Με το «Sinners», ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Ράιαν Κούγκλερ — μία από τις πιο αθόρυβα σεισμικές δυνάμεις του Χόλιγουντ — εισέρχεται σε ένα είδος που εδώ και καιρό έχει παραμεληθεί από την Ακαδημία και για άλλη μία φορά αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Ένα ψυχολογικό θρίλερ τρόμου που αναπτύσσεται αργά, αλλά όχι βασανιστικά.

Για πάνω από μια δεκαετία, ο Κούγκλερ υπήρξε ο σιωπηλός επαναστάτης του Χόλιγουντ — ένα πρόσωπο που για την μαύρη κοινότητα συμβολίζει κάτι σαν τον Κρίστοφερ Νόλαν. Από την αφήγηση των τελευταίων ωρών της ζωής του Όσκαρ Γκραντ στο «Fruitvale Station» μέχρι την αναβίωση του franchise του «Rocky» με το «Creed» και την κατάρριψη εμπορικών και πολιτιστικών φραγμών με τον πολιτιστικό γίγαντα «Black Panther» ο Κούγκλερ συνδυάζει την προσωπική και πολιτική αφήγηση και πετυχαίνει να έχει μαζική απήχηση στο κοινό. 

Και τώρα ήρθε το «Sinners» — ένα εμπορικό χιτ και αγαπημένο των κριτικών — που φαίνεται ικανό να επαναπροσδιορίσει τόσο την καριέρα του Κούγκλερ όσο και τα ξεπερασμένα όρια της Ακαδημίας γύρω από το είδος του τρόμου. Κι αν υπάρχει κινηματογραφική “δικαιοσύνη” θα χαράξει το όνομά του στη σύντομη — και ντροπιαστικά μικρή — λίστα των μαύρων σκηνοθετών που έχουν προταθεί ποτέ για Όσκαρ σκηνοθεσίας. Στη λίστα αυτή περιλαμβάνονται ο Τζον Σίνγκλετον, ο Λι Ντάνιελς, ο Στιβ ΜακΚουίν, ο Μπάρι Τζένκινς, ο Τζόρνταν Πιλ και ο Σπάικ Λι. 

Ο τρόμος ανέκαθεν θεωρούνταν το αποπαίδι της Ακαδημίας — πολύ θορυβώδης, πολύ αιματηρός, πολύ αλλόκοτος. Το «Psycho» (1960) και το «Rosemary’s Baby» (1968) αγνοήθηκαν, ενώ θα έπρεπε να κυριαρχήσουν. Μόνο σπάνια «τέρατα» — όπως το βραβευμένο με Όσκαρ καλύτερης ταινίας «The Silence of the Lambs» (1991) και το «Get Out» (2017) που κέρδισε το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου — κατάφεραν να σπάσουν το φράγμα. Όμως σε έναν κόσμο μετά το «Substance», όπου το body horror μπορεί να αποσπά πέντε υποψηφιότητες, το «Sinners» μοιάζει με στιγμή-ορόσημο. 

Ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν παραδίδει μια ερμηνεία-ορόσημο με διπλό ρόλο ως τα δίδυμα αδέλφια Smoke και Stack — δύο χαρακτήρες τόσο ξεχωριστοί, τόσο ζωντανοί, που είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ενσαρκώνονται από το ίδιο σώμα. Ο Τζόρνταν που είχε αδίκως αγνοηθεί για τις ερμηνείες του στο «Fruitvale Station» και το «Black Panther» αναμένει τώρα την “προσοχή” των Όσκαρ. Δίπλα του, ο νεοφερμένος Μάιλς Κάτον κατακτά την οθόνη ως ο Sammie “Preacher Boy” Moore, αποπνέοντας μια σκληρή γοητεία που θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο ο Ντάνιελ Καλούγια μπήκε στο προσκήνιο. 

Ο Ντελρόι Λίντο, ένας από τους πιο αδικημένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ φέρνει μια βροντερή ψυχή στον ρόλο του Slim, μια ερμηνεία που αξίζει να του χαρίσει τη δική του υποψηφιότητα — ειδικά μετά την κραυγαλέα αγνόηση του για το «Da 5 Bloods» (2020). Πλαισιώνονται από ένα καστ γεμάτο ζωή: Τζακ Ο’Κόνελ, Γουούνμι Μοσάκου, Τζέιμι Λόσον, Λι Τζουν Λι και Χέιλι Στάινφελντ. Είναι το είδος του συνόλου που θα έπρεπε να αναγκάσει τα Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών (SAG) να του ανοίξουν θέση στην κορυφαία κατηγορία τους — ένα καστ που δικαιώνει την προσθήκη του νέου Όσκαρ καλύτερου κάστινγκ. Και η διευθύντρια κάστινγκ Φρανσίν Μέισλερ θα ήταν η ιδανική πρώτη τιμώμενη. 

Ταινίες που κυκλοφόρησαν τα προηγούμεν χρόνια, όπως το «Dune: Part Two» (2023) και το «Past Lives» (2022) μας υπενθυμίζουν ότι το μεγαλείο δεν είναι θέμα εποχής — και το «Sinners» μπορεί να ξεπεράσει αυτό το κύμα. Ο ίδιος ο θρίαμβος του «Black Panther» στα Όσκαρ ξεκίνησε τον Φεβρουάριο, απόδειξη ότι το ημερολόγιο δεν έχει πια τον πρώτο λόγο, αρκεί να υπάρχει η ποιότητα. 

Οι εξαιρετικοί συνεργάτες του Κούγκλερ — η σκηνογράφος Χάνα Μπίτσλερ, η ενδυματολόγος Ρουθ Ε. Κάρτερ και ο συνθέτης Λούντβιχ Γκόρανσον — επανενώνονται εδώ σαν μια ιερή τριάδα. Έπειτα έρχεται η λάμψη της διευθύντριας φωτογραφίας Ότομν Ντούραλντ Αρκαπόου, με κάθε κάδρο να είναι διαποτισμένο από μια ανησυχητική ατμόσφαιρα και μια τραγική ομορφιά της δεκαετίας του 1930. Η φωτεινή της σύνθεση μαγεύει — όπως είδαμε στο «Teen Spirit» και στη σειρά «Loki» που της χάρισε υποψηφιότητα για Emmy — και παραδίδει μια εκπληκτική δουλειά που ίσως οδηγήσει, επιτέλους μια γυναίκα στη νίκη για καλύτερη φωτογραφία στα Όσκαρ. 

Μόνο τρεις γυναίκες έχουν προταθεί ποτέ: η Ρέιτσελ Μόρισον («Mudbound»), η Άρι Βέγκνερ («The Power of the Dog») και η Μάντι Γουόκερ («Elvis»). Αρκετοί αναρωτιούνται αν θα δούμε ποτέ μια γυναίκα να κερδίζει σ’ αυτή την κατηγορία στη διάρκεια της ζωής μας· αφού παρακολουθήσαμε το «Sinners», η αίσθησή μας ότι η απάντηση είναι «ναι». 

Αυτό που καταφέρνει το Sinners είναι ριζοσπαστικό με έναν ύπουλο, υπόγειο τρόπο. Αντιμετωπίζει το είδος του τρόμου όχι ως σοκ, αλλά ως ψυχή βαθιά. Δεν ζητά απλώς από το κοινό να φοβηθεί — του ζητά να νιώσει. Στέκεται στο σταυροδρόμι της επιβίωσης και της μνήμης· είναι μια ταινία τόσο πολιτική όσο και προσωπική, τόσο στοιχειωμένη όσο και βαθιά ανθρώπινη. Και όλα αυτά αναμειγνύονται με το πνεύμα του βαμπίρ με τα κατακόκκινα μάτια που στοιχειώνει τους χαρακτήρες στην οθόνη. 

Για τον Ράιαν Κούγκλερ, τα Όσκαρ δεν είναι ποτέ ο τελικός στόχος. Είναι στην καλύτερη περίπτωση, το παράγωγο της πιο δύσκολης αποστολής: να αφηγείται ιστορίες που προκαλούν τον κόσμο να κοιτάξει πιο βαθιά, να αγαπήσει πιο ουσιαστικά και να επιμείνει περισσότερο. Το Sinners δεν ζητά την ψήφο της Ακαδημίας. Απαιτεί έναν καθρέφτη. Μένει να το δικαιώσει ο χρόνος. 

*Με στοιχεία από το Variety. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.