Το ντοκιμαντέρ έχει μόλις ολοκληρωθεί. Ησυχία και κλάμα. Η αφήγηση έρχεται να ενώσει τρεις δολοφονίες που συγκλόνισαν το πανελλήνιο (Φύσσα, Λουκμάν, Κωστόπουλου) με το παρόν. Αφού όλοι πήραμε μία βαθιά ανάσα – με το οξυγόνο να φαντάζει ελάχιστον στον χώρο – τον λόγο πήραν οι συγγενείς των θυμάτων που βρέθηκαν στην αίθουσα και τίμησαν το Φεστιβάλ με την παρουσία τους. Το μεγαλείο της ψυχής τους ξεπερνάει τις προσωπικές τους τραγωδίες. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν πρώτα απ΄όλα για το «έγκλημα» των Τεμπών. Σαν εκεί να έχασαν τα δικά τους παιδιά.

Πρώτη τον λόγο πήρε η Μάγδα Φύσσα. Όταν βλέπεις αυτή τη γυναίκα να λυγίζει, χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Συγχρόνως η πιο δυνατή κι η πιο ευάλωτη. Μίλησε για «εγκληματική ενέργεια» με φόντο την τραγωδία που βίώνουμε. «Έχουμε χάσει τα παιδιά μας, έχουμε χάσει μία γενιά, έχουμε χάσει το μέλλον μας. Είναι πολλά τα νεκρά παιδιά. Είναι πολλές οι δολοφονίες». Η διαχείριση της απώλειας στην καθημερινότητα είναι το δυσκολότερο πράγμα. Ένα βαθύ τραύμα, ένα δύσβατο μονοπάτι. Μπορείς να κάνεις 1002 πράγματα, αλλά ο μισός είσαι με το παιδί που έχει φύγει κι ο άλλος μισός με την οικογένεια. Έδωσε συγχαρητήρια στους συντελεστές και ευχαριστούμε για τη φιλοξενία.

Ακολούθως τον λόγο η οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου. Πρώτα ο πατέρας που δυσκολευόταν από τη συγκίνηση να πει πολλά και. Ζήτησε από τους νέους να πολεμήσουν τον ρατσισμό και τον φασισμό, καθώς η Ελλάδα δε βαδίζει σε καλό δρόμο και αμέσως μετά η μητέρα που ήταν ένας αληθινός καταπέλτης. «Οι κυβερνήσεις το μόνο που ξέρουν να μοιράζουν είναι ψέματα και πόνο. Πρέπει να ενωθούμε και να παλέψουμε, να μην αφήσουμε κανέναν ρατσιστή να μπει στις ζωές μας, να παίρνει τους ανθρώπους μας. Δεν έχουμε άλλον δρόμο από τον αγώνα. Να πεθάνουμε για μία καλύτερη Ελλάδα».

Ο εκπρόσωπος της οικογένειας Λουκμάν είχε μία συλλογιστική που θα συζητηθεί ίσως περισσότερο. Το κοινό σύνθημα είναι «Ο Παύλος ζει τσακίστε τους Ναζί», «ο Λουκμάν ζει τσακίστε τους Ναζί», «ο Ζακ ζει τσακίστε τους Ναζί». Η μεγαλύτερη νίκη στην μεταπολίτευση είναι η φυλάκιση της Χρυσής Αυγής. Ο κίνδυνος όμως δεν έχει περάσει. Σε εκείνο το σημείο συνέδεσε τις τρεις δολοφονίες με τις 57 – έγκλημα ήταν είπε χαρακτηστικά. Η συγκλονιστική κινητοποίηση όλων των νέων, του εργατικού κινήματος, των καλλιτεχνικών σχολών που είναι έτοιμοι να αγωνιστούν, ώστε να μη ξαναγίνει τέτοιο κακό. Και ο «δράστης» αναγκάστηκε προχθές να ζητήσει συγγνώμη για τον εαυτό του και την κυβέρνησή του και όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, με τον κόσμο να ξεσπά σε χειροκροτήματα. «Τη συγκυρία να βλέπω μία ταινία για το πένθος και να πενθεί όλη η χώρα». Ζητάμε Δικαιοσύνη και θα τη πετύχουμε όπως με τη Χρυσή Αυγή, ήταν η κατακλείδα του.

Στην κατάμεστη αίθουσα Τζον Κασσαβέτης τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Ήδη η εβδομάδα ήταν φορτισμένη, αλλά αυτό που ζήσαμε είχε να συμβεί χρόνια από ένα ντοκιμαντέρ από τη Βραζιλία. Τόσος πόνος, τόση οργή, τόσα δάκρυα. Θαρρείς πως δε θα τελειώσουν πότε…