Η αντιπολίτευση μπορεί σε μεγάλο βαθμό να έκανε συμβιβασμούς και τελικά να ενώθηκε στην Ουγγαρία, ωστόσο είναι ήδη πολύ αργά όπως δείχνει το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο Βίκτορ Όρμπαν – είναι γεγονός – πρωθυπουργός για μία ακόμα τετραετία. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να έδειχναν μάχη, αποδείχθηκαν όμως ατυχείς και ο νικητής και το δικό του Fidesz συγκεντρώνει κάτι παραπάνω από 53%, ενώ ο συνασπισμός του Πέτερ Μάρκι-Ζάι αγγίζει το 35%. Σε μία πολύ δύσκολη συγκυρία κατάφερε όχι μόνο να μείνει πολιτικά ζωντανός, αλλά να επικρατήσει, διατηρώντας μάλιστα την πλειοψηφία των 2/3 (135 από τις 199 έδρες) στο Κοινοβούλιο.
Παρά τη στενή του σχέση με τον Βλάντιμιρ Πούτιν και παρ’ ότι έχει καταφερθεί ανοιχτά εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ηγέτη της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο λαός του έδωσε την κυβερνητική πλειοψηφία, επικρατώντας μάλιστα στις 88 από τις 106 εκλογικές περιφέρειες της χώρας. Ο εθνικιστής ηγέτης είναι έτοιμος να προωθήσει την ακραία συντηρητική ατζέντα του, έχοντας βγει αλώβητος από μία σπουδαία περιπέτεια, ενώ αξιοσημείωτο είναι πως το 5% του σώματος συγκέντρωσε ο ακροδεξιός σχηματισμός Mi Ηazank. Τι οδήγησε όμως τους κατοίκους της Ουγγαρίας σε αυτήν την επιλογή;
Είναι πράγματι εγγυητής της σταθερότητας όπως “κραυγάζει” σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται ο Όρμπαν; Είναι η επαρχία που συχνά καταφεύγει σε ανάλογες πολιτικές λύσεις – επιλογές; Σημασία έχει ότι το “δημοκρατικό” τόξο φαίνεται πως απέτυχε παρ’ ότι έχει τα παράπονά του σχετικά με την προεκλογική εκστρατεία. Δεν είναι τυχαίο πως οι πρώτοι που έσπευσαν να δώσουν συγχαρητήρια στον νικητή ήταν οι Ματέο Σαλβίνι της Λέγκα της Ιταλίας και η Μαρίν Λεπέν, που δημοσκοπικά βελτιώνει τα ποσοστά της και κλείνει τη ψαλίδα με τον πρόεδρο Μακρόν στη Γαλλία. Δεδομένα μιλάμε για μία εξέλιξη που πρέπει να προκαλέσει προβληματισμό και να φυσικά να μας θέσει σε εγρήγορση.
Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Αφενός η εξάρτησή της από την Αμερική γίνεται κατανοητή στο πραγματικό της βαθμό και αφετέρου υπάρχει μία στροφή προς την έννοια του κράτους – Έθνους λόγω φόβου. Η συγκυρία απαιτεί προσοχή και λεπτούς χειρισμούς. Η επικρατούσα αποσταθεροποίηση των διεθνών σχέσεων δε γνωρίζουμε που θα καταλήξει. Τα χρόνια, οι στιγμές που διανύουμε πιθανώς είναι ιστορικής σημασίας. Από τη μία βλέπουμε τη Σουηδία, τη Δανία, τη Φινλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, ακόμα ακόμα τη Γερμανία κι από την άλλη παραδείγματα όπως αυτό της Ουγγαρίας ή της Πολωνίας. Η χώρα μας ποια κατεύθυνση θα πάρει και ποια είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας;
Mπορεί για αρκετούς η επικράτηση του Όρμπαν να ήταν αναμενόμενη, πρέπει όμως να έχουμε την ικανότητα να “διαβάσουμε” πίσω απ΄αυτήν τα μικρά γράμματα και τις υποσημειώσεις. Τι σημαίνει πραγματικά; Τι συσχετισμοί δημιουργούνται; Μπορεί τώρα απροσδόκητα να βρει έναν σύμμαχο ο Πούτιν; Ας μη ξεχνάμε πως η Ουγγαρία συνορεύει με την Ουκρανία και μέχρι σήμερα έχει δεχτεί περίπου 500.000 πρόσφυγες, όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένη να βοηθήσει με όπλα τον ένοπλο αγώνα της απέναντι στη Ρωσία. Αφορμή για σκέψη, περισυλλογή, έρευνα, επαγρύπνηση.
