Την Κυριακή το μεσημέρι χουχουλιάζοντας στον καναπέ μου είδα τo τελευταίο επεισόδιο της εκπομπής του Graham Norton, την οποία αγαπώ. Μεταξύ των καλεσμένων ήταν το Sam Smith. Να πούμε εδώ ότι το Sam Smith είναι καλλιτέχνης, συνθέτης και τραγουδιστής βραβευμένος με Όσκαρ, Γκράμι, Mπριτ, Χρυσή Σφαίρα, queer icon και τρομερά εύστροφος και ευχάριστος άνθρωπος- τουλάχιστον εγώ, αλλά και όσοι ήταν στο στούντιο, γέλασα τρανταχτά όταν διηγήθηκε πώς χειρίστηκε το φάντασμα μιας καλόγριας που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί στο προηγούμενο σπίτι που έμενε. Κατά τη διάρκεια του σόου, το Smith (έχει αυτοπροσδιοριστεί ως non binary) τραγούδησε ζωντανά το single “I ‘m not here to make friends” από τον τελευταίο του δίσκο με τίτλο “Gloria”. Ωραίο το τραγούδι μου έφτιαξε τη διάθεση, λέω ας δω και το βιντεοκλίπ -ο Norton ανέφερε με ένα παιγνιώδες χαμόγελο ότι έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις-, βλέπω το βίντεο κλιπ και μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο η μέρα. Γιατί; Γιατί το βιντεοκλίπ όπως και το Smith είναι sensual, happy & free.

Στη Γηραιά Αλβιώνα, φαντάζομαι κι αλλού, υπάρχουν αυτοί που το λάτρεψαν, υπάρχουν και αυτοί που δήλωσαν σοκαρισμένοι γιατί το βρήκαν πολύ (wtf?) queer, υπερσεξουαλικό, πρόστυχο και ακατάλληλο για ανηλίκους. Εν τω μεταξύ το βίντεο κλιπ δείχνει ανθρώπους σε ένα  bigger than life (όπως και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, 1.88 ύψος και chubby) πάρτι να περνούν καλά. Υπάρχουν σεξουαλικά υπονοούμενα; Φυσικά. Υπάρχει αισθησιασμός; Φουλ. Υπάρχει ερωτισμός; Αμέ (και Αμήν, όπως θα έλεγε και η Ru Paul που ακούγεται στην αρχή του). Υπάρχει κάτι ακατάλληλο; Ε, όχι. Στο κάτω κάτω εάν δεν θέλετε να το δει το τετράχρονο παιδάκι σας μη του πασάρετε το κινητό για να χαζέψει τρεις ώρες με βιντεάκια Πέπα γιατί όντως μπορεί κάποια στιγμή να πέσει πάνω του. Αλλά και να πέσει δεν θα δει τίποτα παραπάνω από ανθρώπους να χορεύουν, και πιθανόν να γελάσει με το μπουγέλο που προκύπτει από τις χαλασμένες βρύσες (δείτε το βιντεοκλίπ λίγο παρακάτω και θα καταλάβετε). Και ένα δωδεκάχρονο; Θα πάθει κάτι;

Όταν ήμουν 12 χρονών κυκλοφόρησε το Gett off του Prince, από το άλμπουμ του “Diamonds and Pearls”. Το θυμάστε το βιντεοκλίπ; Εγώ το θυμάμαι, σχεδόν σκηνή-σκηνή. Και πώς αλλιώς αφού τότε το MTV, που ήταν στις δόξες του, το έπαιζε συνεχώς και εγώ είχα πάθει απίστευτο κόλλημα τόσο με το ίδιο το τραγούδι όσο και με την τρομερή ενέργεια που απέπνεε το κλιπ.  Σεξουαλικά υπονοούμενα φουλ στους στίχους -που τότε δεν έπιανα γιατί είχα μόνο δύο χρόνια που μάθαινα αγγλικά, ερωτισμός διάχυτος στη χορογραφία -ειδικά ανάμεσα στις δύο χορεύτριες και στον Prince, που ποτέ δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα ενός μάτσο αρσενικού- και εγώ στην προεφηβεία να χορεύω σαν την τρελή μπροστά στην οθόνη.

Κάνοντας τις προάλλες μια ανάρτηση στο facebook μου για το Gett off έγραψα, μεταξύ άλλων, «Ευτυχώς, που έγινα έκφυλη χάρη στην μουσική και όχι χάρη στην υποκρισία». Μια ιντερνετική φίλη, η Dimi Schino, σχολίασε κάτω από το ποστ «Ρε συ, το ξαναείδα τώρα και θυμήθηκα -και είμαι σίγουρη- πως τότε δεν έβλεπα ΤΙΠΟΤΑ το σεξουαλικό/απαγορευμένο. Με εντυπωσίαζε ως αίσθηση, ως χορογραφία -οκ τότε το MTV ήταν θρησκεία- αλλά πέραν τούτου δεν μπορώ να πω ότι με μαγάρισε. Η γκόμενα που κάνει τα φωνητικά με μαγνήτιζε πάντως».

Καταλαβαίνω απολύτως τι εννοεί και μ’ αρέσει το σχόλιο της γιατί με έβαλε να σκεφτώ αρκετά πράγματα. Όταν έγραψα ότι έγινα έκφυλη χάρη στη μουσική δεν εννοούσα ότι με μαγάρισε, όχι τουλάχιστον με την αρνητική έννοια που θα έδιναν σε αυτό όσοι κατηγορούν το Smith τώρα, όσοι κατηγόρησαν παλιότερα τον Boy George ή τη Madonna, πως διαφθείρουν τους νέους. Ναι, η μουσική, ο ρυθμός, η κίνηση βρήκαν μέσα μου το γόνιμο έδαφος της προεφηβείας, τότε που όλες οι χορδές είναι ευαίσθητες, τότε που αρχίζεις να ανακαλύπτεις το σώμα σου, το μυαλό σου, που οι κεραίες σου είναι ανοιχτές για να αφουγκραστούν τον κόσμο. Για να το πω ωμά, δεν καύλωσα με το βιντεοκλίπ του Gett off όμως -τώρα με τη γνώση των 43 χρονών μου- συνειδητοποιώ ότι έβαλε το δικό του λιθαράκι στο χτίσιμο του ερωτισμού μου. Και αυτό το διαπιστώνω με ανακούφιση. Εξηγώ: Μεγαλώνοντας στα 90ς δεν είχα ενημέρωση για το σεξ από τους γονείς μου ούτε έλαβα σεξουαλική εκπαίδευση στο σχολείο. Παράλληλα, ευτυχώς δεν είχα πρόσβαση σε σκληρό πορνό (δεν ξέρω αν πιάνεται ότι λίγα χρόνια αργότερα χάρη στο Filmnet του γείτονα στην οθόνη της τηλεόρασης εμφανιζόταν κάποια τσόντα γεμάτη παράσιτα και με σκιές όπως το αρνητικό του φιλμ˙ πόσο 90ίλα όλα ρε φίλε), ούτε σε στίχους που ζέχνουν σεξισμό όπως «τη δικιά σου παίρνουμε gangabang». Σκεπτόμενη όλα αυτά καταλήγω ότι χαίρομαι που στην αφύπνιση του νεανικού μου ερωτισμού συνέβαλλε και η υψηλής αισθητικής Τέχνη του Prince.

Ίσως το μεγαλύτερο κόκκινο πανί, ειδικά με το νέο βιντεοκλίπ του Sam Smith, είναι ο ολοφάνερος πανσεξουαλικός προσανατολισμός του, η queer αισθητική του και ότι ο ίδιος ξεμπροστιάζει ακόμη και τα πρότυπα που έχουν χτιστεί ακόμη και μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, καθώς δεν κωλώνει καθόλου και φορά ό,τι ακριβώς γουστάρει με αυτόν τον σωματότυπο που έχει. Και καλά κάνει. Επειδή νια ήμουν και γέρασα, θυμάστε τότε έφαγε λογοκρισία το Relax των Frankie Goes to Hollywood επειδή έδειχνε ένα gay club εν έτει 1983; Το ίδιο ζητούν τώρα να συμβεί για ένα βιντεοκλίπ που το μόνο του μόττο είναι το fun, fun, fun ενώ την ίδια στιγμή hardcore και κακοποιητικό πορνό βρίσκεις δωρεάν με ένα απλό γκουγκλάρισμα.

Ας σοκαριστούμε με αυτό, το τελευταίο και όχι επειδή 10 χορευτές κούνησαν παιγνιωδώς τα οπίσθια τους. Μακάρι να μπορούσα να τα κουνήσω τόσο τσαχπίνικα κι εγώ.