Πόσο συχνά έχεις σταθεί στην ντουλάπα μπροστά και σκέφτεσαι ότι δεν έχεις τίποτα να φορέσεις;
Φυσικά, οι ντουλάπα το πιο πιθανό είναι να ξεχειλίζει από πράγματα. Πιστεύεται ότι οι περισσότεροι από εμάς φοράμε το 20 % των ρούχων μας το 80 % του χρόνου. Ζούμε σε μια εποχή όπου, με το πάτημα ενός κουμπιού, μπορούμε να παραγγείλουμε κάτι διαδικτυακά και να να φτάσει στην πόρτα μας χωρίς καν να σηκωθούμε από τον καναπέ. Τα σπίτια μας είναι γεμάτα από αντικείμενα και υλικά αγαθά και παρ’ όλα αυτά, πολλοί από εμάς έχουμε πρόβλημα με τη χρήση τους.
Ρούχα που δεν έχουν φορεθεί και είναι με την ετικέτα. Κεριά που μένουν στο ντουλάπι και έχουν χάσει το άρωμά τους. Ένα πορσελάνινο σερβίτσιο, κειμήλιο από τη γιαγιά που περιμένει τις γιορτές. Ένα μπουκάλι κρασί που θα ανοιχτεί σε ειδική περίσταση.
Αυτή η ειδική περίσταση που καταδυναστεύει την καθημερινότητά μας.
Η τάση μας ως άνθρωποι να αποθηκεύουμε πράγματα βασίζεται σε δύο νοοτροπίες: «Δεν είμαι αρκετός» και «Δεν έχω αρκετά».
Η νοοτροπία του «Δεν μου φτάνουν» ήρθε με την Μεγάλη ύφεση, όταν πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι αν συγκεντρώνονταν αρκετά πράγματα γύρω τους, θα μπορούσαν να προστατευτούν από δύσκολες στιγμές. Αλλά αυτή η νοοτροπία έχει μπει από τότε σε κάθε πτυχή της ζωής μας καθώς η κουλτούρα της υπερκατανάλωσης μας έχει καθηλώσει σε μία ατέρμονη αγορά υλικών αγαθών.
Η δεύτερη νοοτροπία είναι «δεν είμαι αρκετός». Όταν ψωνίζουμε, συχνά αναζητούμε αυτά που λείπουν στη ζωή μας. Στεκόμαστε στο μαγαζί και πείθουμε τους εαυτούς μας: «Θα ημουν ευτυχισμένος αν είχα αυτό το κινητό, ή το αμάξι».
Η ψυχολογία της κατανάλωσης σήμερα είναι χτισμένη στις αρχές του ανταγωνισμού, της δυσαρέσκειας και της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Η έλλειψη ικανοποίησης έχει κάνει τους καταναλωτές να εργάζονται περισσότερο και σκληρότερα για να παράγουν περισσότερα χρήματα για να καταναλώσουν περισσότερα. Αυτό οδηγεί επίσης σε μια ποικιλία ψυχικών ζητημάτων όταν νιώθουμε ότι οι υλιστικές μας ανάγκες δεν εκπληρώνονται.
Τα αντικείμενα όμως είναι απλά αντικείμενα και όσο πολυτελή και fancy και αν φαίνονται, δεν μπορούν να συμβάλλουν στην πραγματική ευτυχία.
Είτε πρόκειται για ένα καινούριο μπλουζάκι, ένα φόρεμα, το ρολόι που μας άφησε ο παππούς, ή τα σκουλαρίκια της μητέρας μας. Τα φυλάμε με προσοχή, περιμένοντας την τέλεια στιγμή για να τα φορέσουμε ή να τα χρησιμοποιήσουμε. Όμως, η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και συχνά μας υπενθυμίζει ότι το αύριο δεν είναι εγγυημένο. Έτσι, γιατί να περιμένουμε για μια “ειδική περίσταση” όταν κάθε μέρα μπορεί να είναι μοναδική;
Η αναμονή για εκείνη τη μαγική στιγμή που θα φορέσουμε αυτό το ξεχωριστό αντικείμενο, μπορεί να μας κάνει να ξεχνάμε να απολαμβάνουμε τις μικρές, καθημερινές στιγμές της ζωής. Η αξία ενός αντικειμένου δεν βρίσκεται στην ειδική περίσταση για την οποία το φυλάμε, αλλά στην ίδια την πράξη της χρήσης του. Όταν αποφασίζουμε να απολαμβάνουμε όσα έχουμε στο παρόν, μετατρέπουμε τις καθημερινές στιγμές σε ξεχωριστές. Οι άνθρωποι που περιμένουν να συμβεί κάτι μεγάλο για να νιώσουν χαρά, συχνά παραβλέπουν τη δύναμη των μικρών χαρών που μπορούν να κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη.
Η ζωή μας δεν πρέπει να περιορίζεται στην αναμονή για τις μεγάλες στιγμές. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες από αυτές τις “ειδικές περιστάσεις” είναι απλώς στιγμές της καθημερινότητας που εμείς επιλέγουμε να τις δούμε ως σημαντικές. Εάν μπορούμε να μετατρέψουμε κάθε μέρα σε κάτι μοναδικό, γιατί να περιμένουμε; Το να φοράς αυτό το ξεχωριστό πουκάμισο ή να χρησιμοποιείς εκείνο το παλιό οικογενειακό ρολόι μπορεί να φέρει χαρά και αυτοπεποίθηση στις μικρές στιγμές της ημέρας σου.
Πέρα από τα υλικά αγαθά, η ίδια η ζωή είναι εύθραυστη και απρόβλεπτη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα έρθει η επόμενη μεγάλη αλλαγή ή πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε κάτι που αγαπάμε. Είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα της αναμονής για το “σωστό” ή το “τέλειο” timing, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το μόνο που έχουμε είναι το τώρα.
Η πράξη του να χρησιμοποιήσουμε αυτά που έχουμε, είτε είναι ρούχα, είτε κοσμήματα, είτε αγαπημένα αντικείμενα, είναι ένας τρόπος να τιμήσουμε το παρόν και να δείξουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι αξίζουμε να ζούμε τη ζωή στο έπακρο, όχι μόνο στις μεγάλες στιγμές, αλλά και στις απλές, καθημερινές στιγμές. Επιπλέον, η χρήση αυτών των αντικειμένων μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στις αναμνήσεις και στις σχέσεις μας. Το ρολόι του παππού ή τα σκουλαρίκια της μητέρας σου δεν είναι απλώς αντικείμενα· είναι συνδεδεμένα με ανθρώπους και ιστορίες που έχουν διαμορφώσει τη ζωή σου. Χρησιμοποιώντας τα, τους φέρνεις στο παρόν και τους τιμάς καθημερινά, δημιουργώντας νέες αναμνήσεις μαζί τους.
Σε τελική ανάλυση, αυτό που μετράει δεν είναι τα αντικείμενα που κρατάμε, αλλά οι εμπειρίες που δημιουργούμε μαζί τους. Γι’ αυτό, μην περιμένεις άλλο. Χρησιμοποίησε το ρολόι του παππού, φόρα το αγαπημένο σου φόρεμα, ζήσε τη ζωή σου σαν κάθε μέρα να είναι μια “ειδική περίσταση”.
Γιατί τελικά, κάθε μέρα είναι μοναδική και αξίζει να την απολαμβάνουμε στο έπακρο.
Πόσο συχνά έχεις σταθεί στην ντουλάπα μπροστά και σκέφτεσαι ότι δεν έχεις τίποτα να φορέσεις;
Φυσικά, οι ντουλάπα το πιο πιθανό είναι να ξεχειλίζει από πράγματα. Πιστεύεται ότι οι περισσότεροι από εμάς φοράμε το 20 % των ρούχων μας το 80 % του χρόνου. Ζούμε σε μια εποχή όπου, με το πάτημα ενός κουμπιού, μπορούμε να παραγγείλουμε κάτι διαδικτυακά και να να φτάσει στην πόρτα μας χωρίς καν να σηκωθούμε από τον καναπέ. Τα σπίτια μας είναι γεμάτα από αντικείμενα και υλικά αγαθά και παρ’ όλα αυτά, πολλοί από εμάς έχουμε πρόβλημα με τη χρήση τους.
Ρούχα που δεν έχουν φορεθεί και είναι με την ετικέτα. Κεριά που μένουν στο ντουλάπι και έχουν χάσει το άρωμά τους. Ένα πορσελάνινο σερβίτσιο, κειμήλιο από τη γιαγιά που περιμένει τις γιορτές. Ένα μπουκάλι κρασί που θα ανοιχτεί σε ειδική περίσταση.
Αυτή η ειδική περίσταση που καταδυναστεύει την καθημερινότητά μας.
Η τάση μας ως άνθρωποι να αποθηκεύουμε πράγματα βασίζεται σε δύο νοοτροπίες: «Δεν είμαι αρκετός» και «Δεν έχω αρκετά».
Η νοοτροπία του «Δεν μου φτάνουν» ήρθε με την Μεγάλη ύφεση, όταν πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι αν συγκεντρώνονταν αρκετά πράγματα γύρω τους, θα μπορούσαν να προστατευτούν από δύσκολες στιγμές. Αλλά αυτή η νοοτροπία έχει μπει από τότε σε κάθε πτυχή της ζωής μας καθώς η κουλτούρα της υπερκατανάλωσης μας έχει καθηλώσει σε μία ατέρμονη αγορά υλικών αγαθών.
Η δεύτερη νοοτροπία είναι «δεν είμαι αρκετός». Όταν ψωνίζουμε, συχνά αναζητούμε αυτά που λείπουν στη ζωή μας. Στεκόμαστε στο μαγαζί και πείθουμε τους εαυτούς μας: «Θα ημουν ευτυχισμένος αν είχα αυτό το κινητό, ή το αμάξι».
Η ψυχολογία της κατανάλωσης σήμερα είναι χτισμένη στις αρχές του ανταγωνισμού, της δυσαρέσκειας και της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Η έλλειψη ικανοποίησης έχει κάνει τους καταναλωτές να εργάζονται περισσότερο και σκληρότερα για να παράγουν περισσότερα χρήματα για να καταναλώσουν περισσότερα. Αυτό οδηγεί επίσης σε μια ποικιλία ψυχικών ζητημάτων όταν νιώθουμε ότι οι υλιστικές μας ανάγκες δεν εκπληρώνονται.
Τα αντικείμενα όμως είναι απλά αντικείμενα και όσο πολυτελή και fancy και αν φαίνονται, δεν μπορούν να συμβάλλουν στην πραγματική ευτυχία.
Είτε πρόκειται για ένα καινούριο μπλουζάκι, ένα φόρεμα, το ρολόι που μας άφησε ο παππούς, ή τα σκουλαρίκια της μητέρας μας. Τα φυλάμε με προσοχή, περιμένοντας την τέλεια στιγμή για να τα φορέσουμε ή να τα χρησιμοποιήσουμε. Όμως, η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και συχνά μας υπενθυμίζει ότι το αύριο δεν είναι εγγυημένο. Έτσι, γιατί να περιμένουμε για μια “ειδική περίσταση” όταν κάθε μέρα μπορεί να είναι μοναδική;
Η αναμονή για εκείνη τη μαγική στιγμή που θα φορέσουμε αυτό το ξεχωριστό αντικείμενο, μπορεί να μας κάνει να ξεχνάμε να απολαμβάνουμε τις μικρές, καθημερινές στιγμές της ζωής. Η αξία ενός αντικειμένου δεν βρίσκεται στην ειδική περίσταση για την οποία το φυλάμε, αλλά στην ίδια την πράξη της χρήσης του. Όταν αποφασίζουμε να απολαμβάνουμε όσα έχουμε στο παρόν, μετατρέπουμε τις καθημερινές στιγμές σε ξεχωριστές. Οι άνθρωποι που περιμένουν να συμβεί κάτι μεγάλο για να νιώσουν χαρά, συχνά παραβλέπουν τη δύναμη των μικρών χαρών που μπορούν να κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη.
Η ζωή μας δεν πρέπει να περιορίζεται στην αναμονή για τις μεγάλες στιγμές. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες από αυτές τις “ειδικές περιστάσεις” είναι απλώς στιγμές της καθημερινότητας που εμείς επιλέγουμε να τις δούμε ως σημαντικές. Εάν μπορούμε να μετατρέψουμε κάθε μέρα σε κάτι μοναδικό, γιατί να περιμένουμε; Το να φοράς αυτό το ξεχωριστό πουκάμισο ή να χρησιμοποιείς εκείνο το παλιό οικογενειακό ρολόι μπορεί να φέρει χαρά και αυτοπεποίθηση στις μικρές στιγμές της ημέρας σου.
Πέρα από τα υλικά αγαθά, η ίδια η ζωή είναι εύθραυστη και απρόβλεπτη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα έρθει η επόμενη μεγάλη αλλαγή ή πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε κάτι που αγαπάμε. Είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα της αναμονής για το “σωστό” ή το “τέλειο” timing, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το μόνο που έχουμε είναι το τώρα.
Η πράξη του να χρησιμοποιήσουμε αυτά που έχουμε, είτε είναι ρούχα, είτε κοσμήματα, είτε αγαπημένα αντικείμενα, είναι ένας τρόπος να τιμήσουμε το παρόν και να δείξουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι αξίζουμε να ζούμε τη ζωή στο έπακρο, όχι μόνο στις μεγάλες στιγμές, αλλά και στις απλές, καθημερινές στιγμές. Επιπλέον, η χρήση αυτών των αντικειμένων μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στις αναμνήσεις και στις σχέσεις μας. Το ρολόι του παππού ή τα σκουλαρίκια της μητέρας σου δεν είναι απλώς αντικείμενα· είναι συνδεδεμένα με ανθρώπους και ιστορίες που έχουν διαμορφώσει τη ζωή σου. Χρησιμοποιώντας τα, τους φέρνεις στο παρόν και τους τιμάς καθημερινά, δημιουργώντας νέες αναμνήσεις μαζί τους.
Σε τελική ανάλυση, αυτό που μετράει δεν είναι τα αντικείμενα που κρατάμε, αλλά οι εμπειρίες που δημιουργούμε μαζί τους. Γι’ αυτό, μην περιμένεις άλλο. Χρησιμοποίησε το ρολόι του παππού, φόρα το αγαπημένο σου φόρεμα, ζήσε τη ζωή σου σαν κάθε μέρα να είναι μια “ειδική περίσταση”.
Γιατί τελικά, κάθε μέρα είναι μοναδική και αξίζει να την απολαμβάνουμε στο έπακρο.
