Δεν το μάθατε από έμενα, αλλά τα ερωτικά μας δεν πάνε καλά. Τα “γκομενικά”, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, στο ηλικιακό target group των 25 και (πολύ) άνω, πάνε από το κακό στο χειρότερο. Όλοι είναι μόνοι, όλοι ψάχνουν, όλοι βρίσκουν και μετά από την αρχή. Το τοπίο σκοτεινιάζει κι άλλο όσο πλησιάζουμε στα τριάντα, μετά βροχές και καταιγίδες ενώ στα σαράντα ακούω ότι έχει κλίμα τροπικό με μουσώνες και ηλιοφάνειες. Τι έγινε ρε παιδιά; Πως γίναμε έτσι;
Ο έρωτας ήταν πάντα μα πάντα ζόρικη υπόθεση. Από τους πρωτόπλαστους μέχρι τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, ένα χολόσκασμα το έχουν τα πράγματα. Πάντα τράβαγες το ζόρι σου, πάντα είχε κλάματα, καυγάδες, ανατροπές. Στα 80s κατέληγες με τον εφηβικό σου έρωτα με δύο παιδιά και εξοχικό, στα 90ς ερωτευόσουν τυχαία σε ένα μπαρ και παντρευόσουν άμεσα ενώ στα 00s μετά τον μεγάλο έρωτα, ερχόταν η συγκατοίκηση, ο χωρισμός ένας ακόμα πιο ήσυχος έρωτας, μετά οικογένεια και διαζύγιο στα 45. Σήμερα μάλλον το μοντέλο λέει situationship, χαλαρότητα, πολύ internet και από έρωτα βλέπουμε.
Η τεχνολογία έχει βάλει το χέρι της και ούτε αυτό το μάθατε από εμένα. Και πριν προλάβετε να κατηγορήσετε τις εφαρμογές, σας δηλώνω πω όχι, δεν μας φταίει το tinder, το bubble και τα υπόλοιπα μαραφέτια. Αυτά απλώς απλοποίησαν την κατάσταση. Τα social media έκαναν την αρχή. Εκεί μάθαμε ότι έχουμε άπειρες επιλογές (δεν έχουμε), εκεί πιστέψαμε ότι μας περιμένει κάτι καλύτερο (δεν μας περιμένει), εκεί βεβαιωθήκαμε ότι η εικόνα είναι πάνω από όλα (δεν είναι). Οι εφαρμογές γνωριμιών απλώς πήραν την ανάγκη μας για dating (γκούχου γκούχου) όπως αυτή παρουσιάστηκε στα social και την εξατομίκευσαν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Ήμασταν τέλεια εκπαιδευμένοι από πριν και για αυτό μεγαλουργήσαμε και στις εφαρμογές.
Ο ψηφιακός κόσμος, μαζί με τις ένα εκατομμύριο και βάλε νέες συνήθειες, προτάσεις και ανάγκες που μας δημιούργησε (χρησιμότατες για την καθημερινότητα μας) μετάλλαξε και το φλερτ. Εισήγαγε νέα εργαλεία που παραγκώνισαν εντυπωσιακά τους παραδοσιακούς τρόπους και μας εκπαίδευσε σε νέα πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εθιστήκαμε σε νέα ερεθίσματα και μάθαμε νέους τρόπους προσέγγισης ενώ πειραματιστήκαμε πιο εύκολα σε διαφορετικά τοπία ακόμα και αριθμούς πιθανών συντρόφων (a.k.a. μιλάει με τρεις αυτή την περίοδο). Ο κόσμος του φλερτ έχει διαμορφωθεί πλέον από τα ψηφιακά εργαλεία και οι λίγοι που “έπαιζαν μπάλα” και πριν, δεν μπορούν καν να θυμηθούν το πως! Το ερώτημα όμως είναι αν όλα αυτά έχουν τελικά μεγαλύτερη επιτυχία. Συνήθως τα τεχνολογικά επιτεύγματα οδηγούν την ανθρωπότητα προς το καλύτερο, την εξελίσσουν, την πάνε μπροστά. Είναι όμως έτσι και για το φλερτ; «Fasten your seatbelts, it’s going to be a bumpy night», που λέει και η Betty Davis.
Tα πράγματα είναι διφορούμενα. Ναι μεν, οι ντροπαλοί (που οι περισσότεροι όταν πρόκειται για φλερτ ντροπαλοί είμαστε) βρήκαν ένα καταφύγιο, γιατί είναι πιο εύκολο να προσεγγίσεις κάποιον πίσω από μία οθόνη παρά face to face σε ένα μπαρ, αλλά η οθόνη αυτή κατέληξε να γίνει το καταφύγιο που φθονούμε. Μιλάμε πολύ εύκολα πίσω από το πληκτρολόγιο αλλά εξαιρετικά δύσκολα από κοντά. Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια, έλεγε η γιαγιά μου (R.I.P.) και είχε ένα δίκιο. Πολλές φορές, αυτές οι συνομιλίες κρατάνε μέρες, μας γεμίζουν προσδοκίες, ψευδαισθήσεις και ξεχειλίζουν από τα δύο γράμματα που όταν τα βάλεις μαζί γεννιούνται τέρατα: “θα”. Θα πάμε, θα δούμε, θα σου, θα μου… Λέξεις που μπορούν να σου κλείσουν το σπίτι και να σε κάνουν αλήτη. Λέξεις που θα μείνουν λέξεις γιατί κάπου ανάμεσα τα πολλά θα και τις πολλές μαζεμένες πληροφορίες που συνέλεξες για τον άλλον κάπου βαρέθηκες, κάπου σου έκανε περισσότερο κλικ ένας άλλος, κάπου προτίμησες να λιώσεις Netflix από το να απαντήσεις σε άλλο ένα “τι θα;”… Ένα “διαβάστηκε” μόλις γεννήθηκε και μια ιστορία μάλλον έληξε πριν καν αρχίσει. Και αυτό θα ξανασυμβεί. Ξανά και ξανά. Ένα νέο μοτίβο φλερτ που στον παλιό κόσμο θα κράταγε μία ώρα (άντε μία βραδιά), στο σήμερα έχει το θράσος να κρατήσει μέχρι και εβδομάδες μέχρι να γυρίσει πίσω στην λήθη. Λυπηρό, ναι, μα αληθινό.
Αν ξεπεράσουμε αυτό τον σκόπελο και από τον ψηφιακό κόσμο περάσουμε σε νορμάλ χρονικά πλαίσια στον κανονικό, έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλα τέρατα. Βγαίνουμε τώρα οπότε ξεκινάει το άλλο μαρτύριο, του πως αυτό το πλοίο θα δέσει σε λιμάνι και δεν θα χαθεί στο πέλαγο των situationship, της άγριας θάλασσας του βγαίνουμε αλλά όλα παραμένουν στην επιφάνεια, ζούμε την σχέση σε fast forward, ο ένας θέλει παραπάνω, ο άλλος βαριέται και το πράγμα διαλύεται άχαρα. Μέσα όμως στα διάφορα τρομακτικά πράγματα που προκύπτουν νομοτελειακά όταν γνωρίζεις ερωτικά έναν καινούριο άνθρωπο, έρχονται τώρα και τα ψηφιακά τέρατα. Το μεγάλο κουνούπι που λέγεται “like” γνωστό σε όλους, υπάρχει σε όλα τα μέσα, κάθε στιγμή, με την κόκκινη ειδοποίηση του να μας αυξάνει την ντοπαμίνη και τις ψευδαισθήσεις. Μου έκανε like σε φώτο, post, photo profile (σοβαρό), story (πολύ σοβαρό) είναι αφορμές χαράς, κεφιού, επιβεβαίωσης και συνέχειας της ιστορίας. Είναι εν ολίγοις “φλερτ” στο κεφάλι μας. Ένα like βρε παιδιά; Ναι! Ένα like. Μια απειροελάχιστη κίνηση σε μία οθόνη είναι ικανή να φέρει τρομακτικές αναταράξει σε έναν ανθρώπινο εγκέφαλό. Το ίδιο και η έλλειψη αυτής. Το ίδιο αλλά μικρότερης βαρύτητας είναι το ότι “είδε το story” ο ενδιαφερόμενος και άρα πήρες την δόση προσοχής και σήμερα τυχερούλη.
Παιδιά, pause λίγο εδώ. Σας καταλαβαίνω. Έχω υπάρξει εσείς. Ξέρω. Για αυτό το λόγο θα σας πω την πικρή αλήθεια. Το ότι έκανε κάποιος like σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ανέβασες, από μόνο του, δεν σημαίνει τίποτα. Το ότι είδε κάποιος το story σου, δεν σημαίνει (απολύτως) τίποτα. Αν είσαι άνω των 25, θέλω να κοιτάξεις μέσα σου και να σκεφτείς πότε πραγματικά χρειάστηκε να μετρήσεις τα likes που σου έκανε κάποιος και πως κατέληξε εκείνη η ιστορία. Αν είσαι κοντά ή μετά τα τριάντα ξέρεις πολύ καλά τι λέω και απλά κάνεις το κοροΐδο και στην τελική δικαίωμα σου. Ακόμα και αυτή στο τραγούδι “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω” κανένα φιλί, μία λέξη, άντε ένα χάδι ζήταγε η καημένη. Όχι το like του Δημήτρη.
Ο έρωτας θέλει δέρμα, όχι μόνο data
Όλα αυτά απλώς μας κερδίζουν χρόνο. Χρόνο πριν απογοητευτούμε οριστικά, χρόνο πριν αποφασίσουμε να δράσουμε καταλυτικά, χρόνο πριν απελπιστούμε, χρόνο πριν αφεθούμε. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε τόσο χρόνο. Και γιατί η ζωή κρατάει λίγο αλλά και το κυριότερο, γιατί ο χρόνος είναι και ο εχθρός του έρωτα. Ωραίοι οι έξυπνοι διάλογοι, τα links του ΥouΤube και τα «άκου αυτό!», αλλά μήπως να το ακούγατε παρέα σε καμιά παραλία βράδυ; Ρίξε και τα likes, αλλά όχι μόνο αυτά. Ο έρωτας θέλει και άλλα. Θέλει σώμα και δέρμα αλλιώς δεν πάμε πουθενά.
Ζούμε την απουσία του έρωτα γιατί δεν τον αφήνουμε να ανθίσει. Δεν του δίνουμε ούτε χώρο, μα ούτε και χρόνο. Όταν έχουμε προγράμματα πνιγμένα και (λέμε) ότι τρέχουμε όλη μέρα που θα βρούμε χρόνο για έρωτες; Και έπειτα, κάνουμε καθόλου το έγω στην άκρη να έρθει και να χωρέσει – και γιατί όχι-, να κουμπώσει ο άλλος; Ακούω συχνά αυτό το «δεν αξίζει ο τάδε να κλαίω /προσπαθήσω / ανοιχτώ / αλλάξω». Δεν το κατανοώ. Όλα αξίζουν τα πάντα, αν τα νιώθεις. Αν νιώσεις, τότε αυτόματα αξίζει. Δεν αξίζεις εσύ λιγότερο αν κάποιος δεν ανταποκριθεί ή σε πληγώσει. Άλλωστε μέσα από τις ήττες πας μπροστά. Ζούμε για την επιβεβαίωση, για να έχουμε να λέμε ιστορίες στους άλλους αλλά ποτέ μία όμορφη ιστορία σε εμάς για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα. Είμαστε υπερεκτιμένοι και υποφέρουμε όταν μας υποτιμούν. Μια γενιά που νιώθει limited edition ενώ στην πραγματικότητα η βιτρίνα μας γράφει “Πτώση τιμών – Το παρόν κατεδαφίζεται – Προσεχώς πιτσαρία”.
Αντιμετωπίζουμε τον έρωτα σαν άθλημα με νικητές και χαμένους, όποιος νιώσει πρώτος χάνει, φτου και βγαίνω. Για μένα ο αληθινά χαμένος στον έρωτα, είναι εκείνος που καταπιέζει το συναίσθημα του και το θέλω του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χασούρα από αυτήν. Και οι νίκες δεν είναι ποτέ ατομικές, αλλά ομαδικές. Ή κερδίζουν και οι δύο, ή κανείς. Δεν μας φταίει η εποχή και η τεχνολογία, εμείς φταίμε που αφηνόμαστε σε αυτές και στους ρυθμούς τους και όχι ο ένας στον άλλον. Δεν είναι τόσο δύσκολο, είναι οργανικό και είναι στην ανθρώπινή φύση. Μην σε νοιάζει αν είδε το στόρι σου, αν σε άφησε στο διαβάστηκε και πόση ώρα κάνει να απαντήσει. Εσύ κάνε αυτό που θες. Κι αν δεν πετύχει, δεν πέτυχε. Δεν χάλασε και ο κόσμος. Κανείς δεν πέθανε από έρωτα, αυτά μόνο στις ταινίες που βλέπουμε στα θερινά.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Δεν το μάθατε από έμενα, αλλά τα ερωτικά μας δεν πάνε καλά. Τα “γκομενικά”, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, στο ηλικιακό target group των 25 και (πολύ) άνω, πάνε από το κακό στο χειρότερο. Όλοι είναι μόνοι, όλοι ψάχνουν, όλοι βρίσκουν και μετά από την αρχή. Το τοπίο σκοτεινιάζει κι άλλο όσο πλησιάζουμε στα τριάντα, μετά βροχές και καταιγίδες ενώ στα σαράντα ακούω ότι έχει κλίμα τροπικό με μουσώνες και ηλιοφάνειες. Τι έγινε ρε παιδιά; Πως γίναμε έτσι;
Ο έρωτας ήταν πάντα μα πάντα ζόρικη υπόθεση. Από τους πρωτόπλαστους μέχρι τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, ένα χολόσκασμα το έχουν τα πράγματα. Πάντα τράβαγες το ζόρι σου, πάντα είχε κλάματα, καυγάδες, ανατροπές. Στα 80s κατέληγες με τον εφηβικό σου έρωτα με δύο παιδιά και εξοχικό, στα 90ς ερωτευόσουν τυχαία σε ένα μπαρ και παντρευόσουν άμεσα ενώ στα 00s μετά τον μεγάλο έρωτα, ερχόταν η συγκατοίκηση, ο χωρισμός ένας ακόμα πιο ήσυχος έρωτας, μετά οικογένεια και διαζύγιο στα 45. Σήμερα μάλλον το μοντέλο λέει situationship, χαλαρότητα, πολύ internet και από έρωτα βλέπουμε.
Η τεχνολογία έχει βάλει το χέρι της και ούτε αυτό το μάθατε από εμένα. Και πριν προλάβετε να κατηγορήσετε τις εφαρμογές, σας δηλώνω πω όχι, δεν μας φταίει το tinder, το bubble και τα υπόλοιπα μαραφέτια. Αυτά απλώς απλοποίησαν την κατάσταση. Τα social media έκαναν την αρχή. Εκεί μάθαμε ότι έχουμε άπειρες επιλογές (δεν έχουμε), εκεί πιστέψαμε ότι μας περιμένει κάτι καλύτερο (δεν μας περιμένει), εκεί βεβαιωθήκαμε ότι η εικόνα είναι πάνω από όλα (δεν είναι). Οι εφαρμογές γνωριμιών απλώς πήραν την ανάγκη μας για dating (γκούχου γκούχου) όπως αυτή παρουσιάστηκε στα social και την εξατομίκευσαν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Ήμασταν τέλεια εκπαιδευμένοι από πριν και για αυτό μεγαλουργήσαμε και στις εφαρμογές.
Ο ψηφιακός κόσμος, μαζί με τις ένα εκατομμύριο και βάλε νέες συνήθειες, προτάσεις και ανάγκες που μας δημιούργησε (χρησιμότατες για την καθημερινότητα μας) μετάλλαξε και το φλερτ. Εισήγαγε νέα εργαλεία που παραγκώνισαν εντυπωσιακά τους παραδοσιακούς τρόπους και μας εκπαίδευσε σε νέα πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εθιστήκαμε σε νέα ερεθίσματα και μάθαμε νέους τρόπους προσέγγισης ενώ πειραματιστήκαμε πιο εύκολα σε διαφορετικά τοπία ακόμα και αριθμούς πιθανών συντρόφων (a.k.a. μιλάει με τρεις αυτή την περίοδο). Ο κόσμος του φλερτ έχει διαμορφωθεί πλέον από τα ψηφιακά εργαλεία και οι λίγοι που “έπαιζαν μπάλα” και πριν, δεν μπορούν καν να θυμηθούν το πως! Το ερώτημα όμως είναι αν όλα αυτά έχουν τελικά μεγαλύτερη επιτυχία. Συνήθως τα τεχνολογικά επιτεύγματα οδηγούν την ανθρωπότητα προς το καλύτερο, την εξελίσσουν, την πάνε μπροστά. Είναι όμως έτσι και για το φλερτ; «Fasten your seatbelts, it’s going to be a bumpy night», που λέει και η Betty Davis.
Tα πράγματα είναι διφορούμενα. Ναι μεν, οι ντροπαλοί (που οι περισσότεροι όταν πρόκειται για φλερτ ντροπαλοί είμαστε) βρήκαν ένα καταφύγιο, γιατί είναι πιο εύκολο να προσεγγίσεις κάποιον πίσω από μία οθόνη παρά face to face σε ένα μπαρ, αλλά η οθόνη αυτή κατέληξε να γίνει το καταφύγιο που φθονούμε. Μιλάμε πολύ εύκολα πίσω από το πληκτρολόγιο αλλά εξαιρετικά δύσκολα από κοντά. Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια, έλεγε η γιαγιά μου (R.I.P.) και είχε ένα δίκιο. Πολλές φορές, αυτές οι συνομιλίες κρατάνε μέρες, μας γεμίζουν προσδοκίες, ψευδαισθήσεις και ξεχειλίζουν από τα δύο γράμματα που όταν τα βάλεις μαζί γεννιούνται τέρατα: “θα”. Θα πάμε, θα δούμε, θα σου, θα μου… Λέξεις που μπορούν να σου κλείσουν το σπίτι και να σε κάνουν αλήτη. Λέξεις που θα μείνουν λέξεις γιατί κάπου ανάμεσα τα πολλά θα και τις πολλές μαζεμένες πληροφορίες που συνέλεξες για τον άλλον κάπου βαρέθηκες, κάπου σου έκανε περισσότερο κλικ ένας άλλος, κάπου προτίμησες να λιώσεις Netflix από το να απαντήσεις σε άλλο ένα “τι θα;”… Ένα “διαβάστηκε” μόλις γεννήθηκε και μια ιστορία μάλλον έληξε πριν καν αρχίσει. Και αυτό θα ξανασυμβεί. Ξανά και ξανά. Ένα νέο μοτίβο φλερτ που στον παλιό κόσμο θα κράταγε μία ώρα (άντε μία βραδιά), στο σήμερα έχει το θράσος να κρατήσει μέχρι και εβδομάδες μέχρι να γυρίσει πίσω στην λήθη. Λυπηρό, ναι, μα αληθινό.
Αν ξεπεράσουμε αυτό τον σκόπελο και από τον ψηφιακό κόσμο περάσουμε σε νορμάλ χρονικά πλαίσια στον κανονικό, έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλα τέρατα. Βγαίνουμε τώρα οπότε ξεκινάει το άλλο μαρτύριο, του πως αυτό το πλοίο θα δέσει σε λιμάνι και δεν θα χαθεί στο πέλαγο των situationship, της άγριας θάλασσας του βγαίνουμε αλλά όλα παραμένουν στην επιφάνεια, ζούμε την σχέση σε fast forward, ο ένας θέλει παραπάνω, ο άλλος βαριέται και το πράγμα διαλύεται άχαρα. Μέσα όμως στα διάφορα τρομακτικά πράγματα που προκύπτουν νομοτελειακά όταν γνωρίζεις ερωτικά έναν καινούριο άνθρωπο, έρχονται τώρα και τα ψηφιακά τέρατα. Το μεγάλο κουνούπι που λέγεται “like” γνωστό σε όλους, υπάρχει σε όλα τα μέσα, κάθε στιγμή, με την κόκκινη ειδοποίηση του να μας αυξάνει την ντοπαμίνη και τις ψευδαισθήσεις. Μου έκανε like σε φώτο, post, photo profile (σοβαρό), story (πολύ σοβαρό) είναι αφορμές χαράς, κεφιού, επιβεβαίωσης και συνέχειας της ιστορίας. Είναι εν ολίγοις “φλερτ” στο κεφάλι μας. Ένα like βρε παιδιά; Ναι! Ένα like. Μια απειροελάχιστη κίνηση σε μία οθόνη είναι ικανή να φέρει τρομακτικές αναταράξει σε έναν ανθρώπινο εγκέφαλό. Το ίδιο και η έλλειψη αυτής. Το ίδιο αλλά μικρότερης βαρύτητας είναι το ότι “είδε το story” ο ενδιαφερόμενος και άρα πήρες την δόση προσοχής και σήμερα τυχερούλη.
Παιδιά, pause λίγο εδώ. Σας καταλαβαίνω. Έχω υπάρξει εσείς. Ξέρω. Για αυτό το λόγο θα σας πω την πικρή αλήθεια. Το ότι έκανε κάποιος like σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ανέβασες, από μόνο του, δεν σημαίνει τίποτα. Το ότι είδε κάποιος το story σου, δεν σημαίνει (απολύτως) τίποτα. Αν είσαι άνω των 25, θέλω να κοιτάξεις μέσα σου και να σκεφτείς πότε πραγματικά χρειάστηκε να μετρήσεις τα likes που σου έκανε κάποιος και πως κατέληξε εκείνη η ιστορία. Αν είσαι κοντά ή μετά τα τριάντα ξέρεις πολύ καλά τι λέω και απλά κάνεις το κοροΐδο και στην τελική δικαίωμα σου. Ακόμα και αυτή στο τραγούδι “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω” κανένα φιλί, μία λέξη, άντε ένα χάδι ζήταγε η καημένη. Όχι το like του Δημήτρη.
Ο έρωτας θέλει δέρμα, όχι μόνο data
Όλα αυτά απλώς μας κερδίζουν χρόνο. Χρόνο πριν απογοητευτούμε οριστικά, χρόνο πριν αποφασίσουμε να δράσουμε καταλυτικά, χρόνο πριν απελπιστούμε, χρόνο πριν αφεθούμε. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε τόσο χρόνο. Και γιατί η ζωή κρατάει λίγο αλλά και το κυριότερο, γιατί ο χρόνος είναι και ο εχθρός του έρωτα. Ωραίοι οι έξυπνοι διάλογοι, τα links του ΥouΤube και τα «άκου αυτό!», αλλά μήπως να το ακούγατε παρέα σε καμιά παραλία βράδυ; Ρίξε και τα likes, αλλά όχι μόνο αυτά. Ο έρωτας θέλει και άλλα. Θέλει σώμα και δέρμα αλλιώς δεν πάμε πουθενά.
Ζούμε την απουσία του έρωτα γιατί δεν τον αφήνουμε να ανθίσει. Δεν του δίνουμε ούτε χώρο, μα ούτε και χρόνο. Όταν έχουμε προγράμματα πνιγμένα και (λέμε) ότι τρέχουμε όλη μέρα που θα βρούμε χρόνο για έρωτες; Και έπειτα, κάνουμε καθόλου το έγω στην άκρη να έρθει και να χωρέσει – και γιατί όχι-, να κουμπώσει ο άλλος; Ακούω συχνά αυτό το «δεν αξίζει ο τάδε να κλαίω /προσπαθήσω / ανοιχτώ / αλλάξω». Δεν το κατανοώ. Όλα αξίζουν τα πάντα, αν τα νιώθεις. Αν νιώσεις, τότε αυτόματα αξίζει. Δεν αξίζεις εσύ λιγότερο αν κάποιος δεν ανταποκριθεί ή σε πληγώσει. Άλλωστε μέσα από τις ήττες πας μπροστά. Ζούμε για την επιβεβαίωση, για να έχουμε να λέμε ιστορίες στους άλλους αλλά ποτέ μία όμορφη ιστορία σε εμάς για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα. Είμαστε υπερεκτιμένοι και υποφέρουμε όταν μας υποτιμούν. Μια γενιά που νιώθει limited edition ενώ στην πραγματικότητα η βιτρίνα μας γράφει “Πτώση τιμών – Το παρόν κατεδαφίζεται – Προσεχώς πιτσαρία”.
Αντιμετωπίζουμε τον έρωτα σαν άθλημα με νικητές και χαμένους, όποιος νιώσει πρώτος χάνει, φτου και βγαίνω. Για μένα ο αληθινά χαμένος στον έρωτα, είναι εκείνος που καταπιέζει το συναίσθημα του και το θέλω του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χασούρα από αυτήν. Και οι νίκες δεν είναι ποτέ ατομικές, αλλά ομαδικές. Ή κερδίζουν και οι δύο, ή κανείς. Δεν μας φταίει η εποχή και η τεχνολογία, εμείς φταίμε που αφηνόμαστε σε αυτές και στους ρυθμούς τους και όχι ο ένας στον άλλον. Δεν είναι τόσο δύσκολο, είναι οργανικό και είναι στην ανθρώπινή φύση. Μην σε νοιάζει αν είδε το στόρι σου, αν σε άφησε στο διαβάστηκε και πόση ώρα κάνει να απαντήσει. Εσύ κάνε αυτό που θες. Κι αν δεν πετύχει, δεν πέτυχε. Δεν χάλασε και ο κόσμος. Κανείς δεν πέθανε από έρωτα, αυτά μόνο στις ταινίες που βλέπουμε στα θερινά.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
