Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έχει κερδίσει το δικαίωμα να δημιουργεί σε μία δύσκολη εποχή και να δουλεύει απερίσπαστος καλλιτεχνικά απέναντι σε ένα κύμα “σκοταδισμού” που θυμίζει άλλες εποχές. Η δύναμη του να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα και συνεχώς να εξελίσσεται σε ανάγει προς το εξιδανικεύμενο, όπως κι αν ορίζεται αυτό για τον καθένα. Αναγνωρισμένος σε παγκόσμια κλίμακα τολμάει και δε φοβάται να αποδώσει την ελευθερία και διάφορες εκφάνσεις της με τον τρόπο που νιώθει χωρίς περιστροφές. Είναι αυστηρός, εργατικός και ταυτόχρονα ηγετικός με την καλλιτεχνική ομάδα, δίνοντας το σύνθημα πως αν θέλεις μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Όλα αυτά γίνονται πλήρως κατανοητά στο ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή που δεν κινηματογραφεί απλά, αλλά βάζει τη δική της αισθητική στην αφήγηση.
Κάθε έργο του Παπαϊωάννου είναι ένας στοχασμός. Έχει κερδίσει το προνόμιο της πολυτέλειας της ανοιχτής και καθαρής σκέψης σε μία εποχή που οι περισσότεροι είναι υποχρεωμένοι να αναλώνονται στον “πόλεμο” της καθημερινότητας. Μία διαδρομή επιβίωσης και αδυναμίας για το κάτι παραπάνω. Το γήπεδό του είναι η σκηνή και οι γνώσεις του πάνω στη χορογραφία γίνονται καταλύτης για την επιτυχία της παράστασής του. «Δε δουλεύουμε όταν έχουμε έμπνευση, δουλεύουμε διαρκώς και κάποιες ημέρες έρχεται η έμπνευση και δημιουργείται κάτι όμορφο». Αυτό είναι το μότο που τον ακολουθεί. Νιώθει την κ@υλ@ της στιγμής, την κατανοεί καλύτερα από τον καθένα. Οδηγεί μαεστρικά τους πρωταγωνιστές του και όλοι μαζί μοιράζονται την αύρα της επιτυχίας.
Καθοδηγεί, επιμένει, αναμένει… Γνωρίζει πως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Βλέπει το ταξίδι, ονειρεύεται το τέλος του (σκόπο του) κι είναι ευγνώμων για τα συναισθήματα που ζει σε κάθε πρόβα. Με έμφαση στη λεπτομέρεια αγγίζει την αρτιότητα κι αυτό είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς αρκεί να μπορεί να αφεθεί. Κι ας μην μπορεί να καταλάβει τα πάντα, αλλά να νιώσει πως τον έχουν πάει ένα ωραίο ταξίδι. Αυτό είναι που μένει στο τέλος της ημέρας. Αυτή είναι η ζωογόνος δύναμη της τέχνης και του πολιτισμού σε μία εποχή που δίχως υπερβολή “βιβλία αρχίζουν να καίγονται”.
Δεν είναι όμως μόνο οι πρόβες στη Στέγη και η διαδρομή σε όλους τους προορισμούς. Είναι ο τρόπος που επιλέγει να αναδείξει όλα τα παραπάνω η Εύα Στεφανή. Το γεγονός ότι γνωρίζει από παλιά και καλά τον Παπαϊωάννου σίγουρα διευκολύνει το έργο της, ωστόσο μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας αυτής της ταινίας τεκμηρίωσης ανήκει στην ίδια. Είναι αυτή που εξυψώνει τους ήρωές της και σε αυτούς ανήκει πλέον κι ο σκηνοθέτης της παράστασης. Είναι η χημεία τους που οδηγεί σε κάτι που κινητοποιεί τις αισθήσεις και το ενδιαφέρον, ενώ η παγίδα να μεταφερθεί κάτι ανιαρό στον θεατή ήταν φυσικά υπαρκτή με την επιλογή του θέματος.
Μαζί με τα “Τέρματα του Αυγούστου” του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου και τις “Σμιλεμένες Καρδιές” του Σταύρου Ψυλλάκη αποτελούν τις τρεις ελληνικές ταινίες που διαγωνίζονται για το μεγάλο βραβείο που δίνει αυτομάτως “διαβατήριο” για το Όσκαρ. Μένει να φανεί αν μπορούν να επαναλάβουν το θρίαμβο της μυθοπλασίας του “Animal” της Σοφίας Εξάρχου που έφυγε από τη Θεσσαλονίκη με τον Χρυσό Αλέξανδρο.
