Το τιμητικό Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο έλαβε ο Τομ Κρουζ κι ήταν σαν ο ίδιος ο κινηματογράφος να γύριζε προς το μέρος του και να τον χειροκροτούσε. Στην τελετή των Governors Awards, μπροστά σε ένα κοινό γεμάτο αστέρες, ο Κρουζ μίλησε όχι σαν σταρ, αλλά σαν άνθρωπος που ακόμη θυμάται το παιδί που κοιτούσε με δέος τη δέσμη φωτός να διασχίζει την αίθουσα και να σχηματίζει κόσμους πάνω στην οθόνη. «Το να κάνω ταινίες δεν είναι αυτό που κάνω. Είναι αυτό που είμαι». Αυτή η φράση να είναι η πιο τίμια περιγραφή ενός ανθρώπου που ποτέ δεν σταμάτησε να κυνηγά το φως. 

Ο Κρουζ ανήκει σε εκείνη τη σπάνια κατηγορία ηθοποιών που δε χρειάστηκαν ποτέ ειδικά εφέ για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Από το Risky Business μέχρι το Top Gun: Maveric η πορεία του είναι μια ιστορία αφοσίωσης, με τη σινε-εμπειρία. Τρέχει, πηδά, πετά κάνει τα δικά του επικίνδυνα γυρίσματα όχι από ματαιοδοξία, αλλά από μια εσωτερική ανάγκη να μείνει συνδεδεμένος με την ίδια του τη φαντασία. 

Είναι αυταπόδεικτο ότι ο Κρουζ να ζει μέσα στις ταινίες του. Μετρά τη ζωή του όχι με χρόνια, αλλά με ρόλους, πλάνα, σκηνές. Από τον χαοτικό ιδεαλισμό του Jerry Maguire μέχρι την υπαρξιακή αναζήτηση του Magnolia κάθε του ερμηνεία είναι μια προσπάθεια να αγγίξει κάτι που ξεπερνά το ίδιο το σενάριο: την ανθρώπινη ανάγκη για νόημα. 

«Ο κινηματογράφος με ταξιδεύει στον κόσμο. Με βοηθά να εκτιμώ και να σέβομαι τις διαφορές, μου δείχνει την κοινή μας ανθρωπιά». Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι χωρίζονται όλο και πιο βαθιά, ο Κρουζ υπενθυμίζει τη δύναμη του σινεμά να ενώνει. Στην αίθουσα «γελάμε μαζί, νιώθουμε μαζί, ελπίζουμε μαζί». Μέσα στη συλλογική σιωπή ενός σκοτεινού θεάτρου, η ανθρωπότητα θυμάται πως μπορεί ακόμα να συγκινείται με τα ίδια πράγματα. 

Αυτό να είναι το μυστικό της διαχρονικότητάς του. Δεν είναι απλώς σταρ, είναι ένας μεσολαβητής μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Ο Κρουζ δε φοβάται τη συγκίνηση, ούτε τη θεατρικότητα. Πιστεύει ακόμη πως μια ταινία μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο. 

Η στιγμή που περιέγραψε στην ομιλία του, εκείνη η πρώτη επαφή με τη δέσμη φωτός στην αίθουσα δεν είναι μόνο μια ανάμνηση, αλλά μια μεταφορά για όλη του τη ζωή. Ο μικρός Τομ που είδε το φως να εκρήγνυται στην οθόνη είναι ο ίδιος άνθρωπος που δεκαετίες μετά συνεχίζει να το κυνηγά με την ίδια ένταση. Η παιδική του απορία έγινε δημιουργική εμμονή. 

Είναι εύκολο να δεις τον Τομ Κρουζ ως μύθο: τον αεικίνητο ήρωα, το αιώνιο αγόρι του Χόλιγουντ. Πιο δύσκολο είναι να δεις τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από την πειθαρχία και το χαμόγελο. Όμως η συγκίνηση στην ομιλία του μαρτυρούσε πως πίσω από τον επαγγελματισμό υπάρχει κάτι πιο βαθύ: ένας άνθρωπος που ακόμα αισθάνεται ευγνωμοσύνη που του επιτρέπεται να ονειρεύεται επαγγελματικά. 

Η τιμητική του διάκριση είναι υπενθύμιση ότι το σινεμά, όταν γίνεται με αγάπη παραμένει μια μορφή πίστης. Πίστης στην ιστορία, στην εικόνα, στον άνθρωπο. Ο Τομ Κρουζ δεν ανήκει στο παρελθόν του Χόλιγουντ, αλλά στο μέλλον του, γιατί εξακολουθεί να βλέπει την οθόνη όπως την έβλεπε το παιδί μέσα του σαν μια πόρτα προς το άπειρο. 

*Με στοιχεία από το Variety

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.