Αν είχαμε λίγο μυαλό, θα κάναμε διακοπές Σεπτέμβρη και Οκτώβρη. Αλλά τα σχολεία ανοίγουν τότε. Κι αν ο δεκαπενταύγουστος δεν μας βρει πλάι στο κύμα, με λίγδα κοντοσουβλίσια στο λαιμό και οικογενειακές/γκομενικές φωτογραφίες αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά, όσο φαν του Τσίου κι αν είμαστε. Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, κάποιοι κάνουν διακοπές Σεπτέμβρη και Οκτώβρη-γι’ αυτούς, όμως, είναι ακόμα καλοκαίρι.

Οι εποχές έχουν πάψει να είναι αυτές που ήταν κάποτε. Η άνοιξη και το φθινόπωρο μοιάζουν χωνευμένα από τον χειμώνα και το καλοκαίρι. Τα καλοκαίρια μάς φέρνουν δάκρυα, συμβαίνουν όλες οι καταστροφές της εξαγριωμένης φύσης και της απαράδεκτης αδιαφορίας, τα καλοκαίρια οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες, τα καλοκαίρια τα δάκρυα. Κι οι χειμώνες βγαίνουν δύσκολα, έχουν πια περισσότερο κρύο, οι δυσκολίες ξεχνιούνται δυσκολότερα μες στο διαμέρισμα. Πάντα, τα μπαλκόνια κάτι σώζουν-αρκεί να έχει αλκυονίδες μέρες.

Εναλλακτικός διαχωρισμός του χρόνου: χειμώνας ο Νοέμβρης και ο Δεκέμβρης. Αποχείμωνο ή καταχείμωνο ο Γενάρης και ο Φλεβάρης. Ο Μάρτης ολομόναχος, ο βασιλιάς των μηνών, όπως του πρέπει, ο αγγελιοφόρος της άνοιξης, φορτωμένος υποσχέσεις, ψέματα και αλήθειες. Απρίλης, Μάης και Ιούνης, η άνοιξη, με όλα τα πένθη και τις χαρές. Ιούλιος και Αύγουστος καλοκαίρι ή, κάποτε, κακοκαίρι. Σεπτέμβρης-Οκτώβρης, αποκαλόκαιρο ή αποκακόκαιρο. Άντε, γιατί πολύ μάς καταθλίβει το φθινόπωρο και δεν μπαίνει ωραία ο χειμώνας. Να το καταργήσουμε, αυτό κι όσα δεν κατάφερε να φέρει.

Τι σημασία έχουν οι ταμπέλες και οι ετικέτες; Τις τοποθετούμε στα αχανή ράφια του μυαλού μας υποτίθεται για να βοηθιόμαστε και στο τέλος χειρότερα μπερδευόμαστε Κάτι ήξεραν η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Μάνος Χατζιδάκις που μας μίλησαν δια στόματος Δήμητρας Γαλάνη για την Εποχή της Αγάπης, που δεν ξέρει από καιρούς και θερμοκρασίες.

Αποκαλόκαιρο σημαίνει παράταση, σημαίνει μερικές αναπνοές ακόμα. Δεν προλαβαίνουμε να εμπεδώσουμε την εργατοώρα, την συγκίνηση, την ανάπαυλα, το άραγμα. Δεν προλαβαίνουμε να αρρωστήσουμε, μπουκωνόμαστε αντιφλεγμονώδη και παυσίπονα, να περάσει στο πόδι, γιατί πρέπει να δουλέψουμε. Δεν έχουμε καθόλου χώρο στις ζωές και τις ψυχές μας για να υποδεχθούμε το έκτακτο, το ευτράπελο, το αναπάντεχο. Τρέχουμε πάνω στους λεπτοδείκτες και ανυπομονούμε να περάσει η ώρα, η μέρα, ο μήνας, η ζωή-σχεδόν αγκαλιάζουμε το τέλος των πραγμάτων, δίχως πάντα να έχουμε σκοπό. Κι ανασαίνουμε βαριά στις γιορτές και στους παραθερισμούς, παρασυρόμαστε ως μικρά παιδιά που κατά βάθος είμαστε και κάνουμε πρόσκαιρη ειρήνη με τους θυμωμένους εαυτούς μας.

Αποκαλόκαιρο σημαίνει απαλό, σημαίνει καλό, σημαίνει γλυκό, σημαίνει αναγκαίο. Όχι ακόμα νέα σχέδια, το σώμα δεν πρόφτασε να αποθηκεύσει το ιώδιο που του χρειαζόταν, ίσως μάλιστα δεν αποθήκευσε ούτε λίγο ιώδιο, γιατί δεν είχε κέφι να το κάνει. Αποκαλόκαιρο σημαίνει ένα σπλαχνικότερο καλοκαίρι, ένα πιο αληθινό καλοκαίρι, στην τελική. Κι αν μας λείψαν οι φίλοι μας που πήγαν περισσότερες διακοπές από εμάς, τώρα γύρισαν. Τώρα θα τους μαγειρέψουμε, τώρα θα ξαναενώσουμε την παρέα, τώρα θα πάρουμε την ευκαιρία μας για ακόμα μια χρονιά που ευελπιστούμε να μας φέρει περισσότερα χαμόγελα από ό, τι δάκρυα, περισσότερα πραγματοποιημένα σχέδια από ό, τι όνειρα που πάλι θα διαψευστούν. Και τα βράδια που πέφτει η ψύχρα φοράμε τη μπλούζα που φορούσαμε και στο νησί. Παραγγέλνουμε ακόμα μια μπίρα, κρατάμε ακόμα το ξενύχτι όσο αντέχουμε, δεν έχουμε επιστρέψει για τα καλά στους ρυθμούς της καθημερινότητας. (Καθημερινότητα, τι πάει να πει καθημερινότητα, μωρέ.)

Και το πρωί, ο ήλιος έχει κέφια επικίνδυνα. Τραβάμε τα στόρια, τις κουρτίνες στο γραφείο, μην μας κλέψει το μυαλό το φως κι η ζέστη. Άλλο ένα καλοκαίρι που πέρασε: μελαγχολία. Άλλος ένας χειμώνας που καταφθάνει χωρίς να μπορεί κανείς και τίποτα να τον εμποδίσει: μελαγχολία. Άλλο ένα αποκαλόκκαιρο, σαν pause σε μια ταινία ολόδική μας, σε σκηνοθεσία μοίρας ή Θεού: αμηχανία. Μπορούμε να κάνουμε την αμηχανία δημιουργική; Αν όχι, δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να μεταμορφώνουμε κάθε άχθος σε προϊόν, δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε και να είμαστε συνεχώς χρήσιμοι.

Να καθιερώσουμε το αποκαλόκαιρο σαν την περίοδο του χρόνου που είναι αφιερωμένη σε εμάς: στα ματαιωμένα μας, στα ματωμένα μας, στα επόμενά μας, στα καλύτερά μας. Καλό αποκαλόκαιρο, αδέρφια, με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε απ’ ό, τι μας απέμεινε.