Πολλοί έχουν σοκαριστεί από το γεγονός ότι η Ακαδημία δεν συμπεριέλαβε στις λίστες με της υποψηφιότητες των Όσκαρ, τη σκηνοθέτιδα της Barbie, Greta Gerwig και την πρωταγωνίστρια της ταινίας, Margot Robbie. Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά;

Αν και η ταινία είναι υποψήφια στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, η Greta Gerwig (Γκρέτα Γκέργουικ) σνομπαρίστηκε ως σκηνοθέτις και η Margot Robbie (Μάργκοτ Ρόμπι) έμεινε εκτός της κατηγορίας καλύτερης ηθοποιού, παραλείψεις που προκάλεσαν πλημμύρα οργής στο διαδίκτυο και από τους συναδέλφους τους.

Το Associated Press χαρακτήρισε τη μη συμπερίληψη της Gerwig «ένα από τα μεγαλύτερα σοκ στην πρόσφατη μνήμη». Ορισμένοι θαυμαστές ξέσπασαν στον Κεν. Όπως επισήμανε η USA Today, επικαλούμενη έναν χρήστη στο X, το γεγονός ότι ο Ράιαν Γκόσλινγκ ήταν υποψήφιος για δευτεραγωνιστή ενώ η Γκέργουιγκ και η Ρόμπι έμειναν εκτός «αποδεικνύει κατά κάποιο τρόπο το νόημα της ταινίας», ότι η πατριαρχία είναι ακόμα μαζί μας.

Ο Γκόσλινγκ, ο ίδιος ο Κεν, ανέφερε σε δήλωσή του: «Δεν υπάρχει ταινία Barbie χωρίς την Greta Gerwig και την Margot Robbie, τους δύο ανθρώπους που είναι οι πιο υπεύθυνοι για αυτή την ταινία που έγραψε ιστορία και γνώρισε παγκόσμια αναγνώριση».

Ο παρατεταμένος σεξισμός της κινηματογραφικής βιομηχανίας μπορεί να ήταν ένας παράγοντας, αλλά αυτό συνέβαλε μόνο στο θεμελιώδες πρόβλημα. Παρά το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι των Όσκαρ αρνήθηκαν να πάρουν στα σοβαρά την ταινία που βασίζεται σε παιχνίδια, αγνοώντας πόσο ευρηματική είναι, απορρίπτοντάς την ως μια ταινία ποπ κορν δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ είναι επίσης μια αστεία, ανατρεπτική πολιτιστική δήλωση. Υπονομεύει τα στερεότυπα για τις γυναίκες – με μετα-ευφυΐα, ο χαρακτήρας της Ρόμπι ονομάζεται Στερεοτυπική Μπάρμπι – αλλά το τυλίγει σε ένα ζωηρό, καραμελένιο σύννεφο. Οι ψηφοφόροι των Όσκαρ δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να κοιτάξουν πίσω από αυτή την επιφάνεια για να δουν πόσο ευφάνταστη και ουσιαστική είναι η ταινία και πόσο σχολαστικά την ενορχήστρωσε η Gerwig, γράφει στο BBC η κριτικός κινηματογράφου, Caryn James.

Αξίζει να σημειωθεί, πως ενώ οι θέσεις για τις υποψήφιες ταινίας στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας, οι θέσεις για τους υποψήφιους σκηνοθέτες, είναι μόνο πέντε θέσεις. Αλλά είναι εμφανές ότι η Gerwig φαίνεται να έχει εκτοπιστεί από υποψήφιους που έκαναν μικρότερες, σοβαρές ταινίες: Η Justine Triet, η οποία αξίζει την υποψηφιότητα-έκπληξη για την αγωνιώδη «Ανατομία μιας πτώσης» (και έσωσε την κατηγορία από το να είναι αμιγώς ανδρική), και ο Jonathan Glazer του οποίου η υποψηφιότητα δεν ήταν καθόλου σίγουρη, για το δράμα του Ολοκαυτώματος «Η ζώνη του ενδιαφέροντος». Προφανώς η ανάλαφρη κωμωδία της Gerwig δεν μπορούσε να τις ανταγωνιστεί, προσθέτει η James.

Και πριν ακόμη ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες, υπήρξαν υπαινιγμοί ότι η πρωτοτυπία της Barbie θα υποτιμηθεί. Η πρώτη ήρθε όταν η Ακαδημία έκρινε ότι το εμπνευσμένο σενάριο των Gerwig και Noah Baumbach ανήκε στη διασκευασμένη κατηγορία (όπου έλαβε υποψηφιότητα) και όχι πρωτότυπο. Έτσι, η εκτελεστική επιτροπή του Κλάδου Συγγραφέων της Ακαδημίας είπε ότι η ταινία βασίστηκε σε έναν προϋπάρχοντα χαρακτήρα, δηλαδή μια κούκλα.

Μια άλλη ένδειξη ήρθε στις Χρυσές Σφαίρες. Η Barbie απέτυχε να κερδίσει την καλύτερη κωμωδία ή μιούζικαλ, αλλά αποχώρησε με το χαριτωμένο, πρόσφατα εφευρεθέν βραβείο για το κινηματογραφικό επίτευγμα του box office, ένα βραβείο παρηγοριάς για το ότι ήταν δημοφιλής και έκανε χρήματα.

Η σχέση της ταινίας με το χρήμα και την εταιρική κουλτούρα ήταν εξαρχής προβληματική. Η ιστορία επικρίνει τη Mattel, την εταιρεία που πουλά όλες αυτές τις Barbie, ως αμβλεία και πατριαρχική, αλλά η ίδια η ταινία είναι μια μεγάλη παραγωγή στούντιο με άδεια από την εταιρεία παιχνιδιών. Όταν κυκλοφόρησε η ταινία, οι New York Times επεσήμαναν τις διχασμένες απόψεις των κριτικών σχετικά με το εάν είναι «επιδέξια ανατρεπτική ή αναπόφευκτα εταιρική». Οι ψηφοφόροι των Όσκαρ προφανώς επέλεξαν να το δουν ως μια ακόμη υπερπαραγωγή στούντιο. Αυτό απηχεί το πρόσφατο μοτίβο μεγάλων εμπορικών ταινιών που μπήκαν στην κούρσα καλύτερων ταινιών και οι σκηνοθέτες τους αγνοήθηκαν, συμπεριλαμβανομένων των «Dune», «Top Gun: Maverick» και «Avatar: The Way of Water». Αλλά κανένα από αυτά δεν είχε την πολιτιστική απήχηση ή τη φρεσκάδα της Barbie.

Barbie
Οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας Barbie, Ράιαν Γκόσλινγκ και Μάργκοτ Ρόμπι με την σκηνοθέτη Γκρέτα Γκέργουικ

Το πιο απροκάλυπτο κοινωνικό μήνυμα της ταινίας προέρχεται από τον χαρακτήρα της America Ferrera, Gloria, τον βασικό άνθρωπο στη Barbieland. Σε μια ευπρόσδεκτη αλλά εκπληκτική στροφή, η Ferrera προτάθηκε στην κατηγορία Β’ Γυναικείου Ρόλου, σε μεγάλο βαθμό, μπορεί να υποτεθεί, με βάση τη δύναμη του παθιασμένου μονολόγου της σχετικά με τις προσδοκίες που έχουν οι άνθρωποι για τις γυναίκες, όπως: «Να είσαι αδύνατη, αλλά προσποιήσου ότι είναι επειδή θέλεις να είσαι υγιής. “Είναι εξαντλητικό”, λέει η Γκλόρια. «Πρέπει να έχεις λεφτά, αλλά δεν μπορείς να ζητήσεις χρήματα γιατί είναι αγενές». Μήπως η Gerwig κέρδισε πάρα πολλά χρήματα; Μπορεί. Γίνε γυναίκα σκηνοθέτης, αλλά μην είσαι πιο ορατή από τους άντρες κάνοντας περισσότερα από αυτά που κάνουν. Αυτό θα μπορούσε εύκολα να ήταν μέρος της ομιλίας της Γκλόρια, συμπληρώνει η κριτικός κινηματογράφου.

Η Μάργκοτ Ρόμπι υποτιμήθηκε επίσης. Ο θυμωμένος, ειλικρινής μονόλογος της Ferrera έχει το είδος της αμεσότητας που συχνά πάνε τα Όσκαρ. Αυτό που έπρεπε να κάνει η Ρόμπι ήταν πιο λεπτό, λιγότερο εύκολο να εκτιμηθεί. Όταν το ξέσπασμα της Γκλόρια ξυπνά σε μια άλλη Μπάρμπι την αίσθηση της αξίας της, ξυπνά και η Μπάρμπι της Ρόμπι.

«Δίνοντας φωνή στην αντιφατική δυσαρμονία που απαιτείται για να είσαι γυναίκα κάτω από τον πατριαρχικό πολιτισμό, της αποστερείς τη δύναμή της» της λέει η Ρόμπι, εκφράζοντας αυτές τις ατάκες με έναν ελαφρύ τόνο γεγονός που λέει ότι η ιδέα είναι αληθινή αλλά και κάπως πομπώδης. Όπως είπε η Ferrera στο Variety σχετικά με το ότι σνόμπαραν τη Robbie: «Ίσως οι άνθρωποι ξεγελάστηκαν νομίζοντας ότι η δουλειά φαίνεται εύκολη».

Η Gerwig και η Robbie, και οι δύο υποψήφιοι ως παραγωγοί της ταινίας, έδωσαν επιδέξια πλήρη φωνή σε αυτή την παραφωνία, γι’ αυτό ίσως έχασαν υποψηφιότητες που θα έπρεπε να ήταν δικές τους, καταλήγει η Caryn James.

Πηγή: iefimerida