Σε μια εποχή που οι γυναίκες παλεύουν καθημερινά για να αποδείξουν ότι η κυριότητα του σώματός τους ανήκει στις ίδιες, και μόνο στις ίδιες, η Bonnie Blue και η Lily Phillips επιλέγουν να πάνε κόντρα σε αυτόν τον αγώνα, υπερσεξουαλικοποιώντας και κακοποιώντας τα σώμα τους στον βωμό του εύκολου χρήματος.
Σε περίπτωση που είστε αρκετά τυχεροί για να μην ξέρετε για πιο πράγμα μιλάω, θα σας εξηγήσω ευθείς αμέσως. Οι κυρίες στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω ήταν «μοντέλα» της πλατφόρμας του OnlyFans, με στόχο ζωής να γίνουν οι πρώτες γυναίκες που θα έχουν συνευρεθεί σεξουαλικά με 1.000 άνδρες μέσα σε μόλις 24 ώρες.
Και αν νομίζετε ότι αυτό είναι αρκετά φρικτό και επικίνδυνο από μόνο του, τότε περιμένετε να ακούσετε για το αμέσως επόμενο εγχείρημα της Blue, το οποίο της κόστισε το θρόνο στο Only Fans. Λοιπόν, αυτή τη φορά επέστρεψε με την ιδέα του “petting zoo”, ενός πειράματος όπου η ίδια θα βρισκόταν ακινητοποιημένη μέσα σε ένα γυάλινο κουτί, επιτρέποντας κάθε είδους επαφή με το κοινό που θα την επισκεπτόταν.
Σε πολλούς σχολιαστές του TikTok αυτή η κίνηση έφερε στο μυαλό τη δημοφιλή performance που είχε πραγματοποιήσει η Maria Abramovic με τίτλο “Rhythm 0″. Η καλλιτέχνης στεκόταν απαθής σε ένα τραπέζι, όπου μπροστά της ξεδιπλώνονταν 69 διαφορετικά αντικείμενα – από φρούτα μέχρι μαχαίρια και πριόνια. Σκοπός αυτού του πειράματος ήταν φέρει στην επιφάνεια όλα τα σκοτάδια που κρύβει ο ανθρώπινος ψυχισμός όταν βρίσκεται στην εξουσία.
Αν και πράγματι μπορεί να εντοπίσει κανείς κάποιες εξωτερικές συγγένειες, θεωρώ πως είναι τόσο επιφανειακές και ασήμαντες, που ο παραλληλισμός καταλήγει όχι μόνο ατυχής, αλλά σχεδόν προσβλητικός — για ό,τι απέμεινε από την έννοια του νοήματος. Το ένα υπήρξε μια κραυγή ενάντια στην κανονικότητα, μια κοινωνική χειρονομία μεταμφιεσμένη σε τέχνη, μια στιγμή που το σώμα έγινε μήνυμα και η τέχνη πράξη.
Το άλλο, αντιθέτως, είναι η αντανάκλαση μιας εποχής όπου ο καθρέφτης έχει γίνει ο θεός — και η αυτοεικόνα η μόνη αξία. Μια κοινωνία που εκπαιδεύεται καθημερινά να θυσιάζει το σώμα, την αξιοπρέπεια, και τελικά τον ίδιο της τον εαυτό, για μια στιγμιαία δόξα χωρίς βάρος· μια digital ματαιοδοξία που λειτουργεί σαν placebo, μια παρηγορητική απάτη που μοιάζει με αναγνώριση, αλλά δεν είναι.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη σιωπή της τέχνης και τη φλυαρία του lifestyle, χάνεται η μνήμη. Και μαζί της, η δυνατότητα της σύγκρισης.
Είναι μόνο η Bonnie Blue και η Lilly Phillips το πρόβλημα;
Σίγουρα, η Bonnie και η Lilly δεν έχουν κανένα θέμα να συνευρίσκονται με χίλιους πρόθυμους άνδρες, μερικοί εκ των οποίων έχουν και συγγένεια πρώτου βαθμού μεταξύ τους. Παρόλα αυτά, όλοι αυτοί οι μασκοφορεμένοι συμμετέχοντες έχουν πλήρη επίγνωση του τι πρόκειται να συμβεί όσο περιμένουν σε αυτή την ουρά αναμονής.
Αυτό όμως που με θλίβει ιδιαίτερα μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση είναι το γεγονός ότι ανάμεσα σε αυτό το πλήθος βρίσκονται και αγόρια ηλικίας 18 ετών, τον οποίων η παρουσία και μόνο σε κάτι τέτοιο φανερώνει την νοσηρή παθογένεια της πατριαρχικής κοινωνίας που θέλει τους άνδρες να αντιμετωπίζουν τον έρωτα ως ώμο σεξ και τις γυναίκες ως αντικείμενα πόθου.
Γιατί η κουλτούρα κακοποίησης έχει απήχηση στην κοινωνία του 2025
Αυτό από το οποίο επωφελούνται οι Blue και Phillips είναι το προϊόν της μισογυνιστικής και πατριαρχικής κοινωνίας μας. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε χωρίς την αντικειμενοποίηση και την όρεξη που υπάρχει για τον εξευτελισμό των γυναικών.
Αυτοί οι άντρες στην ουρά δίνουν μια ανησυχητική ηχώ της δίκης της Gisèle Pelicot. Αν και είναι πολύ διαφορετικές όσον αφορά τη συναίνεση, η ουσία παραμένει κοινή. Σύμφωνα με τον David Challen, υπέρμαχο της εκστρατείας κατά της ενδοοικογενειακής κακοποίησης: «Το κοινό νήμα είναι η κουλτούρα μας που εξομαλύνει την αντικειμενοποίηση των γυναικών, ενώ προστατεύει τους άνδρες που τις εκμεταλλεύονται». Ενώ συνέχισε, λέγοντας εμφατικά: «Δεν πρόκειται για ανώνυμα, απρόσωπα τέρατα – πρόκειται για συνηθισμένους άνδρες από όλα τα κοινωνικά στρώματα που δικαιολογούν τις πράξεις τους, αποσείουν την ευθύνη και βασίζονται σε κοινωνικές αφηγήσεις που πολύ συχνά μετατοπίζουν το ενδιαφέρον στις εμπλεκόμενες γυναίκες. Τι ωθεί τόσους πολλούς να βγουν μπροστά, χωρίς δισταγμό, για να συμμετάσχουν;».
Και ενώ η Blue και η Phillips επωμείζονται όλοκληρο το βάρος αυτών των πράξεων, η ποπ κουλτούρα συνεχίζει να επαινεί τους άνδρες με το μεγαλύτερο body count. Στο viral κομμάτι του TikTok “Lady Killers II”, ο G-Eazy ραπάρει ότι θέλει να ξεπεράσει τους ισχυρισμούς του αστέρα του NBA Wilt Chamberlain ότι κοιμήθηκε με 20.000 γυναίκες. Παράλληλα, η Sun δημοσίευσε μια πλούσια «λίστα εραστών» που κατατάσσει τις τεράστιες ποσότητες γυναικών με τις οποίες έχουν κοιμηθεί οι άνδρες celebrities. Αυτές, όπως και οι συγκεντρώσεις των Phillips και Blue, διδάσκουν στους νέους άνδρες να αισθάνονται ότι έχουν κάθε δικαίωμα πάνω στα γυναικεία σώματα.
Βέβαια, η στροφή αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Πλέον βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου το #Metoo βρίσκεται στη δύση του και όπου η δεξιά κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος χρησιμοποιώντας τον φεμινισμό ως μέρος της επικοινωνιακής της πολιτικής.
Προσωπικά, στέκομαι με σαφήνεια απέναντι σε όσα εκπροσωπούν η Blue και η Phillips, όχι επειδή σοκάρομαι εύκολα, αλλά επειδή πιστεύω βαθιά ότι ο τρόπος που μιλάμε με το σώμα μας, ακόμα και όταν μοιάζει να γίνεται “παιχνίδι”, έχει ηθικό αποτύπωμα. Κι όμως, δεν είναι η πρόκληση αυτή καθαυτή που με τρομάζει περισσότερο. Είναι το χειροκρότημα. Είναι η πρόθυμη αποδοχή, ο ενθουσιασμός ενός τόσο μεγάλου μέρους του ανδρικού πληθυσμού, όχι ως μια αμήχανη περιέργεια, αλλά ως συμμετοχή. Σαν να μη μαθαίνουμε ποτέ.
Γιατί εκεί αποκαλύπτεται το πιο δυσάρεστο είδωλο της εποχής: ότι τόσοι άνδρες είναι πρόθυμοι να κυνηγήσουν την επιβεβαίωση, την “ικανοποίηση”, την ηδονή, ακόμα και εις βάρος της ενσυναίσθησης, ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει να απογυμνώσουν (συμβολικά και κυριολεκτικά) μια γυναίκα από την ανθρώπινη της υπόσταση. Όχι για να την κατανοήσουν, αλλά για να την καταναλώσουν…
Και όχι, δεν πρόκειται για όλους. Δεν πέφτω στην παγίδα του απόλυτου. Μα η θλίψη παραμένει, γιατί όταν το κοινό επικροτεί τέτοια φαινόμενα, δεν μένουμε απλώς σιωπηλοί θεατές. Γινόμαστε συνένοχοι μιας κουλτούρας που έχει μάθει να ποθεί, αλλά όχι να βλέπει.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Σε μια εποχή που οι γυναίκες παλεύουν καθημερινά για να αποδείξουν ότι η κυριότητα του σώματός τους ανήκει στις ίδιες, και μόνο στις ίδιες, η Bonnie Blue και η Lily Phillips επιλέγουν να πάνε κόντρα σε αυτόν τον αγώνα, υπερσεξουαλικοποιώντας και κακοποιώντας τα σώμα τους στον βωμό του εύκολου χρήματος.
Σε περίπτωση που είστε αρκετά τυχεροί για να μην ξέρετε για πιο πράγμα μιλάω, θα σας εξηγήσω ευθείς αμέσως. Οι κυρίες στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω ήταν «μοντέλα» της πλατφόρμας του OnlyFans, με στόχο ζωής να γίνουν οι πρώτες γυναίκες που θα έχουν συνευρεθεί σεξουαλικά με 1.000 άνδρες μέσα σε μόλις 24 ώρες.
Και αν νομίζετε ότι αυτό είναι αρκετά φρικτό και επικίνδυνο από μόνο του, τότε περιμένετε να ακούσετε για το αμέσως επόμενο εγχείρημα της Blue, το οποίο της κόστισε το θρόνο στο Only Fans. Λοιπόν, αυτή τη φορά επέστρεψε με την ιδέα του “petting zoo”, ενός πειράματος όπου η ίδια θα βρισκόταν ακινητοποιημένη μέσα σε ένα γυάλινο κουτί, επιτρέποντας κάθε είδους επαφή με το κοινό που θα την επισκεπτόταν.
Σε πολλούς σχολιαστές του TikTok αυτή η κίνηση έφερε στο μυαλό τη δημοφιλή performance που είχε πραγματοποιήσει η Maria Abramovic με τίτλο “Rhythm 0″. Η καλλιτέχνης στεκόταν απαθής σε ένα τραπέζι, όπου μπροστά της ξεδιπλώνονταν 69 διαφορετικά αντικείμενα – από φρούτα μέχρι μαχαίρια και πριόνια. Σκοπός αυτού του πειράματος ήταν φέρει στην επιφάνεια όλα τα σκοτάδια που κρύβει ο ανθρώπινος ψυχισμός όταν βρίσκεται στην εξουσία.
Αν και πράγματι μπορεί να εντοπίσει κανείς κάποιες εξωτερικές συγγένειες, θεωρώ πως είναι τόσο επιφανειακές και ασήμαντες, που ο παραλληλισμός καταλήγει όχι μόνο ατυχής, αλλά σχεδόν προσβλητικός — για ό,τι απέμεινε από την έννοια του νοήματος. Το ένα υπήρξε μια κραυγή ενάντια στην κανονικότητα, μια κοινωνική χειρονομία μεταμφιεσμένη σε τέχνη, μια στιγμή που το σώμα έγινε μήνυμα και η τέχνη πράξη.
Το άλλο, αντιθέτως, είναι η αντανάκλαση μιας εποχής όπου ο καθρέφτης έχει γίνει ο θεός — και η αυτοεικόνα η μόνη αξία. Μια κοινωνία που εκπαιδεύεται καθημερινά να θυσιάζει το σώμα, την αξιοπρέπεια, και τελικά τον ίδιο της τον εαυτό, για μια στιγμιαία δόξα χωρίς βάρος· μια digital ματαιοδοξία που λειτουργεί σαν placebo, μια παρηγορητική απάτη που μοιάζει με αναγνώριση, αλλά δεν είναι.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη σιωπή της τέχνης και τη φλυαρία του lifestyle, χάνεται η μνήμη. Και μαζί της, η δυνατότητα της σύγκρισης.
Είναι μόνο η Bonnie Blue και η Lilly Phillips το πρόβλημα;
Σίγουρα, η Bonnie και η Lilly δεν έχουν κανένα θέμα να συνευρίσκονται με χίλιους πρόθυμους άνδρες, μερικοί εκ των οποίων έχουν και συγγένεια πρώτου βαθμού μεταξύ τους. Παρόλα αυτά, όλοι αυτοί οι μασκοφορεμένοι συμμετέχοντες έχουν πλήρη επίγνωση του τι πρόκειται να συμβεί όσο περιμένουν σε αυτή την ουρά αναμονής.
Αυτό όμως που με θλίβει ιδιαίτερα μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση είναι το γεγονός ότι ανάμεσα σε αυτό το πλήθος βρίσκονται και αγόρια ηλικίας 18 ετών, τον οποίων η παρουσία και μόνο σε κάτι τέτοιο φανερώνει την νοσηρή παθογένεια της πατριαρχικής κοινωνίας που θέλει τους άνδρες να αντιμετωπίζουν τον έρωτα ως ώμο σεξ και τις γυναίκες ως αντικείμενα πόθου.
Γιατί η κουλτούρα κακοποίησης έχει απήχηση στην κοινωνία του 2025
Αυτό από το οποίο επωφελούνται οι Blue και Phillips είναι το προϊόν της μισογυνιστικής και πατριαρχικής κοινωνίας μας. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε χωρίς την αντικειμενοποίηση και την όρεξη που υπάρχει για τον εξευτελισμό των γυναικών.
Αυτοί οι άντρες στην ουρά δίνουν μια ανησυχητική ηχώ της δίκης της Gisèle Pelicot. Αν και είναι πολύ διαφορετικές όσον αφορά τη συναίνεση, η ουσία παραμένει κοινή. Σύμφωνα με τον David Challen, υπέρμαχο της εκστρατείας κατά της ενδοοικογενειακής κακοποίησης: «Το κοινό νήμα είναι η κουλτούρα μας που εξομαλύνει την αντικειμενοποίηση των γυναικών, ενώ προστατεύει τους άνδρες που τις εκμεταλλεύονται». Ενώ συνέχισε, λέγοντας εμφατικά: «Δεν πρόκειται για ανώνυμα, απρόσωπα τέρατα – πρόκειται για συνηθισμένους άνδρες από όλα τα κοινωνικά στρώματα που δικαιολογούν τις πράξεις τους, αποσείουν την ευθύνη και βασίζονται σε κοινωνικές αφηγήσεις που πολύ συχνά μετατοπίζουν το ενδιαφέρον στις εμπλεκόμενες γυναίκες. Τι ωθεί τόσους πολλούς να βγουν μπροστά, χωρίς δισταγμό, για να συμμετάσχουν;».
Και ενώ η Blue και η Phillips επωμείζονται όλοκληρο το βάρος αυτών των πράξεων, η ποπ κουλτούρα συνεχίζει να επαινεί τους άνδρες με το μεγαλύτερο body count. Στο viral κομμάτι του TikTok “Lady Killers II”, ο G-Eazy ραπάρει ότι θέλει να ξεπεράσει τους ισχυρισμούς του αστέρα του NBA Wilt Chamberlain ότι κοιμήθηκε με 20.000 γυναίκες. Παράλληλα, η Sun δημοσίευσε μια πλούσια «λίστα εραστών» που κατατάσσει τις τεράστιες ποσότητες γυναικών με τις οποίες έχουν κοιμηθεί οι άνδρες celebrities. Αυτές, όπως και οι συγκεντρώσεις των Phillips και Blue, διδάσκουν στους νέους άνδρες να αισθάνονται ότι έχουν κάθε δικαίωμα πάνω στα γυναικεία σώματα.
Βέβαια, η στροφή αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Πλέον βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου το #Metoo βρίσκεται στη δύση του και όπου η δεξιά κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος χρησιμοποιώντας τον φεμινισμό ως μέρος της επικοινωνιακής της πολιτικής.
Προσωπικά, στέκομαι με σαφήνεια απέναντι σε όσα εκπροσωπούν η Blue και η Phillips, όχι επειδή σοκάρομαι εύκολα, αλλά επειδή πιστεύω βαθιά ότι ο τρόπος που μιλάμε με το σώμα μας, ακόμα και όταν μοιάζει να γίνεται “παιχνίδι”, έχει ηθικό αποτύπωμα. Κι όμως, δεν είναι η πρόκληση αυτή καθαυτή που με τρομάζει περισσότερο. Είναι το χειροκρότημα. Είναι η πρόθυμη αποδοχή, ο ενθουσιασμός ενός τόσο μεγάλου μέρους του ανδρικού πληθυσμού, όχι ως μια αμήχανη περιέργεια, αλλά ως συμμετοχή. Σαν να μη μαθαίνουμε ποτέ.
Γιατί εκεί αποκαλύπτεται το πιο δυσάρεστο είδωλο της εποχής: ότι τόσοι άνδρες είναι πρόθυμοι να κυνηγήσουν την επιβεβαίωση, την “ικανοποίηση”, την ηδονή, ακόμα και εις βάρος της ενσυναίσθησης, ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει να απογυμνώσουν (συμβολικά και κυριολεκτικά) μια γυναίκα από την ανθρώπινη της υπόσταση. Όχι για να την κατανοήσουν, αλλά για να την καταναλώσουν…
Και όχι, δεν πρόκειται για όλους. Δεν πέφτω στην παγίδα του απόλυτου. Μα η θλίψη παραμένει, γιατί όταν το κοινό επικροτεί τέτοια φαινόμενα, δεν μένουμε απλώς σιωπηλοί θεατές. Γινόμαστε συνένοχοι μιας κουλτούρας που έχει μάθει να ποθεί, αλλά όχι να βλέπει.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
