Χορεύτρια, χορογράφος, δικηγόρος, ένα κορίτσι που προσπαθεί συνεχώς να γίνει καλύτερο το τώρα για να είναι πιο φωτεινό το μετά. Ό,τι κι αν κάνει η Κατερίνα Φώτη, θα την προσέξεις, θα την ακολουθήσεις και θα την εμπιστευθείς, όπως όλες τις πραγματικά σπουδαίες καλλιτέχνιδες, που δεν τους αφορά να φλυαρούν για το μέγεθος του ταλέντου, την ευστροφία και τη σπάνια ομορφιά τους. Απλά ανεβαίνουν στη σκηνή και τα δείχνουν όλα στην πράξη.
Μετά από ένα μεταβατικό στάδιο με την ολοκλήρωση ενός μεγάλου κύκλου είναι ίσως στην καλύτερη δημιουργική της φάση φτιάχνοντας προσωπικά πρότζεκτ και δουλεύοντας με θεατρικές ομάδες που αγαπάμε.
Διάλεξε το «Fire in Cairo», των Cure, το οποίο ακούει εδώ και 24 χρόνια και δεν το βαριέται ποτέ. Και μόλις το τραγούδι άρχισε να βγαίνει σε λούπα από ένα μικρό ηχείο, μεταξύ γέλιων και αυτοσχεδιασμών, έκανε όλο το Ωδείο Αθηνών δικό της από την πρώτη, απλή κίνηση.
«Αγάπησα τους Cure μικρή, στην εφηβεία, τότε που το CD ήταν το απόλυτο μουσικό γκάτζετ και που ανταλλάσαμε μεταξύ μας κασέτες με τραγούδια, τις οποίες κοπιάραμε πατώντας το rec στο κασετόφωνο – ναι, έχουμε υπάρξει στην εποχή των σπηλαίων. Θυμάμαι το αγαπημένο μου δισκάδικο στο Βόλο, στην πόλη που μεγάλωσα – εκεί δούλευε η Αλεξάνδρα, η μαμά του κολλητού μου- και πηγαίναμε πάντα στον δεύτερό του όροφο να ακούσουμε νέες κυκλοφορίες που δεν μπορούσες να ακούσεις πουθενά αλλού πέρα από τα δισκάδικα. Αυτή είναι μια από τις ωραιότερες εφηβικές μου συνήθειες.»
Φωτ.: Κική Παπαδοπούλου / Olafaq
«Από την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι των Cure μέχρι να αποκτήσω στα χέρια μου το πρώτο CD τους και από τα φοιτητικά πάρτυ σε υπόγεια μέχρι τα ενήλικα ξενυχτια στα μπαρ που συχνάζουμε με αποκλειστικό γνώμονα τις μουσικές, όποτε άκουγα Cure γινόταν μέσαμου το ίδιο ακριβώς κρακ.»
«Υπάρχουν άπειρα κομμάτια τους που έχω ερωτευτεί ξανά και ξανά και υπάρχουν και πόσοι δίσκοι τους που ερωτεύομαι απ’ την αρχή κατά περιόδους.»
«Αγαπώ το post – punk, το new wave και όλα τα συνθεσάιζερ του κόσμου και σε αυτό έχει παίξει ρόλο σίγουρα η μετατόπιση που συνέβη μέσα μου μουσικά όταν πριν 20 χρόνια άκουσα για πρώτη φορά το δίσκο Three Imaginary Boys, μέσα στον οποίο βρίσκεται το “Fire in Cairo”.»
Φωτ.: Κική Παπαδοπούλου / Olafaq
«Και νομίζω, πως όλος αυτός ο δίσκος, χωρίς να είναι προφανώς χορευτικός, έχει μέσα του όλη την ανθρώπινη κινησιολογία που θα συναντήσεις στα μέρη που ακούμε αυτά τα είδη μουσικής. Mέρη που γεμίζουν την προχωρημένη νύχτα και οι άνθρωποι εκεί κινούνται ρυθμικά τόσο μόνοι όσο και μαζί.»
«Και ίσως αγαπώ αυτό τον ιδιότυπο χορό γιατί όσ@ πατάνε στο ρυθμό του – κι εγώ μαζί τους-δεν βάζουν κανένα έξτρα χορευτικό φτιασίδι. Κινούνται από τον ελάχιστο εαυτό, ψάχνουν μάτια στα σκοτάδια και καίγονται like a fire in Cairo.»
Σε πρόβες για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο έργο «7 Τρελοί», σε σκηνοθεσία Ελεάννας Τσίχλη, όπου χορογραφώ και επιμελούμαι την κινησιολογία επτά τρομερών ατόμων που μόλις πρόσφατα είχα την χαρά να γνωρίσω.
Στο Εθνικό Θέατρο πάλι στο ρόλο της χορογράφου / κινησιολόγου στο πλάι της σκηνοθέτιδας Ιούς Βουλγαράκη, η οποία θα σκηνοθετήσει μία παράσταση για την παιδική σκηνή την ερχόμενη σεζόν.
Στο DANC.C.CE. να διδάσκω σύγχρονο χορό για ενήλικες.
Επίσης, ετοιμάζω μια πολύ προσωπική δουλειά με προσωρινό τίτλο «The Kitchen Dance», που έχει ξεκινήσει να παίρνει σάρκα και οστά αλλά ακόμα δεν ξέρει με ποιο τρόπο θα βρει το δρόμο της προς το κοινό.
