Μπορεί για το Φεστιβάλ των Καννών να είναι κάτι γνώριμο και να δείχνει τον δρόμο προς τις βραβεύσεις για τη Θεσσαλονίκη όμως ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Αρκετοί θεατές με τη λήξη μίας ταινίας χειροκροτούν για λίγα δευτερόλεπτα ως ένα ένα ελάχιστο ευχαριστώ προς τους δημιουργούς. Αυτή τη φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά. Οι τίτλοι τέλους των “Σμιλεμένων Ψυχών” του Σταύρου Ψυλλάκη έχουν πέσει. Σιγά σιγά τα φώτα ανάβουν στην κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον. Ελάχιστοι όμως αποχωρούν. Ο Ελβετός οδοντίατρος Julien Grivel εμφανίζεται. Ο κόσμος ενστικτωδώς σηκώνεται όρθιος και χειροκροτεί. Δε σταματάει, ξανά και ξανά. Μία εμπειρία ζωής που μας επιφύλλασε το φετινό Φεστιβάλ.
Τι είδαμε όμως και προκάλεσε τα παραπάνω; Έναν άνθρωπο που θεράπευε δωρεάν από το 1972 μέχρι το 1998 χανσενικούς (λεπρούς) στην Ελλάδα. «Υιοθετώντας τη γλώσσα των Ελλήνων, υιοθέτησα ασυνείδητα και τη σκέψη τους», λέει πρωταγωνιστής. Αυτή είναι η δύναμη της άμεσης επαφής, των ταινιών τεκμηρίωσης. Αρκετοί δάκρυσαν, άλλοι προσπάθησαν να ευχαριστήσουν τον Grivel για όσα προσέφερε. Έκανε όμως αυτό που του έλεγε η καρδιά του. Το λειτούργημα στην πράξη. Αυτά τα 25 χρόνια σημάδεψαν ανεξίτηλα τη ζωή του, δημιούργησε σχέσεις και άλλαξε για πάντα. Η ταινία διεκδικεί τον Χρυσό Αλέξανδρο.
Μαζί του κι ένα ευαίσθητο ντοκιμαντέρ που μας μεταφέρει στο μακρινό Κιργιστάν. Μεταφορά στο χωριό Κοκ-Τας. Εκεί οι άντρες έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι. Οι γυναίκες όμως αποφασίσουν να “επαναστατήσουν” μέσω του ποδοσφαίρου. Ο αθλητισμός μαζί με τον πολιτισμό έχουν την δύναμη να επιφέρουν κοινωνικές αλλαγές. Δεν είναι τυχαίο πως το ποδόσφαιρο σε πολλές χώρες έχει χαρακτηριστεί ως το “όπιο” του λαού. Μία διαδρομή προς την ελευθερία, την αυτοδιάθεση και την ανατροπή. Ένα συγκινητικό πορτραίτο που μας άγγιξε και μοιάζει πιθανό να κάνει την έκπληξη στη φετινή διοργάνωση. “Στη σέντρα” λοιπόν …
Τι να πει κανείς όμως και για το δύσκολο θέμα που πραγματεύεται “η οικογενειακή προσέγγιση”. Στην εξοχή, στη φύση, στην επαρχία κοινωνικοί λειτουργοί καλούνται να καλύψουν το κενό της μαμάς και του μπαμπά που έχουν φύγει για το μεγάλο ταξίδι. Τα παιδιά ατίθασα, αγενή, απότομα παλεύουν με τους δαίμονές και τα τραύματά τους. Οι “παιδαγωγοί” οφείλουν να ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ τις καταστάσεις με χειρουργική ακρίβεια και να προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ του προσωπικού και του επαγγελματικού σε έναν δύσκολο στίβο. Στο τέλος της ημέρας μένει ένα χαμόγελο, μία πληρότητα από όλη αυτή την κοπιώδη, κυρίως ψυχικά διαδικασία.
Ανάμεσα στην αγάπη, τη γραφειοκρατία και τις κοινωνικές υπηρεσίες τρεις ενήλικες κάνουν ό,τι μπορούν για να προσφέρουν μία πραγματική εστία. Ραντεβού αύριο περίπου την ίδια ώρα και φυσικά με το φινάλε θα ακολουθήσει η μεγάλη ανασκόπηση του Φεστιβάλ. Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
