Η μισθοδοσία μου μού μπαίνει σε δυο δόσεις: κάθε 15 και 1η του μήνα.
Κάθε 15 του μήνα μπαίνουν τα μισά και κάθε πρώτη του επόμενου μήνα τα άλλα μισά.
Και φυσικά συμβαίνει το εξής: κάθε 15 του μήνα η τράπεζά μου μού χρεώνει 3 ευρώ προμήθεια για την κατάθεση της μισής μισθοδοσίας και κάθε πρώτη του επόμενου μήνα η τράπεζά μου μού χρεώνει 3 ευρώ προμήθεια για την κατάθεση της άλλης μισής μισθοδοσίας.
Ωραίο το κολπάκι των τραπεζών, έτσι δεν είναι;
Εγώ χάνω συνολικά 6 ευρώ κάθε μήνα από τον μισθό μου, δηλαδή 70-80 ετησίως από το νταβατζιλίκι αυτό.
Αντιθέτως, η τράπεζά μου (και η κάθε τράπεζα, δημόσια, κρατική ή ιδιωτική), κερδίζει. Υπερπολλαπλάσια.
Και μπορεί μεν τα 70-80 ευρώ ετησίως για μένα να μην είναι ένα μεγάλο ποσό, όμως σε όρους μακροοικονομίας, τα 70-80 ευρώ που παίρνει “ετσιθελικά” η τράπεζά μου από τον κάθε δυνητικό πελάτη της είναι ένα τεράστιο έσοδο πολλών εκατομμυρίων ετησίως.
Είναι η τράπεζά μας ο μεγαλύτερος «νταβατζής» που έχουμε στην ζωή μας (εκτός του κράτους προφανώς);
Ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου συμφωνεί. Χθες το πρωί πήγα στο ψιλικατζίδικο να πάρω, κλασσικά, την κυριακάτικη εφημερίδα, αλλά δεν είχα ψιλά στο πορτοφόλι, οπότε έδωσα (για πρώτη ή έστω από τις ελάχιστες φορές που το έχω πράξει) την κάρτα μου.
– «Μόνο μετρητά δεχόμαστε πλέον», μου λέει ο υπάλληλος πίσω από το μικρό ξύλινο ταμείο. «Μετρητά ή θα πάρετε και κάτι άλλο μαζί με την εφημερίδα».
– «Γιατί;», τον ρωτάω.
– «Γιατί με την κάρτα σας, εγώ θα καταλήξω να πάρω τέσσερα σεντς και η τράπεζα δέκα. Ενώ με τα μετρητά σας, είμαι απευθείας κερδισμένος δίχως παράλογες προμήθειες σε τρίτους».
Σφύριξε και έληξε. Η συζήτηση.
Τράπεζα, ο Μεγάλος Νταβατζής
Σε άψογο στυλ «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», οι τράπεζες αποφάσισαν προ ημερών από κοινού ότι θα παίρνουν κάθε μήνα 50 λεπτά του ευρώ από κάθε λογαριασμό – μια μηνιαία χρέωση που μέχρι πρότινος υπήρχε μόνο στους λογαριασμούς των επιχειρήσεων.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει το in.gr, εφόσον δεν αναμένεται νέα αύξηση επιτοκίων οι τράπεζες θέλουν να βρουν άλλους τρόπους έτσι ώστε να αυξήσουν τα έσοδα τους και ταυτόχρονα να μειώσουν το λειτουργικό κόστος από τη διατήρηση ξεχασμένων ή διπλών και τριπλών λογαριασμών χωρίς υπόλοιπα και κινήσεις.
Για τον παραπάνω λόγο σχεδιάζεται η επιβολή μιας πάγιας χρέωσης της τάξης των 0,50 ευρώ τον μήνα σε λογαριασμούς καταθέσεων που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πληρωμές.
Πόσα ακόμη “νταβατζιλίκια” θα αντέξουμε άραγε εκ μέρους των τραπεζών;
Όταν ο Τζορτζ Όργουελ έγραφε το 1948 το τελευταίο του μυθιστόρημα με τον τίτλο «1984» δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο προφητική και διαχρονική θα ήταν η χαρακτηριστική έκφραση «ο Μεγάλος Αδελφός σε παρακολουθεί».
Έστω και αν τα τελευταία χρόνια η έκφραση «Μεγάλος Αδελφός» τείνει να αντικατασταθεί από την αντίστοιχη «Ο Μεγάλος Νταβατζής».
Που όχι απλά σε παρακολουθεί, αλλά κλέβει και από την τσέπη σου.
Τι κερδίζουν οι τράπεζες από το νέο “νταβατζιλίκι”
Σύμφωνα με τα οικονομικά sites και ιστοτόπους, με το νέο αυτό “νταβατζιλίκι” εις βάρος όλων μας, οι τράπεζες ελπίζουν, μεταξύ πολλών άλλων ωφελειών τους, ότι:
- Θα ενισχύσουν τα έσοδα από προμήθειες που ετησίως ανέρχονται γύρω στο 1,5 δισ. ευρώ και αποτελούν μικρό μέρος των συνολικών λειτουργικών κερδών,
2. θα μειώσουν το λειτουργικό κόστος αδρανών ή μηδενικών και ακίνητων λογαριασμών και
3. θα προωθηθούν τα λεγόμενα πακέτα συνδρομών που έχουν λανσάρει σήμερα όλες οι συστημικές τράπεζες.
Σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν 65 εκατ. καταθετικοί λογαριασμοί στις ελληνικές τράπεζες, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι διπλοί και τριπλοί (ένας καταθέτης έχει πάνω από έναν λογαριασμό), ενώ σχεδόν το 73% έχει υπόλοιπο μέχρι 5.000 ευρώ.
Ελληνικές τράπεζες, αυτές με τις πιο 12 ακριβές προμήθειες
Από το 2015 και μετά έχουμε δει μια δραστική (και πάντα επί τω χείρω) αλλαγή στην διαδικασία των τραπεζικών μας συναλλαγών.
Οι ελληνικές τράπεζες προσέθεσαν μια σειρά από νέες προμήθειες στις ήδη υπάρχουσες και πλέον μπορούν αν επαίρονται ότι έχουν από τις πιο ακριβές προμήθειες παγκοσμίως.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα, υποτίθεται βελτιωμένο, ηλεκτρονικό περιβάλλον διαδικτυακών συναλλαγών (το οποίο, όπως μας διαβεβαίωναν, θα ωφελούσε όλους μας, μεσομακροπρόθεσμα)
Τελικά, σχεδόν μια δεκαετία μετά, αποδεικνύεται περίτρανα ότι αυτή η «εκτόξευση» της χρήσης του ηλεκτρονικού χρήματος δεν ωφέλησε παρά μόνον τις ίδιες τις τράπεζες -ειδικά δε, καθώς η εναλλακτική λύση για να μην χρεωθεί ο πελάτης τους επιπλέον, προκειμένου να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις του, είναι από δύσκολη έως αδύνατη.
Αναλυτικά, οι 12 προμήθειες που υπάρχουν αυτή την στιγμή είναι οι εξής:
- Προμήθεια εισερχόμενου εμβάσματος.
- Προμήθεια εξερχόμενου εμβάσματος (χρέωση για μεταφορά χρημάτων από τον λογαριασμό μίας τράπεζας σε λογαριασμό άλλης τράπεζας εσωτερικού).
- Προμήθεια αποστολής χρημάτων (έμβασμα) σε τράπεζες εκτός ευρωζώνης.
- Προμήθεια ανάληψης μετρητών από ΑΤΜ άλλης τράπεζας.
- Συνδρομή πιστωτικής κάρτας.
- Προμήθεια επανέκδοσης χρεωστικής/πιστωτικής κάρτας λόγω λήξης και λόγω κλοπής, απώλειας ή φθοράς.
- Προμήθεια για πληρωμή λογαριασμών (ΔΕΚΟ, κινητής τηλεφωνίας κ.λπ.).
- Προμήθεια έκδοσης αντιγράφων κίνησης λογαριασμών/δανείων/πιστωτικών καρτών.
- Έξοδα αξιολόγησης αιτημάτων δανείων.
- Έξοδα νομικού και τεχνικού ελέγχου αιτημάτων δανείων.
- Έξοδα συναλλαγών με πιστωτικές κάρτες στο εξωτερικό (επιβάρυνση για τη μετατροπή συναλλαγών εξωτερικού σε ευρώ).
- Προμήθεια για αγορά χρεογράφων του Ελληνικού Δημοσίου.
Όλες αυτές οι προμήθειες, εντωμεταξύ, γίνονται πάντα και συστηματικά εις βάρος του απλού πολίτη, καθώς οι τράπεζες έχουν, νομοτελειακά, και την πίτα ολάκερη αλλά και τον σκύλο χορτάτο.
Και εξηγούμαστε: οι ταμίες στα υποκαταστήματα των τραπεζών είναι… υπό εξαφάνιση, ενώ και τα ΑΤΜ για την ανάληψη μετρητών, λόγω του υψηλού κόστους λειτουργίας τους αρχίζουν σιγά-σιγά και κλείνουν ένα προς ένα.
Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές, που αναγκάζονται οι πολίτες να τραβήξουν χρήματα από άλλη τράπεζα με χρέωση που ώρες ώρες υπερβαίνει το όριο του οικονομικά επιτρεπτού και εφικτού (για την μέση ελληνική τσέπη).
Συνολικά, οι προμήθειες τραπεζών ξεκινούν από τα 0,30 λεπτά και φτάνουν μέχρι και τα 100 ευρώ μερικές φορές.
Κράτος και τράπεζες, οι νταβατζήδες της τσέπης μας
Θυμάστε την «περήφανη 17ωρη διαπραγμάτευση» του Ιουλίου του 2015 και τον επιχείλιο έρπητα (ελέω άγχους και στρες) του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα;
Που από την μία ήθελαν να «σώσουν» την Ελλαδίτσα από τον γκρεμό της δραχμής και από την άλλη επιβουλεύονταν όλο και σκληρότερους ώρους «διάσωσης»;
Τα απομνημονεύματα του Μπαράκ Ομπάμα περιλαμβάνουν και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αναφορές στην ελληνική κρίση και τον τρόπο που αντιμετώπισαν την Ελλάδα οι ισχυροί της Ευρώπης.
Στα απομνημονεύματά του «Γη της Επαγγελίας», ο τέως αμερικανός πρόεδρος γράφει: «Παρατήρησα πως σπάνια ανέφεραν ότι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες ήταν από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας ή ότι μεγάλο μέρος του χρέους των Ελλήνων είχε συσσωρευτεί αγοράζοντας γερμανικές και γαλλικές εξαγωγές – δεδομένα που θα μπορούσαν να έχουν καταστήσει σαφές στους ψηφοφόρους τους γιατί διασώζουν τους Έλληνες».
Θυμίζουμε ότι ο Ομπάμα είχε και κατά τη διάρκεια της θητείας του ασκήσει κριτική, πρωτίστως στο Βερολίνο, αλλά και στο Παρίσι ιδιαίτερα για την πρώτη φάση της διαχείριση της κρίσης, για την επιμονή τους στη δημοσιονομική λιτότητα .
Το «σκοινί-κορδόνι» διεθνών και εγχώριων τραπεζών πάνω στις ζωές όλων μας συνεχίστηκε μετά την έναρξη της ενεργειακής κρίσης, τον Ιούλιο του 2021, όταν οι τράπεζες, στριμωγμένες πλέον από το γεγονός ότι δεν μπορούσαν και αυτές να δανειστούν εύκολα, άρχισαν ένα άνευ προηγουμένου νταβατζιλίκι στις ζωές όλων μας.
Το «ωραίο πλιάτσικο» που περιγράφει εύγλωττα και ο εξαιρετικός Τζόναθαν Κόου σε ένα από τα καλύτερα βιβλία του με θέμα την αδυσώπητη οικονομική εξουσία που άσκησε το κράτος και οι τράπεζες επί εποχής Μάργκαρετ Θάτσερ στην Βρετανία, συνεχίζεται εδώ και πάνω από μια δεκαετία με μια τριπλή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών επί οικονομικής κρίσης (που πληρώθηκε από τις τσέπες μας).
Κάθε πολίτης πληρώνει εδώ και δυο χρόνια τους πιο φουσκωμένους λογαριασμούς ρεύματος στην Ευρώπη λόγω μιας παράνομης ρήτρας αναπροσαρμογής, αλλά και της «πλάτης» που κάνει η κυβέρνηση στις εταιρίες ηλεκτρισμού με την άρνηση φορολόγησης των υπερκερδών τους, η ακρίβεια ολοένα και γίνεται μεγαλύτερος βραχνάς για μικρά, μεσαία μέχρι και μεγάλα νοικοκυριά με τα απλά προϊόντα διαβίωσης να καθίστανται απαγορευτικά, τα ενοίκια να εκτινάσσονται μέσα σε ένα meta-airbnb στεγαστικό κλίμα και οι μισθοί να παραμένουν καθηλωμένοι εδώ και δεκαετία.
Την ίδια στιγμή, οι τράπεζες αρνούνται να δώσουν δάνεια σε οικογένειες κι επιχειρήσεις, αρνούνται να προβούν σε διακανονισμούς, ενώ τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται διαρκώς για όσους ήδη έχουν δανειστεί.
Αυτές πλουτίζουν διαρκώς και εξοργιστικά εις βάρος μας.
Και εμείς οι υπόλοιποι λυπόμαστε για λογαριασμό τους.
Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η μισθοδοσία μου μού μπαίνει σε δυο δόσεις: κάθε 15 και 1η του μήνα.
Κάθε 15 του μήνα μπαίνουν τα μισά και κάθε πρώτη του επόμενου μήνα τα άλλα μισά.
Και φυσικά συμβαίνει το εξής: κάθε 15 του μήνα η τράπεζά μου μού χρεώνει 3 ευρώ προμήθεια για την κατάθεση της μισής μισθοδοσίας και κάθε πρώτη του επόμενου μήνα η τράπεζά μου μού χρεώνει 3 ευρώ προμήθεια για την κατάθεση της άλλης μισής μισθοδοσίας.
Ωραίο το κολπάκι των τραπεζών, έτσι δεν είναι;
Εγώ χάνω συνολικά 6 ευρώ κάθε μήνα από τον μισθό μου, δηλαδή 70-80 ετησίως από το νταβατζιλίκι αυτό.
Αντιθέτως, η τράπεζά μου (και η κάθε τράπεζα, δημόσια, κρατική ή ιδιωτική), κερδίζει. Υπερπολλαπλάσια.
Και μπορεί μεν τα 70-80 ευρώ ετησίως για μένα να μην είναι ένα μεγάλο ποσό, όμως σε όρους μακροοικονομίας, τα 70-80 ευρώ που παίρνει “ετσιθελικά” η τράπεζά μου από τον κάθε δυνητικό πελάτη της είναι ένα τεράστιο έσοδο πολλών εκατομμυρίων ετησίως.
Είναι η τράπεζά μας ο μεγαλύτερος «νταβατζής» που έχουμε στην ζωή μας (εκτός του κράτους προφανώς);
Ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου συμφωνεί. Χθες το πρωί πήγα στο ψιλικατζίδικο να πάρω, κλασσικά, την κυριακάτικη εφημερίδα, αλλά δεν είχα ψιλά στο πορτοφόλι, οπότε έδωσα (για πρώτη ή έστω από τις ελάχιστες φορές που το έχω πράξει) την κάρτα μου.
– «Μόνο μετρητά δεχόμαστε πλέον», μου λέει ο υπάλληλος πίσω από το μικρό ξύλινο ταμείο. «Μετρητά ή θα πάρετε και κάτι άλλο μαζί με την εφημερίδα».
– «Γιατί;», τον ρωτάω.
– «Γιατί με την κάρτα σας, εγώ θα καταλήξω να πάρω τέσσερα σεντς και η τράπεζα δέκα. Ενώ με τα μετρητά σας, είμαι απευθείας κερδισμένος δίχως παράλογες προμήθειες σε τρίτους».
Σφύριξε και έληξε. Η συζήτηση.
Τράπεζα, ο Μεγάλος Νταβατζής
Σε άψογο στυλ «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», οι τράπεζες αποφάσισαν προ ημερών από κοινού ότι θα παίρνουν κάθε μήνα 50 λεπτά του ευρώ από κάθε λογαριασμό – μια μηνιαία χρέωση που μέχρι πρότινος υπήρχε μόνο στους λογαριασμούς των επιχειρήσεων.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει το in.gr, εφόσον δεν αναμένεται νέα αύξηση επιτοκίων οι τράπεζες θέλουν να βρουν άλλους τρόπους έτσι ώστε να αυξήσουν τα έσοδα τους και ταυτόχρονα να μειώσουν το λειτουργικό κόστος από τη διατήρηση ξεχασμένων ή διπλών και τριπλών λογαριασμών χωρίς υπόλοιπα και κινήσεις.
Για τον παραπάνω λόγο σχεδιάζεται η επιβολή μιας πάγιας χρέωσης της τάξης των 0,50 ευρώ τον μήνα σε λογαριασμούς καταθέσεων που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πληρωμές.
Πόσα ακόμη “νταβατζιλίκια” θα αντέξουμε άραγε εκ μέρους των τραπεζών;
Όταν ο Τζορτζ Όργουελ έγραφε το 1948 το τελευταίο του μυθιστόρημα με τον τίτλο «1984» δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο προφητική και διαχρονική θα ήταν η χαρακτηριστική έκφραση «ο Μεγάλος Αδελφός σε παρακολουθεί».
Έστω και αν τα τελευταία χρόνια η έκφραση «Μεγάλος Αδελφός» τείνει να αντικατασταθεί από την αντίστοιχη «Ο Μεγάλος Νταβατζής».
Που όχι απλά σε παρακολουθεί, αλλά κλέβει και από την τσέπη σου.
Τι κερδίζουν οι τράπεζες από το νέο “νταβατζιλίκι”
Σύμφωνα με τα οικονομικά sites και ιστοτόπους, με το νέο αυτό “νταβατζιλίκι” εις βάρος όλων μας, οι τράπεζες ελπίζουν, μεταξύ πολλών άλλων ωφελειών τους, ότι:
- Θα ενισχύσουν τα έσοδα από προμήθειες που ετησίως ανέρχονται γύρω στο 1,5 δισ. ευρώ και αποτελούν μικρό μέρος των συνολικών λειτουργικών κερδών,
2. θα μειώσουν το λειτουργικό κόστος αδρανών ή μηδενικών και ακίνητων λογαριασμών και
3. θα προωθηθούν τα λεγόμενα πακέτα συνδρομών που έχουν λανσάρει σήμερα όλες οι συστημικές τράπεζες.
Σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν 65 εκατ. καταθετικοί λογαριασμοί στις ελληνικές τράπεζες, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι διπλοί και τριπλοί (ένας καταθέτης έχει πάνω από έναν λογαριασμό), ενώ σχεδόν το 73% έχει υπόλοιπο μέχρι 5.000 ευρώ.
Ελληνικές τράπεζες, αυτές με τις πιο 12 ακριβές προμήθειες
Από το 2015 και μετά έχουμε δει μια δραστική (και πάντα επί τω χείρω) αλλαγή στην διαδικασία των τραπεζικών μας συναλλαγών.
Οι ελληνικές τράπεζες προσέθεσαν μια σειρά από νέες προμήθειες στις ήδη υπάρχουσες και πλέον μπορούν αν επαίρονται ότι έχουν από τις πιο ακριβές προμήθειες παγκοσμίως.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα, υποτίθεται βελτιωμένο, ηλεκτρονικό περιβάλλον διαδικτυακών συναλλαγών (το οποίο, όπως μας διαβεβαίωναν, θα ωφελούσε όλους μας, μεσομακροπρόθεσμα)
Τελικά, σχεδόν μια δεκαετία μετά, αποδεικνύεται περίτρανα ότι αυτή η «εκτόξευση» της χρήσης του ηλεκτρονικού χρήματος δεν ωφέλησε παρά μόνον τις ίδιες τις τράπεζες -ειδικά δε, καθώς η εναλλακτική λύση για να μην χρεωθεί ο πελάτης τους επιπλέον, προκειμένου να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις του, είναι από δύσκολη έως αδύνατη.
Αναλυτικά, οι 12 προμήθειες που υπάρχουν αυτή την στιγμή είναι οι εξής:
- Προμήθεια εισερχόμενου εμβάσματος.
- Προμήθεια εξερχόμενου εμβάσματος (χρέωση για μεταφορά χρημάτων από τον λογαριασμό μίας τράπεζας σε λογαριασμό άλλης τράπεζας εσωτερικού).
- Προμήθεια αποστολής χρημάτων (έμβασμα) σε τράπεζες εκτός ευρωζώνης.
- Προμήθεια ανάληψης μετρητών από ΑΤΜ άλλης τράπεζας.
- Συνδρομή πιστωτικής κάρτας.
- Προμήθεια επανέκδοσης χρεωστικής/πιστωτικής κάρτας λόγω λήξης και λόγω κλοπής, απώλειας ή φθοράς.
- Προμήθεια για πληρωμή λογαριασμών (ΔΕΚΟ, κινητής τηλεφωνίας κ.λπ.).
- Προμήθεια έκδοσης αντιγράφων κίνησης λογαριασμών/δανείων/πιστωτικών καρτών.
- Έξοδα αξιολόγησης αιτημάτων δανείων.
- Έξοδα νομικού και τεχνικού ελέγχου αιτημάτων δανείων.
- Έξοδα συναλλαγών με πιστωτικές κάρτες στο εξωτερικό (επιβάρυνση για τη μετατροπή συναλλαγών εξωτερικού σε ευρώ).
- Προμήθεια για αγορά χρεογράφων του Ελληνικού Δημοσίου.
Όλες αυτές οι προμήθειες, εντωμεταξύ, γίνονται πάντα και συστηματικά εις βάρος του απλού πολίτη, καθώς οι τράπεζες έχουν, νομοτελειακά, και την πίτα ολάκερη αλλά και τον σκύλο χορτάτο.
Και εξηγούμαστε: οι ταμίες στα υποκαταστήματα των τραπεζών είναι… υπό εξαφάνιση, ενώ και τα ΑΤΜ για την ανάληψη μετρητών, λόγω του υψηλού κόστους λειτουργίας τους αρχίζουν σιγά-σιγά και κλείνουν ένα προς ένα.
Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές, που αναγκάζονται οι πολίτες να τραβήξουν χρήματα από άλλη τράπεζα με χρέωση που ώρες ώρες υπερβαίνει το όριο του οικονομικά επιτρεπτού και εφικτού (για την μέση ελληνική τσέπη).
Συνολικά, οι προμήθειες τραπεζών ξεκινούν από τα 0,30 λεπτά και φτάνουν μέχρι και τα 100 ευρώ μερικές φορές.
Κράτος και τράπεζες, οι νταβατζήδες της τσέπης μας
Θυμάστε την «περήφανη 17ωρη διαπραγμάτευση» του Ιουλίου του 2015 και τον επιχείλιο έρπητα (ελέω άγχους και στρες) του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα;
Που από την μία ήθελαν να «σώσουν» την Ελλαδίτσα από τον γκρεμό της δραχμής και από την άλλη επιβουλεύονταν όλο και σκληρότερους ώρους «διάσωσης»;
Τα απομνημονεύματα του Μπαράκ Ομπάμα περιλαμβάνουν και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αναφορές στην ελληνική κρίση και τον τρόπο που αντιμετώπισαν την Ελλάδα οι ισχυροί της Ευρώπης.
Στα απομνημονεύματά του «Γη της Επαγγελίας», ο τέως αμερικανός πρόεδρος γράφει: «Παρατήρησα πως σπάνια ανέφεραν ότι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες ήταν από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας ή ότι μεγάλο μέρος του χρέους των Ελλήνων είχε συσσωρευτεί αγοράζοντας γερμανικές και γαλλικές εξαγωγές – δεδομένα που θα μπορούσαν να έχουν καταστήσει σαφές στους ψηφοφόρους τους γιατί διασώζουν τους Έλληνες».
Θυμίζουμε ότι ο Ομπάμα είχε και κατά τη διάρκεια της θητείας του ασκήσει κριτική, πρωτίστως στο Βερολίνο, αλλά και στο Παρίσι ιδιαίτερα για την πρώτη φάση της διαχείριση της κρίσης, για την επιμονή τους στη δημοσιονομική λιτότητα .
Το «σκοινί-κορδόνι» διεθνών και εγχώριων τραπεζών πάνω στις ζωές όλων μας συνεχίστηκε μετά την έναρξη της ενεργειακής κρίσης, τον Ιούλιο του 2021, όταν οι τράπεζες, στριμωγμένες πλέον από το γεγονός ότι δεν μπορούσαν και αυτές να δανειστούν εύκολα, άρχισαν ένα άνευ προηγουμένου νταβατζιλίκι στις ζωές όλων μας.
Το «ωραίο πλιάτσικο» που περιγράφει εύγλωττα και ο εξαιρετικός Τζόναθαν Κόου σε ένα από τα καλύτερα βιβλία του με θέμα την αδυσώπητη οικονομική εξουσία που άσκησε το κράτος και οι τράπεζες επί εποχής Μάργκαρετ Θάτσερ στην Βρετανία, συνεχίζεται εδώ και πάνω από μια δεκαετία με μια τριπλή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών επί οικονομικής κρίσης (που πληρώθηκε από τις τσέπες μας).
Κάθε πολίτης πληρώνει εδώ και δυο χρόνια τους πιο φουσκωμένους λογαριασμούς ρεύματος στην Ευρώπη λόγω μιας παράνομης ρήτρας αναπροσαρμογής, αλλά και της «πλάτης» που κάνει η κυβέρνηση στις εταιρίες ηλεκτρισμού με την άρνηση φορολόγησης των υπερκερδών τους, η ακρίβεια ολοένα και γίνεται μεγαλύτερος βραχνάς για μικρά, μεσαία μέχρι και μεγάλα νοικοκυριά με τα απλά προϊόντα διαβίωσης να καθίστανται απαγορευτικά, τα ενοίκια να εκτινάσσονται μέσα σε ένα meta-airbnb στεγαστικό κλίμα και οι μισθοί να παραμένουν καθηλωμένοι εδώ και δεκαετία.
Την ίδια στιγμή, οι τράπεζες αρνούνται να δώσουν δάνεια σε οικογένειες κι επιχειρήσεις, αρνούνται να προβούν σε διακανονισμούς, ενώ τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται διαρκώς για όσους ήδη έχουν δανειστεί.
Αυτές πλουτίζουν διαρκώς και εξοργιστικά εις βάρος μας.
Και εμείς οι υπόλοιποι λυπόμαστε για λογαριασμό τους.
Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
