφασισμένη και σίγουρη για το τι ήθελε να κάνει».

Μάλιστα, η Αρτζόνα υποστήριξε ότι συζήτησε με την 21χρονη ηθοποιό και τον 52χρονο συμπρωταγωνιστή της την έκταση του γυμνού αλλά και τις σκηνές προσομοίωσης σεξ πριν τους εξηγήσει τα «πρόσθετα μέτρα» για να διασφαλιστεί ότι θα υπάρξει μια «κατάλληλη απόσταση», ενώ όλες οι πληροφορίες είχαν δοθεί γραπτώς στους ηθοποιούς 48 ώρες πριν το γύρισμα και οι δύο πρωταγωνιστές είχαν τη δυνατότητα να αλλάξουν γνώμη ακόμα και την τελευταία στιγμή αν δεν αισθάνονταν καλά με κάτι.

Η εποχή μας κάνει ακριβώς αυτό: δίνει (πολύ) χώρο σε φωνές που υπερασπίζονται δικαιώματα άλλων ανθρώπων. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία όταν τα προς υπεράσπιση άτομα δεν έχουν φωνή, όπως ας πούμε μια μερίδα των μουσουλμάνων γυναικών. Από την άλλη, κάποια άτομα ή ομάδες ή μειονότητες μια χαρά φωνή έχουν. Κι αν ήθελαν θα τη χρησιμοποιούσαν. Η 21χρονη ηθοποιός έδωσε την πλήρη συγκατάθεσή της για όσα χρειάζονταν να συμβούν στην σκηνή που συζητάμε. Πίσω από την οργή ή την αηδία κάποιων ανθρώπων που έχουν το δικαίωμα, βεβαίως, να αντιδράσουν με ό,τι θέλουν (τα πλατιά, ανοιχτά σύνροα της δημοκρατίας βλέπετε), κρύβεται πούρος νεοσυντηρητισμός. Να μπουν κανόνες στο τι θα μας ερεθίζει. Το τι θα επιθυμούμε. Να οργανωθεί η ίδια η καύλα. Αδύνατο και αδιανόητο. Είμαι υπέρ της ορίωσης κάποιων πραγμάτων, με την παιδοφιλία και τους βιασμούς να καλπάζουν ως κοινωνικά φαινόμενα-σωστότερα: η απόκαλυψή τους να καλπάζει. Όχι, δεν θα επέλεγα a priori να δω ένα θρίλερ με παιδοβιαστές ή μια ταινία για την ιστορία γυναικών που βιάστηκαν. Ταράζομαι.

Αλλά δεν ταράζομαι όταν βλέπω την απεικόνιση, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, ενός διεστραμμένου παιδοβιαστή ή την αντίδραση ενός θύματος βιασμού σε μια ταινία εάν προέκυπτε μέσω πλοκής ή σκηνοθεσίας. Δεν με ιντριγκάρει η βία, σε καμία περίπτωση. Όπως επίσης, αισθητικά δεν με βρίσκει σύμφωνη το υπαρκτότατο κλισέ του έρωτα μαθήτριας με καθηγητή. Το βρίσκω κριντζ από τα μικράτα μου, ενώ κάποτε ήταν η τελευταία λέξη της μόδας και πολύ άνετο να συζητιέται ως κατάσταση και να γίνεται χιούμορ γύρω από αυτήν. Όμως, επουδενί δεν μπερδεύω την πραγματικότητα με την τέχνη. Δηλαδή, ένας δημιουργός έχει δικαίωμα να μην εμβαπτιστεί στην πολιτική ορθότητα ή στη νομιμότητα και να επιθυμεί να απεικονίσει τον έρωτα ενός 80ρη για μια 16ρα. Η τέχνη δεν έχει όρια, σύνορα και περιορισμούς -ή τουλάχιστον, δεν πρέπει να έχει. Η τέχνη μπορεί να στηλιτεύει θρησκείες και θεσμούς, να αναδεικνύει ζοφερές καταστάσεις της πραγματικότητας, να δημιουργεί ολόκληρους νέους κόμους αδιαφορώντας για οποιονδήποτε κανόνα. Οι ηθοποιοί, επειδή είναι άνθρωποι ζωντανοί με σάρκα και οστά (το θέατρο και το σινεμά δεν είναι όπως η λογοτεχνία ή τα εικαστικά ή η μουσική), χρειάζεται να προστατεύονται οπωσδήποτε. Ενήλικοι και ενήλικες ηθοποιοί με ερμηνευτική ηλικία νεότερων ανθρώπων μπορούν κάλλιστα να υποδυθούν τους εφήβους και τις έφηβες.

Οι μεγάλες παραγωγές διαθέτουν πια τους περίφημους «συντονιστές οικειότητας», όπως είναι η Κριστίνα Αρτζόνα. Όλα είναι τόσο καλά περιφρουρημένα, έχει επέλθει αρκετός φόβος επίσης από μεριάς αντρών που όχι να παρενοχλούσαν ή να βίαζαν δεν θα μπορούσαν καμία γυναίκα, μπορεί να ντρέπονται ακόμα και να διεκδικήσουν την γυναίκα που θέλει η καρδιά τους. Από ό,τι φαίνεται, διάφορα άτομα έχουν αρχίσει να καραγουστάρουν με το νεοσυντηρητισμό που αναδύεται ως ανακοπτικός της όποιας αυθόρμητης έλξης των ανθρώπων (ξαναλέω, δέχομαι το «ενήλικων», αν και δε βρίσκω εγκληματικό, και κρεμάστε με, να υπάρξει έρωτας ανάμεσα σε μια 17χρονη και έναν 30χρονο), ως φόβος και τρόμος ανθρώπων εκεί έξω ότι θα τους πιάσουν στο στόμα τους άλλοι άνθρωποι, αν τυχόν και παραστρατήσουν. Όλα αυτά, την ίδια εποχή που αν ένα νήπιο δηλώσει στην δασκάλα του ότι αυτοπροσδιορίζεται ως γάτα, εκείνη θα πρέπει να το σεβαστεί για να μην κακοποιήσει την προς διαμόρφωση προσωπικότητά του.

Φοβάμαι ίσως ότι ακούγομαι (μάλλον διαβάζομαι) ως μπούμερ επαρχιώτισσα, αλλά δεν με ενδιαφέρει και πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι όλες και όλοι τα συζητάμε αυτά στα μπαρ και στα τηλέφωνήματά μας. Ίσως θα πρέπει να τολμάμε εμείς που έχουμε κάποιο βήμα να τα γράφουμε περισσότερο συχνά, περισσότερο άφοβα από τυχόν κριτική που θα δεχθούμε ως κλειστόμυαλοι/επικίνδυνοι/μισογύνηδες/υπερασπιστές της πατριαρχίας.

ΥΓ: Δεν διάβασα πουθενά αντίδραση για τις ερωτικές σκηνές του Poor Things και την «retard», ελληνιστί «καθυστερημένη» Bella Baxter. Μια γυναίκα με μυαλό και ψυχισμό νηπίου έκανε έρωτα όλο τρέλα-και μάλιστα τον διεκδικούσε κιόλας, τον γύρευε, χωρίς να έχει πλήρη συνείδηση του τι είναι αυτό το πράγμα. Και να σας πω και κάτι; Ευτυχώς.