Εν μέσω μιας κρίσιμης νομικής μάχης για τα πνευματικά δικαιώματα στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, ο κορυφαίος νομικός της Meta, Mark Lemley, ανακοίνωσε πως «απέλυσε τη Meta ως πελάτη», επικαλούμενος την «κατάδυση του Μαρκ Ζούκερμπεργκ και του Facebook στην τοξική αρρενωπότητα και τη νεοναζιστική τρέλα».
Σε αποκλειστική συνέντευξή του στο Wired, ο διακεκριμένος δικηγόρος πνευματικών δικαιωμάτων επιτέθηκε στη Meta, αλλά και στην κουλτούρα που πλέον εκπροσωπεί.
«Είμαι βαθιά ανήσυχος για την κατεύθυνση στην οποία πηγαίνει η χώρα», δήλωσε ο Lemley. «Αυτό που με τρομάζει ακόμα περισσότερο είναι ότι πολλοί στον τεχνολογικό κλάδο φαίνεται πως είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, όσο ακραίος κι αν γίνεται».
Παρότι δεν έχει συναντήσει ποτέ τον Ζούκερμπεργκ από κοντά, ο Lemley τον βάζει στο ίδιο «κάδρο» με τον Έλον Μασκ, χαρακτηρίζοντάς τους ως δύο από τους πιο προκλητικούς και επικίνδυνους δισεκατομμυριούχους της Silicon Valley.
Καθώς ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ ξεφορτώνεται το παλιό, φιλελεύθερο προσωπείο του για να αγκαλιάσει τη «νέα παγκόσμια τάξη», οι επικριτές προειδοποιούν ότι ρισκάρει να αποξενώσει τους χρήστες της Meta με αντάλλαγμα την πολιτική εύνοια που ξαφνικά φαίνεται να τον ενδιαφέρει περισσότερο από ποτέ.
Δικαστικές μάχες για το μέλλον – Και μια Meta που γέρνει επικίνδυνα δεξιά
Όσο η Meta μετακινείται όλο και πιο δεξιά, αξίζει να θυμόμαστε πως η δύναμη αυτού του τεχνολογικού γίγαντα δεν δημιουργήθηκε μέσα σε μια νύχτα. Έχει χτιστεί πάνω σε δεκαετίες ελέγχου της πληροφορίας, δεδομένων και ψηφιακής αλληλεπίδρασης.
Ακόμα κι αν ο Lemley έκοψε δεσμούς με τη Meta, παραδέχεται πως στην πρόσφατη νομική διαμάχη για τα πνευματικά δικαιώματα, η εταιρεία έχει δίκιο. Συγκεκριμένα, το ερώτημα είναι αν η Meta, μια εταιρεία 1,59 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, έχει το δικαίωμα να αντλεί πνευματικά προστατευμένο υλικό για την εκπαίδευση της Τεχνητής Νοημοσύνης της χωρίς καμία συγκατάθεση.
«Τα πιο ισχυρά νομικά επιχειρήματα αφορούν τις περιπτώσεις όπου η έξοδος μιας ΑΙ είναι ουσιαστικά όμοια με ένα συγκεκριμένο προστατευμένο έργο», εξήγησε στο Wired. «Για παράδειγμα, είναι δύσκολο να εξαφανίσεις εντελώς κάθε αναφορά στον Μίκυ Μάους από ένα AI dataset. Αν κάποιος θέλει να δημιουργήσει μια εικόνα του Μίκυ Μάους, συνήθως μπορεί να το κάνει, ακόμα κι αν δεν έπρεπε».
Για τον Lemley, το ζήτημα δεν είναι η ηθική διαφάνεια της ΑΙ, αλλά μια ψυχρή νομική μάχη περί πνευματικών δικαιωμάτων – μια μάχη που μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να σταματήσει τους τεχνολογικούς κολοσσούς από το να παίρνουν ό,τι θέλουν.
Αλλά εδώ τίθεται το πιο κρίσιμο ερώτημα: Γιατί το ανθρώπινο δημιουργικό έργο – από χαρακτήρες μέχρι μουσική και λογοτεχνία – χρησιμοποιείται εξαρχής ως πρώτη ύλη για την εκπαίδευση των ΑΙ;
Αν είναι τόσο δύσκολο να «καθαριστούν» δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν για την εκπαίδευση ενός μοντέλου, μήπως έπρεπε να υπάρχει αυστηρότερος έλεγχος πριν αυτά τα εμπορικά συστήματα τεχνητής νοημοσύνης αρχίσουν να ανακυκλώνουν την τέχνη, τη μουσική και τα γραπτά μας;
Γιατί, στην τελική, αν η Big Tech παίρνει το δημιουργικό μας έργο και το ξαναφτύνει πίσω σαν «καινοτομία», τότε μήπως δεν έχουμε απλώς μια νομική διαμάχη, αλλά μια τεράστια, παγκόσμια λεηλασία της ανθρώπινης δημιουργικότητας;
Δεδομένου ότι οι περισσότεροι ερευνητές και μηχανικοί δεν έχουν ιδέα από πού προέρχονται τα δεδομένα εκπαίδευσης της ΑΙ, είναι επιτακτική ανάγκη να λογοδοτήσουν οι ολοένα και πιο ισχυρές αυτές εταιρείες για τα δημόσια δεδομένα που συλλέγουν ανεξέλεγκτα—όχι παρά την τοξική τους πορεία, αλλά ακριβώς εξαιτίας της.
*Με στοιχεία από το Futurism.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
