Ορισμένα πράγματα στη ζωή είναι τόσο ξεκαρδιστικά όσο και ελαφρώς εμετικά. Σαν, ας πούμε, όταν ο CEO μιας τεχνολογικής κολοσσιαίας εταιρείας πιάνεται να χαριεντίζεται δημόσια με τη… Chief People Officer του (ναι, αυτή που κανονικά φροντίζει για την “κουλτούρα” και “την ηθική” στον εργασιακό χώρο). Και για κερασάκι; Όλα αυτά προβλήθηκαν ζωντανά στο Jumbotron. Σε συναυλία των Coldplay. Πόση ειρωνεία μπορεί να αντέξει το σύμπαν;

Ο Andy Byron, CEO της Astronomer, εμφανίστηκε στην “Kiss Cam” του event στη Βοστώνη, μπλεγμένος σε μια αγκαλιά που θα μπορούσε να περάσει για ρομαντική, αν δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα… παράνομη. Εκείνος και η Kristin Cabot, η επικεφαλής του “People Department” (ναι, ακριβώς αυτό που σκέφτεστε), αποφάσισαν να ξεχάσουν ότι είναι και οι δύο παντρεμένοι με παιδιά – μικρή λεπτομέρεια.

Μόλις αντιλήφθηκαν ότι τους βλέπει ένα στάδιο γεμάτο και, λίγο αργότερα, το διαδίκτυο ολόκληρο, επιχείρησαν να ξεγλιστρήσουν εκτός πλάνου. Αδέξια. Τραγικά. Αλλά μάταια. Το θέαμα είχε καταγραφεί. Και, όπως ξέρουμε καλά πια, ό,τι ανεβαίνει στο Jumbotron… δεν κατεβαίνει ποτέ απ’ το ίντερνετ.

Και καθώς το timeline του Χ/Twitter μετατρεπόταν σε πίσσα και πούπουλα με emoji, η ιστορία αποκτούσε διαστάσεις ελληνικής τραγωδίας σε Silicon Valley setting. Η φάση δεν ήταν πια “Kiss Cam” αλλά “Career Crash Cam”.

Μέχρι το απόγευμα της επόμενης μέρας, οι σκελετοί άρχισαν να πέφτουν απ’ τα ντουλάπια με ήχο push notification. Πρώην συνάδελφοι του Byron μιλούσαν ανοιχτά για το «τοξικό του leadership», ενώ LinkedIn αναρτήσεις από το 2019 ξαφνικά φώτιζαν υπό νέο πρίσμα, όπως εκείνη όπου ο ίδιος αποκαλούσε την Cabot «φρέσκια πνοή και αυθεντική φωνή των ανθρώπων μας». Κάποιοι τότε είχαν κάνει like. Τώρα έκαναν screenshot.

Η αναρρίχηση της Kristin Cabot από «νέα πρόσληψη» σε «αγκαλιά του CEO υπό το φως των Coldplay» δεν έμοιαζε πλέον με success story, αλλά με script που απορρίφθηκε από το Succession γιατί ήταν πολύ απίθανο. Και φυσικά, όπως σε κάθε καλή φαρσοκωμωδία, ξεκίνησαν τα threads στο Reddit: “What Happens to HR When HR is the Problem?”, και, λίγο πιο ειρωνικά, ένα TikTok με τίτλο: Fixing Company Culture: The Musical.

Στην προσπάθειά τους να κρυφτούν, ήταν σαν να φώναξαν με όλη τους τη δύναμη «Είμαστε ένοχοι!». Όχι με λόγια, αλλά με εκείνο το αρχέγονο σπασμωδικό ένστικτο της φυγής – της φυγής από το βλέμμα του άλλου. Κι όμως, σε μια εποχή όπου το βλέμμα δεν είναι πια ανθρώπινο αλλά αλγοριθμικό, το να τρέχεις δεν σε γλιτώνει· σε προδίδει.

Γιατί το 2025 δεν έχει τιμωρούς. Έχει αναρτήσεις, ζουμ, αναπαραγωγές, επεξεργασίες, μιμίδια και λεζάντες που σου ξηλώνουν τη δημόσια εικόνα πιο γρήγορα απ’ ό,τι πρόλαβες να φορέσεις το χαμόγελό σου. Δεν είσαι πια πρόσωπο. Είσαι περιεχόμενο. Είσαι αστείο βίντεο με μουσική υπόκρουση και σχολιασμό ειρωνικό. Είσαι viral, και δεν υπάρχει φάρμακο.

Κι ο κόσμος, το πλήθος εκεί έξω, διψάει για κάτι τέτοιο. Όσο πιο υποκριτική είναι η πτώση, τόσο πιο νόστιμη είναι η κατακραυγή. Ο Διευθύνων Σύμβουλος και η υπεύθυνη για τους «ανθρώπινους πόρους», που καταλήγουν να γίνονται το ακριβώς αντίθετο από αυτό που εκπροσωπούν. Είναι λες και το σύμπαν τους διάλεξε ως παράδειγμα, όχι ηθικής κατάπτωσης, αλλά πολιτισμικής αυτοκαταστροφής, μπροστά σε 50.000 μάτια και με φώτα που δεν σβήνουν ποτέ.

Αναρωτιέται κανείς, ήταν έρωτας; Ή μια τυφλή παρόρμηση μέσης ηλικίας σε έναν κόσμο που έχει κάνει την επιθυμία εμπόρευμα και τη ντροπή δημόσιο θέαμα; Δεν έχει σημασία. Ήταν Παρασκευή, και χρειαζόμασταν κάτι να συζητάμε στο μεσημεριανό διάλειμμα.

Και κάπως έτσι, δυο άνθρωποι έγιναν υλικό. Κι εμείς, παρακολουθώντας, γελάσαμε. Όχι γιατί είμαστε κακοί. Αλλά γιατί δεν αντέχουμε πια να νιώσουμε τίποτα χωρίς ειρωνεία.