Υπάρχουν σειρές που δεν σε αφήνουν απλώς να τις δεις, σε κρατούν αιχμάλωτο τους, σε τραβούν μέσα στον κόσμο τους και σε κάνουν να αισθανθείς ότι ανασαίνεις μαζί με τους ήρωες. Το “Hostage” του Netflix είναι μια από αυτές. Ένα πολιτικό θρίλερ που κουβαλάει την ένταση της επικαιρότητας, την ωμότητα της εξουσίας και την ανθρώπινη διάσταση που συχνά χάνεται κάτω από το βάρος των αποφάσεων. 

Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η Βρετανίδα πρωθυπουργός Άμπιγκεϊλ Ντάλτον. Οκτώ μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια κλονισμένη οικονομία, ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που καταρρέει και τις πολιτικές πιέσεις ενός υπουργικού συμβουλίου που την βλέπει με δυσπιστία. Σαν να μην έφταναν αυτά η μοίρα τής επιφυλάσσει το πιο σκληρό χτύπημα: ο σύζυγός της, γιατρός σε ανθρωπιστική αποστολή απάγεται στη Γαλλική Γουιάνα. Οι απαγωγείς απαιτούν την παραίτησή της για να τον αφήσουν ζωντανό και κάπου εκει η προσωπική τραγωδία συναντά τη σκληρή πραγματικότητα της διεθνούς πολιτικής. 

Το σενάριο γραμμένο από τον Ματ Τσάρμαν, τον άνθρωπο πίσω από το “Bridge of Spies”, ξέρει να παίζει με το σασπένς. Δεν αρκείται στην επιφάνεια ενός πολιτικού θρίλερ, βυθίζεται στην καρδιά της εξουσίας και φωτίζει το πώς η πολιτική συχνά μετατρέπει ανθρώπους σε πιόνια. Η σχέση της Ντάλτον με την πρόεδρο της Γαλλίας, Βιβιέν Τουσέν, είναι ο πυρήνας του δράματος: δύο γυναίκες στην κορυφή της εξουσίας, που παλεύουν όχι μόνο με τις πολιτικές συγκυρίες, αλλά και με τα στερεότυπα μιας ανδροκρατούμενης πολιτικής σκηνής. 

Κι όμως το “Hostage” δεν είναι μόνο ψυχρό πολιτικό παιχνίδι. Είναι και προσωπική ιστορία με τις ρωγμές μιας οικογένειας που απειλείται να διαλυθεί. Η σχέση της πρωθυπουργού με την έφηβη κόρη της αποκτά ιδιαίτερο βάρος, καθώς η απουσία του πατέρα και η δημόσια στοχοποίηση της μητέρας μετατρέπουν την οικογενειακή ζωή σε πεδίο μάχης. Αυτή η διάσταση είναι που δίνει στη σειρά την ανθρώπινη ζεστασιά μέσα στον παγωμένο κόσμο της πολιτικής ίντριγκας. 

Η σκηνοθεσία κινείται με ρυθμό καταιγιστικό. Δεν σου δίνει περιθώριο να χαλαρώσεις. Κάθε σκηνή φέρνει και μια νέα αποκάλυψη, κάθε διάλογος ανοίγει κι ένα καινούριο μέτωπο. Οι Σουράν Τζόουνς και Ζιλί Ντελπί στέκονται στο ύψος της πρόκλησης, με ερμηνείες που ισορροπούν ανάμεσα στη σκληρότητα της εξουσίας και στην ευθραυστότητα του ανθρώπου. Ναι υπάρχουν στιγμές που η πλοκή αγγίζει τα όρια του απίθανου, υπάρχουν ανατροπές που μοιάζουν λίγο πρόχειρες, αλλά αυτό δεν αναιρεί την αλήθεια: πρόκειται για μια σειρά που σε κρατάει καρφωμένο στην οθόνη. 

Το προτελευταίο επεισόδιο είναι ίσως η κορύφωση της σειράς. Εκεί μέσα στην πίεση των γεγονότων, οι δύο ηγέτιδες αναμετριούνται όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με τον εαυτό τους. Γιατί μπήκαν στην πολιτική; Ποια είναι τα όρια της φιλοδοξίας τους; Τι είναι διατεθειμένες να θυσιάσουν; Αυτές οι στιγμές αυτογνωσίας είναι που δίνουν στο “Hostage” το ειδικό βάρος που χρειάζεται για να ξεφύγει από τα στενά όρια της ψυχαγωγίας. 

Ίσως τελικά αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που αφήνει πίσω της η σειρά: ότι η δημοκρατία είναι εύθραυστη, ότι οι ηγέτες είναι ατελείς άνθρωποι, ότι η απληστία και η εκδίκηση μπορούν να γκρεμίσουν όσα με κόπο χτίστηκαν και πως πίσω από τα μεγάλα λόγια και τις σκληρές αποφάσεις, κρύβονται πάντα άνθρωποι που αγαπούν, φοβούνται, πονάνε. 

Το “Hostage” δεν είναι αψεγάδιαστο, αλλά είναι σίγουρα καθηλωτικό κι αυτό σε μια εποχή που η τηλεοπτική παραγωγή πλημμυρίζει από περιεχόμενο, είναι αρκετό για να το κάνει να ξεχωρίσει. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.