Sound and Vision: Η Εύη Σούλη και η “Φωτιά στο Λιμάνι”
Αγαπημένα πρόσωπα εμπνέονται από ένα τραγούδι και φτιάχνουμε μια φωτογραφική ιστορία. Η χορεύτρια και χορογράφος Εύη Σούλη επέλεξε τη «Φωτιά στο Λιμάνι».
«Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει». Ή αλλιώς πώς μέσα σε 5 λεπτά μπορείς να ταξιδέψεις σε όποιο λιμάνι φανταστείς. Έτσι αισθανόμουν όταν ως έφηβοι, ανακαλύπταμε τα Ξύλινα Σπαθιά και το κομμάτι τους, Φωτιά στο Λιμάνι, το οποίο έμελλε να είναι από τα πιο ιστορικά κομμάτια του συγκροτήματος αλλά και ένα από τα τραγούδια που χάραξε μια γενιά ολόκληρη και ζητούσε η ζωή της σαν ταινία να κυλά. Η χροιά του Παύλου Παυλίδη, η ένταση της κιθάρας και των πλήκτρων ήταν το soundtrack των ερώτων μας αλλά και της εκστατικής ονειροπόλησης των παιδιών σε επαρχία, Σαλόνικα και Αθήνα.
Ύστερα, όταν γίναμε φοιτητές βιώναμε κάθε νότα του τραγουδιού και κάθε ανάσα του Παύλου στις συναυλίες σε κλειστούς και ανοιχτούς χώρους, με την ηδονική λαχτάρα των 20. Σε διακοπές και σε νησιωτικά road trips το κομμάτι έπαιζε δυνατά στα όχι και τόσο καλά ηχεία. Χανόταν ο ήχος σε κάθε στροφή αλλά οι φωνές μας εκεί τραγουδούσαν δυνατά “γελάς γιατί σε θέλω” και δώσ’του γέλια και κραυγές για τον τύπο που δεν έστειλε ακόμα και το μπαράκι που έκλεισε πριν ξημερώσει.
Λίγο μετά τα 25, και η πρόταση για συνεργασία με τον άνθρωπο που έντυνε μουσικά και ποιητικά τα όνειρα μας, γίνεται μια ευχάριστη έκπληξη. Όταν ο Παύλος μού είπε «Βλέπω ότι φλέγεσαι. Γι’ αυτό θέλω να γράψω μουσική και να την χορογραφήσεις» δεν του είπα ποτέ ότι ένας από τους κύριους λόγους που υπάρχει αυτή η εσωτερική φωτιά, ήταν το σπίρτο που ο ίδιος είχε μας είχε ρίξει όταν ψάχναμε μια μουσική για να μας αλλάξει τη ζωή. Έκτοτε, οι καλλιτεχνικοί μας δρόμοι συναντήθηκαν ξανά και ξανά και πάντα ο σεβασμός και η χαρά μου είναι μεγάλη.
Όμως, στις συναυλίες και στο σπίτι το παιδί που με ξέρει είναι ο εφηβικός εαυτός μου που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει γιατί έτσι δεν θα έχει πετάξει τη ζωή του στα σκυλιά.
