Την Κυριακή το βράδυ, στο παλιό ξενοδοχείο Garrick House του Γκέτισμπεργκ, μια καμαριέρα ανέβηκε στον τρίτο όροφο για να παραδώσει καθαρές πετσέτες. Δεν είχε σκοπό να ανοίξει καμία πόρτα, μόνο να αφήσει το καροτσάκι με τα λευκά είδη. Όμως, από το δωμάτιο 317, εκείνο που είχε κλείσει για τη βραδιά ο Dan Rivera, γνωστός ερευνητής του παραφυσικού, ακουγόταν κάτι αλλόκοτο. Όχι σαν ήχος, αλλά σαν την απουσία του. Σαν να είχε καταπιεί το δωμάτιο κάθε κύμα ζωής. Ούτε βήματα, ούτε αναστεναγμοί, ούτε τηλεόραση.
Η καμαριέρα χτύπησε διστακτικά. Καμία απάντηση.
Ο Ριβέρα βρισκόταν στην πόλη για το “Devils on the Run”, μια περιοδεία που ήδη συζητιόταν στα forums των κυνηγών φαντασμάτων και των αποκρυφιστών ως “επικίνδυνη”, όχι λόγω fake scares ή marketing, αλλά επειδή έπαιρνε μαζί του την ίδια την κούκλα Annabelle. Την πραγματική. Εκείνη που φυλασσόταν επί δεκαετίες σε θωρακισμένο γυάλινο κουτί από την New England Society for Psychic Research (NESPR), και που (σύμφωνα με το θρύλο) είχε στοιχειώσει και σκοτώσει.
Το σώμα του Ριβέρα βρέθηκε αργότερα εκείνο το βράδυ, άψυχο, δίχως εμφανή τραύματα, καθισμένο απέναντι από την κούκλα. Τα μάτια του ανοιχτά. Το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
Στο τραπέζι του, ένα ποτήρι νερό που δεν είχε αγγιχτεί και το σημειωματάριό του, ανοιγμένο σε μια σελίδα όπου είχε γράψει μόνο τρεις λέξεις: “Not just stories.”
Ο James Wan είναι κάτι σαν αρχιερέας της σύγχρονης δαιμονολογίας του σινεμά, κι αν η Annabelle έγινε σύμβολο τρόμου παγκοσμίως, το οφείλει εν μέρει σε αυτόν. Στο μήνυμά του στα social media, o Wan φαινόταν συγκλονισμένος. «Ο Dan δεν ήταν απλώς ερευνητής. Ήταν ο τελευταίος κρίκος μιας ζωντανής παράδοσης. Ένας φύλακας ανάμεσα στο “εδώ” και το “εκεί”».
Μόλις μερικές εβδομάδες νωρίτερα, είχε αποχαιρετήσει έναν άλλο στενό συνεργάτη του, τον παραγωγό Jason Constantine. Ο θάνατος του Rivera ήρθε σχεδόν σαν ηχώ, σαν να κυλούσε ένα αόρατο χέρι πίσω από τη σκηνή, σβήνοντας έναν-έναν όσους τόλμησαν να πλησιάσουν πολύ κοντά στην αλήθεια.
Τα αρχεία της άμεσης επέμβασης κατέγραψαν μια κλήση CPR σε εξέλιξη για άντρα που ταίριαζε με την περιγραφή του Rivera. Όμως, παρά τις προσπάθειες, όταν έφτασαν οι πρώτοι διασώστες, ήταν ήδη αργά. Δεν υπήρχαν ενδείξεις εγκληματικής ενέργειας, αλλά κάτι στα πρόσωπα όσων μπήκαν στο δωμάτιο τους έκανε να μη θέλουν να μιλήσουν πολύ. Ο ένας, σύμφωνα με πληροφορίες, αρνήθηκε να ξαναμπεί ποτέ σε ξενοδοχείο τρίτου ορόφου. Το μόνο στοιχείο που έχει γίνει γνωστό, είναι πως στο δωμάτιο υπήρχε μια ανοιχτή βαλίτσα, και μέσα της —τοποθετημένη με προσοχή— η Annabelle.
Όχι στο γυάλινο κουτί. Όχι δεμένη. Καθισμένη όρθια, απέναντι από το κρεβάτι.
Η ανακοίνωση του θανάτου του Dan Rivera από την NESPR ήρθε σαν ψίθυρος μέσα στη νύχτα. Όχι με δραματική δήλωση, αλλά με λίγες λιτές γραμμές, σχεδόν μουδιασμένες, σαν να μην ήθελε κανείς να παραδεχτεί τι πραγματικά είχε συμβεί. Τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν θρήνο: ερευνητές, θιασώτες του ανεξήγητου, φαν της μεταφυσικής — όλοι μιλούσαν για μια απώλεια μεγαλύτερη από έναν άνθρωπο. Για το τέλος μιας φωνής που δεν φοβήθηκε ποτέ να ρωτήσει «τι κι αν…;».
Ο Rivera δεν ήταν απλώς γνωστός. Είχε γίνει κάτι σαν αντισύμβολο στο παραφυσικό underground. Όχι εξαιτίας κάποιας εκπομπής ή κάποιας χολιγουντιανής παραγωγής, αλλά επειδή ανέβηκε στο ίδιο βαγόνι με τα τέρατα. Κατέγραψε ανατριχιαστικά ευρήματα σε μέρη που οι περισσότεροι δεν θα πλησίαζαν ούτε με το φως της μέρας. Και πάνω απ’ όλα, ήταν εκείνος που έσπασε το σφράγισμα του θρύλου: πήρε μαζί του την Annabelle.
Μια φαινομενικά αθώα Raggedy Ann, κούκλα με κουμπιά για μάτια, κόκκινη κλωστή για χαμόγελο και μαλλιά από μάλλινη πλεκτή τρέλα. Κι όμως, κάτω από το γέλιο της παιδικής ανάμνησης, έκρυβε κάτι άλλο.
Η ιστορία της Annabelle ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70, όταν μια νεαρή νοσοκόμα υποστήριξε ότι η κούκλα κινούνταν μόνη της. Όχι με κινηματογραφικό τρόπο, αλλά με συνεχή, υποχθόνια σιγή. Χειρόγραφες σημειώσεις, ιχνίλα στο πάτωμα, ψίθυροι μέσα στη νύχτα. Τότε ήταν που οι Ed και Lorraine Warren μπήκαν στην υπόθεση, και το συμπέρασμα τους ήταν οριστικό: όχι φάντασμα. Κάτι χειρότερο. Ένας δαίμονας που χρησιμοποιούσε το παιχνίδι ως αγωγό.
Η Annabelle μπήκε σε γυάλινη προθήκη, μέσα στο Ιδιωτικό Μουσείο των Warren. Κανείς δεν την άγγιξε για δεκαετίες. Μέχρι που, φέτος, ο Ριβέρα αποφάσισε να την πάρει μαζί του στον δρόμο. Να τη δείξει στον κόσμο. Να ανοίξει το κουτί, όχι μόνο μεταφορικά.
Τώρα, η Annabelle είναι και πάλι ακίνητη. Καθισμένη σε ένα κουτί, πίσω από τζάμι. Ή μήπως όχι;
View this post on Instagram
