Μπορεί η γλώσσα που χρησιμοποιεί στα έργα του ο Μάρτιν ΜακΝτόνα να είναι έντονη κι από πολλούς να θεωρείται αγοραία αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως πρόκειται για έναν σπουδαίο δημιουργό.

Ο ΜακΝτόνα, δέχεται λογοκρισία για τον κοφτερό του λόγο με αποτέλεσμα θέατρα της Γηραιάς Αλβιόνας να αρνούνται να ανεβάσουν έργα του.

Όπως υποστήριξε και ο ίδιος σε συνέντευξη που έδωσε στο BBC δυσκολεύεται να βρει θέατρα πρόθυμα να ανεβάσουν έργα του, χωρίς να κάνει αλλαγές ώστε να είναι πιο προσαρμοσμένα στις ευαισθησίες του σημερινού κοινού, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται οι θεατρικοί παραγωγοί.

Συγκεκριμένα ανέφερε: ¨Zoύμε σε τρομακτικούς καιρούς. Νομίζω ότι όλο αυτό κρύβει από πίσω μια προσπάθεια να καταπνιγούν οι φωνές αντίδρασης. Η συμβουλή μου προς τους νεαρούς συγγραφείς είναι να κλείσουν τα social media, να σταματήσουν να τσεκάρουν τι λέγεται στο ίντερνετ και να βγουν εκεί έξω και να μην φοβούνται να ενοχλήσουν¨.

Το πρόβλημα της πολιτικής ορθότητας δεν περιορίζεται μόνο στον Ιρλανδικής καταγωγής πετυχημένο συγγραφέα. Ο βραβευμένος με Όσκαρ για την πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια στον κινηματογράφο με τη μικρού μήκους “Six shooter” είναι ένας ακόμα δημιουργός που βλέπει τα έργα του να πετσοκόβονται.

Πριν, λίγο καιρό έργα των Αγκάθα Κρίστι και Ρόαλντ Νταλ δέχτηκαν επίθεση από εκδοτικούς οίκους που ζητούσαν την πένα τους επί πίνακι.

Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα συμβεί αν αυτή η ανορθόδοξη συνθήκη επεκταθεί σε έργα ζωγραφικής ή στην ποίση. Τα ρευστά αριστουργήματα του Φράνσις Μπέικον με τις γκροτέσκο φιγούρες που ουρλιάζουν πόνο πρέπει να μπουν στο μικροσκόπιο;

Τα ποιήματα της Σάρα Κέην οφείλουν να πάψουν να επιθυμούν; Και, επιτέλους, ποιοι είναι όλοι αυτοί που θα μας πουν τι είναι σωστό να γράφουμε, να διαβάζουμε και να θέλουμε;

Ας αντισταθούμε ως άλλοι αιρετικοί ειδωλολάτρες κι ας υπερασπιστούμε την τέχνη και τις ζωές μας όσο είναι καιρός!