Την καινοτομία του ψηφιακού κόσμου την φαντάστηκαν κάποια απίθανα μυαλά. Κάθισαν κάτω, την έγραψαν και την μοίρασαν σε δυαδικούς κανόνες, και μετά την έχτισαν μέσα σε γκαράζ ή διαμερίσματα. Κυριολεκτικά την συναρμολόγησαν, σαν έναν νέο Φρανκεστάιν. Ένα απολύτως ελεγχόμενο τέρας. Ένα νέο παιχνίδι για όλους, που κάποιοι το έχουν αποκαλέσει ένα αφηρημένο πείραμα της ανθρώπινης περιέργειας, ενώ άλλοι επιμένουν ότι πρόκειται για ένα φανταστικό, ατέρμονο ταξίδι στα άδυτα της ψυχής. ▲︎ Το HELL.COM, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ήταν ίσως το πιο διαβόητο σημείο του Internet. Η μαύρη τρύπα της μηχανικής ψυχής του τέρατος. Το πιο ψαρωτικό πείραμα που διαδραματίστηκε ποτέ στον πρωτόγονο, αλλά ελεύθερο, κυβερνοχώρο. Για να φτάσεις εκεί, έπρεπε απλά να έχεις την περιέργεια να δεις πώς μπορεί να είναι η κόλαση του ψηφιακού κόσμου. Πατενταρισμένη με (dot)com. Αυτό τουλάχιστον τράβηξε εμένα κάποτε προς τα εκεί. Θυμάμαι, φτάνοντας στην αρχική σελίδα το πρώτο μήνυμα που διάβαζες ήταν «Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ πέρα, τράβα φύγε!». • Φυσικά κι έφυγα, γιατί δεν άνοιγε τίποτα στη σελίδα, αλλά ξαναγύρισα. Πολλές φορές. Άδικος κόπος. Όλα κλειστά. ▲︎ Στον νέο ψηφιακό κόσμο η «απεριόριστη επιλογή» άρχισε να αποκαλύπτει στην πορεία πολλές αλήθειες σχετικά με το τι μπορεί να αναζητά η «νέα ψηφιακή μεσαία τάξη». Σίγουρα μια τόσο επιλεκτική κόλαση δεν θα μπορούσε να είναι αληθινά δελεαστική για κανέναν. Γι’ αυτό παρέμεινε ερμητικά κλειστή για όλους, παλιούς και νέους επισκέπτες του κυβερνοχώρου, εκτός από ίσως κάποιους δαίμονες στην άλλη πλευρά, που την φυλούσαν ως κόρη οφθαλμού.
«Αυτό εδώ είναι ένας παράλληλος ιστότοπος. Δεν υπάρχει δημόσια πρόσβαση. Η λίστα αναμονής είναι περίπου 18-22 μήνες». ▲︎ Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα μηνύματα που άρχισαν να εμφανίζονται στη σελίδα γύρω στο 1996. Μετά από αυτό το μήνυμα σου έσκαγαν μπροστά σου δύο άλλα λινκς: το «apply», που σε παρέτρεπε να δώσεις το email σου και να πληρώσεις ένα χρηματικό ποσό, και το «don’t» που σε πέταγε έξω. Εάν δεν ήθελες τίποτα από αυτά μπορούσες απλά να γευθείς μια κολασμένη λύτρωση πατώντας το «redemption», και να χάσεις το κεφάλι σου σε ένα από τα πιο τρελά flash animations που είχαν φτιαχτεί μέχρι τότε. Εκατοντάδες ερωτήσεις περνούσαν μπροστά από την οθόνη. Κλικάροντας στη τύχη πάνω σε μια, το animation σου έδινε την απάντηση, αλλά ένας άλλος σύνδεσμος στα αριστερά, σε έσπρωχνε πίσω στην σελίδα πληρωμής. Στην πραγματικότητα εκεί υπήρχε ένα σύνολο άλλων σελίδων όπου, μετά από αρκετές προειδοποιήσεις ότι η πληρωμή είναι πραγματική, ο χρήστης μπορούσε να συμπληρώσει μια φόρμα για να κάνει δωρεά από $10 έως $10000, το οποίο αργότερα άλλαξε σε $20, $200 ή $2000. ▲︎ Η πρώτη δημόσια εκδήλωση του HELL.COM, με τον τίτλο «s u r f a c e», ήταν μια αυτοτελής εμπειρία, μια βουτιά σε ένα προσεκτικά επιλεγμένο περιεχομένο από το παράλληλο διαδίκτυο του project. To event απαιτούσε αρχικά «να παγιδέψει» πλήρως την επιφάνεια εργασίας των χρηστών, και ζητούσε τουλάχιστον δύο επισκέψεις για να μπορέσει να προσφέρει πρόσβαση σε όλο το υλικό. Η εκδήλωση ήταν σχεδιασμένη σαν παιχνίδι, πάνω σε ένα δυναμικό σενάριο, ώστε να επιλέγει τυχαία στοιχεία από τα διαθέσιμα, εξασφαλίζοντας ότι κάθε επισκέπτης και κάθε επίσκεψη θα ήταν μια μοναδική εμπειρία. Το βάθος της πρόσβασης που είχε ο επισκέπτης ήταν ανάλογο με τις δεξιότητες και την περιέργεια του καθένα. ▲︎ Το «s u r f a c e» το παρακολούθησαν περισσότεροι από 14.000 προσκεκλημένοι επί τρεις εβδομάδες τον Ιανουάριο του 1999. Ο μέσος επισκέπτης είχε πρόσβαση σε πάνω από 100 σελίδες, αλλά έπρεπε να αφιερώσει τουλάχιστον μια ώρα στο site για να καταλάβει τι γίνεται. Κάποιος λένε άντεξε να μείνει στο περιβάλλον του HELL.COM πάνω από 17 ώρες. Ωστόσο, τα νούμερα αυτής της εκδήλωσης έχουν γράψει ιστορία στο κεφάλαιο «επισκεψιμότητα» του πρώτου Internet: περισσότερες από 2 εκατοµµύρια επισκέψεις καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια των τριών εβδομάδων αυτής της περιορισµένης προβολής του project. ▲︎ Στα επόμενα χρόνια, ακολούθησαν τρείς ακόμα επίσημες, αλλά σταθερά μόνο για μέλη, συναντήσεις. Μέχρι που η κεντρική σελίδα του site, αποκάλυψε το 2002 το project «Gateway». Η πύλη της κόλασης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα πρωτόγονο chat, το οποίο σταμάτησε να λειτουργεί τον Νοέμβριο του 2006. Αυτή η πειραματική συνομιλία αναπτύχθηκε από διάφορους καλλιτέχνες και προγραμματιστές του δικτύου, μεταξύ των οποίων και οι καλλιτέχνες πίσω από το 8081.com και το medialounge.org. Η ίδια η συνομιλία περιελάμβανε ένα είδος πλατφόρμας μέσω της οποίας ο χρήστης προφανώς καταλάβαινε ότι βρισκόταν σε έναν παράλληλο περιβάλλον, γειτονικό με το HELL.COM.
Δύο χρόνια αργότερα όλοι οι αρχικοί σύνδεσμοι του site λειτουργούσαν κανονικά, μέχρι που ξαφνικά όταν πατούσες το «redemption» σε πήγαινε στη σελίδα με τις εκατοντάδες ερωτήσεις, όταν πατούσε το «hell» σε πήγαινε σε κάποιους net art συνδέσμους, και όταν πατούσες το «answer» σου έδειχνε την εικόνα μιας γυμνής γυναίκας με ξυρισμένο κεφάλι, που βυθιζόταν αργά στο σκοτάδι της οθόνης. Λίγο μετά, το λινκ σε πέταγε σε ένα άλλο αδερφικό site, το οποίο είχε ως επί το πλείστον την ίδια μορφή με το HELL.COM και λειτουργούσε ως ένα ψηφιακό portfolio για τον Kenneth Aronson. Αυτό το portfolio περιέγραφε τον Aronson ως «έναν εννοιολογικό καλλιτέχνη που χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέρος της διαδικασίας του. Η ψηφιακή δουλειά του έχει παρουσιαστεί στην Ακαδημία Μουσικής του Μπρούκλιν, στο Absolut LA international, στην γκαλερί Robert Berman, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, καθώς και σε εκθέσεις στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Κορέα και το Μεξικό». Σύμφωνα με τον προσωπικό ιστότοπο του Aronson, αυτός είναι ο “Διευθύνων Σύμβουλος – Ιδρυτής του παράλληλου δικτύου [Hell.com] που σας έφερε μέχρι εδώ και θεωρείται ένα μεγάλο αίνιγμα του διαδικτύου”, μια φράση που ενισχύει ακόμα περισσότερο την εικασία ότι το Hell.com ήταν ένα από τα πρώτα μυστηριώδη έργα της λεγόμενης ψηφιακής τέχνης. ▲︎ Το Hell.com ήταν ένας ακόμη διαδικτυακός τόπος που απέκτησε μια σχετικά μικρή φήμη λόγω του ονόματός του και της σκόπιμα μυστηριώδους ιστοσελίδας που υπήρχε εκεί, κάπου στο Internet, από τον Αύγουστο του 1995 έως το 2009. Δημιουργήθηκε από τον πρώτο καταχωρητή του domain, τον καλλιτέχνη Kenneth Aronson, o oποίος στη συνέχεια θέλησε να πουλήσει το όνομα του domain. ▲︎ Στις 27 Οκτωβρίου 2006, η Wall Street Journal γράφει ότι το όνομα του τομέα Hell.com θα πωλούνταν εκείνη την ημέρα σε ζωντανή δημοπρασία από την εταιρεία Moniker. Έγινε προσφορά ενός εκατομμυρίου δολαρίων και ο Kenneth Aronson ανακοίνωσε ότι τα έσοδα θα χρησιμοποιούνταν για την ενίσχυση της κοινότητας hell.com. Ωστόσο, το CNNMoney ανακοίνωσε ότι το Hell.com δεν αγοράστηκε από κανέναν πλειοδότη, παρόλο που ο Aronson είχε πει ότι «ειδικοί σε θέματα branding ισχυρίζονται ότι το όνομα αναγνωρίζεται περισσότερο και από την Coca-Cola». ▲︎Το οικονομικό ρεπορτάζ στο CNN αναφέρει: «Το διαδικτυακό domain όνομα “Hell.com” δεν κατάφερε να αγοραστεί μέσω μιας ζωντανής δημοπρασίας την Παρασκευή, στην οποία οι διοργανωτές ήλπιζαν ότι θα έφερνε προσφορές άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων». ▲︎Το Hell.com πωλήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 στον επενδυτή domain ονομάτων, Rick Latona, που με τη σειρά του το έβγαλε σε δημοπρασία αρκετές φορές το 2010. Μέχρι σήμερα δεν το έχει αγοράσει κανείς. Η αξία του αυτήν τη στιγμή ξεπερνά το 1,5 εκατομμύριο δολάρια. ▲︎ Κατά τη διάρκεια της κατοχής του domain από τον Aronson δημιουργήθηκαν πολλές διαφορετικές εκδόσεις του Hell.com. Όλα τα σχέδια στις περιοχές που ήταν γενικά διαθέσιμες στο κοινό ήταν απλά και λιτά, αλλά χρησιμοποιούσαν μυστηριώδη κείμενα, μια σκόπιμα δύσκολη πλοήγηση και πολλά τεχνάσματα javascript για να δημιουργήσουν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που υποδήλωνε κάτι βαθύτερο και η οποία απευθυνόταν σε περίεργους επισκέπτες, χάκερ και καλλιτέχνες. ▲︎ Από το 2011, αυτό το ID ανακατευθύνει κάποιον στο The Gospel Media Network, έναν χριστιανικό θρησκευτικό ιστότοπο.
Την καινοτομία του ψηφιακού κόσμου την φαντάστηκαν κάποια απίθανα μυαλά. Κάθισαν κάτω, την έγραψαν και την μοίρασαν σε δυαδικούς κανόνες, και μετά την έχτισαν μέσα σε γκαράζ ή διαμερίσματα. Κυριολεκτικά την συναρμολόγησαν, σαν έναν νέο Φρανκεστάιν. Ένα απολύτως ελεγχόμενο τέρας. Ένα νέο παιχνίδι για όλους, που κάποιοι το έχουν αποκαλέσει ένα αφηρημένο πείραμα της ανθρώπινης περιέργειας, ενώ άλλοι επιμένουν ότι πρόκειται για ένα φανταστικό, ατέρμονο ταξίδι στα άδυτα της ψυχής. ▲︎ Το HELL.COM, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ήταν ίσως το πιο διαβόητο σημείο του Internet. Η μαύρη τρύπα της μηχανικής ψυχής του τέρατος. Το πιο ψαρωτικό πείραμα που διαδραματίστηκε ποτέ στον πρωτόγονο, αλλά ελεύθερο, κυβερνοχώρο. Για να φτάσεις εκεί, έπρεπε απλά να έχεις την περιέργεια να δεις πώς μπορεί να είναι η κόλαση του ψηφιακού κόσμου. Πατενταρισμένη με (dot)com. Αυτό τουλάχιστον τράβηξε εμένα κάποτε προς τα εκεί. Θυμάμαι, φτάνοντας στην αρχική σελίδα το πρώτο μήνυμα που διάβαζες ήταν «Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ πέρα, τράβα φύγε!». • Φυσικά κι έφυγα, γιατί δεν άνοιγε τίποτα στη σελίδα, αλλά ξαναγύρισα. Πολλές φορές. Άδικος κόπος. Όλα κλειστά. ▲︎ Στον νέο ψηφιακό κόσμο η «απεριόριστη επιλογή» άρχισε να αποκαλύπτει στην πορεία πολλές αλήθειες σχετικά με το τι μπορεί να αναζητά η «νέα ψηφιακή μεσαία τάξη». Σίγουρα μια τόσο επιλεκτική κόλαση δεν θα μπορούσε να είναι αληθινά δελεαστική για κανέναν. Γι’ αυτό παρέμεινε ερμητικά κλειστή για όλους, παλιούς και νέους επισκέπτες του κυβερνοχώρου, εκτός από ίσως κάποιους δαίμονες στην άλλη πλευρά, που την φυλούσαν ως κόρη οφθαλμού.
«Αυτό εδώ είναι ένας παράλληλος ιστότοπος. Δεν υπάρχει δημόσια πρόσβαση. Η λίστα αναμονής είναι περίπου 18-22 μήνες». ▲︎ Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα μηνύματα που άρχισαν να εμφανίζονται στη σελίδα γύρω στο 1996. Μετά από αυτό το μήνυμα σου έσκαγαν μπροστά σου δύο άλλα λινκς: το «apply», που σε παρέτρεπε να δώσεις το email σου και να πληρώσεις ένα χρηματικό ποσό, και το «don’t» που σε πέταγε έξω. Εάν δεν ήθελες τίποτα από αυτά μπορούσες απλά να γευθείς μια κολασμένη λύτρωση πατώντας το «redemption», και να χάσεις το κεφάλι σου σε ένα από τα πιο τρελά flash animations που είχαν φτιαχτεί μέχρι τότε. Εκατοντάδες ερωτήσεις περνούσαν μπροστά από την οθόνη. Κλικάροντας στη τύχη πάνω σε μια, το animation σου έδινε την απάντηση, αλλά ένας άλλος σύνδεσμος στα αριστερά, σε έσπρωχνε πίσω στην σελίδα πληρωμής. Στην πραγματικότητα εκεί υπήρχε ένα σύνολο άλλων σελίδων όπου, μετά από αρκετές προειδοποιήσεις ότι η πληρωμή είναι πραγματική, ο χρήστης μπορούσε να συμπληρώσει μια φόρμα για να κάνει δωρεά από $10 έως $10000, το οποίο αργότερα άλλαξε σε $20, $200 ή $2000. ▲︎ Η πρώτη δημόσια εκδήλωση του HELL.COM, με τον τίτλο «s u r f a c e», ήταν μια αυτοτελής εμπειρία, μια βουτιά σε ένα προσεκτικά επιλεγμένο περιεχομένο από το παράλληλο διαδίκτυο του project. To event απαιτούσε αρχικά «να παγιδέψει» πλήρως την επιφάνεια εργασίας των χρηστών, και ζητούσε τουλάχιστον δύο επισκέψεις για να μπορέσει να προσφέρει πρόσβαση σε όλο το υλικό. Η εκδήλωση ήταν σχεδιασμένη σαν παιχνίδι, πάνω σε ένα δυναμικό σενάριο, ώστε να επιλέγει τυχαία στοιχεία από τα διαθέσιμα, εξασφαλίζοντας ότι κάθε επισκέπτης και κάθε επίσκεψη θα ήταν μια μοναδική εμπειρία. Το βάθος της πρόσβασης που είχε ο επισκέπτης ήταν ανάλογο με τις δεξιότητες και την περιέργεια του καθένα. ▲︎ Το «s u r f a c e» το παρακολούθησαν περισσότεροι από 14.000 προσκεκλημένοι επί τρεις εβδομάδες τον Ιανουάριο του 1999. Ο μέσος επισκέπτης είχε πρόσβαση σε πάνω από 100 σελίδες, αλλά έπρεπε να αφιερώσει τουλάχιστον μια ώρα στο site για να καταλάβει τι γίνεται. Κάποιος λένε άντεξε να μείνει στο περιβάλλον του HELL.COM πάνω από 17 ώρες. Ωστόσο, τα νούμερα αυτής της εκδήλωσης έχουν γράψει ιστορία στο κεφάλαιο «επισκεψιμότητα» του πρώτου Internet: περισσότερες από 2 εκατοµµύρια επισκέψεις καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια των τριών εβδομάδων αυτής της περιορισµένης προβολής του project. ▲︎ Στα επόμενα χρόνια, ακολούθησαν τρείς ακόμα επίσημες, αλλά σταθερά μόνο για μέλη, συναντήσεις. Μέχρι που η κεντρική σελίδα του site, αποκάλυψε το 2002 το project «Gateway». Η πύλη της κόλασης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα πρωτόγονο chat, το οποίο σταμάτησε να λειτουργεί τον Νοέμβριο του 2006. Αυτή η πειραματική συνομιλία αναπτύχθηκε από διάφορους καλλιτέχνες και προγραμματιστές του δικτύου, μεταξύ των οποίων και οι καλλιτέχνες πίσω από το 8081.com και το medialounge.org. Η ίδια η συνομιλία περιελάμβανε ένα είδος πλατφόρμας μέσω της οποίας ο χρήστης προφανώς καταλάβαινε ότι βρισκόταν σε έναν παράλληλο περιβάλλον, γειτονικό με το HELL.COM.
Δύο χρόνια αργότερα όλοι οι αρχικοί σύνδεσμοι του site λειτουργούσαν κανονικά, μέχρι που ξαφνικά όταν πατούσες το «redemption» σε πήγαινε στη σελίδα με τις εκατοντάδες ερωτήσεις, όταν πατούσε το «hell» σε πήγαινε σε κάποιους net art συνδέσμους, και όταν πατούσες το «answer» σου έδειχνε την εικόνα μιας γυμνής γυναίκας με ξυρισμένο κεφάλι, που βυθιζόταν αργά στο σκοτάδι της οθόνης. Λίγο μετά, το λινκ σε πέταγε σε ένα άλλο αδερφικό site, το οποίο είχε ως επί το πλείστον την ίδια μορφή με το HELL.COM και λειτουργούσε ως ένα ψηφιακό portfolio για τον Kenneth Aronson. Αυτό το portfolio περιέγραφε τον Aronson ως «έναν εννοιολογικό καλλιτέχνη που χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέρος της διαδικασίας του. Η ψηφιακή δουλειά του έχει παρουσιαστεί στην Ακαδημία Μουσικής του Μπρούκλιν, στο Absolut LA international, στην γκαλερί Robert Berman, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, καθώς και σε εκθέσεις στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Κορέα και το Μεξικό». Σύμφωνα με τον προσωπικό ιστότοπο του Aronson, αυτός είναι ο “Διευθύνων Σύμβουλος – Ιδρυτής του παράλληλου δικτύου [Hell.com] που σας έφερε μέχρι εδώ και θεωρείται ένα μεγάλο αίνιγμα του διαδικτύου”, μια φράση που ενισχύει ακόμα περισσότερο την εικασία ότι το Hell.com ήταν ένα από τα πρώτα μυστηριώδη έργα της λεγόμενης ψηφιακής τέχνης. ▲︎ Το Hell.com ήταν ένας ακόμη διαδικτυακός τόπος που απέκτησε μια σχετικά μικρή φήμη λόγω του ονόματός του και της σκόπιμα μυστηριώδους ιστοσελίδας που υπήρχε εκεί, κάπου στο Internet, από τον Αύγουστο του 1995 έως το 2009. Δημιουργήθηκε από τον πρώτο καταχωρητή του domain, τον καλλιτέχνη Kenneth Aronson, o oποίος στη συνέχεια θέλησε να πουλήσει το όνομα του domain. ▲︎ Στις 27 Οκτωβρίου 2006, η Wall Street Journal γράφει ότι το όνομα του τομέα Hell.com θα πωλούνταν εκείνη την ημέρα σε ζωντανή δημοπρασία από την εταιρεία Moniker. Έγινε προσφορά ενός εκατομμυρίου δολαρίων και ο Kenneth Aronson ανακοίνωσε ότι τα έσοδα θα χρησιμοποιούνταν για την ενίσχυση της κοινότητας hell.com. Ωστόσο, το CNNMoney ανακοίνωσε ότι το Hell.com δεν αγοράστηκε από κανέναν πλειοδότη, παρόλο που ο Aronson είχε πει ότι «ειδικοί σε θέματα branding ισχυρίζονται ότι το όνομα αναγνωρίζεται περισσότερο και από την Coca-Cola». ▲︎Το οικονομικό ρεπορτάζ στο CNN αναφέρει: «Το διαδικτυακό domain όνομα “Hell.com” δεν κατάφερε να αγοραστεί μέσω μιας ζωντανής δημοπρασίας την Παρασκευή, στην οποία οι διοργανωτές ήλπιζαν ότι θα έφερνε προσφορές άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων». ▲︎Το Hell.com πωλήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 στον επενδυτή domain ονομάτων, Rick Latona, που με τη σειρά του το έβγαλε σε δημοπρασία αρκετές φορές το 2010. Μέχρι σήμερα δεν το έχει αγοράσει κανείς. Η αξία του αυτήν τη στιγμή ξεπερνά το 1,5 εκατομμύριο δολάρια. ▲︎ Κατά τη διάρκεια της κατοχής του domain από τον Aronson δημιουργήθηκαν πολλές διαφορετικές εκδόσεις του Hell.com. Όλα τα σχέδια στις περιοχές που ήταν γενικά διαθέσιμες στο κοινό ήταν απλά και λιτά, αλλά χρησιμοποιούσαν μυστηριώδη κείμενα, μια σκόπιμα δύσκολη πλοήγηση και πολλά τεχνάσματα javascript για να δημιουργήσουν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που υποδήλωνε κάτι βαθύτερο και η οποία απευθυνόταν σε περίεργους επισκέπτες, χάκερ και καλλιτέχνες. ▲︎ Από το 2011, αυτό το ID ανακατευθύνει κάποιον στο The Gospel Media Network, έναν χριστιανικό θρησκευτικό ιστότοπο.
