Τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει εξαιρετικά δοκίμια για την πολύπαθη Μέση Ανατολή. Από την “Έξοδο Από το Χάος”, στις “Συμμαχίες και Ρήξεις” του Gilles Kepel κι από εκεί στις πρόσφατες κυκλοφορίες “Τι φοβάται το Ισραήλ από την Παλαιστίνη” του Ράτζα Σεχάντε και το “Για την Παλαιστίνη” του Νόαμ Τσόμσκι. Σε συνδυασμό με την ανάγνωση των βιβλίων του Τιμ Μάρσαλ για τη σημασία της Γεωγραφίας σε πολλαπλά επίπεδα αντιλαμβανόμαστε πως βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την κορύφωση μίας κρίσης που ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί και δυστυχώς ως παγκόσμια κοινότητα δεν μπορέσαμε να βάλουμε φρένο στη ροή των γεγονότων.

Σήμερα το Ισραήλ υπό τον Μπενιαμίν Νετανιάχου νιώθει άτρωτο. Ένα θηρίο που μόνο έχει να κερδίσει, χωρίς να το ενδιαφέρουν οι απώλειες. Όλες του οι κινήσεις δείχνουν πως επιθυμεί την εντατικοποίηση των συγκρούσεων και οδηγεί τα πράγματα σε μία απρόβλεπτη κλιμάκωση. Στην Παλαιστίνη εδώ και μήνες γράφεται μία ζοφερή ιστορία για το ανθρώπινο γένος. Φυσικά εύκολα μπορεί να πει κανείς πως αυτή η τραγωδία επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια, όμως τώρα μιλάμε για μία άνευ προηγουμένου επίθεση που αγγίζει τα όρια της “εθνοκάθαρσης”. Δε μένει όμως εκεί. Στο βάθος στοχεύει στο Ιράν. Ο Μασούντ Πεζεσκιάν, νεοκλεγής Πρόεδρος του Ιράν είναι στη φιλοσοφία του διαλόγου, ωστόσο τα χτυπήματα του Ισραήλ είναι ικανά να πυροδοτήσουν έκρηξη και παύση κάθε μορφής επαφών.

Ο πολιτικός ηγέτης του Ισραήλ δε σκοπεύει να κάνει βήμα πίσω και προσπαθεί να σύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες στον μύλο των ατέρμονων διενέξεων. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν λίγους μήνες πριν ολοκληρώσει τη θητεία του προσπαθεί να κρατήσει ως έναν βαθμό τις ισορροπίες. Από την πλευρά του ο Ντόναλντ Τραμπ που διεκδικεί δεύτερη τετραετία στον Λευκό Οίκο φαίνεται να είναι ιδιαίτερα υποστηρικτικός προς τον Νετανιάχου, ενώ παράλληλα υπόσχεται πως θα δώσει λύσει και στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο από τις πρώτες ημέρες μίας ενδεχόμενης εκλογής του. Αυτοί που τον εμπιστεύονται είναι αρκετοί …

Είναι σαφές πως η κατάσταση είναι οριακή. Το Ιράν φαίνεται πως ήδη είχε στείλει την τελευταία του προειδοποίηση στο Ισραήλ κι αυτό κάνει πως δεν ακούει, δοκιμάζοντας τα όρια. Την ίδια στιγμή μένει να φανεί ποια και με ποιον τρόπο θα είναι η εμπλοκή της Τουρκίας. Ο πρόεδρος Ερντογάν έχει κάνει αρκετές παρεμβάσεις το τελευταίο διάστημα και δεν έχει αποσαφηνίσει πως θα αντιδράσει στο ενδεχόμενο που προκληθεί. Βλέποντας απλά τον χάρτη της Μέσης Ανατολής αντιλαμβανόμαστε πόσο κοντά στην Ελλάδα βρίσκονται όλα αυτά για τα οποία συζητάμε.

Δυστυχώς η κλεψύδρα αδειάζει κι όλα δείχνουν πως είναι δύσκολο να παρθούν μεγάλες αποφάσεις, ενώ και το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα φαίνεται να έχει συρρικνωθεί σημαντικά. Η δίνη του πολέμου αφήνει πίσω της συντρίμμια. Άμαχοι, γυναίκες και παιδιά χάνονται και μένουν στην ιστορία απλά ως ένας αριθμός. Τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία αρνούνται να τραβήξουν την κουρτίνα, όπως την εποχή του “Ολοκαυτώματος”. Ελάχιστοι όμως νιώθουμε συνένοχοι διά της σιωπής μας. Οι περισσότεροι αγνοούν την κατάσταση μέχρι το πρόβλημα να χτυπήσει την πόρτα τους. Το όνειρο της αμοιβαίας ευημερίας συνθλίβεται κι οι χειρότερες προβλέψεις επιβεβαιώνονται.

Σε αυτή τη δραματική συγκυρία η παρουσία “επικίνδυνων” ηγετών και η αδιαφορία των πλειοψηφίας για την πολιτική οδηγεί σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο που επιτείνει το χάος. Η ακροδεξία έχοντας βρει τον τρόπο να κυριαρχήσει και να περνάει το δικό της ισχυρό μήνυμα μέσω των social media εδραιώνεται και οι προσπάθειες ανάσχεσης αυτού του ρεύματος έχουν παροδικό χαρακτήρα. Αναζητείται απλό και σαφές περιερχόμενο κι αυτό προσφέρεται στον κόσμο. Ορθά λοιπόν αναρωτιέται η Σαντάλ Μουφ αν ο αριστερός λαϊκισμός κι η δύναμη των συναισθημάτων μπορεί να οδηγήσει σε μία δημοκρατική επανάσταση. Μήπως είναι όμως ήδη αργά;