Διαβάστε μια στιγμή τι γράφει η Wikipedia για τον άνθρωπο που έκανε χιούμορ (αν κρίνουμε από την έκφρασή του) με τους δικηγόρους που βγάζουν λιγότερα από τους ντελιβεράδες, προτείνοντας την λύση:

«Ο Παναγιώτης Τσακλόγλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε Οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έλαβε πτυχίο με βαθμό «άριστα» το 1983. Έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στα Οικονομικά και την Οικονομική Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο του Ουόρικ στο Ηνωμένο Βασίλειο, και έχει λάβει μεταπτυχιακό δίπλωμα (MA in Economics) το 1984. Στη συνέχεια, εκπόνησε διδακτορική διατριβή με θέμα «Διαστάσεις της ανισότητας και της φτώχειας στην Ελλάδα» στο Πανεπιστήμιο Ουόρικ, και έλαβε διδακτορικό δίπλωμα (PhD in Economics) το 1989.

Από το 1987 έως το 1990 διετέλεσε Λέκτορας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μπρίστολ. Από το 1990 έως το 1993 εργάστηκε ως εμπειρογνώμονας στη Στατιστική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Λουξεμβούργο. Το 1993, εξελέγη επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1998 εξελέγη αναπληρωτής καθηγητής και το 2003 εξελέγη τακτικός καθηγητής του ιδίου τμήματος.

Από το 2000 έως το 2004 διατέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του ΟΠΑ. Από το 2006 είναι μέλος της Αρχής Διασφαλίσεως Ποιότητας (ΑΔΙΠ) της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Έχει διατελέσει σύμβουλος του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου (2010-2011) και του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου (2011-2012) για θέματα Απασχόλησης και Κοινωνικής Πολιτικής.»

Ο άνθρωπος αυτός σήμερα είναι Υφυπουργός Εργασίας και απολογήθηκε για την δήλωσή του σε τηλεοπτική εκπομπή του Action 24, η οποία ήρθε ως σχόλιο-απάντηση σε σχόλιο-ερώτηση που του έθεσε ο παρουσιαστής.

Δείτε:

Η δήλωση δεν θα μας έκανε την ίδια εντύπωση αν την είχαμε ακούσει σε κάποιο καφέ, στα ΜΜΜ ή από κάποιον ταξιτζή. Όλες, όλοι, τα τελευταία χρόνια έχουμε συζητήσει για την απαξίωση των πτυχίων, όλες, όλοι έχουμε αναρωτηθεί αν βγάζει περισσότερα ένας άνθρωπος που εργάζεται στην εστίαση από έναν άνθρωπο που εργάζεται βασισμένος σε μια σειρά από πτυχία, στην κατάκτηση από μεριάς του μιας ειδικότητας η οποία για να εμπεδωθεί δεν χρειάζεται απλώς εμπειρία και όρεξη για δουλειά, αλλά και κάποιες ειδικές γνώσεις.

Όμως, από τον Υφυπουργό Εργασίας της χώρας που γονατίζει κάθε μήνα και πιο πολύ από τα οικονομικά άχθη, το ασφαλιστικό και την φορολογία, παρά το ότι «στις ειδήσεις μιλούν για ανάπτυξη»; Ε, το λες και θράσος. Θράσος γιατί, πολύ βιαστικά, εκ παραδρομής που λένε, αποκάλυψε ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν είναι άνθρωποι με όραμα και με διάθεση να προτείνουν λύσεις, αλλά, πολύ απλά…ο ταξιτζής μας. Χυδαιότητα στο ρητορικό ερώτημα «και γιατί ο δικηγόρος δεν γίνεται ντελιβεράς;» από όπου και να το πιάσεις.

Ένα και σημαντικό, γινόμαστε η ξεπουλημένη στον τουρισμό και τις υπηρεσίες χώρα, μια χώρα όπου ο μέσος τριαντάρης έχει φάει πράγματι από ένα σωρό εστιατόρια το x, ψ πιάτο, αλλά δεν έχει φράγκο στην άκρη.  Αφήνει πουρμπουάρ στον ακριβοθώρητο ντελιβερά, όχι επειδή δεν υπάρχουν προκομμένα πλάσματα που γουστάρουν και μπορούν να εργαστούν ντελίβερι, αλλά επειδή δεν προλαβαίνουμε τα μαγαζιά (μικρά, μεσαία, μεγάλα) που ανοίγουν. Δεν πετυχαίνουν όλα. Κάποια τ’ ανοίγουν δυο αδέρφια με τις οικονομίες του μπαμπά. Άλλα, έχουν μεγαλύτερο κεφάάιο και τα χώνουν στην διαφήμιση. Άντε, τώρα, να ψάξεις να βρεις καλό γραφίστα, θα λένε σε λίγο καιρό, το λένε ήδη. Δεύτερο και επίσης σημαντικό, η οικονομία και η πραγματικότητα, όπως την περιγράφει ο κύριος Τσακλόγλου, απαξιοί την μόρφωση, την επένδυση στη γνώση, λέει με μια θρασύτροπη ειλικρίνεια, που δεν χρειάζεται καν να δείξει περίλυπη, ότι, ναι, η τύπισσα και ο τύπος που σπούδασε κάτι που εμείς του είπαμε ότι είναι σπουδαίο, τον πείσαμε ότι αξίζει τον κόπο, τώρα δεν μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς-εκτός κι αν κάνει μικρές παρανομίες. Αν θέλει να είναι άνετος οικονομικά και φουλ νόμιμος, μπορεί να παραδίδει κεμπάπ και πίτσες, προσθέτοντας στον μισθό και τα ευσεβέστατα τιπς.

Τρίτο και σημαντικότερο, για την γράφουσα, οι κυβερνώντες και οι εκπρόσωποί τους δείχνουν τα καλογυαλισμένα τους δόντια, που είναι φτιαγμένα από τον ίδιο σμάλτο που κατασκεύασε ολόκλητο το σύγχρονο σύστημα, την τρέχουσα θεσμικότητα και περιρέουσα τάξη πραγμάτων: κυνισμός, ένα κι ένα κάνει δύο, όποιος έχει λεφτά μετράει και τα άλλα είναι κουραφέξαλα, δουλέψτε σκληρά για να ζήσετε, μην σας νοιάζει η βροχή και το χαλάζι, αξίζει το ρίσκο, το ζόρι, η τρεχάλα για 1.400 ευρώ. Οι περισσότεροι από τους κυρίους που εξαπολύουν τέτοιες δηλώσεις δεν έχουν ιδέα πώς βγαίνουν από ιδρώτα 5 ευρώ, όχι 1400. Κι ακριβώς γι’ αυτό, επειδή, ας πούμε ο Υφυπουργός σπούδασε διάφορα πράγματα και εργάστηκε σε διάφορες θέσεις, θέσεις που καταλαμβάνουν άνθρωποι του πνευματικού μόχθου, ανέμενα, ίσως αναμέναμε, να είναι κάπως πιο σπλαχνικός με τον κόπο των δικηγόρων της νεότερης, ιδίως, γενιάς, η πλειοψηφία των οποίων δεν μπορεί να ενοικιάσει ένα διαμέρισμα με μισθούς 900 και 1000 ευρώ.

Ήταν εξαιρετικά ύποπτο, κατά την άποψή μου, το ότι έσπευσαν βροντερά ονόματα που είτε είναι της Κυβέρνησης είτε την υποστηρίζουν να καταδικάσουν την δήλωση του Υφυπουργού. Δεν θεωρώ ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης κόπτεται για τον πνευματικό κόπο και τις θυσίες ενός παιδιού που σπούδασε Νομικά το 2005, το 2020 και το 2015. Κάποια από αυτά τα παιδιά μπορεί να εργάστηκαν ως part time ντελιβεράδες, όντας πολύ καλοί στην δουλειά τους και υπερήφανοι γι’ αυτήν, αλλάα με απώτερο στόχο να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.

Κύριε Τσακλόγλου και κύριοι της κυβέρνησης, δεν επιθυμούμε όλες και όλοι απλώς να έχουμε χρήματα, για να μην πεθάνουμε. Επιθυμούμε να τα έχουμε και να τα κερδίζουμε από συγκεκριμένες εργασίες, αυτές που σπουδάσαμε, αυτές που ονειρευτήκαμε, αυτές που μας ταιριάζουν καλύτερα. Δεν μας αρκεί το 1000ρικο. Θέλουμε να το βγάζουμε από το αντικείμενο που μας αφορά. Και δεν είναι επιχείρημα το να γίνπυμε ντελιβεράδες. Θέλετε, κύριε Τσακλόγλου, μήπως να γίνουμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι ντελιβεράδες; Εσείς; Εσείς, κύριε Τσακλόγλου, που ανήκετε στο πολυπληθέστατο αυτό κοινοβούλιο και υπουργικό συμβούλιο μιας πάμφτωχης χώρας και παίρνετε μισθό, γιατί δεν γίνεστε κι εσείς ντελιβεράς; Να σας παραγγέλνουμε λιγάκι κοινή λογική και να μας λένε από το κατάστημα «έχει φύγει το παιδί» και να μην έρχεστε;

Ντράπηκε και η ντροπή με την φράση αυτή, η οποία δεν πρέπει να ξεχαστεί ούτε να θεωρηθεί ένα φραστικό σφάλμα, μια παρανόηση. Πρόκειται για την άτεγκτη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας: «έτσι είναι, σε όποιον αρέσει και σ’ όποιον δεν αρέσει σπίτι του ή…στο μηχανάκι του!» Τρόμος.