Ο Ζακ Οντιάρ κάνει σινεμά για πει κάτι σημαντικό. Μία ματιά στη διαδρομή του επιβεβαιώνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο αυτή τη διαπίστωση. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το “Dheepan: Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα” που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες; Aυτή τη φορά με το “Emilia Pérez” έχει κερδίσει την παγκόσμια καταξίωση, Χρυσές Σφαίρες και έχει τις περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ. Μία από αυτές είναι για την Κάρλα Σοφία Γκασκόν. Ενδεχόμενη νίκη της θα δώσει μία απάντηση στην κουβέντα που άνοιξε ο Τραμπ “περί δύο φύλων”.
Πολλές φορές ο πολιτισμός έρχεται να δώσει στις δικές του απαντήσεις στα μείζονα ζητήματα της εποχής. Κατακτήσεις που προέκυψαν μετά από αγώνες ετών φαντάζουν “έωλες”. Τα πάντα βρίσκονται στον αέρα. Η γενικευμένη σύγχυση της κοινωνίας οδηγεί σε παραίτηση και παραδοχή μίας πολυεπίπεδης ήττας. Το πέρασμά μας όμως από αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί παρά να είναι μίας διαρκής πάλη. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα πάντα στη μοίρα τους, ούτε τους πιο ευάλωτους συνανθρώπους μας. Ατομικά και συλλογικά.
Δύο λόγια για την ταινία, “Emilia Pérez”
Η πρωταγωνίστρια Εμιλία καλείται να αναγνωρίσει τι συμβαίνει, να το αποδεχθεί, να το διαχειριστεί και να προχωρήσει περήφανα μπροστά. Ειδικά όταν το περιβάλλον δεν είναι υποστηρικτικό αυτή η προσπάθεια εξελίσσεται σε γολγοθά. Πόσο εύκολο είναι κανείς να αποδράσει κανείς από ένα παρελθόν που τον κρατάει δέσμιο; Να φωνάξει ως εδώ και να πάρει τη γενναία απόφαση να αντισταθεί. Ο δρόμος προς τη λύτρωση της ψυχής απαιτεί χρόνο και προσωπικές θυσίες. Οι διαδοχικές συγκρούσεις κι απειλές δεν την πτοούν. Δεν το βάζει κάτω. Ο υπερπάντων αγώνας έχει ήδη τεθεί με ξεκάθαρους στόχους. (“είναι η μόνη μου ελπίδα να ζήσω τη δική μου ζωή”). Για να παραμείνει “ζωντανή” πρέπει να κερδίσει αυτήν την αναμέτρηση.
Ένα queer μιούζικαλ για την αγάπη, την κατανόηση, την αποδοχή και γιατί όχι τη συγχώρεση που ως έννοια ατονεί ολοένα και περισσότερο σε μία σκληρή, δύσκαμπτη κοινωνία. Γεμάτο ανατροπές το νέο έργο του Οντιάρ μας θυμίζει πως η ελπίδα γεννιέται μέσα από τις στάχτες μας, ακόμα και σε συνθήκες δίνης και χάους. Στιχομυθίες, συνεχείς ερωτήσεις κι απαντήσεις. Παραστατικότητα, ζωντάνια, θεατρικότητα και μία “συμφωνία” των Τεχνών προκειμένου να αποδώσουν το νόημα που θέλει ο δημιουργός κι έχει βαλθεί να το περάσει για τα καλά μέσα μας. Ο πολυσύνθετος χαρακτήρας, ειδικά της πρωταγωνίστριας, μας βασανίζει, μας ταξιδεύει και στο τέλος μας αφήνει τον αέρα να αποφασίσουμε εμείς, να έχουμε τον τελευταίο λόγο.
H Κάρλα Σοφία Γκασκόν
Η ταινία έλαβε 9λεπτo χειροκρότημα στο τέλος της προβολής της στο Φεστιβάλ Καννών 2024, καθιστώντας την τη δεύτερη μεγαλύτερη σε standing ovation ταινία του Ζακ Οντιάρ στις Κάννες, μετά την ταινία “De rouille et d’os” που είχε λάβει 10 λεπτά ovation το 2012. Αποτελεί την πρώτη ισπανόφωνη ταινία του και τον ενέπνευσε μια ιστορία από ένα μυθιστόρημα σχετικά με έναν έμπορο ναρκωτικών που επιθυμεί να αλλάξει την ταυτότητά του. Αξιοσημείωτο είναι πως η Ισπανίδα ηθοποιός Κάρλα Σοφία Γκασκόν είναι τρανς γυναίκα. Αυτή είναι η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ως ηθοποιός μετά την ανακοίνωση της μετάβασής της το 2018. Πριν από αυτό είχε μια μακρά καριέρα ως ηθοποιός στον ανδρικό ρόλο.
Στη συγκεκριμένη κατηγορία εκτός έμειναν βαριά ονόματα όπως η Νικόλ Κίντμαν (“Babygirl”) κι η Αντζελίνα Τζολί (“Μaria”). Στην τελική πεντάδα συναντάμε την αειθαλή Ντέμι Μουρ για το “Substance”, την Μίκεϊ Μάντισον για το “Αnora”, τη Φεράντα Τόρες του “I am still Here” και τη Σύνθια Ερίβο του “Wicked”. Ανοιχτή κατηγορία που δεν αποκλείει την επικράτηση της Κάρλα Σοφία Γκασκόν που θα σηματοδοτήσει ένα γεγονός σε μία δύσκολη εποχή για τα δικαιώματα, σε μία συγκυρία που ο συντηρητισμός παντρεύεται με τη σύγχρονη ελίτ και δημιουργεί δύο κόσμους, των νικητών και των ηττημένων.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
