Δύο γυναικοκτονίες μέσα σε μία ημέρα. Η πρώτη γυναίκα δολοφονήθηκε το πρωί της Κυριακής στο Ρέθυμνο. Ο δράστης υποστήριξε ότι εκείνη είχε φύγει απ’ το σπίτι τους τρεις φορές το τελευταίο διάστημα. Τη σκότωσε με το κουζινομάχαιρο. Γιατί ή κτήμα του θα ήταν ή νεκρή.

Η δεύτερη δολοφονήθηκε το βράδυ της Κυριακής στη Ζάκυνθο. Σύμφωνα με το αστυνομικό ρεπορτάζ εκείνη κατά το παρελθόν είχε κάνει καταγγελία στη αστυνομία για ενδοοικογενειακή βία από τον θύτη, ο οποίος είχε φύγει από το σπίτι. Επέστρεψε όμως και τη σκότωσε.

Εδώ και μήνες διαβάζω συνεχώς παραινέσεις προς τις γυναίκες που ζουν με κακοποιητικούς συντρόφους, παραινέσεις που τονίζουν σε κάθε τόνο και ύφος το: «ΦΥΓΕ» (ναι, πολλές φορές με κεφαλαία). Και αναρωτιέμαι τελικά αν αυτή η προστατική του «Φύγε», είτε  έχει την καλύτερη πρόθεση του κόσμου είτε απλώς γίνεται για να υπάρξει λίγη φασαρία στα social, βοηθάει τις γυναίκες.

Προφανώς μια γυναίκα δεν κερδίζει τίποτα όταν βρίσκεται σε μια κακοποιητική σχέση. Μόνο τραύματα και φόβο. Όμως η κακοποίηση δεν τελειώνει όταν η γυναίκα βρει τη δύναμη να φύγει ή να πει ότι θα φύγει ή ότι θέλει να χωρίσει. Το είδαμε. Ξανά και ξανά.

Όταν μια γυναίκα φεύγει από ένα κακοποιητικό περιβάλλον χρειάζεται στήριξη, φροντίδα, ασφάλεια. Πού είναι αυτά; Πώς έχει φροντίσει το κράτος πρόνοιας να περιθάλψει μια γυναίκα που ακόμη βρίσκεται σε κίνδυνο και να θέσει σε απόσταση έναν εν δυνάμει δράστη;

Πόσες γυναίκες δεν φεύγουν από το σπίτι γιατί δεν έχουν πού να πάνε ή γιατί ξέρουν ότι δεν έχουν τη νομική προστασία ώστε να μη κυνηγηθούν (και να μη δολοφονηθούν) από τον κακοποιητή; Υπάρχει η δυνατότητα παραμονής, υπό όρους, σε Συμβουλευτικό Κέντρο (Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων) για τρεις μήνες. Πόσες γυναίκες έχουν ενημέρωση γι’ αυτό; Τι γίνεται μετά τους τρεις μήνες; Είναι αρκετά τα Κέντρα;

Αντί να βγάζουμε εύκολες ιαχές «Φύγε» να κάτσουμε να ακούσουμε τις γυναίκες, τις ανάγκες τους, την πραγματικότητά τους, να δούμε ποιο είναι το πλαίσιο προστασίας και περίθαλψης, τι ισχύει νομικά για την κακοποίηση. Πρακτικά πράγματα. Αντί να λέμε «Φύγε» να μπορούμε να πούμε «Έλα εδώ, θα είσαι ασφαλής».

Και επιτέλους να το συζητήσουμε στα σοβαρά αυτό το «αν δεν υποφέρεις δεν είναι έρωτας» ή το «όποιος αγαπάει παιδεύει» με τα οποία γαλουχηθήκαμε γιατί δεν μας έχει βγει σε καλό σε κανένα επίπεδο. Και οκ, όλα ανέφελα και αγαπησιάρικα δεν μπορούν να είναι πάντα αλλά πρέπει να μάθουμε και μέσω του εκπαιδευτικού μας συστήματος αλλά και του γονεϊκού να βάζουμε όρια στην εξουσία του άλλου (γονέα, συντρόφου, κυβερνώντα).

Οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας ότι αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υφίσταται. Όλα τ’ άλλα είναι για παραμύθια με αιματοβαμμένο τέλος. Και δεν αντέχουμε άλλα σαν κι αυτά.