Το Όσκαρ A’ γυναικείου ρόλου κέρδισε πέρυσι η Έμμα Στόουν για την ερμηνεία της στο “Poor Things” του Γιώργου Λάνθιμου. Αυτή τη φορά θα είναι στη σκηνή για να δώσει Βραβείο και η μάχη της Ντέμι Μουρ με τη Μάικι Μάντισον βρίσκεται στα κόκκινα. Στις Χρυσές Σφαίρες ακόμα φαινόταν πως το “Emilia Perez” έχει καθολικό προβάδισμα, παρ΄όλα αυτά στη καλύτερη δραματική ταινία κέρδισε η Φερνάντα Τόρρες που είναι υποψήφια και τώρα για το “I΄m Still Here” και για την κωμωδία ή μιούζικαλ η Ντέμι Μουρ. Έκτοτε όμως “Αnora” και Μάικι Μάντισον κερδίζουν έδαφος και Βραβεία καθημερινά. Φυσικά μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό έπαιξε το “αυτογκόλ” της Σοφία Γκασκόν που ουσιαστικά έβγαλε τόσο τον εαυτό της, όσο και την ταινία του Ζακ Οντιάρ εκτός των μεγάλων Βραβείων.
Η Ντέμι Μουρ “τσαλακώνεται” στο Substance. Γίνεται ακριβώς το πρόσωπο που θέλει η Κοραλί Φαρζά για να κάνει την ταινία της ζωής της. Μπορεί να τιμήθηκε στις Κάννες με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου, αλλά όπως είχαμε επισημάνει κι όταν κυκλοφόρησε στη διανομή έχει ένα προβληματικό τέλος που ελάχιστοι αγάπησαν κι αρκετοί “μίσησαν”. Μπορεί αυτό να στερήσει το Βραβείο από τη Μουρ; Η επιστροφή της στην μεγάλη οθόνη δεν είναι μόνο μια επαγγελματική κίνηση αλλά και μια προσωπική αναγέννηση. Η ταινία εξερευνά τις σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στη βιομηχανία του θεάματος, κάτι που η Μουρ γνωρίζει καλά. Με την ειλικρίνειά της να μοιράζεται τις δικές της εμπειρίες από την κριτική και την πίεση των ΜΜΕ, προσφέρει μια μοναδική προοπτική για τη ζωή και την καριέρα μιας γυναίκας στον κινηματογράφο.
Η έμπειρη ηθοποιός από την εποχή της “ανατολής” της ποτέ δε δίστασε να καταπιαστεί με “ενοχλητικά” ζητήματα. Είχε την τάση και ταυτόχρονα τη δύναμη να μη κρύβει την ευάλωτη πλευρά της. Έφτασε στα όρια, συχνά τα ξεπερνούσε και έδινε την εντύπωση πως καταθέτει τη ψυχή της σε κάθε της ρόλο. Αυτό πράττει σαν το παλιό κρασί και αυτή τη φορά που κυριολεκτικά συνθλίβεται στη μάχη με τον χρόνο. Δεν έχει ανάγκη το “ελιξίριο” στην πραγματικότητα, καθώς έχει δουλέψει τόσο μέσα της και γνωρίζει τα όρια και πως στην αέναη μάχη με τον χρόνο κανείς δε βγαίνει νικητής.
Απέναντί της αναδύεται το άστρο της Μάικι Μάντισον. Το “Anora” κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Έκανε μία μεγάλη “κοιλιά” στη διαδρομή της και σχεδόν ξεχάστηκε, αλλά τον τελευταίο μήνα έχει επιστρέψει δυναμικά και έχει γίνει φαβορί τόσο για να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, αλλά κι αυτό της καλύτερης Σκηνοθεσίας ο Σον Μπέικερ. Μαζί τους κι ο α΄γυναικείος ρόλος με τη Μάντισον να φαντάζει έτοιμη να “κλέψει” στο τελευταίο κατοστάρι το όνειρο της Μουρ. Θα τα καταφέρει;
Δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη Φερνάντα Τόρρες που είναι ένα ισχυρό αουτσάιντερ, ικανό όμως για την έκπληξη. Το “I΄m Still Here” ξεκίνησε τη διαδρομή της από τη Βενετία. Ρίο Ντε Τζανέιρο 1973 ένας σύζυγος συλλαμβάνεται, καθώς έχει έντονη πολιτική δράση και η σύζυγος και μητέρα καλείται να σηκώσει όλο το βάρος. Αυτή είναι η Τόρρες και το κάνει υποδειγματικά, σηκώνοντας στις πλάτες το βάρος. Ελάχιστος λόγος έχει γίνει και σχεδόν έχει ξεχαστεί η πέμπτη της παρέας, η Σύνθια Ερίβο για το “Wicked”. Η υποψηφιότητά έφτασε στην τελική πεντάδα αφήνοντας εκτός Νικόλ Κίντμπαν και Αντζελίνα Τζολί, αλλά δε φαίνεται να περπατάει περισσότερο.
Τελευταία αφήσαμε τη Σοφία Γκασκόν. Στη εποχή του Τραμπ, το Βραβείο σε μία τρανς θα μπορούσε να έχει πολυδιάστατο χαρακτήρα που ξεπερνάει την Έβδομη Τέχνη και κάτι τέτοιο θα το σκεφτόταν πολύ καλά στην Ακαδημία. Για κακή της τύχη τα “tweets” που ήρθαν στην επιφάνεια και η διαχείρισή της, την καθιστούν εκτός μάχης και καταδικάζουν σε μεγάλο βαθμό το “Emilia Perez” που λογικά θα αρκεστεί στο Όσκαρ Διεθνούς και στο β΄γυναικείου για τη Ζόε Σαλντάνα που σχεδόν αμέσως με πολύ γρήγορα αντανακλαστικά διαχώρισε τη θέση της από τη Γκασκόν. Κυριακή κοντή γιορτή.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
