Η απόφαση της Ουκρανίας να στείλει μεγάλο μέρος των λιγοστών στρατιωτικών της πόρων πέρα από τα σύνορα με τη Ρωσία – για την επίτευξη ενός πρωτοσέλιδου αλλά, μέχρι στιγμής, ασαφούς στρατηγικού στόχου – σηματοδοτεί μια στιγμή είτε απελπισίας, είτε έμπνευσης για την Ουκρανία. Και ίσως προαναγγέλλει μια νέα φάση του πολέμου, σχολιάζει το CNN σε ανάλυσή του.

Και συνεχίζει: «Όχι επειδή οι εισβολές της Ουκρανίας στη Ρωσία είναι κατά κάποιο τρόπο νέες – συμβαίνουν εδώ και πάνω από ένα χρόνο, κυρίως από Ρώσους πολίτες, που πολεμούν για την Ουκρανία με προφανή ουκρανική στρατιωτική βοήθεια αλλά χωρίς επίσημο, δημόσιο ρόλο».

Φαντάζουν καινούργιες επειδή πρόκειται, σύμφωνα με τη Ρωσία τουλάχιστον, για τον τακτικό ουκρανικό στρατό που πραγματοποιεί επίθεση στη Ρωσία, και για μια σπάνια ρίψη των ζαριών από ένα ουκρανικό ανώτατο κλιμάκιο του οποίου οι κινήσεις έχουν επικριθεί κυρίως τους τελευταίους 18 μήνες ως πολύ αργές και συντηρητικές.

Την Τρίτη, το Κίεβο πήρε τους αναγκαίους πόρους και τα φρέσκα στρατεύματα και τα εξαπέλυσε επίθεση αρκετά μέσα στη Ρωσία.

Το άμεσο αποτέλεσμα ικανοποίησε δύο ανάγκες: έναν τίτλο που αφορούσε τη ρωσική αμηχανία και την ουκρανική κίνηση προς τα εμπρός, και έναν άλλο ότι τα στρατεύματα της Μόσχας πρέπει να διασκορπιστούν για να ενισχύσουν τα σύνορά τους. Μετά από εβδομάδες κακών ειδήσεων για το Κίεβο, κατά τις οποίες οι ρωσικές δυνάμεις κινήθηκαν αργά αλλά αδυσώπητα προς τους ουκρανικούς στρατιωτικούς κόμβους του Ποκρόβσκ και του Σλόβιανσκ, η Μόσχα έμεινε να προσπαθεί να ενισχύσει την πιο ουσιαστική γραμμή του μετώπου της – τα δικά της σύνορα.

Αλλά ακόμη και όταν το Κίεβο αρνήθηκε να πει οτιδήποτε την Τετάρτη σχετικά με αυτό που ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είχε αποκαλέσει «μεγάλη πρόκληση», η σοφία αυτού του παιχνιδιού αμφισβητήθηκε ανοιχτά από ορισμένους Ουκρανούς παρατηρητές.

Μπορεί να υπάρχει μια ευρύτερη στρατηγική στο παιχνίδι εδώ. Η Sudzha, η οποία βρίσκεται πλέον τουλάχιστον εν μέρει υπό ουκρανικό έλεγχο, βρίσκεται δίπλα σε έναν ρωσικό τερματικό σταθμό φυσικού αερίου, ακριβώς στα σύνορα, ο οποίος είναι το κλειδί για την προμήθεια φυσικού αερίου από τη Ρωσία, μέσω της Ουκρανίας, στην Ευρώπη. Αυτή η συμφωνία λέγεται ότι θα κλείσει τον Ιανουάριο, και αυτό μπορεί να είναι μια προσπάθεια να περιοριστεί μια προσοδοφόρα πηγή χρηματοδότησης για τη Μόσχα, η οποία έχει εξοργίσει το Κίεβο από τότε που ξεκίνησε η πλήρους κλίμακας εισβολή της Ρωσίας το 2022. (Μέχρι την Πέμπτη, δεν υπήρχαν δημόσιες ενδείξεις ότι επηρεάζονται οι προμήθειες φυσικού αερίου).

Ωστόσο, μέχρι να αναδειχθεί η ευρύτερη σημασία αυτής της εισβολής, παραμένει ένα τεράστιο ερωτηματικό σχετικά με τους στρατηγικούς στόχους του Oleksandr Syrskyi, του σχετικά νέου διοικητή των δυνάμεων της Ουκρανίας. Οι διασπάσεις στη διοίκησή του έχουν σιγοβράσει πρόσφατα στη δημοσιότητα, με νεότερους υφισταμένους να αμφισβητούν την προθυμία του Syrskyi να υπομείνει σημαντικές απώλειες σε μάχες φθοράς στην πρώτη γραμμή, στις οποίες συνήθως επικρατεί το ανώτερο ανθρώπινο δυναμικό της Ρωσίας.

Πρόκειται για σοβιετική νοοτροπία και ο Syrskyi προέρχεται από εκείνη την εποχή. Όμως αυτοί που πεθαίνουν ή επιστρέφουν στην πατρίδα τους ακρωτηριασμένοι συχνά ανήκουν σε μια νεότερη γενιά που εκτιμά την επιδεξιότητα και την πονηριά ίσως περισσότερο από την ωμή επιμονή.

Επί μήνες, η Ουκρανία έχει διαπρέψει στο να στοχεύει – συχνά με τη βοήθεια της Δύσης – τις εσωτερικές υποδομές της Ρωσίας, καταστρέφοντας αεροδιαδρόμους, ναυτικές βάσεις και τερματικούς σταθμούς πετρελαίου, σε μια προσπάθεια να προκαλέσει μακροπρόθεσμη ζημιά στην οικονομία και την πολεμική μηχανή της Μόσχας. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό: στέλνει μια μεγάλη χερσαία δύναμη χιλιόμετρα μέσα στο εχθρικό έδαφος, όπου οι ουκρανικές γραμμές ανεφοδιασμού είναι πιο επιβαρυμένες και οι στόχοι είναι εξ ορισμού πιο δύσκολο να επιδιωχθούν.

Η κίνηση αυτή έρχεται σε μια στιγμή που η ουκρανική προσπάθεια έχει αρχίσει να βλέπει ένα συγκεκριμένο όφελος από την επιτέλους άφιξη των δυτικών όπλων.

Τα μαχητικά αεροσκάφη F-16 είναι καινούργια στην πρώτη γραμμή του μετώπου, αλλά μπορεί να είναι σε θέση να τσαλακώσουν την εξαντλητική αεροπορική υπεροχή της Ρωσίας τους επόμενους μήνες. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει λιγότερες βόμβες που πέφτουν και πλήττουν τα ουκρανικά στρατεύματα της πρώτης γραμμής και λιγότερους πυραύλους που τρομοκρατούν τις αστικές κοινότητες της Ουκρανίας. Τα πυρομαχικά παραμένουν ένα πρόβλημα για το Κίεβο, σύμφωνα με ορισμένους, αλλά σίγουρα οι δυτικές προμήθειες μπορούν τελικά να καλύψουν αυτό το κενό.

Γιατί τώρα;

Γιατί λοιπόν αυτή η κίνηση υψηλού ρίσκου τώρα; Αν κοιτάξουμε πέρα από τον άμεσο θετικό κύκλο ειδήσεων για τον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αναδύονται άλλοι στόχοι. Για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του πολέμου, άρχισε η συζήτηση για συνομιλίες. Η Ρωσία μπορεί να προσκληθεί να συμμετάσχει στην επόμενη ειρηνευτική διάσκεψη που θα πραγματοποιηθεί από την Ουκρανία και τους συμμάχους της. Το ποσοστό των Ουκρανών που εγκρίνουν τις διαπραγματεύσεις, αν και αποτελεί μειοψηφία, αυξάνεται οριακά. Και η πιθανότητα μιας προεδρίας Τραμπ φωτίζει πάνω από το Κίεβο.

Η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Κάμαλα Χάρις μπορεί να διατηρήσει την ίδια σταθερότητα με τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν όσον αφορά την Ουκρανία. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η δυτική εξωτερική πολιτική είναι ένα ευμετάβλητο και εύκολα εξαντλούμενο θηρίο. Η επίμονη υποστήριξη του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία αποτελεί εξαίρεση. Και καθώς ο πόλεμος πλησιάζει στον τέταρτο χρόνο του, τα ερωτήματα για το πώς θα τελειώσει θα γίνονται όλο και πιο βροντερά.

 

Πηγή: iEidiseis