Ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη, όσο κοινότυπη κι αν ακούγεται αυτή η φράση. Ο Ζακ Οντιάρ που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα με το “Dheepan. O Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα” (2015) κάνει κινηματογράφο για να πει κάτι σπουδαίο. Αλλάζει ύφος και στυλ δίχως παρακινδυνευμένες ακροβασίες και το αποτέλεσμα των δικαιώνει. Αυτή τη φορά με το “Emilia Pérez” ταξίδεψε πάνω από τον Ατλαντικό και όλα δείχνουν ότι μετά τη μεγάλη διάκριση στα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου λογικά θα βρίσκεται στην τελική πεντάδα και για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας.
Kαλύτερη ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο, Μοντάζ και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για τη Κάρλα Σοφία Γκασκόν. Δίχως υπερβολή το έργο σάρωσε σε όλα τα επίπεδα, παρ΄ότι στην Ελλάδα δεν πήρε την ανάλογη προβολή και δεν έκανε τα εισιτήρια που θα περιμέναμε. Πρόκειται για μία άρτια δουλειά που αγγίζει ευαίσθητα ζητήματα και οδηγεί τον Οντιάρ στην κορύφωση της δημιουργικότητάς του μετά το “Παρίσι, 13o Διαμέρισμα”. Ένα εγχείρημα ρηξικέλευθο που εκτιμώ πως θα μπει σε αρκετές από τις λίστες κριτικών σε ολόκληρο τον κόσμο τις προσεχείς ημέρες με φόντο τη δύση του 2024 που σιγά σιγά αφήνει τη θέση του στο 2025.
Λίγα λόγια για την ταινία
Η πρωταγωνίστρια Εμιλία καλείται να αναγνωρίσει τι συμβαίνει, να το αποδεχθεί, να το διαχειριστεί και να προχωρήσει περήφανα μπροστά. Ειδικά όταν το περιβάλλον δεν είναι υποστηρικτικό αυτή η προσπάθεια εξελίσσεται σε γολγοθά. Πόσο εύκολο είναι κανείς να αποδράσει κανείς από ένα παρελθόν που τον κρατάει δέσμιο; Να φωνάξει ως εδώ και να πάρει τη γενναία απόφαση να αντισταθεί. Ο δρόμος προς τη λύτρωση της ψυχής απαιτεί χρόνο και προσωπικές θυσίες. Οι διαδοχικές συγκρούσεις κι απειλές δεν την πτοούν. Δεν το βάζει κάτω. Ο υπερπάντων αγώνας έχει ήδη τεθεί με ξεκάθαρους στόχους. (“είναι η μόνη μου ελπίδα να ζήσω τη δική μου ζωή”). Για να παραμείνει “ζωντανή” πρέπει να κερδίσει αυτήν την αναμέτρηση.
Ένα queer μιούζικαλ για την αγάπη, την κατανόηση, την αποδοχή και γιατί όχι τη συγχώρεση που ως έννοια ατονεί ολοένα και περισσότερο σε μία σκληρή, δύσκαμπτη κοινωνία. Γεμάτο ανατροπές το νέο έργο του Οντιάρ μας θυμίζει πως η ελπίδα γεννιέται μέσα από τις στάχτες μας, ακόμα και σε συνθήκες δίνης και χάους. Στιχομυθίες, συνεχείς ερωτήσεις κι απαντήσεις. Παραστατικότητα, ζωντάνια, θεατρικότητα και μία “συμφωνία” των Τεχνών προκειμένου να αποδώσουν το νόημα που θέλει ο δημιουργός κι έχει βαλθεί να το περάσει για τα καλά μέσα μας. Ο πολυσύνθετος χαρακτήρας, ειδικά της πρωταγωνίστριας, μας βασανίζει, μας ταξιδεύει και στο τέλος μας αφήνει τον αέρα να αποφασίσουμε εμείς, να έχουμε τον τελευταίο λόγο.
O δυναμισμός που βγαίνει μέσα από την μουσική δίνει την πολυπόθητη διέξοδο στους ανθρώπους. Η ταινία αν το σκεφτεί καλύτερα κανείς αποτελεί έναν ύμνο και προς την ίδια τη μουσική. Πόνος και ταυτόχρονη αποφασιστικότητα. Στη ζωή κάτι αφήνουμε πάντα πίσω για να προχωρήσουμε. Ο σκηνοθέτης υπάρχουν στιγμές που προκαλεί, ωστόσο όλο αυτό γίνεται συνειδητά και δηλώνει εμφατικά τη δύναμη της Τέχνης. Για ένα ακόμα έργο του αφήνει την αίσθηση πως σε αυτόν τον κόσμο κανένας δεν είναι μόνος. Μπορεί τελικά να είναι ψευδαίσθηση τελικά, αφήνει όμως αίσθημα πληρότητας και μοιράσματος που σπάνια βρίσκεις στον κινηματογράφο το 2024.
Πέρα από τη δικαίωση του Οντιάρ, αξίζει να αναφέρουμε πως καλύτερο ντοκιμαντέρ αναδείχθηκε το “Καμία Άλλη Γη” των Μπάζελ Άντρα και Γιουβάλ Αμπραχάμ, τιμητικό Βραβείο είχαμε για τον Βιμ Βέντερς που έκανε και μία από τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς, το “Υπέροχες Ημέρες”. Ανδρική ερμηνεία για τον Αμπού Σαγκαρέ της “Ιστορίας του Σουλεϊμάν”, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη για τον Χάλφνταν Ούλμαν Τόντελ και το “Αrmand” και καλύτερο animation για το “Flow” του Γκιντς Ζμπαλόντις που περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία και στις δικές μας αίθουσες.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
