H Πωλίνα Κρεμαστά είναι μία από τις πιο ταλαντούχες χορεύτριες αυτής της πόλης (και όχι μόνο), η οποία κινείται μόνινα σε παράλληλες πραγματικότητες αλλά παραμένει παρούσα σε κάθε στιγμή.
Είναι αριστούχος απόφοιτος της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού Ραλλού Μάνου, απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και συνεχίζει το μεταπτυχιακό της στην Ανθρωπολογία και Λαογραφία, στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το έργο της προσανατολίζεται σε δυο αλληλοτροφοδοτούμενους άξονες: την εισαγωγή της τέχνης του χορού στην κοινότητα και την είσοδο του αισθήματος της κοινότητας (communitas) στον σύγχρονο χορό.
Εκτός από αυτά, παρουσιάζει σε εγχώρια φεστιβάλ και του εξωτερικού, residencies, συμπόσια, συνέδρια και σεμινάρια τα προτζεκτ της με την Creo Dance Company (το έργο τους, «Godot» απέσπασε το 1ο Βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σεράγεβο, το 2012) και είναι ιδρύτρια του πολυδιάστατου εκπαιδευτικού κινητικού προγράμματος για χορευτές και δημόσια σχολεία, Σκυτάλη. Έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες και ακαδημαϊκούς και διδάσκει σύγχρονο χορό, θεωρία σύγχρονου, αυτοσχεδιασμό, χορογραφία και εφαρμοσμένη ανατομία σε Επαγγελματικές Σχολές Χορού.
Επιπλέον, από το 2014, ασχολείται με την κινητική έρευνα «Απόγειος», που μελετά τη σχέση παραδοσιακού και σύγχρονου χορού και τελεί υπό την Αιγίδα και την Υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, έχει παρουσιαστεί επίσημα στο Εθνικό Θέατρο τον Σεπτέμβριο του 2019 και μέρος της, εκδόθηκε στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Λόγου και Κριτικής Το έρμα, τον Απρίλιο του 2018.
Αεικίνητη και παράλληλα στατική, είναι γεμάτη με έναν ιδιαίτερο συνδυασμό οξύμορων αντιθέσεων που απογειώνουν τις ιδέες της και ακολουθεί πάντα τον ρυθμό της κάθε εποχής. Για το Sound and Vision, διάλεξε το (Sittin’ On) The Dock Of The Bay από τον Otis Redding, που τη συνοδεύει σε πολλές στιγμές της το τελευταίο διάστημα.
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη ζωή μας με ένα playlist και κάθε μουσικό κομμάτι να αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της αλλά και πάλι μόνο αποσπασματικά θα την προσεγγίζαμε. Αφενός γιατί η λίστα αυτή δεν παραμένει σταθερή. Γίνεται καθημερινά, ρέουσα και μεταβαλλόμενη.
Τραγούδια και μουσική προστίθενται και αφαιρούνται, ξεθωριάζουν ή ανανεώνονται, κρύβουν ή φανερώνουν. Και αφετέρου, γιατί δεν παύουν να είναι κομμάτια, και η ζωή, όπως και ο χορός, συναντάται και κατοικεί στις εσοχές, στα πλεονάσματα και στα ανάμεσα, που γεννιούνται πάντα, όσους περιορισμούς και δομές και αν κατασκευάσουμε.
Αυτό τον καιρό, με εκφράζει το (Sittin’ On) The Dock Of The Bay από τον Otis Redding. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη φορά που το άκουσα όμως το ξανάκουσα το Πάσχα, σε μια τριήμερη εξόρμηση που έκανα με τον αγαπημένο μου στον κάβο Μαλέα. Στο σπίτι πάνω απ’ τη θάλασσα, μέσα στην ησυχία, αντήχησε στο ραδιοφωνάκι μας και ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή που έπρεπε να το ξαναθυμηθώ. Ήμασταν αυτό το κομμάτι.
Ακούγοντας το ξανά και ξανά από εκείνη τη μέρα κι έπειτα, αντιλαμβάνομαι το οξύμωρο: είμαι ακριβώς το αντίθετο. Αεικίνητη, ή υπερκινητική αν θέλετε, συνέχεια απασχολημένη ή και όταν όχι εφευρίσκω ασχολίες, με τους κροτάφους πότε στη γη, πότε στον αέρα και με τα πόδια άλλοτε ριζωμένα και άλλοτε φλέγοντα.
Αλλά αυτό το κομμάτι είναι το ανάμεσα. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές, όπου όλα έρχονται σε διαστολή και ο χρόνος δεν είναι αυτός που μετράμε ως σύγχρονοι άνθρωποι. Αποσυναρμολογείται και εμφανίζεται μπροστά μας η ομορφιά.
Όταν είμαστε όρθιοι στην άκρη του πεζοδρομίου και ξαφνικά η πόλη βουβαίνεται και τότε την ακούμε για πρώτη φορά. Σε ένα αγαπημένο μπαράκι, όπου νοιώθεις να είσαι στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή και η γουλιά είναι η πιο νόστιμη στον κόσμο. Όταν σε κοιτάει στα μάτια ένας φίλος/μία φίλη και γαληνεύσεις ενώ παράλληλα τραντάζεσαι (όπως λένε άλλοι στίχοι της Ωχράς Σπειροχαίτης). Για μένα αντιπροσωπεύει όλες αυτές τις μικρές καθημερινές στάσεις, παύσεις, που τελικά γίνονται σύμπαντα.
Εν τω μεταξύ, ερωτεύομαι ξανά και ξανά τους ανθρώπους που αγαπώ, και αυτό κι αν είναι διαστολή και (επανα)συνάντηση. Και όσο ακούω στο κινητό μου αυτό το τραγούδι ετοιμάζομαι επιτέλους για μεγαλύτερες διακοπές, καλοκαιρινές, αφήνοντας να ησυχάσουν μέσα μου οι ομορφιές του χειμώνα και να ξανανθίσουν με την επιστροφή μας.
Ελπίζω να ξαναχορέψουμε το νέο μας έργο In[a]habit, να σκεφτούμε κι άλλους χορούς, να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε το ένα από το άλλο, να συνεχίσουμε να διδάσκουμε σώμα – και απόλαυση ελπίζω – στους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας, να ανοίξουμε νέα πρότζεκτ και συλλογική έρευνα πάνω στο χορό και τη μουσική στο αγαπημένο Le Mans. Και ας ελπίσουμε να μη στερέψουμε από ανάσες και παύσεις!
*Πού μπορείς να τη βρεις:
Creo Dance Company
Πρόγραμμα Σκυτάλη
