Πίστευα ότι οι γονείς μου θα είναι για πάντα μαζί, ότι θα οι φίλοι μου στο σχολείο θα είναι η αιωνία παρέα μου, ότι ο πρώτος μου έρωτας θα είναι ο πιο δυνατός απ΄όσους ακολουθήσουν, ότι όταν συναντήσω την αγάπη το “παιχνίδι” θα τελειώσει και ότι δεν θα υπάρχει κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό. «Για πάντα», αυτή η παιδική αφέλεια.

Σταδιακά, και μετά από ματαιώσεις, συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Ζόρικη διαπίστωση, ειδικά αυτά που έχεις συνδυάσει με το «για πάντα» έχουν διαμορφώσει και επηρεάσει τη ζωή σου άμεσα, αλλά η αποδοχή της ήταν λυτρωτική.

Όλα είναι προσωρινά. Και κάποια στιγμή το όμορφα τελειώνουν, αλλά, ευτυχώς, η ροή της ζωής πάντα θα φέρει κι άλλα όμορφα στο μονοπάτι μας. Αρκεί να είμαστε εκεί, παρόντες στη στιγμή, για να τα ανακαλύψουμε.

«Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν
κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέματα,
μακάρι πάντα να μου τάζουν.

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
ούτε για λίγο σου λέω να τ’ αποφύγω.
Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα
και μες στη σκέψη μου τα πνίγω» – Sadahzinia, “Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα”

Συνήθως φοράμε στα όμορφα μια μεταφυσική και μοναδική ένδυση, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά. Όμως αυτό είναι περισσότερο μια δική μας ανάγκη και όχι τόσο μια ρεαλιστική αντιμετώπιση και διαχείριση της πραγματικότητας. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Έρωτες, φιλίες, αγάπες, σχέσεις και στιγμές που όντως μας αγγίζουν με έναν βαθύ εσωτερικό τρόπο που αδυνατούμε να εξηγήσουμε ορθολογικά. Ναι, συμβαίνουν κι αυτά. Αλλά είναι οι εξαιρέσεις του κανόνα.

Και ο κανόνας, το πρωτόκολλο της ζωής, λέει πως όταν κάτι εξαιρετικό τελειώσει ακολουθεί η θλίψη. Ωστόσο, μερικές φορές, μπορούμε να χαρούμε επειδή τα πράγματα δεν διαρκούν για πάντα. Αν το καλοσκεφτείτε, αν κάνετε μια μικρή αναδρομή σε σημαντικές στιγμές ή περιόδους της ζωής σας, θα δείτε -τώρα και με καθαρή ματιά- ότι τα πράγματα ήταν όμορφα μόνο και μόνο επειδή είχαν αυτή την διάρκεια.

Εκείνος ο περιπετειώδης καλοκαιρινός έρωτας που τελείωσε άδοξα, έχει αυτή τη θέση μέσα σας γιατί ακριβώς ήταν προορισμένος για τόσο να κρατήσει. «Δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ, μπορεί να φταίει το νησί», συμφωνώ, παρόλα αυτά «σας μάγεψε, σας πήρε τα μυαλά». Τώρα, γιατί δεν κράτησε παραπάνω, χίλιοι δυο λόγοι. Και δεν έχει σημασία να τα σκαλίζουμε όλα για να ανακαλύπτουμε ρωγμές και πώς μπορούν να επουλωθούν. Άσε τη ζωή να κυλήσει και στην πορεία θα δεις που όλα μπροστά σου θα εμφανιστούν ως δια μαγείας. Πού ξέρεις; Αργότερα, χρόνια μετά, μπορεί και να συναντηθείτε τυχαία σε ένα live, να μιλήσετε ξανά, να δείτε αλλιώς ο ένας τον άλλον και να ζήσετε τη συνέχεια του ρομάντζου -και αυτή τη φορά, ίσως, να είναι έπος.

Τα φοιτητικά χρόνια, επίσης το ίδιο. Στιγμές απελευθέρωσης, ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς, ένα όμορφο χάος με ξενύχτια, ετερόκλητες παρέες, χαβαλέ για γέλια και για κλάματα. Αλλά αυτό είναι όμορφο για 4, άντε 5, χρόνια. Θα μπορούσατε για πάντα να το κάνατε; Και το διάβασμα; Οι εξετάσεις; Το άγχος για το μέλλον; Το φοιτητικό “πακέτο” -και οποιοδήποτε άλλο στη ζωή μας- τα περιλαμβάνει όλα. Χαρές και λύπες, στρες και χαμόγελα. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο, αλλά Γιν-Γιανγκ.

Τέλος, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου. Εντάξει, ο ξαφνικός δεν ξεπερνιέται και τον βγάζω εκτός. Αλλά ένας φαινομενικά επικείμενος -ή, έστω, με κάποιες πιθανότητες- μας δίνει τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε το χρόνο μας με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά και τον δικό μας ως ανθρώπινη ύπαρξη.

Αφού δεν φυτρώσαμε, εφόσον δεν το επιλέξαμε να έρθουμε σε αυτό τον κόσμο, τουλάχιστον ας το εκμεταλλευτούμε στο μέγιστο, πάντα, όμως, χωρίς το άγχος της επίτευξης στόχων που μας δεσμεύουν σε τζούφιες επιθυμίες. Δε ζούμε για να μην αφήσουμε απωθημένα πίσω μας, αλλά για να προχωράμε μπροστά.

«Αν δεν κοιτάς εκεί που πας,
Θα πας όπου κοιτάς,
Και δεν έχει τελός παραμυθένιο» – Marseuax, “Πολυαιθυλένιο“

Αυτό που είμαστε αφορά το τώρα, όχι το μετά. Ούτε καν το πριν. Κάτι που έγινε στο παρελθόν, πάει, πέρασε. «Δε γαμιέται;» συνηθίζω να λέω. Τι νόημα έχει, αλήθεια; Εννοείται πως θα στρέψω το βλέμμα μου πίσω, θα φιλτράρω και θα προχωρήσω.

Καθετί που μας συμβαίνει δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο βάρος. «Να γίνεις τουλάχιστον πιο σοφός», λένε. Αλλά δεν δίνουν όλα σοφία. Μερικά πράγματα, είτε όμορφα είτε άσχημα, είναι αυτό που είναι και τίποτα παραπάνω.

Ο άνθρωπος αλλάζει. Εξελίσσεται. Αν παραμείνεις ίδιος γιατί «αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω», εσύ θα τα βρεις σκούρα μπροστά σου. Μπορεί να καταλήξεις μόνος, ή και με παρέα, αλλά θα έχεις πορευτεί με μανιφέστο ζωής και όχι μότο. Είσαι σίγουρος πως ενώ ο κόσμος γύρω μας αλλάζει σε τέτοιες ταχύτητες εσύ θες να είσαι ίδιος και απαράλλαχτος; Μην γίνεις ότι προτάσσει η εποχή, μην πηγαίνεις όπου πηγαίνει το ρεύμα και η μάζα, αλλά, προς Θεού, άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο γιατί μόνο έτσι θα γίνεις καλύτερος.

Νέα μέρη, νέες εμπειρίες, νέοι άνθρωποι, νέα χόμπι, νέα δουλειά, νέο κούρεμα, νέος άνθρωπος. Μετά από κάθε τέλος, θα υπάρχει πάντα κάτι καινούργιο. Το δυσβάσταχτο βράδυ δίνει τη θέση του στο φωτεινό πρωινό. “Show must go on”. Έτσι δεν είναι;