«Ακόμα δεν έχεις κλείσει διακοπές;» «Καλά δεν ξέρεις τι θα κάνεις το Σαββατοκύριακο;» «Είναι δυνατόν να μην έχεις κλείσει ακόμα (Αύγουστο μήνα) για το 3ήμερο της 28ης Οκτωβρίου;»
(True story! Δεν το βγάζω από το μυαλό μου!) Δεν ξέρω καν τι θα κάνω το ΣΚ που έρχεται, τι θα φάω για μεσημεριανό! Πώς να ξέρω τι θα κάνω σε 4 μήνες από τώρα;
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρώ ολοένα και περισσότερο την τάση να προγραμματίζουν διακοπές, 3ήμερα, εξορμήσεις και εκδρομές μπορεί και 6 μήνες πριν από την αναμενόμενη ημερομηνία.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο υπερτουρισμός έχει δημιουργήσει ένα πολύ μικρό παράθυρο για τον προγραμματισμό των διακοπών. Είναι πλέον σχεδόν δεδομένο, ότι αν δεν κλείσεις από νωρίς δε θα βρεις να πας 4ήμερο στη Σίφνο, στο ξενοδοχείο που θες και αν δεν κλείσεις από νωρίς σε ταβέρνες δε θα φας το σαρδελάκι που έχεις ονειρευτεί.
Όλο αυτό όμως μου προκαλεί τρομερό άγχος και με ξενερώνει. Ναι. Με ξενερώνει. Χαλάει όλη την αίσθηση των διακοπών.
Για να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα. Διακοπές για μένα είναι η περίοδος που πάω κάπου για ξεκούραση. 3 μέρες; 5; 10; Αν ο σκοπός τους είναι η ξεκούραση, τότε είναι μία φάση που αφήνω την κάθε μέρα στο φλου. Αν έχω όρεξη να πάω για μπάνιο, πάω. Αν όχι ,αράζω μπαλκονάδα με βιβλίο και καφέ και λιώνω μέχρι να μου έρθει όρεξη να κάνω κάτι άλλο.
Τα ταξίδια, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Αν έχω αποφασίσει να αφιερώσω κάποιες μέρες σε εξερεύνηση και ανακάλυψη ενός νέου τόπου, τότε, το πρόγραμμα μπαίνει πανηγυρικά στην εξίσωση.
Διακοπές καλοκαιριού όμως, σημαίνει σίγουρα κάποιες μέρες σε κατάσταση αφασίας.
Ακριβώς όπως χρειαζόμαστε ύπνο κάθε βράδυ για χαλάρωση και επαναφόρτιση, χρειαζόμαστε μεγαλύτερες περιόδους αποσυμπίεσης και ξεκούρασης από τις δυσκολίες και την καταπόνηση της καθημερινότητας. Είναι ένας τρόπος να ξεδώσουμε, να απομακρυνθούμε από τα πρέπει και την οργάνωση της καθημερινότητας. Δεν μπορώ να αγχώνομαι και για τις διακοπές μου. Να βάλω αυστηρό πρόγραμμα. Ούτε και για να τις προγραμματίσω.
Μου είναι σχεδόν αδύνατον να ξέρω από Απρίλιο πότε και που θα πάω διακοπές.
Με ρωτάνε συχνά και αισθάνομαι σαν το καημένο που δεν έχει ιδέα τι θα κάνει στη ζωή του. Ίσως βέβαια μιλάω και εκ του ασφαλούς γιατί Αύγουστο πάντα έχω κάπου να πάω 3,4 μέρες, σε ένα φίλο, σε ένα συγγενή και δεν περιμένω τελευταία στιγμή να βρω στην Κίμωλο μισή σπιθαμή δωματίου να κλείσω.
Ίσως βέβαια οφείλεται και στο γεγονός ότι δε θέλω σε καμία περίπτωση να πάω σε νησί ή γενικά διακοπές σε νέο μέρος στην Ελλάδα, τον Αύγουστο. Τότε που όλα είναι πήχτρα, που για να βρεις σημείο στην παραλία να βάλεις πετσέτα και ομπρέλα (ναι είμαι αυτής της λογικής και όχι του μπιτσόμπαρου) θα πρέπει να έχεις κάνει συμβόλαιο με το δήμαρχο.
Είναι διακοπές που δεν ονειρεύομαι, που ξέρω ότι θα πάω και δε θα περάσω καλά, που δε θα φάω καλά, θα έχει παντού κόσμο και θα ενοχλούμαι. Ναι είμαι παράξενη.
Προτιμώ να πάω σε ένα βουνό, στα Ζαγόρια ας πούμε, να κάνω εξορμήσεις στη φύση, να θέλω φούτερ και ζακέτες το βράδυ και το πρωί να βουτάω στα νερά του Βοϊδομάτη. Θα φάω τέλεια, θα μείνω οικονομικά στα καλύτερα και θα χαλαρώσω. Και να κρατήσω ένα 4ήμερο μέσα προς τέλη Σεπτέμβρη, να κλείσω τελευταία στιγμή σε ένα νησί της αρεσκείας μου και να το έχω για παρτη μου.
Τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι ότι έχουμε μπει σε έναν κυκεώνα προγραμματισμού. Ακόμα και ο ελεύθερος χρόνος μας πρέπει να περικλείεται από οργάνωση, από κουτάκια, από ξεκάθαρη γνώση του τι πρέπει να κάνεις, πώς πρέπει να περάσεις το χρόνο σου και πότε. Από άγχος ότι θα είναι τέλειες και θα πρέπει να βγει αυτό και στο Instagram.
Πόσος αυθορμητισμός χάνεται μέσα σε όλο αυτό το χάος της οργάνωσης; Πού είναι οι εποχές που έβρισκες 2 μέρες και έλεγες, ετοιμάστε πράγματα, φεύγουμε για ΣΚ! Πάμε και όπου μας βγάλει!
Η ζωή είναι αρκετά έντονη και εξαντλητική στην καθημερινότητα. Έχει άγχος, στρες, ματαιώσεις και είναι σαν ένας αγώνας δρόμου. Μου είναι σχεδόν αδύνατο να προγραμματίσω καλοκαιρινές διακοπές χαλάρωσης από το Απρίλη.
Σχεδόν θαυμάζω καμιά φορά όσους ξέρουν τι θέλουν και έχουν το μυαλό και τη νηφαλιότητα τον Απρίλη, να πουν, 2 με 9 Αυγούστου θα πάμε στην Νάξο, θα μείνουμε εκεί και θα φάμε αυτό. Ίσως να έπρεπε και εγώ να το κάνω. Απλά δεν μπορώ. Μάλλον δε θέλω.
Γιατί το καλοκαίρι θέλει αυθορμητισμό. Να μπορώ να πω πάρε μία σκηνή, και πάμε όπου μας βγάλει. Θέλει ηρεμία και γέλια.
Γιατί μέσα μου το καλοκαίρι θέλει ανεμελιά, θέλει ξέγνοιαστες μέρες χωρίς άγχος σαν τα καλοκαίρια όταν ήμουν παιδί και έτρωγα μετά τη θάλασσα καρπούζι με φέτα (ναι, είμαι από αυτούς) και μετά έπεφτα για 2ωρη μεσημεριανή σιέστα, για να πάρω δυνάμεις για το απογευματινό μπάνιο.
