Βαριέμαι αφόρητα να ακούω για bad timing, για κακό συγχρονισμό. Συγχρονίζονται, και με ποιον τρόπο, οι συναντήσεις των ανθρώπων; Δηλαδή, πέστε μου, υπάρχει έστω μισή πιθανότητα να έχεις γνωρίσει τον σωστό άνθρωπο και να μην συνδεθείς μαζί του λόγω… timing; Ας σκεφτούμε ένα παράδειγμα, ας κάνουμε μια υπόθεση: Είσαι παντρεμένη με έναν σύντροφο που ερωτεύτηκες, αγάπησες και συνέδεσες την ζωή σου μαζί του. Κάνατε ταξίδια, όνειρα, καταφέρατε πράγματα, ίσως δημιουργήσατε οικογένεια και συνεχίζετε την πλεύση σας την κοινή. Κάποια στιγμή, λοιπόν, εκεί γύρω στα 47 σου, ας πούμε, γνωρίζεις έναν τύπο και τον ερωτεύεσαι, σου φαίνεται τόσο ταιριαστός με σένα, επικοινωνείτε σε άλλο επίπεδο, είναι ενδεχομένως ένας καινούργιος συνάδελφος στην δουλειά ή ένας μπαμπάς συμμαθητή του παιδιού σου. Είναι πολύ εύκολο να ειπωθεί ότι το timing της συνάντησής σας είναι κακό, ότι δηλαδή δέκα ή είκοσι χρόνια πριν να γνωριζόσασταν, θα ήταν όλα αλλιώς…

Το βρίσκω τόσο οφθαλμοφανές σφάλμα αυτό! Το timing είναι τέλειο ή μάλλον είναι αυτό που είναι. Στα 29 σου μάλλον δεν θα πρόσεχες αυτόν τον τύπο που αυτή τη στιγμή σε γοητεύει επειδή εσύ ωρίμασες για να γοητεύεσαι από τέτοιους τύπους ή επειδή, αναπόφευκτα, τον συγκρίνεις με τον άντρα σου που, όσο κι αν τον αγαπάς, είναι φορές που σε κάνει να πλήττεις στο πλευρό του. Δεν είναι θέμα κακού timing. Είναι θέμα απόφασης ότι δεν διαλύεις μία σχέση ή ένα γάμο για ένα συναίσθημα της στιγμής. Της κακής ή της καλής στιγμής.

Κατά την άποψή μου, υπάρχουν στάδια της ανθρώπινης πορείς, επιλογές ή ανατροπές. Λέγεται ας πούμε ότι μπορεί να θεωρούνται λάθος timing οι εξής συγκυρίες:

1. Να μην είμαστε έτοιμοι για δέσμευση, κι ας έχουμε γνωρίσει ένα άτομο που το αξίζει

2. Να δίνουμε προτεραιότητα στην καριέρα μας, μια περίοδο και όχι στην προσωπική μας ζωή

3. Να έχουμε χωρίσει πρόσφατα και είμαστε ακόμα πληγωμένοι

4. Να γνωρίζουμε ένα άτομο που μας φαίνεται καταπληκτικό, αλλά να μας χωρίζει απόσταση

5. Να είμαστε πολύ νέοι ή πολύ μεγάλοι για ”κάτι”

Ο συγχρονισμός, το timing στις σχέσεις μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσωπική αίσθηση για το αν τώρα είναι ή όχι η κατάλληλη στιγμή για να εμπιστευθούμε κάποιον και να προχωρήσουμε μαζί του παρακάτω. Ο καθένας από εμάς αποφασίζει για την επάρκεια του timing, περισσότερο ή λιγότερο, συνειδητά.Κρίνουμε αν είναι κατάλληλη με βάση διάφορους παράγοντες που είναι μοναδικοί για εμάς. Κάποιοι άνθρωποι δεν βγαίνουν ραντεβού για κάποιο χρονικό διάστημα μετά τη λήξη μιας σχέσης ή αποφεύγουν τις σοβαρές δεσμεύσεις όταν πρέπει να επικεντρωθούν στην καριέρα τους και γνωρίζουν ότι δεν θα είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι και ότι, βασικά, δεν έχουν χρόνο. Καμιά φορά, μάλιστα, το timing μπορεί να σταθεί ως τέλεια (sic) δικαιολογία για μη συναισθηματικά διαθέσιμους ανθρώπους. Δηλαδή, εγώ ας πούμε, δεν γουστάρω να αφοσιωθώ σε μια σχέση, να είμαι πιστή, να δώσω και να πάρω αγάπη και νοιάξιμο, αλλά θέλω να βουτήξω και λίγο δάχτυλο στο μέλι, οπότε κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου για να με ερωτευτεί μεν κάποιος και να θρέφει το Εγώ μου, αλλά δηλώνω (ίσως και εξ αρχής!) ότι δεν έχω χρόνο να διαθέσω σε αυτήν την σχέση, ότι δεν μου περισσεύουν πολλές νύχτες ή πολλά Σαββατοκύριακα για τον άλλον.

Από την άλλη, μπορώ να παραδεχθώ ότι ίσως και να υπάρχει κακό timing σε κάποιες περιπτώσεις. Δύο άνθρωποι που ερωτεύονται σφόδρα, αλλά βρίσκονται σε παντελώς διαφορετικές φάσεις ζωής, ας πούμε ο ένας θέλει να κάνει οικογένεια και η άλλη όχι. Ο ένας να έχει πετύχει το τζόκερ και ο άλλος να πνίγεται στα χρέη. Και σκεφτείτε και άλλα τέτοια ανθρώπινα ζητήματα που δημιουργούν διάσταση και πρόβλημα στην πιθανή συνέχιση ενός δεσμού-ακόμα και στο σημείο της δυνάμει έναρξής του! Όμως, εδώ έρχομαι και σηκώνω κεφάλι και διατείνομαι σοβαρότατα ότι ο έρωτας τα νικά αυτά τα εμπόδια. Ο έρωτας καταλύει τον χρόνο ή, ίσως, τον επανεφευρίσκει. Αν, δε, υποθέσουμε ότι υπάρχει κακό timing, μπορούμε να πούμε (και να μας δικαιώσουν τόσα και τόσα ζωντανότατα παραδείγματα) ότι ο έρωτας θεριεύει, ότι είναι αυτός ο μαγικός σπόρος που ”πιάνει” καλύτερα στα άγονα, παράδοξα εδάφη, όχι στα εύφορα, εύκολα περιβολάκια, τα προφανή.

Το timing είναι, ίσως, μια ανθρώπινη φαντασίωση, ένα δημιούργημα για να βολεύει ως καμουφλάζ της δειλίας μας ή της επιβεβλημένης χρήσης της λογικής που καλούμαστε να κάνουμε στον ρου της ζωής μας. Όχι, αν ήσουν 25 χρόνια νεότερος δεν μου ζήταγες να παντρευτούμε. Τώρα, στα 65 σου το λες αυτο, γιατι τωρα, στα 65 σου σου αρεσουν οι πολυ νεότερες γυναίκες. Κανένα πρόβλημα, σε καταλαβαίνω. Ας το ρίξουμε στο timing. Από την άλλη, ας το δημιουργήσουμε κιόλας. Γιατί δεν μου ητάς να βγούμε ραντεβού; Δεν μπορεί μια τριαντάρα να δειπνήσει με έναν 65ρη; Οι απόψεις διίστανται. Και ο χρόνος τρέχει. Κι εμείς τα ρίχνουμε πάνω του…