Όταν το AMC ανακοίνωσε το spinoff του “The Walking Dead” που θα επικεντρωθεί στο βασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο της σειράς, το ερώτημα ήταν ένα: άραγε, θα ενωθούν ξανά ο Rick (Andrew Lincoln) με τη Michonne (Danai Gurira); Ωστόσο, όταν το “The Ones Who Live” έκανε πρεμιέρα στις 25 Φεβρουαρίου, και ιδιαίτερα από τη στιγμή που η Michonne μπήκε ξανά στην ιστορία του TWD στο δεύτερο επεισόδιο του spinoff με τίτλο “Gone”, συνειδητοποιήσαμε ότι το ερώτημα έπρεπε να ήταν εξ αρχής ένα: σε έναν νεκρό κόσμο, ο έρωτας μπορεί να παραμείνει ζωντανός;
Thorne: Δεν καταλαβαίνεις. Σε έναν νεκρό κόσμο, ο έρωτας είναι νεκρός!
Michonne: Ο έρωτας δεν πεθαίνει.
Η επίσημη σύνοψη του “The Ones Who Live”
«Το “The Walking Dead: The Ones Who Live” παρουσιάζει μια επική ιστορία αγάπης δύο χαρακτήρων που αλλάζουν από έναν κόσμο που αλλάζει μαζί τους. Που τους χωρίζει η απόσταση. Από μια ασταμάτητη δύναμη. Από τα φαντάσματα αυτού που ήταν. Ο Rick και η Michonne ρίχνονται σε έναν άλλο κόσμο, χτισμένο σε έναν πόλεμο ενάντια στους νεκρούς… Και τελικά, σε έναν πόλεμο ενάντια στους ζωντανούς», αναφέρει η περιγραφή της σειράς. «Μπορούν να βρουν ο ένας τον άλλον και αυτό που ήταν, σε ένα μέρος και μια κατάσταση που δεν μοιάζει με καμία άλλη που έχουν γνωρίσει ποτέ πριν; Είναι εχθροί; Εραστές; Θύματα; Χωρίς ο ένας τον άλλον, είναι ζωντανοί – ή θα διαπιστώσουν ότι και αυτοί είναι οι περιπλανώμενοι νεκροί;»
Τι είδαμε στο πολυαναμενόμενο spinoff
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα spinoff του The Walking Dead Universe, εκ των οποίων και το “Daryl Dixon”, το “The Ones Who Live” μας έκανε ξεκάθαρο πως οι βασικοί πρωταγωνιστές αυτής της αποκαλυπτικής ιστορίας είναι δύο, ο Rick Grimes και η Michonne, και κανένας άλλος. Όσο αγαπητός και να είχε γίνει ο Daryl (Norman Reedus), η Carol (Melissa McBride), ο Negan (Jeffrey Dean Morgan) και αρκετοί ακόμα χαρακτήρες που χάραξαν τη δική τους πορεία μέσα στη σειρά και πέθαναν άδοξα ή έζησαν ένδοξα, οι δημιουργοί του franchise επένδυσαν χρόνο, χώρο και budget σε δύο πρόσωπα που, είτε λόγω ερμηνευτικών ικανοτήτων είτε βάθους στις fiction προσωπικότητές τους, μπορούσαν να κουβαλήσουν στις πλάτες τους όλο το σύμπαν του TWD. Και το έκαναν με απόλυτη επιτυχία.
Οι φανατικοί του “The Walking Dead” δεν μπορεί να μην ενθουσιάστηκαν όταν είδαν στις οθόνες τους ξανά τον Rick, έστω και σε αυτή την κατάσταση στην οποία είχε χάσει απόλυτα τον εαυτό του και μετατρεπόταν σε κάτι άλλο, σε έναν άνθρωπο χωρίς όραμα, χωρίς πλάνο, έχοντας χάσει τον αυθορμητισμό που τον οδηγούσε πάντα σε περισσότερα μπλεξίματα που όμως με έναν μοναδικό τρόπο -που έμοιαζε πάντα λογικός και αναπόφευκτος- ήταν και η λύση σε αυτά που είχε καλεστεί νωρίτερα να αντιμετωπίσει, αυτός και οι άνθρωποί του. Πότε καμία επιλογή δεν ήταν εύκολη για τον Rick, ένας άνθρωπος που ξύπνησε 3 εβδομάδες μετά την αποκάλυψη, ξεκίνησε να ψάχνει την οικογένεια του, τη βρήκε και στην πορεία δημιούργησε μια άλλη οικογένεια από ανθρώπους που εμφανίστηκαν στην πορεία του. Και τώρα, στο “The Ones Who Live”, κλήθηκε να πάρει ίσως την πιο σημαντική: να παραμείνει μακριά από την κοινότητα στην Αλεξάνδρεια, στην οποία μένουν και τα δύο του παιδιά, να απαρνηθεί την αγάπη της Michonne που επιτέλους τον βρήκε, και όλα αυτά για να τους προστατέψει. Μα, μπορείς να προσφέρεις προστασίας μέσω της απουσίας σου; Κι όμως ο Rick το πίστευε, προσπάθησε να το εφαρμόσει, όμως η δύναμη της αγάπης τον αφύπνισε -σε ένα συγκλονιστικά εκνευριστικό 4ο επεισόδιο- και κατάφερε να αποτινάξει τον πνευματικό ευνουχισμό που είχε υποστεί από την Civic Republic Military (Αστική Στρατιωτική Δημοκρατία), την οργάνωση που λειτουργεί ως στρατιωτική δύναμη εντός της Πολιτειακής Δημοκρατίας της Φιλαδέλφειας, μιας κοινότητας που διοικείται από έναν προηγμένο και αυταρχικό καθεστώς.
Αρχικά, το μιλιταριστικό περιβάλλον και ύφος του “The Ones Who Live” κάπως “κλωτσάει” αισθητικά με όσα είχαμε συνηθίσει να παρακολουθούμε είτε στην βασική σειρά είτε στα spinoff της, ωστόσο σταδιακά, και όσο η πλοκή εστιάζει στη σχέση του Rick με τη Michonne, όλα γίνονται θολά όπως όταν βγάζουμε μια φωτογραφία στο κινητό μας και το background γίνεται blur. Στο επίκεντρο όλων υπάρχει η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων και όλα τα υπόλοιπα γύρω τους λειτουργούν επιφανειακά, συνοδευτικά ενός κυρίου πιάτου που έχει όλα τα κατάλληλα και απαραίτητα υλικά για να σου μείνει αξέχαστο. Όχι κακό απαραίτητα, γιατί από την πρώτη στιγμή γνωρίζαμε ότι το “The Ones Who Live” θα είναι μία mini σειρά 6 επεισοδίων, οπότε λογικό κάποιοι χαρακτήρες να μην προλαβαίνουν να εξελιχθούν -εκτός της Jadis (Pollyanna McIntosh)-, κάποια πράγματα να μένουν αναπάντητα, πρόσωπα να εμφανίζονται ξαφνικά στο πλάνο -κάτι που στο “The Walking Dead” θα καταλάμβανε 1-2 επεισόδια- όπως ο Gabriel (Seth Gilliam) και γενικότερα να υπάρχει μια λογική ανάγκη να κινηθούν τα πράγματα σε fast forward. Παρ’ όλα αυτά, ο χρόνος μπαίνει σε παύση όταν ο Rick και η Michonne είναι μαζί και να προκύπτουν απολαυστικές στιγμές συγκίνησης -δάκρυα στην αγκαλιά, δάκρυα στο φιλί, δάκρυα στο τέλος.
Θα ήταν λάθος μας αν δε δίναμε εύσημα και στην Danai Gurira που ως Michonne, με ή χωρίς το σπαθί της, θα έπρεπε να της υποκλιθούν όλες οι πρωταγωνίστριες σειρών αγάπης και έρωτα των τελευταίων χρόνων. Συγκλονιστική ερμηνεία και καταπληκτική προσπάθεια να αποδώσει με τις εκφράσεις της -ελλείψη χρόνου στις περισσότερες περιπτώσεις- όλο τον συναισθηματικό της κόσμο, όχι με σκοπό να μας κάνει να ταυτιστούμε αλλά να πείσει τον Rick ότι μαζί μπορούν να κάνουν «όλον αυτόν τον καταραμένο κόσμο δικό μας, αν το θέλουμε».
View this post on Instagram
Άξιζε τελικά το “The Walking Dead: The Ones Who Live”;
100%. Μπορεί να θέλαμε κάτι παραπάνω, ας πούμε και μία δεύτερη σεζόν για να μεταφερθούμε ξανά στο περιβάλλον της Αλεξάνδρειας, προφανώς και θα γινόταν ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε εμφάνιση χαρακτήρα από το “The Walking Dead” -ένας Gabriel και η Jadis δεν ήταν αρκετοί-, θα θέλαμε ίσως να δούμε και ένα κάποιο ενδιαφέρον από τον Rick για τον Daryl, έστω ένα άψυχο «ο Daryl, είναι καλά;», θα ήμασταν κάτι παραπάνω από OK αν έπαιρνε περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο η κόρη του Rick, Judith (Cailey Fleming).
Αλλά όλες αυτές οι ελλείψεις, παραλείψεις και όσα κενά παρουσιάστηκαν στην ιστορία του spinoff, δεν είναι ικανά για να μας αποτρέψουν να δώσουμε βαθμολογία 9/10. Και ένα μήνυμα προς τα Emmy: ένα πλάνο του Andrew Lincoln ισοδυναμεί με όλα τα πλάνα του Kieran Culkin στο “Succession”. Παρατηρήστε μόνο τη στάση του σώματός του στην τελευταία σκηνή της σειράς, που ενώ βρίσκεται στο φόντο με θαμπό εφέ καταφέρνει και κερδίζει τις εντυπώσεις προκαλώντας ρίγος συγκίνησης. Δικαιούται ένα βραβείο. Ελάτε, τώρα.
