Βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα του καλοκαιριού. Ο ήλιος καίει τις στέγες, τα τζιτζίκια έχουν ξεκινήσει τις συναυλίες τους από το χάραμα, και το ημερολόγιο στέκει εκεί, σαν μάρτυρας μιας εποχικής ανυπομονησίας, κάπου στα μέσα Ιουλίου, λίγες μονάχα ανάσες πριν από τις διακοπές που όλοι προσμένουμε σαν λύτρωση. Χθες το απόγευμα, καθόμουν στο μπαλκόνι μου. Είχε εκείνη τη σιωπή που μοιάζει με κουβέρτα, ακριβώς πριν την ώρα του δειλινού. Είχα ένα βιβλίο στα χέρια μου, κι εκείνο το φως που κάνει χρυσά τα πράγματα για λίγο. Ήταν μια στιγμή σχεδόν ιερή, μέχρι που, με μια παρόρμηση, πάτησα «pause» σε αυτόν τον δικό μου χρόνο, για να ανοίξω το κινητό.

Instagram. Μια άμεση απόδραση από το δικό μου τώρα, σε ξένα παρόντα πιο φωτεινά. Ένα feed πλημμυρισμένο από γαλαζοπράσινες παραλίες, κορμιά αλατισμένα, ποτήρια με δροσερά cocktails να ιδρώνουν αργά κάτω από ροζ-πορτοκαλί ηλιοβασιλέματα. Ήχοι από beach parties σχεδόν ακούγονταν πίσω από τις φωτογραφίες. Όλοι τους έμοιαζαν να βρίσκονται ακριβώς εκεί που πρέπει να είναι. Να περνούν αξέχαστα. Να είναι όμορφοι, χαρούμενοι, ανέμελοι.

Και τότε το ένιωσα: εκείνο το μικρό, σχεδόν ντροπαλό, τσίμπημα στην καρδιά. Γιατί εγώ δεν ήμουν εκεί. Εγώ ήμουν ακόμα εδώ, στην καρέκλα του μπαλκονιού μου, με ένα βιβλίο που δεν μου έλεγε τίποτα πια, να κοιτάζω μετέωρα ανάμεσα σε λέξεις που δεν μπορούσαν να με συνεπάρουν, και στιγμές ζωής που δεν μου ανήκαν.

Όχι επειδή ζήλεψα. Μα γιατί, για ένα δευτερόλεπτο, ένιωσα πως ίσως δεν ζω αρκετά. Και ίσως όλοι το έχουμε νιώσει αυτό. Μέσα σε ένα απόγευμα Ιουλίου που μοιάζει ατέλειωτο.

Όσα καλοκαίρια κι αν περάσουν, πάντα τα περιμένω με την ίδια ανυπομονησία. Από τον Μάρτιο ήδη αρχίζω να φτιάχνω πλάνα στο μυαλό μου. Σκέφτομαι διακοπές, θερινά σινεμά, μικρές αποδράσεις που θα δώσουν μια ανάσα δροσιά στη ρουτίνα. Όμως όταν έρθει το καλοκαίρι, συχνά με βρίσκω στο ίδιο σημείο. Να φτιάχνω σχέδια για όσα θα ήθελα να γίνουν.

Εκεί κάπου καταλαβαίνω πόσο καλά περιγράφει αυτή την αίσθηση το τραγούδι “Summertime Sadness” της Lana Del Rey. Ένα καλοκαίρι που ξεκινά φωτεινό αλλά συχνά σκοτεινιάζει από το άγχος της καθημερινότητας. Φέτος όμως δεν θέλω να το αφήσω να χαθεί έτσι. Θέλω να το ζήσω όπως πραγματικά το έχω ανάγκη. Μια αλλαγή στη σκέψη αρκεί για να δω ξανά τι σημαίνει καλοκαίρι, μακριά από υποχρεώσεις και άγχη.

Πρώτο βήμα είναι η κοινωνικοποίηση. Ακόμα κι αν περάσω τον Ιούλιο και τον Αύγουστο στην εξοχική Αθήνα, θέλω να ανοιχτώ περισσότερο στους ανθρώπους γύρω μου. Για κάποιον εξωστρεφή αυτό ίσως φαίνεται αυτονόητο, όμως όταν είσαι πιο κλειστός ακόμη και ένα μπάνιο μόνος σου στην κοντινότερη παραλία μπορεί να κρύβει μικρές εκπλήξεις. Μπορεί να γνωρίσεις καινούριους ανθρώπους που θα δώσουν νέα τροπή στην ιστορία του καλοκαιριού σου.

Και φυσικά δεν είναι μόνο οι ατομικές στιγμές. Οι φίλοι είναι εκεί για να γεμίσουν τις μέρες χρώμα και ζωντάνια. Ένα κοκτέιλ μετά το γραφείο, μια προβολή σε θερινό σινεμά, μια μάζωξη στο μπαλκόνι κάποιου φίλου μπορούν να χαρίσουν την αίσθηση των διακοπών ακόμη και στις πιο πιεσμένες μέρες. Γιατί, τελικά, το καλοκαίρι δεν είναι μόνο οι πέντε μέρες άδειας, αλλά όλες οι μικρές ξέγνοιαστες στιγμές που κάνουν την καθημερινότητα πιο φωτεινή.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως είναι να περάσεις αυτές τις μέρες όπως εσύ επιθυμείς. Το Instagram, το Facebook και το TikTok δείχνουν μόνο λίγα δευτερόλεπτα από τις ζωές των άλλων. Δεν αξίζει να συγκρίνεσαι και να στεναχωριέσαι για κάτι που δεν είναι ποτέ ολόκληρη η αλήθεια. Οι δικές σου στιγμές, όπως κι αν μοιάζουν, συνθέτουν μια ιστορία που μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις πραγματικά. Ίσως αυτό το καλοκαίρι είναι η καλύτερη ευκαιρία να αφήσεις πίσω ό,τι σε βαραίνει και να το ζήσεις όπως πραγματικά θέλεις.

 

➳ Διαβάστε ακόμα: Γιατί η Gen Z εγκαταλείπει τα dating apps και επιστρέφει στο τυχαίο φλερτ