Η Μάγκι Σμιθ, η παραγωγικότατη και πολυβραβευμένη ηθοποιός, της οποίας το έργο κυμαίνονταν από το “The Prime of Miss Jean Brodie” μέχρι το “Harry Potter” και το “Downton Abbey”, πέθανε σε ηλικία 89 ετών.

Την είδηση επιβεβαίωσαν οι γιοι της Chris Larkin και Toby Stephens με δήλωσή τους. «Έφυγε ειρηνικά από τη ζωή στο νοσοκομείο νωρίς σήμερα το πρωί, Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου. Έντονα κλειστός άνθρωπος, ήταν μαζί με τους φίλους και την οικογένειά της στο τέλος. Αφήνει δύο γιους και πέντε αγαπημένα εγγόνια που είναι συντετριμμένα από την απώλεια της εξαιρετικής μητέρας και γιαγιάς τους. Θα θέλαμε με την ευκαιρία αυτή να ευχαριστήσουμε το υπέροχο προσωπικό του νοσοκομείου Chelsea and Westminster για τη φροντίδα και την αμέριστη ευγένειά τους κατά τις τελευταίες ημέρες της. Σας ευχαριστούμε για όλα τα ευγενικά σας μηνύματα και την υποστήριξή σας και σας ζητάμε να σεβαστείτε την ιδιωτική μας ζωή αυτή τη στιγμή».

Το χάρισμα της Σμιθ για την καυστική κωμωδία ήταν αναμφισβήτητα η πηγή των μεγαλύτερων επιτευγμάτων της: η στυγνή δασκάλα Τζιν Μπρόντι, για την οποία κέρδισε Όσκαρ, νουθεσίες εποχής όπως το “A Room With a View” και το “Gosford Park”, και μια σειρά συνεργασιών στη σκηνή και την οθόνη με τον Άλαν Μπένετ, όπως η “Lady in the Van”. «Η καριέρα μου είναι πολυποίκιλη», δήλωσε στον Guardian το 2004. «Νομίζω ότι κατατάχθηκα στην κωμωδία.. Αν κάνεις κωμωδία, δεν μετράς. Η κωμωδία δεν θεωρείται ποτέ το πραγματικό πράγμα». Ωστόσο, η Σμιθ διέπρεψε και σε μη κωμικούς δραματικούς ρόλους, παίζοντας απέναντι από τον Λόρενς Ολίβιε για το Εθνικό Θέατρο, κερδίζοντας το βραβείο Bafta καλύτερης ηθοποιού για το The Lonely Passion of Judith Hearne, και παίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παραγωγή της Hedda Gabler του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν το 1970.

Γεννημένη το 1934, η Σμιθ μεγάλωσε στην Οξφόρδη και άρχισε να παίζει στο θέατρο Playhouse της πόλης ως έφηβη. Ενώ εμφανίστηκε σε μια σειρά από θεατρικές παραστάσεις, μεταξύ των οποίων η μουσική κωμωδία “Share My Lettuce” του Bamber Gascoigne το 1957, απέναντι από τον Kenneth Williams, η  Σμιθ εισήλθε και στον κινηματογράφο, με την πρώτη της σημαντική εμφάνιση στο θρίλερ “Nowhere to Go” του Seth Holt το 1958, για το οποίο ήταν υποψήφια για το βραβείο Bafta καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Αφού πρωταγωνίστησε στο διπλό θεατρικό έργο του Peter Shaffer “The Private Ear” και “The Public Eye”, η Smith προσκλήθηκε από τον Olivier να ενταχθεί στο νεοσύστατο θίασο του Εθνικού Θεάτρου το 1962, για το οποίο εμφανίστηκε σε μια σειρά από παραγωγές, μεταξύ των οποίων ο ρόλος της Δυσδαιμόνας στον Οθέλλο του Olivier στην περιβόητη παραγωγή του με μαύρο πρόσωπο το 1964. (Η Smith επανέλαβε τον ρόλο στην κινηματογραφική εκδοχή του Olivier την επόμενη χρονιά, για την οποία ήταν και οι δύο υποψήφιοι για Όσκαρ).

Η Smith συνέχισε την επιτυχημένη παράλληλη κινηματογραφική και θεατρική της καριέρα τη δεκαετία του 1980. Πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Michael Palin στην ταινία “A Private Function”, την κωμωδία με θέμα το δελτίο τροφίμων σε καιρό πολέμου, σε σενάριο του Alan Bennett, και είχε έναν πολύχρωμο δευτερεύοντα ρόλο ως κουτσομπόλα ξαδέλφη Charlotte Bartlett στην ταινία του Merchant Ivory “A Room With a View”, για την οποία ήταν υποψήφια για ένα ακόμη Όσκαρ. Ακολούθησε το “The Lonely Passion of Judith Hearne”, μια μελέτη χαρακτήρα στην οποία η Smith υποδύθηκε την ανύπαντρη, απογοητευμένη γυναίκα του τίτλου. Στη σκηνή υποδύθηκε τη Virginia Woolf στο έργο της Edna O’Brien το 1980 στο θέατρο Stratford Festival στον Καναδά, ενώ το 1987 πρωταγωνίστησε ως ξεναγός Lettice Douffet στο “Lettice and Lovage” του Peter Shaffer. Επίσης, επανενώθηκε με τον Bennett για τη σειρά “Talking Heads” τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση, υποδυόμενη τη σύζυγο ενός εφημέριου που έχει σχέση.

Οι ρόλοι στον κινηματογράφο συνέχισαν να πληθαίνουν: πρωταγωνίστησε στο πλευρό της Joan Plowright και της Cher στην ταινία του Franco Zeffirelli “Τσάι με τον Μουσολίνι”, μια χήρα κόμισσα στην ταινία του Robert Altman “Gosford Park”, ένα μυστήριο μιας δολοφονίας σε μια εξοχική κατοικία, και απέναντι από την Judi Dench στην ταινία “Ladies in Lavender”, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Charles Dance. Αποδέχτηκε επίσης τον σημαντικό ρόλο της Minerva McGonagall στη σειρά ταινιών “Harry Potter”, εμφανιζόμενη μεταξύ 2001 και 2011 σε κάθε μέρος εκτός από το “Deathly Hallows Part 1”. Εν τω μεταξύ, πέτυχε αναμφισβήτητα τον πιο εντυπωσιακό τηλεοπτικό της ρόλο ως κόμισσα του Γκράνθαμ στο “Downton Abbey”, που δημιούργησε ο συγγραφέας του “Gosford Park” Julian Fellowes – επαναλαμβάνοντας τον ρόλο σε δύο αυτόνομες κινηματογραφικές ταινίες, που θα κυκλοφορήσουν το 2019 και το 2022. Έχοντας υποδυθεί τον ρόλο στη σκηνή το 1999, η Σμιθ γνώρισε έναν όψιμο θρίαμβο της καριέρας της στην ταινία “The Lady in the Van”, τα απομνημονεύματα του Άλαν Μπένετ για τη γυναίκα που έζησε στον δρόμο του.

*Πηγή: The Guardian