Μας πιάνει, καμιά φορά, μια μεγάλη μαυρίλα που μας πνίγει το μυαλό, μας κόβει κάθε θετική σκέψη, κάθε ελπίδα καλής διάθεσης και άρα δημιουργικότητας ή επαφής με άλλους ανθρώπους, ακόμα και εκείνους τους πολύ αγαπημένους. Είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι. Ότι χιλιάδες άνθρωποι, αυτή, την ίδια ακριβώς στιγμή βασανίζονται από κάτι, τους έχει κάτσει μια μεγάλη γκαντεμιά, ή κολυμπούν μες στα αίματα μιας βαθιάς πληγής.

Ας αποδεχθούμε ότι δεν είμαστε καλά. Κι αυτό φάση είναι. Τόσες μέρες και νύχτες ήμασταν καλά. Τώρα, δεν είμαστε. Μπορούμε να κάνουμε ακόμα και λίγο χιούμορ με την κατάστασή μας, να αυτοσαρκαστούμε -ολόκληρη η ανθρώπινη ύπαρξή μας είναι για γέλια και για κλάματα. Ό, τι αγαπάμε πάντα πεθαίνει, ούτως ή άλλως, και κυρίως, πεθαίνουμε εμείς. Κάποτε, δηλαδή, δεν θα μπορούμε ούτε να γελάμε, ούτε να κλαίμε. Για τίποτα. Υπάρχει κάποια λύση στο πρόβλημά μας; Είναι κάτι που λύνεται; Μήπως να στείλουμε εκείνο το μήνυμα; Μήπως να σηκώσουμε το τηλέφωνο να μιλήσουμε με τον άνθρωπο που μας καίει τα σωθικά; Να λυθεί η παρεξήγηση ή, κι αν δεν λυθεί, εμείς να έχουμε κάνει ό,τι μπορούσαμε από μεριάς μας;

Κι από την άλλη, μπορεί, παιδιά, να μην υπάρχει λύση. Καμιά φορά, υπάρχει λόγος που όλα πηγαίνουν στραβά στην ζωή μας και σίγουρα δεν τον ανακαλύπτουμε τον λόγο αυτόν από τη μια μέρα στην άλλη. Ίσως είναι δύσκολο να το σκεφτείς αυτό την ώρα που πονάς ή που νιώθεις σκ@τά, αλλά μέσα από κάθε ζόρι αναδύεται ένας δυνατότερος, καλύτερος εαυτός.

Μερικές φορές η ζωή μπορεί να σας κλείνει κάποιες πόρτες, γιατί έχει έρθει η ώρα να προχωρήσετε μπροστά. Μάθετε από ό, τι σας πονά, αφήνοντάς το όμως πίσω-αυτό χρειάζεται θάρρος. Το γεγονός ότι αντιμετωπίζετε δυσκολίες, δεν σημαίνει ότι έχετε αποτύχει. Είναι μέρος του αγώνα και της διαδικασίας, το να νιώθουμε και ”άβολα” ή ”στα κάτω μας” μερικές μέρες. Τίποτα φωτεινό δεν έρχεται χωρίς να περάσει μέσα από το σκοτάδι. Το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστούμε!  Λέγεται ότι υπάρχουν δύο είδη πόνου: ο πόνος που μας πληγώνει και ο πόνος που μας αλλάζει. Και τα δύο είδη μπορούν να σας βοηθήσουν να εξελιχτείτε-αρκεί να φροντίσουμε κι εμείς γι’ αυτό.

Πώς θα γίνει αυτό; Πώς θα κάνω τον πόνο σύμμαχο; Μα, με τον αφήσω να με πονέσει φυσικά. Όχι επ’ αόριστον. Όχι ανορίωτα. Όχι όπως να’ ναι. Αλλά, να του έχω φτιάξει μια φωλιά, να μπορεί να τρυπώνει. Να ζω μαζί του και λίγες ώρες. Μόνο χαρά και γέλια και κέφια δεν γίνεται. Το να είσαι ζωντανός προϋποθέτει μια πλούσια γκάμα χρωμάτων. Και το μαύρο μέσα. Αρκεί να ξέρουμε, να νιώθουμε πως κάπου θα τελειώσει. Πως κάπου ξεκινά και πάλι το Φως. Άλλωστε, τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, ούτε τα καλά.

Κι αυτό είναι καλό να το έχουμε κατά νου και όταν περνάμε τις καλές, όμορφες φάσεις της ζωής μας. Ας τις απολαύσομε στο έπακρον, σύντομα μπορεί να έρθει πάλι το ”κακό” και καλώς να ορίσει, γιατί ακριβώς αυτό σημαίνει ζωή! Έχετε παρατηρήσει πως όσοι διαμαρτύρονται περισσότερο, καταφέρνουν τα λιγότερα; Αν ξοδεύετε το τώρα σας γκρινιάζοντας για το χθες, δεν θα κάνετε το αύριο πιο φωτεινό. Υποδεχτείτε τις αλλαγές, τολμήστε κάτι διαφορετικό. Βάλτε νωρίτερα το ξυπνητήρι, μειώστε ή κόψτε μια επιβλαβή συνήθεια, περιορίστε πράγματα και ρουτίνες που κάνετε ”επειδή έτσι έχετε συνηθίσει” και ξεκινήστε να ζείτε την κάθε μέρα εγγύτερα στο πώς εσείς την επιθυμείτε στ’ αλήθεια.

O Rumi, Πέρσης ποιητής και δάσκαλος θεολογίας και δικαίου, είχε πει ότι η πληγή είναι το μέρος απ’ όπου μπαίνει το φως. Μέσα από τις δοκιμασίες αναδείχτηκαν οι δυνατότερες ψυχές. Οι πιο ισχυροί χαρακτήρες σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο σφραγίστηκαν με σημάδια. Μπορείτε να δείτε, λοιπόν, τις ουλές σας ως μια ένδειξη ότι πετύχατε, ότι βγήκατε ξανά στον αφρό, στο φως, και μάλιστα, ακόμα πιο δυνατοί.

Καμιά φορά, για την αρνητικότητά μας μπορεί να ευθύνεται και ο περίγυρός μας. Άνθρωποι που μας αποθαρρύνουν, ενδεχομένως μας ταπεινώνουν, μας προσβάλλουν, μας γεμίζουν με γκρίνια και αρνητικά vibes. Είναι σημαντικό να παραμένουμε ο εαυτός μας. Να μην παίρνουμε πολύ προσωπικά τα πράγματα, να μην οδηγηθούμε σε σύγκρουση. Αυτό θα κάνει τα πράγματα χειρότερα στο τέλος. Γιατί δεν βγαίνετε μια βόλτα; Κλείστε το τηλέφωνο, διακόψτε ευγενικά την όποια συνομιλία. Βγάλτε τον σκύλο βόλτα. Κι αν δεν έχετε σκύλο, έχετε εσάς. Αν δεν μπορείτε, πέστε για ύπνο, κλείστε τα μάτια σας. Και τις περιόδους που δεν είστε στα καλύτερά σας, φροντίστε αρκετά τον βραδινό σας ύπνο. Ένα ξεκούραστο μυαλό μπορεί να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά τον πόνο, να τον έχει στην πραγματική του διάσταση.

Κι αν πάλι, δεν μπορείτε να κλείσετε μάτι, μια καλή ιδέα είναι να τιθασεύσετε το overthinking. Το χειρότερο πράγμα του overthinking είναι πως κάνει το μυαλό μας να δημιουργεί μοτίβα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Γράφοντας τις σκέψεις μας σε ένα χαρτί τις ξεκαθαρίζουμε και, έτσι, μπορούμε να βρεθούμε πιο κοντά στην λύση του προβλήματος. Κι από την άλλη, αν μας φαίνονται όλα μαύρα ίσως χρειάζεται να βάλουμε τον ίδιο μας τον εαυτό να μας υπενθυμίσει ότι δεν είναι. Μια ωραία ιδέα, εδώ, θα ήταν να κάτσουμε να γράψουμε για ποια πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις της ζωής μας είμαστε ευγνώμονες.

Μήπως δεν πηγαίνουν, τελικά, και όλα τόσο χάλια; Μήπως υπερβάλλαμε λιγάκι; Σύμφωνοι, μες στο πρόγραμμα κι η υπερβολή, αλλά, να που, από ό, τι φάνηκε μόλις κάτσαμε να σκεφτούμε λιγάκι λογικά, η ζωή μας είναι ωραιότερη από ό, τι νομίζαμε. Κι έχουμε ανθρώπους γύρω μας πρόθυμους να μας υποστηρίξουν. Γιατί μας αγαπούν. Δεν είμαστε μόνοι.