Δεν είναι τα μέρη, ούτε τα δώρα, ούτε τα περίτεχνα σχέδια που κάνουν ένα ραντεβού αξέχαστο. Είναι εκείνη η στιγμή που ο χρόνος επιβραδύνει, που τα βλέμματα συναντιούνται πάνω από ένα ποτήρι κρασί και η σιωπή δεν είναι αμηχανία, είναι οικειότητα. Το κρασί δεν είναι απλώς ένα ποτό, είναι το νήμα που ενώνει δύο ψυχές σε μια κοινή εμπειρία, μια υπενθύμιση ότι η αγάπη, όπως και η ζωή, είναι για να τη μοιράζεσαι γουλιά-γουλιά.

Υπάρχει κάτι σχεδόν τελετουργικό στο να ανοίγεις ένα μπουκάλι κρασί μαζί με κάποιον. Η κίνηση είναι απλή, αλλά κρύβει μέσα της όλη τη γλώσσα της οικειότητας, είναι ένα «ας σταθούμε λίγο εδώ», ένα «ας αφήσουμε τον κόσμο έξω». Η στιγμή που ο φελλός απελευθερώνεται, ο ήχος του γυαλιού, το πρώτο άρωμα που γεμίζει τον αέρα και ο ήχος του όταν πέφτει στο ποτήρι, όλα αυτά λειτουργούν σαν μια μικρή εισαγωγή σε κάτι πιο αληθινό και πιο ουσιαστικό.

Το κρασί δε σε μεθάει μόνο, σε χαλαρώνει, σε κάνει να ανοίγεσαι, σε κάνει να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος. Ότι πίσω από τις οθόνες, τα deadlines και τις άμυνες σου υπάρχει κάτι πολύ πιο απλό, η επιθυμία σου να συνδεθείς. Και αυτή η επιθυμία εκδηλώνεται θαυμάσια όταν ο άλλος σηκώνει το ποτήρι του και λέει εκείνο το μικρό, σχεδόν ανεπαίσθητο «στην υγειά μας».

Ένα καλό ραντεβού δεν είναι εκείνο όπου όλα πάνε τέλεια, είναι εκείνο όπου τίποτα δε χρειάζεται να πάει τέλεια, απλά υπάρχεις και σε πηγαίνει στιγμή. Εκεί όπου η συζήτηση κυλάει φυσικά, όπου μπορείς να γελάσεις δυνατά χωρίς να σκεφτείς πώς ακούγεσαι, όπου η παύση δε χρειάζεται εξήγηση.

Το κρασί βοηθά να χτιστεί αυτή η άνεση και δε σε ωθεί να πεις κάτι ψεύτικο, αντιθέτως, σε ενθαρρύνει να είσαι ειλικρινής. Μια γουλιά κρασί φέρνει στην επιφάνεια όλα εκείνα που συνήθως κρατάμε μέσα μας και καταπιέζουμε με σκέψεις όπως το χιούμορ μας, τη νοσταλγία, την ευαισθησία μας, τη διάθεση να μοιραστούμε ιστορίες που δε λέμε εύκολα. Κάπως έτσι, ανάμεσα στις γουλιές και στα βλέμματα, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τον άλλον. Όχι μέσα από βιογραφικά, hobbies ή κοινά ενδιαφέροντα, αλλά μέσα από εκείνο το ανεπαίσθητο συναίσθημα που δημιουργείται όταν δύο άνθρωποι αρχίζουν να συντονίζονται και να επικοινωνούν.

Η τέχνη του να μοιράζεσαι

Υπάρχει μια μαγεία στο να μοιράζεσαι το ίδιο μπουκάλι κρασί, είναι μια μικρή υπενθύμιση ότι τίποτα δεν είναι αληθινό αν δεν το ζήσεις μαζί με κάποιον. Ο ένας ρίχνει κρασί στο ποτήρι του άλλου, ο άλλος χαμογελά και κάνει μια παρατήρηση για τη γεύση, για το χρώμα, για το πόσο του θυμίζει κάτι που έζησε και κάπως έτσι, μέσα από τις αισθήσεις, ξαναγράφονται στιγμές.

Το κρασί κάνει το τραπέζι κοινό έδαφος και σε φέρνει στο ίδιο επίπεδο με τον άλλον. Δεν έχει σημασία ποιος έχει πιει περισσότερο, ποιος ξέρει να ξεχωρίζει ποικιλίες και πόσο χρόνο θέλει να αναπνεύσει το κάθε είδος. Αυτό που μετράει είναι η κοινή εμπειρία, η στιγμή που τα ποτήρια ακουμπούν μεταξύ τους, ο ήχος που σπάει τη σιωπή, και η αίσθηση πως, έστω για λίγο, ανήκετε ο ένας στον κόσμο του άλλου. Σε έναν κόσμο που κυνηγά τις καλύτερες εντυπώσεις και τα τέλεια μέρη, τις φωτογραφίες για τα social, τα περίτεχνα εστιατόρια και το καλύτερο ηλιοβασίλεμα, υπάρχει κάτι λυτρωτικό στην απλότητα ενός ραντεβού με κρασί. Ένα μικρό τραπέζι, δύο ποτήρια, ένα φως που τρεμοπαίζει, δε χρειάζονται περισσότερα.

Το κρασί σε βοηθά να εστιάσεις σε ό,τι πραγματικά έχει σημασία, δηλαδή στον άνθρωπο απέναντί σου. Είναι σαν να δημιουργεί έναν μικρό προστατευμένο κύκλο, όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου χωρίς άμυνες. Όταν η κουβέντα αρχίζει να βαθαίνει, όταν αποκαλύπτετε ιστορίες ή μικρές φοβίες, όταν γελάτε χωρίς φίλτρα και καθωσπρέπει τότε ξέρεις πως βρίσκεσαι σε μια στιγμή που αξίζει να θυμάσαι.

Ίσως, αυτό να είναι τελικά το μεγαλύτερο δώρο του κρασιού, ότι σε κάνει να επιβραδύνεις. Να αφήσεις την ταχύτητα της εποχής, τα notifications, και τα DMs, τις σκέψεις του αύριο και να σταθείς μέσα στο παρόν. Η ρομαντική ένταση δε γεννιέται από θεαματικές κινήσεις, αλλά από τη σιωπηλή προσοχή που δίνουμε ο ένας στον άλλο. Από το να ακούς τον άλλον, να κοιτάς πώς χαμογελά, να παρατηρείς το φως που πέφτει στο ποτήρι του, τη στιγμή που σκέφτεται πριν απαντήσει, τον τόνο της φωνής του σε συγκεκριμένες λέξεις. Το κρασί απλώς γίνεται ο ρυθμός αυτής της στιγμής, μια ανάσα, μια παύση, μια ευκαιρία να είσαι εκεί και ζεις αυτό που σου συμβαίνει.

Το κρασί να είναι μόνο η αφορμή. Το πραγματικά «μαγικό» συμβαίνει στη σύνδεση, σε εκείνη την αδιόρατη γραμμή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αποφασίζουν να συναντηθούν αληθινά. Το κρασί, απλώς μας θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι κάτι που καταναλώνεις βιαστικά. Είναι κάτι που μοιράζεσαι, που απολαμβάνεις, που αφήνεις να σε ζεστάνει λίγο-λίγο, όπως ένα καλό, παλαιωμένο Merlot που ανοίγει αργά και σε κερδίζει με τον χρόνο.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε μια σταγόνα κρασί που γλιστρά στο ποτήρι και ένα βλέμμα που κρατά λίγο παραπάνω, συνειδητοποιείς πως η καλύτερη «βραδιά ραντεβού» δεν είναι αυτή που προγραμματίστηκε τέλεια, αλλά εκείνη που απλώς συνέβη, με κρασί και κουβέντα.

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.