Ο Μανώλης Φάμελλος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Τα τραγούδια του, οι μουσικές του έχουν στίγμα, brand name, είναι Φάμελλος. Σκεφτήκαμε να τον ρωτήσουμε πώς στο καλό δουλεύει. Πώς γράφει τραγούδια. Αν ακολουθεί κάποια διαδικασία, αν υπάρχουν, τελικά, κανόνες. Ο λόγος, λοιπόν, στον ίδιο, αν και πιστεύει ότι «τα τραγούδια μιλάνε από μόνα τους».
Κάτι γίνεται τραγούδι επειδή δεν μπορεί να ειπωθεί αλλιώς αλλά γι’ αυτό το κάτι και για το πως (γίνεται τραγούδι) είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς.Όσο καλύτερα μαθαίνεις την τεχνική,τόσο μαθαίνεις παράλληλα και από πρώτο χέρι πως η πρώτη ύλη,η ουσία αναδύεται από το κενό,αναπάντεχα σαν υποβρύχιο στη μέση της ερήμου.
Μαθαίνεις επίσης πως σε αυτή την πρώτη φάση ακολουθείς την διαδικασία του κατεπείγοντος,άλλωστε όλα ακόμα δεν είναι παρά μια υποψία που μπορεί να σκορπίσει με το παραμικρό θρόισμα του ανέμου και όπως είπαμε το κάτι έρχεται από τη χώρα του πουθενά διασχίζοντας εκτάκτως την επικράτεια μας και πολύ συχνά πριν προλάβουμε να το φωτογραφίσουμε διαφεύγει πάλι πίσω.Ωράριο φυσικά και δεν υπάρχει,πρέπει με λίγα λόγια να μάθεις να είσαι γι εκείνο πάντα εκεί.
Στην περίπτωσή μου που από ότι συμπεραίνω δεν είναι ο κανόνας μου -άσε που μάλλον εδώ κανόνες δεν υπάρχουν,αυτό που έρχεται πρώτα στο νου είναι μια δύο λέξεις αλλά πάντα μέσα σε κάτι που δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω,ας πούμε μέσα σε ένα χρώμα ή μέσα σε ένα σύννεφο…Πάντως αν καταφέρω να τις συγκρατήσω,τις κρατάω στο στόμα σαν καραμέλα ώσπου στο τέλος τις μασάω σχολαστικά για να τις χωνέψω καλύτερα.Αυτό συνήθως παίρνει λίγο καιρό… Έπειτα με αυτήν την πικρή η γλυκιά γεύση που μου μένει πάω πάλι από την αρχή στο κομμάτι της μουσικής, κάνοντας την αφελή υπόθεση πως η μελωδία (και κάθε μελωδία-άρα η μελωδία είναι θεία) προϋπάρχει κι εμείς δεν έχουμε παρά να την αποκαλύψουμε. Αυτή είναι μία υπόθεση που έχω καταλήξει να πιστεύω σε ένα βαθμό και να νομίζω πως τα μοτίβα της μουσικής προϋπάρχουν τροποντινά μέσα στη φύση κι εμείς απλά κάθε φορά ανακαλύπτουμε άλλες εκδοχές τους που κάνουμε δικές μας με μικρές μόνο παρεμβάσεις.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ώσπου φτάνουμε πια για τα καλά στη ζώνη της αβεβαιότητας, στα πολλά λόγια δηλαδή, όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν με ένα ερωτηματικό που με χίλιους κόπους και γράφοντας αλλεπάλληλα νέες εκδοχές,μεταφέρω με τα γνωστά ορνιθοσκαλίσματα κάθε φορά στην επόμενη στροφή.Επειδή τα λόγια ναι μεν υπάρχουν αλλά ύστερα ξαφνικά…δεν υπάρχουν,τότε που συνειδητοποιείς πως υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να πεις αυτό που θέλεις…Ή και κανείς,μια που όπως προείπα,θέλεις να πεις κάτι που καταβάθος δεν μπορεί να ειπωθεί.
Πάμε λοιπόν πάλι για τρίτη και τελευταία φορά από την αρχή: Κάτι γίνεται τραγούδι επειδή δεν μπορεί να ειπωθεί αλλιώς, αλλά γι’ αυτό το κάτι και για το πως, είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς. Για αυτό τα τραγούδια μιλάνε από μόνα τους.
