«……Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στον μέλλοντα χρόνο
και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο……».
Τον Τόμας Στερνς Έλιοτ θυμήθηκε ο Κώστας Λαλιώτης για να μιλήσει για το DNA του ΠΑΣΟΚ στα 51α γενέθλια από την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου. Το σκεπτικό του κινείται με κεντρομόλο το «ότι οι νέες γενιές στην αέναη αναζήτησή τους πάντα θα αξιολογούν θετικά το αυθεντικό, με τη δύναμη, την έλξη και την αίγλη της γνησιότητας και θα απορρίπτουν τις κάλπικες μιμήσεις και τις ψευδεπίγραφες απομιμήσεις». Η τζαζ, το ροκ, η κλασική μουσική, το Ρεμπέτικο, το Δημοτικό, τα κινήματα στην Τέχνη, στην Ποίηση, στη Λογοτεχνία, στο Θέατρο, στον Κινηματογράφο, στην Επιστήμη, στην Πολιτική και στη Ζωή, με τα κεφαλαία να μπαίνουν σε όσα ορίζει ως «Τοτεμικά» ρεύματα, είναι τα σχήματα που χρησιμοποιεί για να υποστηρίξει πως όλα αυτά μπορεί να χάσουν πρόσκαιρα την αίγλη τους ή τη δυναμική τους, αλλά ποτέ δεν πεθαίνουν, εντάσσοντας και το ΠΑΣΟΚ στο Τοτεμικό πάνθεον. Συμφωνώ με πολλά απ’ όσα διαβάζω στο κείμενο του ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ αναφορικά με τις προϋποθέσεις και τις παραδοχές που θέτει για το μέλλον, αν και θα σας συνιστούσα να διαβάσετε την ομιλία του Τάσου Γιαννίτση ως περισσότερο συγκεκριμένη. Αντιλαμβάνομαι τη φετιχιστική διάθεση της τοποθέτησης του Λαλιώτη, ως φυσική ροπή εκείνων των ανθρώπων που ξεφυλλίζουν τα ενθύμια της ζωής τους. Ακόμη κι αν εκείνα δεν ήταν ποτέ ακριβώς στη θέση που νόμιζαν, ο ρομαντισμός μετατρέπει τις εντυπώσεις για αυτά σε αδιαπραγμάτευτες βεβαιότητες.
Όπως ο Κώστας Λαλιώτης μνημόνευσε το νομπελίστα Τ.Σ. Έλιοτ, νομίζω πως αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο με το ιστορικό στέλεχος και για έναν ακόμη λόγο για χάρη της τραγελαφικής επικαιρότητας. Ο ίδιος ο Λαλιώτης έχει υπάρξει ήρωας, θα λέγαμε μυθιστορηματικός, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου Τρομοκρατία: Θεωρία και Πράξη των εκδόσεων Ελληνική Ευρωεκδοτική. Παρότι υπήρξε διαμάχη για τον πραγματικό συγγραφέα αυτού (με τον χουνταίο Γεωργαλά να διεκδικεί την πατρότητα), το γνωρίζουμε ως συνωμοσιολογικό πόνημα του Πάνου Καμμένου. Στο βιβλίο με πρόλογο του στρατηγού Γρυλλάκη (συμβούλου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) επιχειρούσε να συνδέσει το ΠΑΣΟΚ με τη δράση της 17Ν, μπλέκοντας θεοσοφισμό, το πτώμα του Κάρλος (το επονομαζόμενο Τσακάλι παραμένει φυλακισμένο, αλλά ζωντανό έως και σήμερα) και γράφοντας πως «ο Κώστας Λαλιώτης είχε συλληφθεί, τότε που φορούσε σκουλαρίκια, να βάζει φωτιές στα Εξάρχεια». Ο Λαλιώτης είχε αντιδράσει λέγοντας πως «Δυστυχώς, διάφοροι καμμένοι και χαμένοι συγγραφείς και διάφοροι βαμμένοι και ‘βλαμμένοι’ στρατηγοί, μαζί με κάποιους μικρονοϊκούς πολιτικούς, υφαίνουν έναν ιστό αράχνης, ένα παρακράτος». Όμως με κάτι τέτοια, ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφτασε να καταθέσει ακόμα και στη δίκη της 17 Νοέμβρη, με τον δικαστή Νικόλαο Ζαΐρη, τακτικό μέλος του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου στη δίκη της τρομοκρατών, να σημειώνει στο βιβλίο του Τα παραλειπόμενα από τη δίκη της ΕΟ 17Ν: «Κατά πόσο συνέβαλε η κατάθεση του μάρτυρα στην αποκάλυψη της αλήθειας (…) δεν είναι αντικείμενο προσωπικής μου εκτίμησης. Πάντως, είχε αίσιο τέλος η παρουσία του στο δικαστήριο, με αφορμή το γεγονός που αποκάλυψε μεταγενέστερα ο ίδιος σε τηλεοπτική συνέντευξή του, ότι στην αίθουσα συνεδριάσεων του δικαστηρίου γνώρισε την εκπρόσωπο της πολιτικής αγωγής κ. Τζούλη, με την οποία ήδη έχει συνάψει γάμο».
Τούτος ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ευέλικτα επανεμφανίζεται, τσιμπολογώντας από εδώ κι από εκεί, υπενθυμίζοντας μας την ομόηχη σύμπτωση της κάλπης με τον κάλπη. Μοιράζοντας υποσχέσεων τσεκ, για αυτούς που αναζητούσαν μια εύκολη ρίμα ταιριαστή με το Μελχισεδέκ. Όπου Μελχισεδέκ, σημειώσατε την περίπτωση του αρχιμανδρίτη και εφημέριου της Ενορίας Στερνών, Μελχισεδέκ Αμπελικάκη, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το ομότιτλο κομμάτι του συμπαθούς reggae pop lp Rastaman In Exile του 1980. Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, πέραν της ταυτόσημης βιβλικής προέλευσης και χρήσης του ονόματος Μελχισεδέκ, καταπώς ο Ras Midas τραγουδούσε για την έλευση μιας νέας κυβέρνησης συμβατής με το ρασταφαριανισμό (“I saw a new government / coming out from Zion”), έτσι κι ο Πάνος Καμμένος βλέπει μέσω τέτοιων ευκαιριών και το δικό του πλήρωμα του χρόνου, στις επόμενες -κατά τα φαινόμενα- διπλές εκλογές.
Σπαρταριστές, μα και κωμικοτραγικές, είναι οι συνομιλίες του με τον κατηγορούμενο για την εμπλοκή του στη μαφία της Κρήτης. Ο τελευταίος, όπως προκύπτει από τη δικογραφία που διαβάζουμε στο ρεπορτάζ, προσπαθεί με τη σειρά του να ντιλάρει με τον αρχιμανδρίτη, τίμιο ξύλο και τεμάχιο από το λείψανο του Αγίου Λαζάρου, και κάπου εκεί ακούμε τη θεϊκή παρέμβαση “What is this, a crossover episode?”. Στο Ποντίκι σημειώνεται πως την ίδια στιγμή που οι αρχιμαφιόζοι, σύμφωνα με την αστυνομία, ενδιαφέρονταν τόσο πολύ για τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της κρητικής εκκλησίας, από το γραφείο του στην Κωνταντινούπολη ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, απειλούσε ακόμα και με καθαιρέσεις για να επιβάλει τον εκλεκτό του στα Χανιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Βαρθολομαίος τηλεφωνούσε καθημερινά στο υπουργείο Παιδείας, στο Μαρούσι, μέχρι να καταφέρει να επιβάλει ειδική «διάταξη» από το υπουργείο Παιδείας, για να μπλοκάρει την τοποθέτηση του έτερου διεκδικητή της θέσης Αμφιλοχίου (γνωστού και αγαπητού στην περιοχή) ο οποίος είχε δηλώσει ότι θα συνέχιζε την προσπάθεια για τη διεκδίκηση της μιας καταπατημένης εκκλησιαστικής περιουσίας στην Κρήτη. Απίθανα πράγματα, άκρως ελληνικά κι αληθινά, με πλούσιο υλικό επανεπιβεβαίωσης των κλισέ περί διαπλοκής της θεσμικής ισχύος (εκκλησιαστικής, πολιτικής κλπ) με τις τοπικές μαφίες, με τα μικρά ή μεγάλα παρασκήνια.
Μπορεί να σας φαίνεται φορτωμένη η παραπάνω διανομή ρόλων, και τυποποιημένα περιγραφική η εξιστόρηση, άλλα το βέβαιο είναι πως προκαλείται ο εκστασιασμός του κοινού στη θέα των «εγώ καθαρίζω» τύπων. Σου δίνουν μια σιγουριά βρε αδερφάκι μου, μια εγγύηση πως το καθαριστήριο θα πάρει σβάρνα κάθε εμπόδιο. Πως παρά τους κοριούς στα λαμπατέρ και τις κουρτίνες, όταν ηχεί το στιβαρό «άστο πάνω μου», τα σύννεφα της αβεβαιότητας απομακρύνονται, κι έτσι φίλοι, στελέχη, βαφτιστήρια και ξαδέρφια θα τακτοποιηθούν (κάτι τέτοιο δεν έχει εξασφαλίσει κι η παρούσα κυβέρνηση ως βεριτάμπλ φιλελεύθερη;). Ακούγοντας όλα τα ωραία του Καμμένου, θυμήθηκα ένα παλιό πελάτη που ξημεροβραδιαζόταν στο κατάστημα λιανικής που εργαζόμουν, και προσδοκώντας άφεση αμαρτιών, προκειμένου να επιτύχει το δικό του και να μην πολυσκοτίζεται, επαναλάμβανε διαρκώς «Άσε μου το πηδάλιο! Μην ανησυχείς για τίποτα! Άσε μου το πηδάλιο!». Τώρα πόσοι είναι εκ νέου διατεθειμένοι να ορίσουν μερικώς πηδαλιούχο τον πρώην υπουργό μέσω της κάλπης, ένας θεός το ξέρει. Ή έστω ένας Μελχισεδέκ.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
«……Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στον μέλλοντα χρόνο
και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο……».
Τον Τόμας Στερνς Έλιοτ θυμήθηκε ο Κώστας Λαλιώτης για να μιλήσει για το DNA του ΠΑΣΟΚ στα 51α γενέθλια από την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου. Το σκεπτικό του κινείται με κεντρομόλο το «ότι οι νέες γενιές στην αέναη αναζήτησή τους πάντα θα αξιολογούν θετικά το αυθεντικό, με τη δύναμη, την έλξη και την αίγλη της γνησιότητας και θα απορρίπτουν τις κάλπικες μιμήσεις και τις ψευδεπίγραφες απομιμήσεις». Η τζαζ, το ροκ, η κλασική μουσική, το Ρεμπέτικο, το Δημοτικό, τα κινήματα στην Τέχνη, στην Ποίηση, στη Λογοτεχνία, στο Θέατρο, στον Κινηματογράφο, στην Επιστήμη, στην Πολιτική και στη Ζωή, με τα κεφαλαία να μπαίνουν σε όσα ορίζει ως «Τοτεμικά» ρεύματα, είναι τα σχήματα που χρησιμοποιεί για να υποστηρίξει πως όλα αυτά μπορεί να χάσουν πρόσκαιρα την αίγλη τους ή τη δυναμική τους, αλλά ποτέ δεν πεθαίνουν, εντάσσοντας και το ΠΑΣΟΚ στο Τοτεμικό πάνθεον. Συμφωνώ με πολλά απ’ όσα διαβάζω στο κείμενο του ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ αναφορικά με τις προϋποθέσεις και τις παραδοχές που θέτει για το μέλλον, αν και θα σας συνιστούσα να διαβάσετε την ομιλία του Τάσου Γιαννίτση ως περισσότερο συγκεκριμένη. Αντιλαμβάνομαι τη φετιχιστική διάθεση της τοποθέτησης του Λαλιώτη, ως φυσική ροπή εκείνων των ανθρώπων που ξεφυλλίζουν τα ενθύμια της ζωής τους. Ακόμη κι αν εκείνα δεν ήταν ποτέ ακριβώς στη θέση που νόμιζαν, ο ρομαντισμός μετατρέπει τις εντυπώσεις για αυτά σε αδιαπραγμάτευτες βεβαιότητες.
Όπως ο Κώστας Λαλιώτης μνημόνευσε το νομπελίστα Τ.Σ. Έλιοτ, νομίζω πως αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο με το ιστορικό στέλεχος και για έναν ακόμη λόγο για χάρη της τραγελαφικής επικαιρότητας. Ο ίδιος ο Λαλιώτης έχει υπάρξει ήρωας, θα λέγαμε μυθιστορηματικός, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου Τρομοκρατία: Θεωρία και Πράξη των εκδόσεων Ελληνική Ευρωεκδοτική. Παρότι υπήρξε διαμάχη για τον πραγματικό συγγραφέα αυτού (με τον χουνταίο Γεωργαλά να διεκδικεί την πατρότητα), το γνωρίζουμε ως συνωμοσιολογικό πόνημα του Πάνου Καμμένου. Στο βιβλίο με πρόλογο του στρατηγού Γρυλλάκη (συμβούλου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) επιχειρούσε να συνδέσει το ΠΑΣΟΚ με τη δράση της 17Ν, μπλέκοντας θεοσοφισμό, το πτώμα του Κάρλος (το επονομαζόμενο Τσακάλι παραμένει φυλακισμένο, αλλά ζωντανό έως και σήμερα) και γράφοντας πως «ο Κώστας Λαλιώτης είχε συλληφθεί, τότε που φορούσε σκουλαρίκια, να βάζει φωτιές στα Εξάρχεια». Ο Λαλιώτης είχε αντιδράσει λέγοντας πως «Δυστυχώς, διάφοροι καμμένοι και χαμένοι συγγραφείς και διάφοροι βαμμένοι και ‘βλαμμένοι’ στρατηγοί, μαζί με κάποιους μικρονοϊκούς πολιτικούς, υφαίνουν έναν ιστό αράχνης, ένα παρακράτος». Όμως με κάτι τέτοια, ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφτασε να καταθέσει ακόμα και στη δίκη της 17 Νοέμβρη, με τον δικαστή Νικόλαο Ζαΐρη, τακτικό μέλος του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου στη δίκη της τρομοκρατών, να σημειώνει στο βιβλίο του Τα παραλειπόμενα από τη δίκη της ΕΟ 17Ν: «Κατά πόσο συνέβαλε η κατάθεση του μάρτυρα στην αποκάλυψη της αλήθειας (…) δεν είναι αντικείμενο προσωπικής μου εκτίμησης. Πάντως, είχε αίσιο τέλος η παρουσία του στο δικαστήριο, με αφορμή το γεγονός που αποκάλυψε μεταγενέστερα ο ίδιος σε τηλεοπτική συνέντευξή του, ότι στην αίθουσα συνεδριάσεων του δικαστηρίου γνώρισε την εκπρόσωπο της πολιτικής αγωγής κ. Τζούλη, με την οποία ήδη έχει συνάψει γάμο».
Τούτος ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ευέλικτα επανεμφανίζεται, τσιμπολογώντας από εδώ κι από εκεί, υπενθυμίζοντας μας την ομόηχη σύμπτωση της κάλπης με τον κάλπη. Μοιράζοντας υποσχέσεων τσεκ, για αυτούς που αναζητούσαν μια εύκολη ρίμα ταιριαστή με το Μελχισεδέκ. Όπου Μελχισεδέκ, σημειώσατε την περίπτωση του αρχιμανδρίτη και εφημέριου της Ενορίας Στερνών, Μελχισεδέκ Αμπελικάκη, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το ομότιτλο κομμάτι του συμπαθούς reggae pop lp Rastaman In Exile του 1980. Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, πέραν της ταυτόσημης βιβλικής προέλευσης και χρήσης του ονόματος Μελχισεδέκ, καταπώς ο Ras Midas τραγουδούσε για την έλευση μιας νέας κυβέρνησης συμβατής με το ρασταφαριανισμό (“I saw a new government / coming out from Zion”), έτσι κι ο Πάνος Καμμένος βλέπει μέσω τέτοιων ευκαιριών και το δικό του πλήρωμα του χρόνου, στις επόμενες -κατά τα φαινόμενα- διπλές εκλογές.
Σπαρταριστές, μα και κωμικοτραγικές, είναι οι συνομιλίες του με τον κατηγορούμενο για την εμπλοκή του στη μαφία της Κρήτης. Ο τελευταίος, όπως προκύπτει από τη δικογραφία που διαβάζουμε στο ρεπορτάζ, προσπαθεί με τη σειρά του να ντιλάρει με τον αρχιμανδρίτη, τίμιο ξύλο και τεμάχιο από το λείψανο του Αγίου Λαζάρου, και κάπου εκεί ακούμε τη θεϊκή παρέμβαση “What is this, a crossover episode?”. Στο Ποντίκι σημειώνεται πως την ίδια στιγμή που οι αρχιμαφιόζοι, σύμφωνα με την αστυνομία, ενδιαφέρονταν τόσο πολύ για τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της κρητικής εκκλησίας, από το γραφείο του στην Κωνταντινούπολη ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, απειλούσε ακόμα και με καθαιρέσεις για να επιβάλει τον εκλεκτό του στα Χανιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Βαρθολομαίος τηλεφωνούσε καθημερινά στο υπουργείο Παιδείας, στο Μαρούσι, μέχρι να καταφέρει να επιβάλει ειδική «διάταξη» από το υπουργείο Παιδείας, για να μπλοκάρει την τοποθέτηση του έτερου διεκδικητή της θέσης Αμφιλοχίου (γνωστού και αγαπητού στην περιοχή) ο οποίος είχε δηλώσει ότι θα συνέχιζε την προσπάθεια για τη διεκδίκηση της μιας καταπατημένης εκκλησιαστικής περιουσίας στην Κρήτη. Απίθανα πράγματα, άκρως ελληνικά κι αληθινά, με πλούσιο υλικό επανεπιβεβαίωσης των κλισέ περί διαπλοκής της θεσμικής ισχύος (εκκλησιαστικής, πολιτικής κλπ) με τις τοπικές μαφίες, με τα μικρά ή μεγάλα παρασκήνια.
Μπορεί να σας φαίνεται φορτωμένη η παραπάνω διανομή ρόλων, και τυποποιημένα περιγραφική η εξιστόρηση, άλλα το βέβαιο είναι πως προκαλείται ο εκστασιασμός του κοινού στη θέα των «εγώ καθαρίζω» τύπων. Σου δίνουν μια σιγουριά βρε αδερφάκι μου, μια εγγύηση πως το καθαριστήριο θα πάρει σβάρνα κάθε εμπόδιο. Πως παρά τους κοριούς στα λαμπατέρ και τις κουρτίνες, όταν ηχεί το στιβαρό «άστο πάνω μου», τα σύννεφα της αβεβαιότητας απομακρύνονται, κι έτσι φίλοι, στελέχη, βαφτιστήρια και ξαδέρφια θα τακτοποιηθούν (κάτι τέτοιο δεν έχει εξασφαλίσει κι η παρούσα κυβέρνηση ως βεριτάμπλ φιλελεύθερη;). Ακούγοντας όλα τα ωραία του Καμμένου, θυμήθηκα ένα παλιό πελάτη που ξημεροβραδιαζόταν στο κατάστημα λιανικής που εργαζόμουν, και προσδοκώντας άφεση αμαρτιών, προκειμένου να επιτύχει το δικό του και να μην πολυσκοτίζεται, επαναλάμβανε διαρκώς «Άσε μου το πηδάλιο! Μην ανησυχείς για τίποτα! Άσε μου το πηδάλιο!». Τώρα πόσοι είναι εκ νέου διατεθειμένοι να ορίσουν μερικώς πηδαλιούχο τον πρώην υπουργό μέσω της κάλπης, ένας θεός το ξέρει. Ή έστω ένας Μελχισεδέκ.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
