Η ιστορία μας δίνει μαθήματα. Κάνοντας μία μίνι αναδρομή, όχι πολύ μακριά στις αρχές της χιλιετίας βλέπουμε πως η μάχη Μπους-Γκορ όσον αφορά τι δαπάνες των δύο στρατοπέδων κόστισε 1.5 δις δολάρια. Φυσικά και το χρήμα είναι μία σχετική έννοια, ειδικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες που μπορούν να “κόβουν” εφόσον το απαιτήσουν οι συνθήκες. Σήμερα όμως 24 χρόνια μετά το ποσό των εκστρατειών Τραμπ και Χάρις εκτοξεύτηκε στα 16 δις δολάρια. Μιλάμε για μία χαοτική παρατήρηση τη στιγμή που ο κόσμος βυθίζεται και οι ανισότητες γίνονται κανόνας που οδηγούν σε διαρκή μάχη επιβίωσης.
Είναι ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ αυτός που σήκωσε τον πήχη; Είναι στοίχιση δεκάδων επιχειρηματιών στο πλευρό του; Τα αποτελέσματα δείχνουν πως ο Τραμπ μπόρεσε να εισχωρήσει σε ένα προνομιακό για τους Δημοκρατικούς κοινό. Ακόμα και οι κολοσσοί της Σίλικον Βάλεϊ που είχαν δείξει Κλίντον και Μπάιντεν, αυτή τη φορά ήταν επιφυλακτικοί με την περίπτωση της Καμάλα Χάρις κι όπως αυτή ήρθε στο προσκήνιο. Σιγά σιγά άνθρωποι όπως οι Τζεφ Μπέζος (Amazon), Μαρκ Ζούκερμπεργκ (Meta), Τιμ Κουκ (Apple) και Σαντάρ Πιτσάι (Google) περισσότερο άφηναν τους Δημοκρατικούς και λιγότερο προσδένονταν στο άρμα του έτερου υποψηφίου. Ήταν όμως αρκετό για να καλλιεργηθεί ένα κλίμα.
Η πλευρά της Χάρις δεν είχε επιλογή από το να ακολουθήσει αυτά τα μονοπάτια. Αναλώθηκε εξαιρετικά στην απομυθοποίηση του προφίλ του Τραμπ και δε μίλησε όσο θα έπρεπε για τη δική της Αμερική. Αυτό περίμενε να ακούσει ο κόσμος. Ένα όραμα, ένα όνειρο. Παράλληλα η καμπάνια απογειωνόταν οικονομικά. Ο Έλον Μασκ που στην τελική ευθεία εκφράστηκε ανοιχτά υπέρ του Τραμπ “χορήγησε” φανερά την εκστρατεία του. Άνθρωποι σαν αυτόν δεν επιθυμούν όρια στη δράση τους κι η Χάρις θα μπορούσε να βάλει φρένο σε αρκετά από τα σχέδιά τους.
Στη συντηρητική όχθη δημιουργήθηκε μία συμμαχία που πρέπει να εξετάσουμε σε βάθος. Ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος από την ημέρα που έχασε το 2020, παρά τα έκτροπα του Καπιτωλίου, οργανώθηκε και δε σταμάτησε στιγμή να δουλεύει για τη σημερινή νίκη. Η σημερινή ψήφος δεν είναι απελπισίας, δεν είναι εκδίκησης ενδεχομένως όπως το 2016. Έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε. Είναι ο σπόρος του Μπάνον που έχει γιγαντωθεί σε παγκόσμια κλίμακα και φέρνει ένα μοντέλο που πλέκει τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, την οικονομία, τη λευκή κυριαρχία και μία ζωή χωρίς κόκκινες γραμμές που οι δυνατοί κερδίζουν. Σαν μία σύγχρονη θεωρία της εξέλιξης.
Τζορτζ Σόρος, Μπιλ Γκέιτς, Ριντ Χόφμαν (Linkedin) υποστήριξαν τη Χάρις, αλλά δεν αποδείχθηκαν ισχυρό ανάχωμα. Η ιστορία είχα πάρει ήδη το μονοπάτι της κι αυτή τη στιγμή γράφονται σελίδες που αφήνουν κάτι καινούριο και άγνωστο για τις επόμενες. Αρκετοί ακόμα νιώθουν σοκαρισμένοι και εθελοτυφλούν. Ο κόσμος όμως αλλάζει με ταχύτητα φωτός και σκοτεινιάζει. Ο πολιτικός λόγος υποχωρεί και το κεφάλαιο κρίνει τις εκλογικές μάχες. Είναι πλέον ξεκάθαρο και τα νούμερο το επιβεβαιώνουν με εμφατικό τρόπο. Ακόμα και σε αυτήν την ύστατη στροφή με ψυχραιμία πρέπει να διαβάσουμε πίσω από τις λέξεις, πίσω από τα προφανή.
Τη στιγμή που μαίνεται ένας πόλεμος, διότι οι κάτοικοι της Παλαιστίνης σε διαρκή εκτοπισμό για 50 χρόνια δεν έχουν που να ζήσουν, στην Αμερική ξοδεύτηκαν 16.000.000.000 δολάρια για δύο εκλογικές καμπάνιες, ξεπερνώντας το ρεκόρ του 2000 που ήταν 14.400.000.000. Αυτό από μόνο του μαρτυρά τις προτεραιότητες του σημερινού κόσμου και που κρίνονται οι μάχες. Μένει να φανεί πλέον ποια θα είναι η επόμενη ημέρα για την ανθρωπότητα, αλλά και την Ευρώπη που έφτασε να είναι εξαρτημένη σε τρομακτικό βαθμό από την Αμερική και τώρα καλείται να ακούσει τη “νέα” γλώσσα του Τραμπ που αναμένεται προκαλέσει αίσθηση και ταρακουνήσει δεδομένες παραδοχές πολλών ετών…
