Στην ανάγκη το πολιτικό σύστημα να βρει έναν ουσιαστικό τρόπο επαφής με τη νέα γενιά ώστε να αντιμετωπιστεί και το ζήτημα της αποχής στις εκλογές το οποίο γιγαντώνεται από αναμέτρηση σε αναμέτρηση, τόνισε ο Δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης στη συνέντευξή του στο MEGA και στους δημοσιογράφους Ιορδάνη Χασαπόπουλο και Ανθή Βούλγαρη.

Με αφορμή την ανάρτηση που έκανε μετά τη μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου, στην οποία προέτρεπε «να ξεπεζέψουμε και να ακούσουμε με σεβασμό τα παιδιά», ο κ. Μπακογιάννης διευκρίνισε ότι η ανάρτηση αφορά όλους, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου και υπογράμμισε την ανάγκη της ουσιαστικής προσέγγισης με τους νέους ανθρώπους.

«Θα έρθουν στις κάλπες άνθρωποι που γεννήθηκαν μετά το 2004; Πώς μιλάμε σ’ αυτή τη γενιά; Είναι μία γενιά, η οποία έχει ορίσει τη ζωή της “από το Καστελόριζο μέχρι τα Τέμπη”, μια γενιά που είναι η πιο μορφωμένη που έχει πατήσει ποτέ αυτά τα χώματα, η πλέον ευρωπαϊκή, αλλά και η πρώτη γενιά στην ιστορία της χώρας που θα ζήσει χειρότερη από την προηγούμενη. Τι λέμε σε αυτά τα παιδιά; Θα τους μιλάμε με ξύλινη γλώσσα, με αυτά τα βαρύγδουπα: Τι έγινε το ’65, τι έγινε το ’74; Θα συνεχίσουμε να παίζουμε σκιαμαχίες και θα βγάζουμε τα “ζόμπι από τις ντουλάπες” ή θα αρχίσουμε να μιλάμε πρακτικά και ρεαλιστικά;», διερωτήθηκε ο κ. Μπακογιάννης και αναφέρθηκε στην αποχή που από κάλπη σε κάλπη γιγαντώνεται.

Συνέχισε λέγοντας το εξής:

«Έχουμε χάσει 1,2 εκατ. ψηφοφόρους από το 2009 μέχρι το 2019 και ο φόβος όλων μας είναι ότι στις εκλογές που έρχονται η αποχή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Αυτό μας αφορά όλους, τα κόμματα, τους πολιτικούς, την αυτοδιοίκηση και τους δημοσιογράφους. Γιατί θα ξημερώσει μία νέα μέρα την επομένη των εκλογών, θα κοιταχτούμε γύρω μας και θα αρχίσουμε τις συζητήσεις “μα πού πήγαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δεν ήρθαν στις κάλπες;»

Σκέψεις και γεγονότα

Τι σποτάκια προεκλογικά έχουμε δει, τι ξύλινα λόγια που μιλούν για τη νεολαία και την επικαλούνται; Δεν είναι αυτοί οι τρόποι, όμως, με τους οποίους ειλικρινώς και πρακτικά γίνεται να ευαισθητοποιηθούν οι νέοι και να προσέλθουν στην κάλπη. Στην πράξη, οι πολιτικοί (αννοώ στην διάρκεια της θητείας τους) οφείλουν να αποδείξουν ότι συμμετέχουν στην διαμόρφωση ενός πιο ευοίωνου μέλλοντος, ότι συμπεριλαμβάνουν τους νέους στις αποφάσεις τους. Οι παλαιοκομματικές νοοτροπίες, τα σκονισμένα συνθήματα και η μόνιμη μικροπολιτική αντιπαλότητα (που συχνά φύεται μεταξύ συγκεκριμένων προσώπων του πολιτικού στίβου) δεν αφορούν τους περισσότερους νέους-ξεχάστε εκείνους που είναι σε πολιτικές οικογένεις ή τους έχουν τάξει προνόμια, ως φοιτητοπατέρων-ηγετών παρατάξεων, κυρίως των συστημικών κομμάτων.

Σήμερα, ένα 40% του εκλογικού σώματος απέχει από την διαδικασία ψήφου, μη εκτιμώντας την ως έγκυρη διαδικασία ανάδειξης των καταλληλότερων για να διοικηθεί ένας τόπος, ένα ολόκληρο σύστημα. Η υποτίμηση στην ψήφο δεν είναι μόνο θέμα παιδείας-δεν μπορούμε ΚΑΙ εδώ να μιλήσουμε για ατομική ευθύνη 

Το εκλογικό σώμα έχει απογοητευτεί πλήρως από τις πολιτικές τις οποίες υπόκειται, από την συνεχή αποκάλυψη σκανδάλων, σημείων και τεράτων με εμπλεκόμενα ηχηρά ονόματα πολιτικών και επιχειρηματιών που σχετίζονται μαζί τους. Οι φόροι δυσβάσταχτοι, το ταβάνι πάνω από τα κεφάλια τους χαμηλό, η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Οι μισθοί δεν φθάνουν για να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή ζωή και, για να το γυρίσουμε στους νέους, ο μέσος 30ρης αυτή την ώρα δεν καταφέρνει να μένει μόνος του, απλώς γιατί δεν γίνεται. Τα ενοίκια είναι δυσβάσταχτα και αναλογούν σε σπίτια στα οποία ο όποιος νέος ή νέα πατά λίγες ώρες, για να προλάβει να εργαστεί και να τα βγάλει πέρα.

Είναι γεγονός ότι ο μέσος ψηφοφόρος αντιλαμβάνεται ότι η ψήφος του δεν πρόκειται να επηρεάσει τίποτε απολύτως. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Και στην Γαλλία ο κόσμος δεν προσήλθε στον βαθμό πουν αναμενόταν στις κάλπες-νέοι και γέροι. Οι ρυθμοί δεν μας επιτρέπουν να σκεφτούμε κάτι πολύ περισσότερο από τα προσωπικά μας προβλήματα. Χρόνος για συζήτηση και ανάλυση δεν υφίσταται και αν αυτό είναι μισή αλήθεια, τότε η άλλη μισή είναι ότι η τεχνολογία έχει απορροφήσει αρκετά μας εγκεφαλικά κύτταρα: καταναλώνουμε περιεχόμενο, αντί να παράγουμε σκέψη, γόνιμο διάλογο και διαφωνίες οι οποίες θα οδηγήσουν σε ουσιαστικές ζυμώσεις.

Από την άλλη, οι πολιτικοί λίγο νοιάζονται για τους νέους, ως κάτι άλλο εκτός από ψήφους. Τους καίει ειλικρινώς που οι εικοσάρηδες τούς έχουν γυρίσει την πλάτη, γιατί τι θα απογίνουν ότιαν οι εικοσάρηδες τριανταρήσουν και όταν οι ηλικιωμένοι σταθεροί ψηφοφόροι τους αποδημήσουν εις Κύριον;

Μια ιδέα που δεν είναι, φυσικά, καινούργια είναι η πολιτεία να δώσει εδώ και τώρα το χώρο στους νέους να μιλήσουν, να παρέμβουν και να δράσουν. Να διοργανωθούν φόρουμ, να υπάρχει ένα ετήσιο συνέδριο με εκπροσώπους από όλα τα σχολεία των δήμων, σε περιφερειακό επίπεδο. Να αξιοποιηθεί η τεχνολογία. Ακόμα και στα πανεπιστήμια, κυρίαρχα λίκνα της δημιουργίας πολιτικής συνείδησης, η πολιτικοποίηση έχει δαιμονοποιηθεί και λανθασμένα ταυτιστεί με την κομματικοποίηση. Οι νέοι αδιαφορούν, δυσκολεύονται, εμφανίζονται «ισαποστάκηδες» ή, στ’ αλήθεια, μπερδεμένοι.

Αντί λοιπόν ο κύριος Μπακογιάννης να παραπονείται δημοσίως και να απορεί για την αποχή των νέων, οφείλει να σκεφτεί ΚΑΙ για την αποχή των μεγαλύτερων, αλλά και να δεσμευτεί να εμπλέξει περισσότερο τους νέους σε δράσεις, να επιδιώξει ουσιαστικές συναντήσεις μαζί τους, να κοιτάξει και λίγο τα σόσιαλ να δει τι λένε νέοι, γέροι και παιδιά για τις αποτυχημένες ονειρώξεις του, βλ. Μεγάλος Περίπατος.