Κοιτάζω τον υπολογιστή, με καχύποπτο βλέμμα, ενώ η αμηχανία απλώνεται γύρω μου σαν ένα αδιόρατο σύννεφο. Τα τζιτζίκια έξω αποδίδουν μια ακόμη μαγευτική καλοκαιρινή συμφωνία, όμως η μουσική τους χάνεται πίσω από τον θόρυβο των ελικοπτέρων. Πυροσβεστικά, ίσως; Αρχίζω να πακετάρω τη βαλίτσα των διακοπών, μια διαδικασία που σκεφτόμουν ότι θα έμοιαζε με τελετή. Περίμενα όλο τον χρόνο για αυτή τη στιγμή, όταν θα μπορέσω να θάψω όλη την κόπωση της χρονιάς κάτω από τη ζεστή, χρυσή άμμο, αναμένοντας να αναδυθώ σε μια, έστω σύντομη, εποχή θερινής ανάπαυλας και γαλήνης.
Πάντα πίστευα ότι η θάλασσα είναι βάλσαμο. Με το ιώδιο στο δέρμα και την αλμύρα στα χείλη και στα μάτια. Όταν ήμουν μικρή κολυμπούσα όσο πιο βαθιά επιτρεπόταν, μέχρι τις σημαδούρες που οριοθετούσαν το όριο ανάμεσα στους ανθρώπους και στα υπόλοιπα πλεούμενα, σκάφη και ψάρια. Κι εγώ προσπαθούσα να φτάσω στο τέλος του κόσμου, ή έστω στον Λίβανο ή στην Αφρική και να γνώριζα καινούργιους φίλους.
Ωστόσο, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάποια μέρα θα πλατσούριζα ανέμελα με το φουσκωτό μου κροκοδειλάκι πλάι αμερικανικό αμφίβιο επιθετικό πλοίο USS Wasp, το οποίο αγκυροβόλησε προχθές στο λιμάνι της Λεμεσού.
«Είναι και η πατρίδα μου ένα Λιμάνι για τη Γενοκτονία;», σκέφτομαι.
Σφίξιμο στην κοιλιά.
Σκρολάρω: «Πολύνεκρος ισραηλινός βομβαρδισμός σε σχολείο στη Γάζα»
Τουλάχιστον 93 Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους από ισραηλινή επίθεση που σημειώθηκε το περασμένο Σάββατο σε σχολικό συγκρότημα στη Γάζα, όπου είχαν βρει καταφύγιο εκτοπισμένοι, σύμφωνα με την Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας της Γάζας.
Το Ισραήλ επιβεβαίωσε την επίθεση, υποστηρίζοντας ότι η Χαμάς δραστηριοποιείτο στην περιοχή.
«Ανασύραμε τουλάχιστον 90 ανθρώπους που είχαν σκοτωθεί», δήλωσε ο εκπρόσωπος της
Πολιτικής Άμυνας της Γάζας, Μαχμούντ Μπασάλ, στο CNN, προσθέτοντας ότι «πολλοί από αυτούς είναι διαμελισμένοι και πολλοί παραμένουν αγνώριστοι».
Α! Να μην ξεχάσω να βάλω στη βαλίτσα τα αντηλιακά:
Ο ήλιος είναι ο σιωπηλός δολοφόνος της εποχής μας:
Τα τελευταία τριάντα χρόνια περισσότεροι άνθρωποι εκδήλωσαν καρκίνο του δέρματος απ’ ό,τι όλες τις άλλες μορφές καρκίνου μαζί.
Ένας στους 5 ενήλικες εκδηλώνει καρκίνο του δέρματος κάποια στιγμή στη ζωή του.
Περίπου το 90% των κρουσμάτων καρκίνου του δέρματος σχετίζονται με την έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου.
Το μάτι μου ξαναπέφτει στο Instagram. Βίντεο στον Al Jazeera από ένα κοριτσάκι που ουρλιάζει «γιατί» μπροστά από το διαμελισμένο πτώμα του πατέρα της. Να μην ξεχάσω τα μπρατσάκια του ανιψιού μου. Α ναι! Και την υποβρύχια φωτογραφική μηχανή. Έχει πλάκα.
Ακούω και πάλι τα τζιτζίκια, τον αγαπημένο μου ήχο στον κόσμο. Ραστώνη, παρέες, τσίπουρα. Επιστρέφω στη Γη και διαβάζω το κείμενο της συναδέλφου για το Τέλος της Φύσης. Σε μερικά χρόνια τα τζιτζίκια δεν θα υπάρχουν, θα έχουν καεί μαζί με ό,τι άλλο ζει στα δάση.
Αυτό ισχυρίζεται η επιστήμη. Ότι ο βαθμός που επηρεάζει η ανθρώπινη δραστηριότητα τον πλανήτη ισούται με την καταστροφή του αστεροειδή.
Την σκέψη μου διακόπτει ο ήχος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Ένα μήνυμα από τον ΕΟΔΕΑΠ: «Οδηγίες για πρόληψη και αντιμετώπιση εισπνοής καπνού»
Πύρινοι ουρανοί, απανθρακωμένες χελώνες, ζώα που δεν μπορείς να διακρίνεις, δάση απογυμνωμένα, δέντρα σαν όρθιοι τάφοι. Παντού καμένα. Πάρνηθα, Πεντέλη, Μέγαρα, Γεράνεια. όλη η Αττική. Οι εικόνες δεν προέρχονται ούτε την Υεμένη, ούτε τη Γάζα, ούτε πτώματα που επιπλέουν στο Αιγαίο, ούτε σώματα μεταναστών αραδιασμένα σε χαντάκια στην Πέτρου Ράλλη. Αυτό που αποτελεί κοινό σημείο σε όλα αυτά είναι οι ασύμμετρες σχέσεις εξουσίας. Κάποια σώματα έχουν το δικαίωμα να ζήσουν και να ευημερήσουν ενώ άλλα καθίστανται αναλώσιμα και φονεύσιμα.
Ανοίγω τα παράθυρα, ο ουρανός μοιάζει να έχει πέσει πυρακτωμένος πάνω στην στρατόσφαιρα, φουσκωμένος σα να εγκυμονεί μια θεϊκή οργή.
Μα, τι λέω, ποια θεϊκή οργή; Παραλίγο να την πατήσω.
Οποίος μιλά για «θεϊκές καταστροφές» θανατώνει εκ νέου τους νεκρούς και τη φύση. Ο θάνατός παρουσιάζεται σαν φυσική κατάληξη της αναλωσιμότητας της ζωής και δικαιολογείται με όρους φυσικής καταστροφής, αποσιωποιώντας τις πολιτικές ευθύνες μιας κυβέρνησης που έχει σαν προτεραιότητα την αύξηση των εξοπλισμών για την αστυνομία, το στρατό και τους νατοϊκούς εξοπλισμούς.
Ενός συστήματος που την ώρα που επιβαρύνεται δραματικά η υγεία εκατομμύρια ανθρώπων από το τοξικό νέφος που εκλύεται, διατείνεται δημαγωγικά ότι σώζει ανθρώπινες ζωές στις πυρκαγιές μέσω της εκκένωσης των κατοικημένων περιοχών, υποβαθμίζοντας έτσι το έργο της κατάσβεσης και της προστασίας των δασών και σπιτιών για το όποιο δίνουν μάχη χιλιάδες κάτοικοι, εκατοντάδες εθελοντές πυροσβέστες και εθελοντές με μόνο τους όπλο την κοινωνική αλληλεγγύη. Ενός συστήματος που κρύβεται προκλητικά πίσω από προπαγανδιστικές εξαγγελίες για αποζημιώσεις και άμεσες αναδασώσεις, αντίστοιχα ψευδείς και όσο και ανεπαρκείς με αυτές για την Εύβοια πριν δυο χρόνια.
Συνήθως οι αρμόδιοι σπεύδουν να καλυφθούν πίσω από την κλιματική κρίση, μη διστάζοντας να μιλήσουν για «άνιση μάχη με τη φύση». Σαν να είναι η κλιματική κρίση ένα ουδέτερο φαινόμενο και η φύση εχθρός και παράλληλα κάτι απόρθητο από την ανθρώπινη επέμβαση. Όπως ακριβώς για έναν πόλεμο ευθύνονται κάποιοι άλλοι, όχι εμείς, κι εμείς απλά ακολουθούμε την γραμμή των ΗΠΑ, μιας ευρωπαϊκής απόφασης κτλ.
Όπως οι άνθρωποι δολοφονούνται στα σύνορά, ή πέρα από αυτά, έτσι δολοφονείται και η φύση. Ας μη ξεχνάμε τη χυδαιότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ξεζούμιζε στα διόδια όσους έτρεχαν να σωθούν πριν μερικά χρόνια. Πολιτική διαχείριση της θνητότητας το ονομάζουμε αυτό και σε καμία περίπτωση «φυσική καταστροφή». Σύγχρονα πολιτικά Ολοκαυτώματα, τίποτα λιγότερο.
Α! Να μην ξεχάσω να βάλω στην βαλίτσα κι εκείνο το καρεκλάκι θαλάσσης. Το τραγούδι τον τζιτζικιών επισκιάζεται από τον ήχο των ελικοπτέρων, σαν μια υπενθύμιση να μην συνηθίσουμε τον θάνατο!
Αυτό το καλοκαίρι, ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να βυθιστούν στην καταστροφή της ανθρωπότητας, της φύσης, της γης και της ελευθερίας. Ας αφήσουμε τον ήλιο να φωτίσει όχι μόνο τους ορίζοντές μας, αλλά και τις καρδιές μας, οδηγώντας μας σε μια εποχή όπου η ομορφιά και η αρμονία θα κυριαρχούν και θα αναγεννώνται με κάθε ανατολή.
